Rozdział XXIII- czyli "Czy żyli długo i szczęśliwie?"

Budzę się  w jego ciepłych, bezpiecznych ramionach i z rozrzewnieniem wpatruję w ukochaną twarz. Przystojne rysy są rozluźnione, usta delikatnie uchylone, a oddech spokojny. Który to już wspólny poranek? Która wspólnie spędzona noc na wzajemnej miłości i pożądaniu? Pocieram kciukiem pierścionek zaręczynowy pyszniący się dumnie na palcu serdecznym i mimowolny uśmiech wypływa na moje wargi. Jak to jest przeżyć bajeczne zaręczyny, pośród przyjaciół i ukochanych osób?

Wesele Pita i Oli było też naszym świętem. Po oczepinach, Michał poprosił o mikrofon, porozumiewając się wzrokiem z Nowakowskim, podszedł do mnie i uklęknął na jedno kolano. Cała sala zamilkła w oczekiwaniu. Patrząc w moje zdziwione tęczówki, wypowiedział to najcudowniejsze zdanie, które każda kobieta chce usłyszeć od ukochanego mężczyzny.

- Saro Markiewicz, czy uczynisz mnie najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi i zostaniesz moją żoną?- powiedział lekko łamiącym się głosem, i uśmiechnął najpiękniej jak tylko potrafił. Stałam zaskoczona na środku sali, trzymając dłonie na policzkach, a wyraz mojej twarzy zmieniał się z minuty na minutę.

- Tak, tak, oczywiście że tak!- wyszeptałam ledwo słyszalnie. Jednak wystarczająco dla Miśka, który podał mikrofon stojącemu nieopodal Zbyszkowi i momentalnie zamknął mnie w swoich ramionach. Po namiętnym pocałunku, do którego wszyscy krzyczeli nam „gorzko, gorzko!”, a pojemnik z małym Kosiniątkiem troszkę nam przeszkadzał, założył na mój palec śliczny pierścionek zaręczynowy. Ucałował koniuszki palców i spojrzał z miłością w moje oczy. Nie mógł tam znaleźć niczego innego niż tego samego uczucia. Otarł kciukiem łzę, czającą się gdzieś w kąciku oka i pogłaskał miejsce, gdzie nasza Trzecia Osoba dawała właśnie o sobie znać mocnym kopnięciem radości. Potem szczęśliwi przyjaciele otoczyli nas ciasnym kołem i zaczęli ściskać, gratulować, płakać z nami z radości. Najbardziej ucieszony z całego zajścia był oczywiście Zbyszek, który kazał mi prezentować ciągle pierścionek.

- Pomagałeś wybierać, przyznaj się Zakupoholiczko!- pocałowałam przyjaciela w policzek, a ten tylko uśmiechnął się szelmowsko i objął ramieniem.

- Nie mógł się chłopak zdecydować, no i trzeba było trochę zmysłu fashionisty, nie?- zachichotał i okręcił mnie wokół własnej osi.

- Dobrze już dobrze, przecież nic nie mówię- przytuliłam się do przyjaciela i pociągnęłam go na parkiet. Mimo dość ograniczającego mnie brzuszka, i tak potrafiłam wygłupiać się i śmiać w głos z przyjacielem. Nie zdradziłam mu jeszcze największej tajemnicy, którą dla niego szykowałam. Zagadnęłam go mimochodem o sprawy sercowe, wiedziałam że ostatnio jest bardziej tajemniczy, więc zgadywałam że to kobieta.

- Znasz ją, Markiewicz. A ona zna ciebie, że tak powiem, od intymnej strony- zachichotał zadowolony ze swojego żarciku.

- Przestań się chichrać tylko mi w końcu powiedz- klepnęłam go w rozdygotane z wesołości ramię.

- No przecież mówię, nie? To twoja śliczna pani ginekolog, Miśku!- wyszczerzył się radośnie.

- No to dlaczego jej nie zabrałeś, hm?

- Za wcześnie na ślubne imprezy. Nie chcę zapeszać- był dojrzały, jak na niego. I przede wszystkim szczęśliwy. Takiego Zbysława dawno chciałam zobaczyć!

- Nawet nie wiesz jak się cieszę!- uściskałam go, i pisnęłam jak mała dziewczynka- Zbysiu, ale ja ci muszę coś powiedzieć. Wiesz że próbowałam cię swatać z Zuzą?- spojrzałam na niego niepewnie.

- No jasne że wiem. Domyśliłem się od razu- poruszał brwiami w jego charakterystyczny sposób- ona zresztą też.

- Mimo wszystko trochę żałuję że to nie wyszło- westchnęłam, przytulając się do niego w wolniejszym tańcu.

- Sara, ja wiem że chcesz dla nas dobrze, ale po prostu to nie jest to. Za duża różnica wieku, poglądów, charakteru… Poza tym ona raczej woli inny typ związku- podrapał się po brodzie zawstydzony.

- Co? O czym ty mówisz?- stanęłam, patrząc na niego uważnie.

- Może sama ci powie, co?- patrzył błagalnie.

- O nie, tak nie będzie. Masz mi natychmiast powiedzieć- zaczęłam się coraz bardziej denerwować. Na to znalazł się tuż obok mój narzeczony i wyprowadził na chłodny taras. Zarzucił mi na ramiona swoją marynarkę i mocno objął.

- Proszę, nie denerwuj się. Nie możesz teraz- szepnął mi na ucho, gładząc równocześnie po włosach.

- Jak mam się nie denerwować, skoro coś jest nie tak z moją siostrą?- jęknęłam w jego ramię.

- Nie wiem co ten Zbyszek znowu wymyślił, może po prostu do niej zadzwoń?- podał mi swój telefon.

- Halo?- radosny głos mojej siostrzyczki wybrzmiał w moim uchu.

- Zuza, o co chodzi, możesz mi powiedzieć? Zbyszek śmiertelnie mnie przestraszył- warknęłam.

- A, o to chodzi! Możesz się obrócić?- zaśmiała się.

- Co ty tu robisz?!- krzyknęłam zaskoczona, na widok mojej siostry, stojącej w drzwiach balkonu.

- To miała być niespodzianka- uśmiechnęła się wesoło do Miśka, który skinął jej głową ucieszony.

- Udało wam się nieźle mnie nastraszyć- zaśmiałam się ze swojego zdenerwowania, a Zuzia szybko podeszła i mnie przytuliła.

- Bartman tylko żartował, wszystko ze mną w porządku- uspokoiła mnie.

- Już myślałam…

- Że jestem lesbijką?- zachichotała.

- Mniej więcej- skrzywiłam się- ale wiesz, mi by to zupełnie nie przeszkadzało- zapewniłam ją.

- Spokojnie, siostra. Przyjechałam z chłopakiem, Marcinem- uśmiechnęła się i skinęła na średniego wzrostu szatyna, który krył się za drzwiami, nie chcąc przeszkadzać- nie wszyscy chcą mieć za facetów umięśnionych siatkarzy- szepnęła mi jeszcze na ucho, żeby nikt poza mną tego nie usłyszał. Pozytywnie zaskoczona nowym nabytkiem siostry, który okazał się być przyszłym architektem, pogodziłam się z myślą o braku Zbyszka w rodzinie. Wystarczy że zamierzam go zrobić chrzestnym Kruszynki, a przecież i tak zawsze będzie częścią naszego życia.

*

WŁĄCZ: "The Book of Love"

To było już chwilę temu, a wydaje się, jakby wczoraj. Michał przeprowadził się już do mojego mieszkania, tymczasowo, bo sezon ligowy dobiegł końcowi. Nasza Resovia po raz kolejny sięgnęła po tytuł Mistrza, a Jastrzębie wywalczyło jakże zacne, drugie miejsce. Czułam niesamowitą satysfakcję, że udało mi się dotrwać na posterunku do końca ligi, mimo usilnych próśb mężczyzn z otoczenia bym przystopowała. Ale jedno zdanie „ciąża to nie choroba”, skutecznie zamykało wszystkim usta. Kto powiedział że kobieta w stanie błogosławionym ma mniej siły? Jem za dwoje, rozpiera mnie energia, a miłość uskrzydla. Najlepszy czas na pracę! Zbyszek przedłużył kontrakt z Mistrzem, Michał podpisał na dwa lata. Również i mnie spotkało niemałe wyróżnienie. Prezes i Kowal zaproponowali mi pracę na pełen etat, już jako prawowita fizjoterapeutka Asseco. Oczywiście nie pozostało mi nic innego jak się zgodzić i świętować z przyjaciółmi wspaniałe zakończenie sezonu.

Podśpiewując, robiłam niedzielne śniadanie dla siebie i Michała. Teraz każdy dzień wyglądał podobnie. Nareszcie miałam go przy sobie, kładłam się z nim, budziłam obok. O nic więcej nie prosiłam.

Jego ciepły nos w zagłębieniu mojej szyi a ukochane ręce gładzące mnie po wystającym brzuszku są najpiękniejszym powitaniem.
- Dzień dobry moi kochani!- całuje najpierw moją głowę, a potem brzuch.
- Witamy cię serdecznie, nasz drogi Dziczku- uśmiecham się do mojego mężczyzny i składam na jego ustach pocałunek.
- Słodko smakujesz- chichocze.
- Bo ja jestem taka słodka babka- mrugam do niego wesoło i poklepuję miejsce obok siebie. Jednak zamiast zajadać, jak na prawdziwego Głodomora przystało, bierze mnie na kolana i mocno przytula.
- Moja słodka babka. Tylko moja!- wtula nos w moje ramię, a ja wplątuję rękę w jego gęste włosy.
- Coraz cięższa- markotnieję, patrząc na swoje zmienione ciało.
- Ale za to jaki słodki to ciężar!- gładzi mnie po policzku, a ja przytrzymuję jego rękę i się w nią wtulam.
- Powiedz to moim opuchniętym nogom- chichoczę.
- To dopiero wieczorem, teraz są wypoczęte- sięga do nich i łaskocze mnie po kostkach.
- Przestań wariacie- śmieję się, obejmując go za szyję. Czuję jak Maleństwu udziela się nasza radość, co sygnalizuje nieznaczne kopnięciem.
- Znowu wariuje?- cieszy się Michał i przykłada dłoń do brzucha- dzień dobry Skarbeńku!- mówi aksamitnym głosem- słyszysz jak ta mama głośno się śmieje?- podnosi wzrok na mnie, i porusza porozumiewawczo brwiami.
- Strasznie gwiazdorzy- odpowiadam tym samym.
- Mam nadzieję że zaraz znowu pójdzie spać, bo kolejna scena będzie dla dorosłych- śmieje się i delikatnie bierze mnie na ręce.
- Uważaj, bo od noszenia takiego wieloryba jak ja kręgosłup ci strzeli- próbuję protestować, ale zupełnie się tym nie przejmuje i niesie z powrotem do sypialni.
Jego delikatność i czułość jest dla mnie najlepszą rekompensatą za bycie chodzącą baryłką. I to ja jestem w naszych stosunkach przodowniczką ostrzejszej jazdy, bo on za nic w świecie nie chce uszkodzić ani mnie, ani Maleństwa. Dopiero ostatnio się przekonał, że upojny, gorący seks niczemu nie szkodzi i może dawać upust swojej i mojej przyjemności. Każde doznanie było coraz mocniejsze, bardziej intensywne i zdecydowanie niezapomniane. Kto powiedział że seks w ciąży nie może być satysfakcjonujący? Bo na pewno nie z moim narzeczonym, który idealnie wpasowuje się w rolę cudownego kochanka, przyszłego męża i ojca.
Długo nie możemy złapać tchu po takiej porannej rozgrzewce, i leżymy wtuleni w siebie, głęboko oddychając. Z nikim nie było mi tak dobrze. 

*

„ Jesteśmy Mistrzami Świata!”- zawył Magiera, a cały katowicki Spodek wybuchł euforią. Radości nie było końca, skakali i cieszyli się jak dzieci. Podbiegli do mnie obaj, jeden ucałował w usta, a drugi w policzek. Zbyszek długo tulił do siebie Ewę, swoją rudą dziewczynę, a moją panią ginekolog. Z biegiem czasu widziałam, jak dobrze na niego wpływała, równocześnie nie zmieniając tego, kim był. Teraz już wiedziałam że nie mógł spotkać nikogo wspanialszego na swojej drodze. Nie śpieszyli się, Zbysław nauczony poprzednimi porażkami sercowymi, nie zamierzał niczego popędzać i robić na siłę, czy iść za modą kolegów. "Ani brunetka ani blondynka"- tak brzmiały nagłówki kilku znanych portali plotkarskich, a pod nim widniało zdjęcie szczęśliwej pary. Ewa miała to gdzieś, nie zależało jej ani na pieniądzach ani na sławie. I właśnie dlatego była najodpowiedniejszą partnerką dla mojego przyjaciela. Dobra, pracowita, trochę szalona i z dużym poczuciem humoru. To dlatego tak świetnie się rozumiałyśmy, zarówno w gabinecie na kolejnych kontrolnych wizytach, jak i na prywatnej stopie. Ktoś może powiedzieć, że nie powinna prowadzić mojej ciąży. Ale miałam to głęboko w poważaniu, bo lepszej ginekolog nie znalazłabym w całym mieście. Czy to trochę niezręczne, że twoja przyjaciółka ogląda cię od intymnej strony? Cóż, może na początku. Ja za to doprowadzałam jej obolały kark i plecy do porządku, więc można powiedzieć, że poznałyśmy się "dogłębnie".
Troszkę smutna Sabina, z racji dopiero trzeciego miejsca Amerykanów, przytulała się do mojego boku i wypatrywała niedługo mających wychodzić z szatni Brązów. A Ola? Szczęśliwa pani Nowakowska głaskała jeszcze niewidoczny brzuszek, gdzie mała Fasolka zdążyła się niedawno ulokować. Dzisiaj nie mogła sprawić piękniejszego prezentu swojemu mężowi, który teraz dumnie chwalił się kolegom przyszłą rolą.

Uroczysta dekoracja świeżo upieczonych Mistrzów Świata uwieńczona Mazurkiem Dąbrowskiego spowodowała wzruszenie u wszystkich. Również i u mnie. Nie mogłam powstrzymać łez szczęścia, które płynęły mi po policzkach. Kruszynce udzieliła się euforia, bo zaczęła kopać jak szalona.

- Oho- jęknęłam i kurczowo złapałam się za oparcie krzesełka przede mną.

- Sara?- spojrzała na mnie badawczo Ewa- wody ci odeszły?

- Yhm- umiałam tylko wydobyć z siebie, głośno oddychając.

- Jedziemy do szpitala- zarządziła, wzięła torebkę i zaczęła torować mi przejście w tłumie kibiców. Sabina i Ola podtrzymywały mnie z obu stron, bo nasilające się skurcze nie pozwalały normalnie się poruszać. Wszyscy patrzyli na nas z naganą, aż w końcu wybrzmiał do końca hymn narodowy i mogli w spokoju oklaskiwać swoich siatkarzy. Rudowłosa pokiwała ręką Michałowi, na szczęście dostrzegł nas i szybko podbiegł, mimo wołania trenera.

- Sara, spokojnie. Powiem tylko Andrei co się dzieje i natychmiast przyjeżdżamy ze Zbyszkiem- pocałował mnie w czoło, a ja tylko skinęłam głową. Przez nasilające się skurcze nie wiedziałam czy mam się śmiać czy płakać ze szczęścia.

- Tylko się pośpieszcie, bo tu będzie raczej szybka akcja!- pogoniła go Ewa, na co posłusznie wrócił pędem na boisko.

Pani ginekolog doskonale wiedziała co mówi.  Moje wysportowane i zdrowe ciało nie miało problemu z wypchnięciem dziecka na świat. Katowicka porodówka stała się miejscem najszczęśliwszego wydarzenia w moim życiu. Michał w narzuconym zielonym kitlu i czepku ściskał moją drżącą dłoń i krzyczał razem ze mną, pomagał złapać oddech przy kolejnych parciach. Nie wiem ile to trwało. Takiego bólu nie da się porównać z niczym. Łzy radości, zmęczenia i ulgi spływały mi po policzkach, gdy Ewa położyła mi na piersiach nowo narodzone dziecko. Moje dziecko.

- Dziewczynka!- zawyrokowała razem z tamtejszym lekarzem, a ja rozanielona przytuliłam ciepłe Stworzonko do siebie.

- Miałaś być chłopcem, kochanie- potarłam jej maleńki nosek i pocałowałam w czerwone czółko.

- Często USG kłamią- zaśmiała się Ewa, patrząc na naszą trójkę- dasz mi ją? Zważymy, umyjemy i ubierzemy.

- Tylko nie za długo, proszę. Już za nią tęsknię!- z żalem rozstałam się z Kruszynką. W tym czasie, Michał pomógł mi się umyć i przebrać, a potem przewieziono nas na salę poporodową, gdzie bez końca mogłam się cieszyć nowym doświadczeniem jakim było trzymanie delikatnego ciałka w ramionach.  Córeczka w białym ubranku i zawinięta w kocyk podniosła swoje lekko zapuchnięte powieki i spojrzała na mnie wielkimi, czekoladowymi oczami swojego ojca. Dzieci najczęściej rodzą się z niebieskimi tęczówkami. A ona miała od razu ciemne, niemal czarne.

- Witaj Milenko. Wiesz że cię bardzo kocham?- szepnęłam do niej i pocałowałam w delikatne paluszki. Mała złapała mnie za nos i nie chciała puścić.

- Ma mocny chwyt po tatusiu- zaśmiał się szczęśliwy Michał. Mila patrzyła mi głęboko w oczy, jakby wszystko rozumiała. To było coś niesamowitego. Moje serce urosło i całe wypełniło się miłością do tego malutkiego Szkraba. Podałam ją Dzikowi, by też mógł się nacieszyć Maleństwem. Delikatnie ułożył ją w swoich ramionach i pogłaskał po brzuszku. Złapała jego palec i trzymała, przyglądając się uważnie.

- To jest twój tatuś, Mileno. Będzie twoim najlepszym przyjacielem i opiekunem- szepnęłam w ich stronę, a Michał podniósł na mnie zaszklone oczy.

- Jest taka idealna. Zupełnie tak jak ty- uśmiechnął się i przytulił córeczkę do piersi. To był najpiękniejszy obrazek, jaki dane było mi oglądać. Wiedziałam, że zapamiętam tę chwilę do końca życia. Nikt nie mógł być bardziej szczęśliwy niż ja, w tym momencie. Milenka sapnęła i szeroko ziewnęła, układając się w ramionach Misia do snu. Sekundę potem już cicho posapywała, a jej małe czółko rozluźniło się i skrywało najpiękniejsze tajemnice.

- Wpuść już tego Zbyszka, bo przecież siedzi jak na szpilkach- szepnęłam cicho, przejmując córeczkę z  rąk Dzika. Ułożyłam ją w łóżeczku obok i patrzyłam ukontentowana jak słodko posapuje. Narzeczony mocno pocałował mnie w usta i wyszedł na korytarz po przyjaciela. Bartman, uprzedzony o śpiącym dziecku, cicho stąpał na palcach od wejścia. Wyglądało to tak komicznie, że aż parsknęłam cichym śmiechem. Usiadł na krzesełku obok i chwycił mnie za rękę.

- Sara, tak się cieszę- uśmiechnął się radośnie.

- To również zasługa twojej Ewy- odwzajemniłam uścisk.

- Mogę ją zobaczyć?- skinęłam głową i pokazałam gestem żeby zbliżył się do łóżeczka w którym leżała Mila. By jej nie zbudzić, pogłaskał tylko dziewczynkę po wystającej nóżce, a ta momentalnie się obudziła- ma takie same oczy jak Grzesiek- westchnął rozanielony Zbyszek i wziął małą na ręce.

- Skoro już jesteśmy w komplecie, to chciałabym cię o coś prosić, Bartman- zwróciłam się do zahipnotyzowanego przyjaciela.

- Co tylko chcesz, Matko Polko- wyszczerzył się, chodząc po sali z moim dzieckiem.

- Zostaniesz chrzestnym Milusi?- widziałam jak jego twarz automatycznie pojaśniała a ręce zacisnęły się jeszcze mocniej na ciałku dziecka- tylko proszę, nie zgnieć jej- zaśmiałam się.

- Nie wiem co mam powiedzieć, Sara- szepnął uradowany i spojrzał na Małą- będę najlepszym wujaszkiem na świecie!- zwrócił się do swojej przyszłej chrześnicy i gaworzył infantylnie. Spojrzeliśmy po sobie z Miśkiem porozumiewawczo, widząc że zniknął w swoim świecie. Nie mogliśmy go oderwać od Mili jeszcze długo. Zdążył jej pokazać swój złoty medal, który uchwyciła drobnymi paluszkami, opowiedzieć o finale, pięknej huśtawce którą jej zamontuje w ogrodzie, wakacjach na które ją zabierze, sukience jaką jej kupi na studniówkę i postraszyć, że każdego jej chłopaka będzie odganiał kijem.

- Zbysiu, ona ma dopiero jeden dzień. Daleko jej do latania za chłopakami- zaśmiałam się z przejęcia przyjaciela, a on tylko skarcił mnie wzrokiem.

- Od małego muszę ją o tym powiadomić, Sara. Wiesz że ze mną nie ma żartów- zachichotał.

- Wiem, wiem. Ale lepiej daj już jej pospać- cmoknęłam na niego, leżąc w objęciach Michała. Mimo zakazu pielęgniarek, wtarabanił się do mojego łóżka i delikatnie tulił do siebie. Świeżo upieczony chrzestny niechętnie odłożył małą do łóżeczka i siadł koło nas. Rozmawialiśmy półgłosem, żeby nie przeszkadzać Milence w odkrywaniu świata marzeń sennych. Został z nami jeszcze chwilę, a w tym czasie Małą zachwycały się Ola i Sabina.
Potem wtarabaniło się do sali pół rodziny. Mama z tatą, Zuza, rodzice Miśka jak i również pani Janinka, do której zadzwoniłam niedługo po porodzie. Rozanielona nosiła wnusię po sali, szepcząc jej słodkie słowa do małego uszka.
- Jak będzie na drugie?- spytała cicho, oddając dziewczynkę w moje ramiona.
- Milena Patrycja- uśmiechnęłam się do niej.
- Dziękuję że do mnie zadzwoniłaś, Sara- z wdzięcznością ścisnęła moje ramię i otarła łzę spływającą po policzku.
- Nigdy nie zapomnę o Grześku, a Mila też będzie o nim wiedzieć- zapewniłam ją i odprowadziłam wzrokiem do drzwi. 

                                                                                           

Od razu odpowiadam na pytanie- nie, to jeszcze nie jest epilog :)

Przyśpieszyłam tempo, bo chcę już zakończyć to opowiadanie. Szybko się nudzę i potrzebuję nowych doznać, również i w świecie blogowym. Wiem że mogłabym przeciągnąć wszystkie skonsolidowane tu wydarzenia na jakieś 10 rozdziałów, ale po prostu mi się nie chciało. Dlatego to co najważniejsze, zostało napisane ;)
A jednak córeczka, kto się spodziewał? 
Happ- imiona Małej na Twoją cześć <3
Dziś jedna z moich ukochanych piosenek o miłości. Zawsze się przy niej wzruszam *.*

Wyjeżdżam we wtorek na wakacje (całe 2 tygodnie! ^^), i nie wiem jak będzie z internetem i rozdziałami na wszystkich blogach. Jeśli nie ja, to mój Klonik będzie je za mnie dodawał. Także wybaczcie jeśli popadnę w zaległości, jak wrócę to wszystko nadrobię! :*

Całuję, S. :*

ASK- pytać!