Rozdział XXII- czyli "Mam nadzieję że cię nie przestraszyliśmy za bardzo, Maluszku…"

Zaplanowany na ten dzień bal nie został odwołany, a jedynie zmieniony z nazwy. Organizatorzy, patrz- snoby z brakiem wyczucia musiały nawet tu okrasić wszystko nazwiskiem Kosoka. Porażka. Zbijać na czyimś nieszczęściu pieniądze… To zakrawa na niestosowność i zwykłe chamstwo. Ale co mam zrobić, jeśli prezesi każą? Tylko ubrać czarną sukienkę i uczesać włosy. Mimo że brzuszka jeszcze nie widać, nie ubieram nic obcisłego. Zwiewna mała czarna wydaje się być idealna. Spinam włosy nad karkiem, by nie przeszkadzały i lekko się maluję. Nie chcę myśleć o tym, że Michał będzie obecny na imprezie. Nie po tym co się stało w szatni. Idę ze Zbyszkiem, mam nadzieję że jego przyjemna obecność rozluźni moje spięte ciało.

- Gotowa?- wpada do mieszkania, i opiera się o framugę łazienki- ślicznie wyglądasz- szczerzy się, gdy odwracam głowę, mierząc go wzrokiem.

- Dzięki Zbysiu- posyłam mu buziaka w powietrzu i przejeżdżam po ustach delikatną szminką- idziemy?

- Misiek oszaleje na twój widok- rechocze, a ja wychodząc z łazienki uderzam go w brzuch kopertówką.

- Ałć!- syczy, ale wciąż się śmieje- co ty taka zła?

- Proszę, nie mów mi teraz o Kubiaku- mamroczę pod nosem zdenerwowana, ubierając płaszcz i botki. Szpilki chowam do papierowej torby i otulam się ciepłym szalikiem. Ostatnie dni nie dość, że były bogate o opady śniegu, to do tego bardzo mroźne. Nie mogłam sobie pozwolić nawet na małe przeziębienie.

- Czemu? Stało się coś o czym nie wiem?- dopytuje się, biorąc ode mnie siatkę i nachyla nad moim ramieniem gdy zamykam drzwi. Patrzę na niego znad kluczy i drętwieję. Nie wiem czy mu powiedzieć, czy mnie nie wyśmieje albo nie zjedzie.

- Nie wiem Zbyszek. Trochę się w tym wszystkim pogubiłam…- opieram czoło o zimną ścianę na klatce schodowej i głęboko wzdycham.

- Opowiesz mi w samochodzie, musimy już jechać, bierze mnie pod ramię i schodzimy wolnym krokiem do białego Audi.

Opieram głowę o zagłówek i przymykam oczy. W samochodzie przyjaciela zawsze czuję się bezpiecznie, a to skłania do myślenia. Zastanawiałam się nie raz, co by było gdybym to w nim się zakochała. W moim cudownym, rozbrajającym przyjacielu, który zawsze jest przy mnie. Czy to nie byłoby po prostu łatwiejsze? Umiemy ze sobą żyć, rozumiemy się praktycznie bez słów. Byłby dla mnie dobry, pokochałby dziecko Grześka… Czy nie warto pójść po najmniejszej linii oporu i być zwyczajnie szczęśliwą? A miłość z czasem przyjdzie. Nie wiem przecież jak potoczą się sprawy z Miśkiem. Nigdy niczego nie deklarował, nie proponował. Skąd mogę mieć pewność że mnie chce? Co tam mnie, czy chciałby opiekować się nieswoim dzieckiem? Jesteśmy jak bratnie dusze, oddycham nim, niczego bardziej nie pragnę. Ale to loteria, na której nie mam siły dłużej się kręcić. Chcę spokoju na te miesiące które przyjdą, opieki, wsparcia. Wiem że nie mogę myśleć teraz o sobie, a przede wszystkim o Maleństwie. Tak jak nasze prababcie, muszę poszukiwać mężczyzny pod kątem głowy rodziny i dobrego ojca dla dziecka. Czy mogę w tym momencie myśleć tak o Dziku?

- Sara, widzę że się męczysz, powiedz mi o co chodzi- Zbyszek przerywa ten monolog wewnętrzny, łapiąc mnie za rękę, drugą dłoń trzymając na kierownicy.

- Zbysiu, sama chciałabym wiedzieć- markotnieję- chodzi o to że…- urywam, a on wyczekująco patrzy w moją twarz- wzrok na drogę, już!- rozkazuję, co posłusznie wykonuje.

- Sara, no mów.

- Całowałam się z Miśkiem- wyrzucam z siebie i czekam na jakąś reakcję. W odpowiedzi dostaję gwałtowne hamowanie na ABS-ie- chcesz nas zabić?!- rzucam się na fotelu.

- Spokojnie, to tylko nagłe hamowanie!- śmieje się- Markiewicz, nawet nie wiesz jak się cieszę!- klaszcze w ręce jak mały chłopczyk- Nareszcie coś między wami drgnęło.

- Tak, tylko potem uciekłam…- kończę to co zaczęłam.

- Nie!- niedowierzając, rusza, bo zapaliło się zielone- kurde, Sara!

- No wiem że kurde- kiwam głową- ale Zbyszek, przecież ja nie wiem co on czuje. Nic mi nie powiedział! A nie chcę zepsuć tego co jest między nami…

- Uwierz mi że niczego nie popsujesz. Musicie dzisiaj porozmawiać, koniecznie!- zarządza, zresztą słusznie. Boję się tej rozmowy jak ognia, ale chcę mieć to już za sobą. Przynajmniej będę wiedzieć na czym stoję…

***

Nie rozmawialiśmy, dopiero co zakończyła się oficjalna część i rozpoczęły niemrawe tańce. Uciekłam do toalety, bojąc się niebieskich tęczówek, i tego co zwiastują. Zamoczyłam ręce w zimnej wodzie i przyłożyłam je do policzków. Sara, ty tchórzu, idziesz tam i bez dyskusji! Zbieram się w sobie, wychodzę z przybytku fizjologii i żwawym krokiem powracam do sali tortur. Szukam wzrokiem przyjaciół. Zibi zniknął gdzieś w gronie trenerów a Paul i Sabina wirują po parkiecie, nie odrywając od siebie wzroku. Siadam przy stoliku, głęboko oddychając. Michał tańczy z jakąś dziewczyną, która mocno przyciska go do siebie. Ten widok zdecydowanie nie należy do najprzyjemniejszych, aż coś ukuło mnie w sercu. Tak, wiem że zachowuję się jak kretynka, że nie walczę. Ale boję się, że stracę wszystko- przyjaźń, którą cenię nad życie. Patrząc na Miśka w garniturze, takiego eleganckiego i swojskiego zarazem, czuję się tragicznie. Chcę być w jego ramionach, tak jak w szatni, chcę wdychać jego zapach, czuć ciepły oddech na szyi, pocałunki na włosach. Mogę mieć to na wyciągnięcie ręki. Tylko boję się, że zostanę odtrącona, że nie czuje tego, co ja.

Targana wszelkimi możliwymi emocjami, podnoszę się zdecydowanie i kieruję w stronę wyjścia. Napotykam wzrok Michała, to cios poniżej pasa. Jest takie czyste, przenikliwe, że uginają się  pode mną nogi. Wdech, wydech. Musisz się opanować! Wychodzę na oszklony, ocieplony taras, i siadam na ławie.  Opieram głowę o ścianę i zamykam oczy. Muzyka dobiega z oddali, nie chcę myśleć o niczym.

WŁĄCZ: Ed Sheeran- "Kiss me"

- Sara…- słyszę tuż koło ucha i podskakuję jak oparzona.

- Michał, zejdę na zawał przez ciebie- wzdycham, i odwracam głowę w jego stronę. Zdecydowanym ruchem dosiada się i bierze moją chłodną dłoń w swoje wielkie ręce. Opieram głowę o jego bark i przymykam oczy. Siedzimy w ciszy, obojgu nam jest to potrzebne. Nie wiem ile czasu minęło, straciłam rachubę w piosenkach. Mogłabym tak siedzieć do końca świata. Nagle czuję na ustach delikatny pocałunek. Nie otwierając oczu, rozchylam lekko wargi i przyłączam się. Mocne dłonie gładzą moje policzki, by zamknąć linię żuchwy. Palcami odszukuję jego nadgarstki, i oplatam te mocne kości. Tym razem jest inaczej. Zupełnie brak nam tej drapieżności, którą pokazaliśmy w szatni. Jakbyśmy niepewnie badali, co ta druga strona czuje. Słodkie pocałunki Michała pozwalają zapomnieć o całym świecie. W końcu odrywam od niego usta, i opieram czoło o dzikową brodę.

- Co?- pyta cicho, gładząc mnie po włosach.

- Powiedz, co teraz. Jak sobie to wyobrażasz? Bo ja jestem przerażona- szepczę samymi wargami, mam wrażenie że tego nie usłyszał.

- Nie wiem. Też się boję. Nie chcę cię stracić, a z drugiej strony wiem, że przyjaźń mi nie wystarczy. Kocham cię- zastygam w jego ramionach.

- Naprawdę?- pytam zaskoczona, podnosząc na niego zaszklony wzrok.

- Myślałem że to oczywiste- dziwi się, wodząc kciukiem po moim policzku- czemu tak cię to zaskoczyło? Po tym co było w szatni, myślałem że jesteś pewna- uśmiecha się drapieżnie.

- Bałam się, że to tylko chwila, że nie odwzajemniasz tego co czuję- wyrzucam z siebie wszystkie strachy i przypuszczenia.

- A co czujesz?- pyta delikatnie, wplątując palce w moje włosy. Przytulam się do jego ciepłej dłoni, która jest zarazem szorstka i miła w dotyku.

- Kocham. Ponad wszystko- szepczę i patrzę z miłością w niebieskie tęczówki- bałam się to przyznać sama przed sobą. Walczyłam z uczuciem, ale wtedy, w szatni, zrozumiałam. Jesteś moją bratnią duszą, Misiu, bałam się, że to stracę- przy ostatnich słowach zamyka mnie w swoich ramionach, opierając o rozbudowaną klatkę piersiową. Wdycham jego miły zapach, który jest najpiękniejszym jaki można sobie tylko wyobrazić.

- Zmarnowaliśmy tyle czasu- mówi z żalem- mogliśmy od razu przejść do rzeczy w twojej kuchni- ze śmiechem wspomina naszą przygodę z początku znajomości.

- Michał, ale to było kiedyś. Wtedy nie było ciąży, śmierci Grześka, tego wszystkiego…- łamie mi się głos.

- Widocznie tak miało być, Misiaku- mocniej mnie przytula, a ja wtulam nos w zagłębienie jego szyi.

- Nie mogę obarczać cię sobą i dzieckiem- mamroczę ze łzami w oczach. Delikatnie odsuwa mnie na odległość ramienia i zagląda w oczy.

- Sara, posłuchaj mnie- mówi spokojnie- kocham cię, chcę być z tobą do końca życia, zaopiekuję się Kruszynką jak swoją własną. Nie przeszkadza mi że to dziecko Kosoka, będzie jak moje. Wychowamy je na wspaniałego człowieka, możesz mi zaufać- odgarnia kosmyki, które wysunęły się z upięcia i zaplątały się gdzieś na policzkach.

- To za dużo, Dziku. Ja nie mogę cię o to prosić- spuszczam wzrok, wgapiając się w swoje dłonie. Unosi moją brodę i pewnym spojrzeniem zatapia swoje tęczówki w moich.

- Ile jeszcze razy mam to mówić? Do niczego mnie nie zmuszasz, Sara. Chcę tego, niezależnie czy ci się to podoba czy nie. Mogę dać ci czas, żebyś to przemyślała, ale musisz wiedzieć że swojej decyzji nie zmienię-na potwierdzenie zamyka moją twarz w swoich dłoniach i składa na ustach delikatny pocałunek.

- A jak sobie wyobrażasz nasze życie? Ty w Jastrzębiu, ja tutaj, na stażu…- wyszukuję kolejny argument, jakby na przekór.

- Kończy mi się kontrakt w Węglu, a z Rzeszowa już dawno prowadzili ze mną rozmowy. Za te kilka miesięcy przeprowadzę się tu na stałe, a na razie musimy sobie poradzić z dojazdami.

- Poczekam- szepczę i odszukuję jego wargi. Po chwili wydostaję się z jego bezpiecznych ramion, wstaję i strzepuję sukienkę- jedziemy do mnie.

- A bal?- wskazuje głową w stronę sali.

- Naprawdę chcesz tu zostać?- uśmiecham się z powątpiewaniem.

- Nie- dostrzegam w jego oczach żar i pożądanie, co rozpala mnie całą od wewnątrz.

- No właśnie- silę się na spokój, ale moje ciało powoli przestaje mnie słuchać. Ono chce tylko Miśka. Chce go poczuć przez skórę jak najbliżej, złączyć się w jedno.

WŁĄCZ: Disclosure - "Latch"

Zamyka za nami drzwi i szybkim ruchem przyciąga mnie do siebie. Wpijam się w jego usta, obracając go równocześnie i popychając w stronę sypialni. Po drodze rozpinam guziki jego koszuli, a on gwałtownym ruchem zdejmuje ją i ciska w kąt. Lądujemy na łóżku. Wplątuję ręce w jego gęstą szczecinę, przyciągając ukochaną twarz do swoich ust. Wodzi dłońmi po moich nagich ramionach, jedną kierując w zagłębienie talii. Mocuje się z zapięciem sukienki, niecierpliwie szarpiąc za zamek. Fukam ze śmiechem i podnoszę się, ułatwiając mu zadanie. Siadam na nim okrakiem, sukienka opada z ramion, ląduje gdzieś w okolicach drzwi. Pochylam się i znowu łączę nasze usta w szaleńczy wir. Długo nie wytrzymuje, obraca mnie na plecy gwałtownym ruchem, przygwożdżając swoim słodkim ciężarem. Parząc mu głęboko w oczy, rozpinam spodnie i uwalniam jego męskość, która od dawna domagała się pieszczot. Przygryzając wargę, kieruję palce w kierunku jego przyjemności.

- Sara, przestań. Potem- dyszy, zrywając ze mnie bieliznę i unosząc nasze nadgarstki ponad głowy.

- Jesteś pierwszym mężczyzną, który nie chce- chichoczę niepoprawnie, zupełnie burząc erotyczny nastrój.

- Chcę ciebie. Nie dla siebie- prycha i zamyka mi usta mocnym pocałunkiem. Rozchyla wargi językiem, rozpoczynając ich szaleńczą walkę. Gładzi mocnymi palcami całe moje ciało, doprowadzając skórę do wrzenia. Nie śpieszy się, delektuje moim smakiem. Teraz to ja nie wytrzymuję.

- Skończ już te głupoty i bierz się do pracy- szepczę rozkazującym tonem i napieram biodrami na jego miednicę. Mocny pocałunek tłumi mój głośny jęk, gdy wchodzi w domagające się tego ciało.

- Tak lepiej?- szepcze mi do ucha, odgarniając mi delikatnie włosy z twarzy.

- Lepiej- wzdycham z wdzięcznością i oddaję jego panowaniu. Równomiernymi, mocnymi pchnięciami doprowadza nas na szczyt rozkoszy, przy zgodnej współpracy naszych złączonych ciał. Nie przestaje całować moich ust, policzków, szyi, ciągle patrzy w moje rozpalone oczy, poszukując w nich miłości. Przyciągam jego twarz jak najbliżej swojej, i scałowuję z jego warg wszystkie uczucia. Nasze nieme gesty dowodzą o wzajemnej miłości i czułości. Czuję że nadchodząca fala rozkoszy zmiecie mnie z powierzchni mojej egzystencji. Przymykam oczy i wbijam paznokcie w mocne plecy Miśka, przeżywając dogłębny, oczyszczający orgazm. Odpływam w dzikowych ramionach, krzycząc jego imię z całych sił. Sąsiedzi mnie zabiją, ale zupełnie o to nie dbam, skupiając się na świecie swojej przyjemności.

Już po wszystkim, całuje mnie mocno w usta, i przyciąga do siebie. Wtulam się w jego nagi, ciepły tors i wsłuchuję w urywany oddech. Oplata mnie szczelnie ramionami i całuje w głowę. Leżymy w ciszy, odpoczywając i próbując pojąć, co się właśnie stało. Kreślę paznokciem kółka po jego bicepsie, całując pozostały ślad.

- Przestań, bo zaraz rzucę się na ciebie od nowa- wzdycha i zaciska usta w wąską linię. Przykłada głowę do mojego brzucha i delikatnie go całuje- popatrz jaka ta twoja mamusia jest niegrzeczna-mówi delikatnie do Kruszynki- mam nadzieję że cię nie przestraszyliśmy za bardzo, Maluszku…- przejeżdża dłonią od pępka w dół, kreśląc delikatne kółka.

- Myślę że chce aby mama była szczęśliwa…- przytrzymuję jego dłoń swoją i zaglądam w oczy- a co do pierwszego zdania… To nie mam nic przeciwko- uśmiecham się drapieżnie, i przygryzam wargę. Nie wytrzymuje, wciąga mnie na siebie i zachłannie całuje. Karuzela naszych splątanych ciał nie zatrzymała się jeszcze długo, oj długo. 

                                                                                                                                      

Jestem, Kochane moje, z lekkim opóźnieniem. Nie miałam ostatnio ani weny, ani chęci na pisanie. Chwila odpoczynku dobrze mi zrobiła, trochę odżyłam i mogę z nową energią wrócić do Sary i Miśka. Myślę że zwolenniczki tej pary będą zadowolone :D 
Rozdział dodany na szybko, więc mogły się wkraść jakieś drobne błędy, z góry przepraszam.
Pozdrowienia dla KWA! Jutro musicie się obejść beze mnie bo...

KATOWICE! <3 

Następny postaram się dodać jak najszybciej, czas goni nieubłaganie. 

NIENAWIŚĆ // CZARNA KREW

Całuski, S. :*


EDIT: założyłam aska, jeśli ktoś chce- pytać :D
http://ask.fm/wariatkaS