EPILOG.

- Kochanie, a pamiętasz jak się poznaliśmy?- szepcze pomarszczony staruszek, wpatrując się z miłością w oczy swojej drugiej połówki i ściskając jej dłoń.

- Kubiaczku, nie rozbrajaj mnie, proszę- chichocze siwowłosa starsza pani, poklepując rękę męża. Siedzą na ławce w parku, a wnuki biegają dookoła, śmiejąc się radośnie. Słońce prześwieca przez jesienne liście, a przyjemny wiatr rozwiewa starcze włosy- to była dzika przygoda z siatkówką, wiesz?
- Dzika jak Dzik- poruszył znacząco brwiami.
- No co ty nie powiesz?- pokazuje mu język i ociera spocone czółko wnusi, która tliła się do jej sukienki. Z wiekiem była coraz bardziej podobna do swojego ojca, Zbyszka, a jednego z synów starszego małżeństwa. Mała pobiegła zaraz do wesołej gromadki, która okupowała parkowy plac zabaw, pokrzykując wesoło.

- Zawsze byłaś harda, Sara. Nawet mimo upływu lat to się nie zmieniło- zarechotał staruszek i pocałował małżonkę w pomarszczony policzek.

- Lubimy się droczyć, prawda Misiu?- przytuliła się do jego ramienia i zamknęła swoje radosne, niebieskie oczy.

- Dlatego umieliśmy wytrzymać tyle lat w szalonym małżeństwie- ogarnął ją wciąż silnym ramieniem i wsłuchiwał się w radosne dziecięce głosiki swoich kochanych wnuków.

- Kocham cię- szepnęła, zasypiając.

- Kocham cię- odpowiedział, wciąż czuwając. 

*

Gwałtownie budzę się z kolejnego snu w tym tygodniu. Następny element siatkarskiej układanki dobiegł końca. Nerwowo patrzę na monitor laptopa, w myślach poganiając pojawiające się ikonki.  Muszę szybko to zapisać, zanim zapomnę!

Teraz tylko to opowiadanie trzyma mnie przy życiu. Jako jedyne daje poczucie, że jestem potrzebna na tym świecie. Pomaga przezwyciężyć natłok depresyjnych myśli i oderwać się od codzienności szpitalnej. Kolejne dni w pracy, na studiach, zaliczeniach.

Co mi pozostało? Kartka z kalendarza, zwiastująca zbliżający się dzień pogrzebu.

Umarł Paweł. Zginął w wypadku samochodowym, gdy jechał do pacjenta. Karetka zderzyła się czołowo z busem, którego kierowca przysnął za kierownicą.  Nikt nie przeżył.  Oba wozy były tak strzaskane, że na miejscu nie było czego zbierać. „Zwyczajnie,  takie wypadki często się zdarzają”- powtarzali mi na komisariacie”. Tylko kto mi zwróci mężczyznę? Przyszłego ojca moich dzieci, współtowarzysza i najlepszego przyjaciela?

Stoję nad grobem pełnym kwiatów, wokół wszechogarniająca cisza. Przychodzę tu codziennie, by choć przez chwilę móc porozmawiać z ukochanym. Czy to źle, że przyśnił mi się jako psychopata? On spowodował całą lawinę zdarzeń.

- Dziś miałam cudowny dzień, kochanie. Przyśnił mi się kolejny rozdział tej historii. Już ostatni. Zakończyłam ją, i teraz w spokoju czekam na odzew wydawcy. Pamiętasz? Kiedyś powiedziałeś mi że gdy ciebie zabraknie, mam żyć swoim życiem i nie patrzeć za siebie. Chyba wyczułeś że cię zabraknie, skoro tak trafiłeś. Dlatego ruszam do przodu. Wyjeżdżam do Rzeszowa, dostałam miejsce na stażu w Resovii. Wiesz co? To dokładnie tak jak moje alter ego ze snu. Myślisz że to jakieś zrządzenie losu?

Wychodzę z terenu cmentarza, zostawiając za sobą największą miłość swojego życia. Pogrzebaną na zawsze. Przede mną nowy start, w nowym mieście, z nowymi ludźmi. Czy to może potoczyć się jak w twojej opowieści?

*

WŁĄCZ: JASON WALKER- "ECHO"

Z głową pełną dzikich marzeń, z nadzieją na nowe, ekscytujące życie, jechałam do Rzeszowa. W samochodzie (kupionym prawie za bezcen), robiącym wrażenie na facetach- tak, właśnie tak! Drobna dziewczyna z seksownym uśmiechem na ustach , wysiadająca z Jeepa Commandera, z markową torbą i w masywnych koturnach zawsze przyciąga spojrzenia fanów motoryzacji i dużych (niestety) biustów. Bujając się przy soczystych taktach Billie Holiday, jechałam autostradą  z Krakowa do Rzeszowa, układając w głowie cały plan działania.

Zaraz, zaraz. Czy nie tak zaczyna się moja historia o siatkówce?

- Zbigniew Bartman, atakujący Resovii. Zaprowadzić Panią? - usłyszałam męski lecz dość wysoki głos, jednak jego seksowne usta skrzywiły się w sepleniącym grymasie. Cały czar prysł. Rozluźniłam się i chwyciłam wyciągniętą rękę.

- Sara Markiewicz. Dziękuję, trafię. Zapewne jest na drzwiach tabliczka z napisem „prezes”- zadrwiłam mu w żywe oczy. Zrozumiał kpinę, ale w jego zabójczych oczach dostrzegłam iskierki rozbawienia i żywego zainteresowania, brak urazy.

- W takim razie, do widzenia!- uśmiechnął się i poszedł w stronę szatni.

Żwawym krokiem ruszyłam w stronę drzwi. Już na drugich, tabliczka „prezes” pyszniła się swoją złotą poświatą. Zapukałam.

Czy nie tak wyglądało nasze pierwsze spotkanie ze Zbyszkiem? No nie tak?!

*

- Sara- przedstawiam się, wyciągając rękę do Michała- słynny Dzik, hm?

- Kubiak- ujmuje moją dłoń, która przy jego ogromnej, o owiniętych palcach, wydaje się być dziecięcą.

Poznałam Michała. Kolejne deja vu.

~*~

Jak to wszystko się potoczy? Nie ma już Pawła. Nie ma „zagrożenia” z jego strony. Czy ta historia będzie dokładnie taka jak w moim opowiadaniu? Tego nie wiem. Mogę zapewnić Was o jednym- to była, jest i będzie „Dzika przygoda z siatkówką”.

THE END.

                                                                             

Moje Drogie!

Na wstępie bardzo chcę Wam podziękować za to, że byłyście ze mną przez całe to opowiadanie. Na samym początku, gdy zakładałam tego bloga, nawet w najśmielszych snach nie oczekiwałam że zbierze się tu tak zacne i liczne grono! Jedne dołączyły w trakcie, inne przybywały raz na czas, a duża część z Was była od początku do końca. DZIĘKUJĘ WAM WSZYSTKIM! :*

Dziękuję za: 

- ogromną liczbę wyświetleń

- masę motywujących komentarzy

- wszystkie ciepłe słowa, oraz te krytyczne, które jeszcze bardziej motywowały mnie do lepszego pisania

- rozmowy na gg i poza nim

- za to, że dzięki temu blogowi poznałam masę wspaniałych Wariatek, równie pokręconych jak ja, oczywiście w pozytywnym sensie! <3

- za to, że po prostu byłyście, gdy miałam lepsze i słabsze dni

- za wszystko

Nawet nie wiecie jak ciężko jest mi się rozstawać z Sarą, Dzikiem, Zbyszkiem i pozostałymi bohaterami. Przez te pół roku przywiązałam się do nich jak do realnych postaci, i ciężko mi będzie wyobrazić sobie tydzień bez napisania o ich dzikich przygodach :(

Ale wszystko co dobre, kiedyś się kończy.

Nie chciałam robić z tej historii sielankowego "i żyli długo i szczęśliwie", tylko pokusiłam się o dość nietypowe zakończenie. Teraz każda z Was może sobie dopowiedzieć co było dalej. Czy Sara była z Miśkiem? Czy może ze Zbyszkiem? A może z Kosokiem, który jednak żyje? Czy dojdzie do ciąży?

Wszystko pozostawiam Waszej interpretacji :)

Oczyściłam Pawła z tej czarnej roli którą grał. To kolejna niespodzianka.

Jak pewnie zauważyłyście, lubię zaskakiwać, dlatego kończę tak a nie inaczej. W końcu nie wszystko trzeba brać na poważnie, szczególnie siatkarskie historie ;)
Od początku tej historii traktowałam ją jako sen bohaterki, dlatego nie pojawiały się szczególne daty, a bardziej wydarzenia, jak Wigilia czy ślub, czas był niejasno określony, niektóre wątki nie do końca jasne. Ale dopiero gdzieś pod koniec wpadłam na zakończenie, które bardzo mi przypadło do gustu.

A i ostatnia ciekawostka- początek tej historii oraz kilka jej wątków było zaczerpnięte właśnie z moich siatkarskich snów, dla wtajemniczonych, dość często powstających w mojej podświadomości ^^

Na koniec musiała być moja ukochana piosenka, przy słuchaniu której mam przed oczami dobrze znany nam wszystkim filmik i ciarki na całym ciele *.*

Całuję Was Misiaki Wy moje! Do zobaczenia na :

Nienawiści // Wronce // Czarnej Krwi (z Happ) // Savanim // Kurasiu

Wasza smutna S. 


EDIT: zgodnie z umową- rozdział pierwszy na Andrzeju.