Rozdział XXI- czyli pierwsze zachcianki i schadzki w szatni.

Jak to jest możliwe, że nie widzisz kogoś kilkanaście dni i tęsknisz jak popieprzona? Skąd u ciebie taka nostalgia za Miśkiem? Dlaczego na samą myśl o jego ironicznych słowach, na twoje usta wypływa szczery uśmiech? Czemu, wspominając jego dotyk, czujesz wszechogarniające ciepło i chcesz znowu znaleźć się w jego bezpiecznych ramionach?

Leżąc na kanapie, widząc krzątającego się po swojej kuchni Zbyszka, rozmyślam o swojej przyszłości. Zarówno tej bliższej, jak i tej dalszej, już z Maleństwem.

- Proszę, tu masz soczek z samych warzyw, a do tego sucharki z pastą jajeczną- przynosi dietetyczne potrawy i stawia przede mną na tacy.

- No chyba kpisz- prycham-ja nie zamierzam jeść takich korzonków, Zbysiu. Szczerze mówiąc to zjadłabym krwistej kaszanki- zatarłam ręce, wiedząc już na co mam ochotę.

- Zwariowałaś!- uniósł brwi ze zdziwienia i przerażenia.

- A do tego pyszne ziemniaczki z masełkiem, herbatę z masą cukru i jeszcze jakieś ciacho- zaczęłam wyliczać na palcach, a w miarę tego mina mojego przyjaciela rzedła coraz bardziej.

- Nie ma mowy. Ja tu gotuję i koniec. Nie będziesz truć siebie i dzieciaczka takimi bombami- pogroził mi stanowczo palcem wskazującym, za którego mocno go złapałam i potarmosiłam.

- Chcesz mi rozkazywać, Zbysiu? Niedoczekanie twoje. Zjem kaszankę, bo na to mam w tym momencie ochotę i tyle. Posiadasz, czy muszę lecieć po zakupy?

- Dolna półka lodówki- zrezygnowany rozłożył się na kanapie, kontrolując wzrokiem moje poczynania.  Które, notabene doprowadziły mnie do upichcenia przepysznej kaszaneczki, aż sam zapach po prostu zwalał z nóg.

- Dasz mi trochę?- jego zielone tęczówki błagalnie spoglądały znad poduszki.

- A wcześniej to było narzekanie, co?- męczyłam go jeszcze ironicznym tonem, ale nałozyłam solidną porcję na sąsiedni talerz. Ukontentowany jednym susem dosiadł się do stołu i zaczął pożerać posiłek- Zibi, ale tą trawę to ty pijesz, pamiętaj!- wskazałam na zieloną breję, która pyszniła się na środku stołu, przypominając o swoim istnieniu.

- Muszę?- zrobił słodkie oczka, myśląc że jeszcze coś ugra.

- Musisz Zbysiu. Nie będziemy wyrzucać jedzenia do kosza…- urywam w pół zdania.

- Jesteś okrutna, wiesz?- wymamrotał, ale sięgnął po szklankę i wypił ją duszkiem.

- …ale dla ciebie możemy zrobić wyjątek…- dokończyłam, gdy odstawił puste naczynie.

- No teraz mi to mówisz?- warknął wściekły- mam ochotę się zrzygać- zrobił adekwatny gest.

- Widzisz, a mnie chciałeś tym karmić- uśmiechnęłam się groźnie- na drugi raz proszę mi nie podtykać takich soczków, bo wylądują na twoich czarnych włoskach- zachichotałam.

- Sara, w ciąży robisz się jeszcze bardziej wredna, wiesz?- zarechotał, i wcisnął sobie do ust sucharka z jajem.

- Dobry chlebek?- prychnęłam, wbijając widelec w ziemniaka.

- Pyszny- wymamrotał z pełną buzią, ocierając sobie ubrudzoną brodę.

- Ale kaszaneczka lepsza nie?- podpuszczałam go dalej.

- Muszę przyznać, że lepsza. Dziś oddaję ci pałeczkę mistrza kuchni, kobieto- pochylił czoło w geście poddania.

- A dziękuję, dziękuję. Teraz możemy sobie zrobić jakieś ciacho, i będę cała zadowolona- wyszczerzyłam się, i wsunęłam ostatnie kawałki obiadu.

- Murzyn?- zaproponował, zbierając brudne talerze ze stołu.

- Murzyn.

***

WŁĄCZ: James Arthur- "IMPOSSIBLE"

Pierwszy mecz od czasu śmierci Grześka. Do tego z Jastrzębiem. Zaległa kolejka Plus Ligi nieubłaganie dawała o sobie znać. Nie czekałam na to, co się stanie. Chciałam cieszyć się każdą chwilą z Miśkiem. Ile minęło od naszego ostatniego spotkania? Kilkanaście dni? A ja czuję jakby to była wieczność. Najdłuższe i najsmutniejsze dni mojego życia to właśnie te bez niego. Boję się reakcji organizmu na jego widok. Nie mogę za długo o tym myśleć, bo praca pochłania mnie nieustannie. Jeszcze Pit narzekał na bolący mały palec, musieliśmy go doprowadzić do stanu używalności. W efekcie Zbyszek przywiózł mi kurczaka na parze w pudełku, żebym nie umarła z głodu. Panowie wybiegli na przedmeczowy rozruch, a ja dopiero znalazłam chwilkę by odpocząć przed emocjonującym starciem. To już nie liczyły się punkty. Wszyscy mieliśmy walczyć ze sobą i emocjami, towarzyszącymi podczas wyczytywania składu Sovii, pustego krzesełka na którym zawsze siadał Grzesiek podczas zmiany z Igłą. Tego momentu wszyscy baliśmy się najbardziej. Założyłam swój meczowy dres i chciałam wyjść do chłopaków, ale ktoś od tyłu chwycił mnie za ramię.

- Michał, co tu robisz tak wcześnie?- serce zadrżało mi na jego widok, ale głos nadal był pod moją kontrolą.

- Musiałem Cię zobaczyć, Sara- uśmiechnął się tak radośnie, że zrobiło mi się gorąco.

- Dlaczego?

- Chciałem sprawdzić czy wszystko w porządku zanim wyjdziesz na halę- ulga? Zaskoczenie? A może zawód? Takie emocje towarzyszyły mi podczas jego wypowiedzi.

- W porządku- powiedziałam krótko.

- Wiem że to dla ciebie trudne, bez Kosy, wszystko go tu przypomina…

- Daj spokój Misiek, lepiej nie mówmy o tym teraz, bo tylko się niepotrzebnie rozkleję.

- Nie chcesz mi się zwierzyć? Przecież się przyjaźnimy- zawiesił smętnie głos.

- Po co chcesz teraz o tym rozmawiać? Przewałkowałam ten temat ze Zbyszkiem, za chwilę zacznie się mecz, powinieneś być z drużyną, a jeszcze tu przyłazisz i mi przypominasz o zmarłym ojcu mojego dziecka!- stopniowo podnosiła głos. Pod koniec nie panowałam już nad sobą, totalnie straciłam kontrolę.

- Nie płacz, Sara- przytulił mnie mocno, nie zważając na to, że obijałam go pięściami. Płakałam jak mała dziewczynka, wszystko się rozmyło. Ciepłe ramiona Michała obejmowały mnie i chroniły przed całym złem tego świata. Ile to trwało? Nie wiem. Ale było tak oczyszczające, że po wszystkim poczułam się o wiele lepiej.

- Dziękuję- szepnęłam tylko, ocierając oczy rękawem.

- Przestań- przygarnął mnie ramieniem i pocałował w czoło- idę do chłopaków, a ty leć do swoich. Widzimy się na hali!- pokiwał mi ręką i pobiegł do szatni Jastrzębian, gdzie już dawno go oczekiwano.

- Jestem- siadłam na swoim krzesełku, obok Nikosia, i rozejrzałam się po hali. Było jeszcze pusto, kibiców nie wpuszczano, a panowie czynili ostateczne przymiarki i dogrania. Potem miała być mowa motywacyjna w szatni i rozgrzewka już przy schodzących się kibicach. Zbyszek zaciekle wbijał piłki, i klął pod nosem. Widziałam że jest zdekoncentrowany, emocje brały górę. Nic nie mogę w tym momencie zrobić, tu pomóc jest w stanie tylko Kowal. Podzieliłam się z nim tą uwagą, co skwapliwie przyjął. Miałam nadzieję że w szatni szepnie mu mocne słówko. Tak też się stało. Od początku meczu, Bartman dawał z siebie wszystko.

To ja miałam w tej drużynie największy problem z emocjami. Uhonorowanie Grzegorza Kosoka minutą ciszy wydawało mi się wiecznością. Wszystkie szaliki kibiców wyciągnięte nad głową, całe Podpromie zastygło w chwili skupienia. Zaciskałam mocno powieki, by nie poleciały mi łzy, ale drżenia rąk nie mogłam już powstrzymać. Spuściłam głowę, a gdy ją podniosłam, napotkałam wzrok Miśka. Uśmiechał się, dodając mi otuchy. Skinęłam mu głową i zabrałam się do roboty, za którą mi płacą i która była w tym momencie ważniejsza niż moje hormony i emocje. Pogłaskałam opiekuńczym gestem okolice podbrzusza, żeby przesłać Dziecince trochę ciepła i odwagi. W końcu zaraz zacznie się jego pierwszy siatkarski mecz! Co prawda u mamusi w brzuchu, ale zawsze. Muszę być silna za nas dwoje. Obserwowałam kątem oka Michała, który podskakiwał i dogrzewał swoje wielkie siatkarskie ciało, przy tym wyglądając jakby dopiero co wstał z łóżka. Uwielbiałam tę jego dziecinność połączoną z męskością. Musiał wyczuć moje spojrzenie, bo podniósł głowę, ale w tym samym momencie pochyliłam się nad Nowakowskim. Nie przyłapał mnie. Owinęłam palec Pita dodatkowym tejpem, rozmasowałam czyjś przykurcz, sprawdziłam z Nikosiem czy mamy wszystkie awaryjne przyrządy, przybiłam pierwszo- szóstkowym chłopakom piątki i siadłam na swoim miejscu. 

Resoviacy byli bardzo zdeterminowani, a Jastrzębianie jakby lekko zdystansowani i pełni... współczucia? Tak to chyba można nazwać. Cackali się z nami jak z jajkiem, jakby nie potrafili zapomnieć. A przecież na boisku trzeba oddzielać sport i rywalizację od prywaty. I to odwróciło się przeciwko nim. Wygraliśmy gładko 1 seta, a w drugim wysoko prowadziliśmy. Panowie chcieli na koniec meczu, jeśli by go wygrali, zadedykować Kosinie. I wszystko wskazywało na to, że tak się stanie. Chociaż w siatkówce nie można kalkulować i wysnuwać daleko idących wniosków, tak dziś nic nie mogło już pomóc tak słabo grającemu Węglowi.

Jedna akcja. Jeden wyskok. Jedne ręce w górze po stronie Sovii. Jedne Jastrzębia. Te jedne, Michała. Niefortunne zahaczenie o siatkę i odrzut. Punkt zdobywa Kubiak, ale jakim kosztem? Obija się o słupek i upada na podłogę, a ja w tym momencie wstrzymuję oddech.  Nie, tylko niech to nie będzie nic poważnego. Błagam- zaklinałam w myślach. Podbiegli do niego jego fizjoterapeuci, ale podniósł się bez ich interwencji. Jedynie lekki grymas na jego twarzy i kurczowe trzymanie się za palce świadczyło o urazie. Misiek został zmieniony i zabandażowany. Z bólem serca trener wysłał go do szatni, bo set i tak chylił się ku końcowi, z dużą przewagą Sovii. Nie mógł już pomóc drużynie, a na ławce tylko by się pieklił i złorzeczył z bezsilności, niszcząc klimat tego spotkania. Odczekałam do końca seta, siedząc jak na szpilkach. Gdy zabrzmiał gwizdek kończący, tłumacząc się potrzebą fizjologiczną, pobiegłam do szatni Jastrzębia.

***

Wbiegam do szatni, szukając Miśka. Zastaję go bez koszulki, świeżo po prysznicu. Włosy nie zdążyły jeszcze wyschnąć, opadają na oczy. Siedzi na ławce w dresie, zakładając skarpetki. Mruży oczy na mój widok i uśmiecha się serdecznie.

- Stało się coś? Powinnaś być na hali…

- Nie. Chciałam tylko zobaczyć czy wszystko w porządku- dyszę, opierając się o szafkę i wyrównując oddech.

- Jak widać jestem cały- zaśmiał się serdecznie.

- Bałam się strasznie- szepczę i podchodzę do niego. Pociąga mnie za rękę, tak że siadam obok.

- Przecież to tylko wybite palce- pokazuje spuchniętego kciuka i wskaziciela.

- Co z tego. I tak mnie przestraszyłeś! Musisz wiedzieć- zaczynam mówić i gestykulować rękoma, ale nie daje mi dojść do słowa, wbijając się zachłannie w moje usta. Zaskoczona odsuwam się.

- Przepraszam- mówi, zaglądając w moje oczy i szukając w nich potępienia.

- Misiek, co to było?- pytam, ale nie czekając na odpowiedź, odszukuję z powrotem jego wargi. Przyciąga mnie do siebie, sadzając sobie na kolanach. Wplątuję ręce w jego mokre włosy, a duże ręce przyjmującego błądzą po moich plecach. Spijamy się wzajemnie, wymieniając gorące oddechy. Obejmujące mnie ciasno, mocne ramiona Dzika dają poczucie bezpieczeństwa. Wyczuwam swoimi wargami jak się uśmiecha, kiedy obejmuję go nogami. Moje serce wariuje. Chcę być blisko niego, czuć przy sobie. Już na zawsze. Dotykam nagiego torsu, badając jego zadziwiającą budowę. Nie mogę przestać. Wiem, że nie powinnam, to mój najlepszy przyjaciel. Nie czuje tego co ja, wszystko popsujemy. Kocham go. Dlatego przestaję. Z żalem odrywam od jego twardych warg swoje usta, wstaję i wychodzę z męskiej szatni.

"Znikam gdzieś noc i dzień 

Zlewasz się w jedną całość kiedy nie ma Ciebie 

Tonę snów, milion słów 

Dotyk twój i niczego już nie jestem pewien"

                                                                                                                                                       

Dziś krótko, za to mam nadzieję treściwie. Nie chciałam dodawać zbędnych opisów, wątków, tylko dążyć do tego, co miałam już jakiś czas temu napisane. Wiem, troszkę nagięłam fakty co do meczu, ale nijak mi nie pasowało urządzić spotkania w szatni po meczu, gdzie jest tabun roznegliżowanych Jastrzębian ^^ Także no, mam nadzieję że jakoś to przeżyjecie. 

Zapraszam też na mój debiut w pisaniu deblowym, z Happiness-> CZARNA KREW 

NIENAWIŚĆ (# 9)

Smutno, bardzo smutno po wczoraj. 

Całuję, S. :*