Rozdział XX- czyli detektyw Paul i Zbyś filozof.

Nadal się zastanawiam, w jaki sposób przetrwałam rozmowę z rodzicami. Początkowe  niedowierzanie zamieniło się we łzy wzruszenia, a zakończyło obopólną zgodą i zrozumieniem. Nie tego się spodziewałam. A już na pewno nie słów pełnych miłości do Kruszynki i daleko idących planów co do naszej dwójki.  Mama zatroszczyła się o znalezienie mi najlepszej pani ginekolog w Rzeszowie, poprzez swoje znajomości z krakowskim oddziałem położniczym, a tata rzucił się szukać w Internecie drewnianej kołyski dla Maluszka. Podobno wszelkie przygotowania wcześniej niż w trzecim trymestrze, przynoszą pecha, ale ja w to nie wierzę. Pokonałam już tyle przeciwności losu, że nic nie ma prawa stać się mojemu dziecku. Czuję to!

                                                  WŁĄCZ: Alicia Keys- "IF AIN'T GOT YOU"

Wigilia minęła jak zwykle w rodzinnym gronie, pośród gwaru, szumu i kwilenia najmłodszych członków mojej dużej rodziny. Kiedy podczas opłatka powiedziałam ukochanej babci, że doczeka się niedługo pierwszego prawnuka albo prawnuczki, przeżyłam kolejne wybuchy radości skierowane w moją osobę. Nie mogłam okłamywać najbliższych mi ludzi, którzy tyle lat się mną opiekowali i wspierali. Dziadzio popłakał się w rękaw garnituru ze wzruszenia, co próbował ukryć przed dzieciakami, ale te spostrzegawcze bestie natychmiast go obległy i domagały się wyjaśnień. Zaraz je sprytnie czymś zainteresował, odwracając uwagę od patetycznych tematów. 

Kamień spadł mi z serca, że bliscy tak ciepło przyjęli mniej lub bardziej radosną nowinę. Jedynie Zuza mało co się odzywała, miałam wrażenie że nie do końca jest szczęśliwa z takiego obrotu spraw.

- Młoda, co jest? – przysiadłam się do niej, obejmując ramieniem. Nie patrzy mi w oczy, ucieka wzrokiem.

- Nic- zacina się, zaplatając ręce na piersiach.

- Nie udawaj, przecież widzę- uśmiecham się łagodnie, i gładzę ją po drżącym policzku.

- Boję się że niszczysz sobie życie- wypchnęła z siebie siłą te słowa, po czym z ulgą wypuściła powietrze.

- Tak sądzisz?- ze zrozumieniem pokiwałam głową- wiesz, na początku myślałam dokładnie tak samo jak ty. Ale teraz już wiem, że najbardziej na świecie chcę trzymać własne dziecko w ramionach- uśmiechnęłam się do swoich myśli, które w tym momencie błądziły jedynie po różowych ścieżkach.

- Sara, no ale powiedz mi szczerze. Jak ty sobie dasz radę?- westchnęła ciężko.

- Jak to jak? Normalnie- machnęłam na to ręką, bagatelizując jej kolejne obawy.

- Sama, w obcym mieście, do tego ciężko pracujesz… -zaczęła wyliczać, a mnie bardzo dotknęła jej niewiara.

- Nie jestem sama, Miśku- powiedziałam stanowczo, mrożąc ją wzrokiem- mam w Rzeszowie Zbyszka, Sabinę, Olę, chłopaków...

- Tak, uważaj bo szanowny Bartman będzie ci buty wiązał jak nie dasz rady się schylić- prychnęła rozeźlona.

- Jak mówisz, szanowny Bartman jest moim przyjacielem, który zaoferował się nawet do wspólnego porodu- ucięłam wszelkie spekulacje.

- No ładnie, widzę że wszystko zaplanowane- spuściła nieco z tonu, rzucając już tylko piorunujące spojrzenia na boki.

- Boisz się, że przestanę mieć dla ciebie czas?- westchnęłam, powoli rozumiejąc powód jej żalu.

- Jakbyś zgadła- mruknęła obrażona.

- Ej, kochanie! Nigdy nie odsunę cię na dalszy plan- przytuliłam ją mocno, na co tylko objęła mnie w pasie i wtuliła głowę w ramię.

- Wiem że ten Ktoś jest już dla ciebie najważniejszy na świecie, ale ja też chcę mieć miejsce w twoim życiu- mówiła w moje ramię, cicho chlipiąc.

- Zawsze je miałaś i tak pozostanie, bez względu na wszystko jesteś moją małą siostrzyczką i choćbym miała góry przenosić, nie pozwolę żeby nasz kontakt się zepsuł- gładziłam ją uspokajająco po głowie.

- Sara, przepraszam że kłócimy się w Wigilię- jęknęła- ale ja już nie wiem co mam o tym wszystkim myśleć...

- Dobrze że teraz mi to powiedziałaś- uspokoiłam ją- nie zniosłabym twojego milczącego żalu przez dłuższy czas.

- Kocham cię i nie pozwolę nikomu was skrzywdzić- uśmiechnęła się przez łzy, i położyła mi rękę na brzuchu.

- Nie martw się, nigdy na to nie pozwolę- szepnęłam z bojowym nastawieniem do całego świata. A niechby ktoś tylko spróbował, to jestem gotowa zabić!

- Moja waleczna, starsza siostra. Wiesz co? Chętnie zastąpię Bartmana w trzymaniu cię, krzyczącej wniebogłosy, za rękę, przez te kilka godzin.

-Dokładnie, zgrywa twardziela, ale jestem pewna że zemdlałby na widok krwi- zaśmiałam się i potargałam ją po włosach. Było najlepiej. Jak tylko to można sobie wyobrazić.

***

W Boże Narodzenie, pierwszy raz od miesięcy byłem w domu. Serce mi się krajało, gdy musiałem zostawić Sabinkę w Białej Podlaskiej, u mamy. Która, nawiasem mówiąc, ciągle mnie nie tolerowała. Nawet nie podała mi ręki na pożegnanie, a przecież w Święta powinniśmy się godzić z bliźnimi… Nie rozumiem jej. Ostatecznie po to tu przyjechałem, leciałem wiele godzin samolotem, by załatwić w końcu sprawę mojego rozwodu.

Jasmine, odkąd wyprowadziłem się z naszego wspólnego mieszkania, nie potrafiła odnaleźć się w rzeczywistości. Po wypadku Sabiny, było jej ewidentnie przykro. Przykro, że to nie ona miała ją na masce samochodu. Przerażające jest to, że ta kobieta żyje na moim utrzymaniu, wydaje moje pieniądze, hańbi moje nazwisko. Nie zniosę tego dłużej. Byłem tolerancyjny przez długi czas, starałem się zakończyć małżeństwo również za jej zgodą. Ale w tym momencie przekroczyła granicę. Nie pozwolę, by kierowała moim życiem i bezczelnie śmiała mi się w twarz.

Mama, gdy dowiedziała się o całej sprawie, gorąco mnie poparła. Przez telefon już przytaczałem jej ogólny zarys sytuacji, była niezadowolona że mieszam się w związek z Sabiną. Ale teraz już nie pozostawia na Jasmine suchej nitki, i sama jedzie ze mną do Waszyngtonu.

Ale po kolei.

W dniu mojego przyjazdu, pierwsze co zrobiłem to udałem się do byłego biura Jasmine. Nie zważałem na to, że gorączka przedświąteczna osiąga apogeum, a tam tli się jak w ulu. Zażądałem rozmowy z Joshem, po czym niemal tratując sekretarkę, wtargnąłem do jego gabinetu. Zdziwiony spojrzał na mnie znad ekranu swojego drogiego laptopa, po czym odłożył trzymanego przy uchu i-phone’a.

- Tak, ta Jasmine- odpowiadam na jego kolejne pytanie, coraz bardziej rozeźlony. Czy on tylko udaje, czy naprawdę nie pamięta mojej żony?!

- Ach, no tak- odpowiada, a mi aż wbija się w uszy jego burżujski akcent. Który napędza forsa. Money, money, money.

- No tak. Tylko tyle? – pytam wściekły.

- Owszem, mieliśmy romans- potwierdza moje przypuszczenia, czuję jak oddech zaczyna przyspieszać.

- Więc wiesz też zapewne, że była w ciąży- stawiam wszystko na jedną kartę, jeżeli złapie haczyk i potwierdzi moje spekulacje, uda mi się osiągnąć to co zamierzałem.

- Kazałem jej usunąć i zniknąć z mojego życia- warknął na mnie, machając ręką- jesteś głupi, Lotman. Ta kurwa wrobiła cię w dzieciaka, wmówiła że jest twój i ubiła na tym niezły interes- zaśmiał się szyderczo, a mi aż zacisnęły się pięści. Z bezsilności.

- A, czyli nie wiesz że poroniła- stwierdziłem bardziej niż zapytałem.

- Serio?- spytał znudzony, patrząc niecierpliwie na zegarek.

- Tak. Dlatego się z nią ożeniłem. Była załamana po stracie dziecka, nie mogłem jej zostawić- szedłem w zaparte, kując żelazo póki gorące.

- Okej. Wygrałeś- podniósł w geście poddania ręce-  Opisała mi wszystko w obszernym liście. Skreśliła całą litanię, jak bardzo żałuje że nie jestem przy niej. Że mimo tego, jak po chamsku ją potraktowałem, nadal mnie kocha i wierzy że kiedyś mnie odzyska. Jednej rzeczy nie rozumiem- tu podrapał się po brodzie- skoro tak mnie kocha, to dlaczego za ciebie wyszła, siatkarzyno?

- Bo byłem zbyt łatwowierny i dałem się zmanipulować- westchnąłem, udając zrezygnowanego. A w duchu skakałem z radości, że udało mi się od niego wyciągnąć całą prawdę na temat romansu, dziecka i poronienia.

- Fakt- zachichotał szaleńczo, aż mnie zmroziło.

- Zeznasz to w sądzie?- walnąłem z grubej rury, ponownie rzucając swój los na szalę- chcę się od niej uwolnić, raz na zawsze- myślałem że może to zrozumie.

- A czemuż by nie?- zastanawiał się na głos- dlaczego ta suka ma cię dalej tłamsić? Męska solidarność jest dla mnie ważniejsza niż jakaś kurwa.

- Hamuj, Josh, hamuj z tymi obelgami. Mimo wszystko to nadal moja żona- przywołałem go do porządku. Nie cierpię, gdy w moim towarzystwie obraża się kobietę. Nawet jeśli to paranoiczka, która odebrała mi kawał życia.

- Myślałem że nie ma już na ziemi takich naiwniaków jak ty, Lotman- uniósł brwi ze zdziwienia- po tym wszystkim, co ci zrobiła, dalej jej bronisz…

- Nie bronię. Szanuję, mimo wszystko. Mógłbyś się tego nauczyć, bo z kulturą wobec kobiet u ciebie krucho- powiedziałem przez zaciśnięte zęby. Miałem ochotę go udusić gołymi rękoma, ale jednocześnie uściskać, bo to on miał być  moim jedynym argumentem na sali sądowej. Nie mogłem zrozumieć jednej rzecz- jak Jasmine, kiedyś taka wartościowa kobieta, mogła wdać się w romans z tym gnojem, szowinistą i patałachem? Co w nim widziała? 

- Do zobaczenia w sądzie, Paul- pożegnał mnie skinieniem ręki- zadzwoń jak będziesz znał termin. Pokiwałem mu ręką i wyszedłem. Dopiero w samochodzie wyłączyłem dyktafon, który skrzętnie zarejestrował całą naszą rozmowę. Nie mogłem być zdany jedynie na łaskę i niełaskę byłego kochanka mojej kłamliwej żony. Jak to mówią w Polsce, przezorny zawsze ubezpieczony.

***

Cały ten tydzień, który dostaliśmy wolny od Kowala, postanowiłem przeznaczyć na nadrobienie zaległości w wizytach wśród znajomych i rodziny. Spędziłem z mamą i tatą dużo czasu na rozmowach, potem przyleciała siostra. Starałem się ustalić mój stosunek do Kosy. Mam bardzo mieszane uczucia co do niego. Bo, z jednej strony, przecież to on wykorzystał chwilę słabości Sary, co doprowadziło do ciąży. A potem, jeszcze niczego nie świadom, zasłonił ją własnym ciałem przed Pawłem. Czy to możliwe żeby jakoś podświadomie wyczuł, który moment jest najbardziej odpowiedni? Tego nie wiem, i nigdy się nie dowiem. Żal mi go, jako kolegi, siatkarza, człowieka, a przede wszystkim ojca. Bo już nie zobaczy swojego dziecka, które stawia pierwsze kroki, nie przytuli go po wygranym meczu. Nie wytrze mu ubrudzonej buźki i nie ochroni przed potworem czającym się pod łóżkiem.

To jest straszne, że nie doczekał się potomka. I to z taką dziewczyną jak Sara. A może tak miało być? W końcu nie pasowaliby do siebie, ona nigdy go nie kochała. Męczyliby się wszyscy w trójkę, między przenosinami z jednego mieszkania do drugiego, weekendów spędzanych na siłę… Nie, nie można tak myśleć. Nikt nie powinien mieć odebranej szansy na ojcostwo. Jestem popieprzony. Skąd mi się wzięło na takie filozofowanie?- przywołuję się w myślach do porządku. Ale cóż poradzę, że biegną swoim szaleńczym torem i nie mogę ich zagłuszyć?

Misiek. To on jest najodpowiedniejszą osobą żeby zastąpić Grześka. Nie znam nikogo, kto równie mocno kochałby rodzinę i bliskich co on. Drugiego takiego honorowego i mocnego faceta ze świecą szukać. Stworzyliby z Sarą idealną parę, a dziecko miałoby szczęśliwy dom i kochających się rodziców. Jestem pewien, że będzie świetnym ojcem. Nauczy go grać w siatkę, będzie jeździł z nim na mecze, opowie kiedyś o biologicznym tacie, z którym grywał na Igrzyskach Olimpijskich… A jak będzie mieć kłopoty z opanowaniem jego popularności wśród dziewczyn, to wkroczy wujek Zibi i nauczy młodego jak się za to zabrać- na samą myśl się uśmiecham. Tak, ja też jestem im potrzebny, Sara ma we mnie oparcie i to się nigdy nie zmieni. Będę najlepszym wujaszkiem na świecie!- obiecałem sobie solennie, myśląc o małej Kruszynie.

Jak zebrało się na bartmanowe filozofie, to zeszło mi na temat własnego życia. Co dalej? Tkwię w martwym punkcie, egzystuję i czerpię radość z życia moich przyjaciół. Siatkówka stała się ucieczką, zapomnieniem, już nie tylko hobby i pracą. Gdy serwuję, nie myślę o pustym domu, z którego już dawno zniknął zapach Aśki. Chciałbym się zakochać, jak moi przyjaciele. Jak Pit i Ola, jak Paul i Sabina, jak Dzik i Sara, którzy bawią się w ciuciubabkę niczym małe dzieci. Mieć do kogo wracać, całować po meczu, budzić się rano i móc patrzeć jak spokojnie oddycha. Po prostu kochać. Tylko czy moje złamane po raz kolejny serce, umie jeszcze zadrżeć na czuły głos kobiety? Boję się, że nie. A chciałbym założyć rodzinę, wiem że dałbym z siebie wszystko.

Przewracam się na drugi bok na kanapie i patrzę w rozgwieżdżone niebo. Nie mogę wykalkulować, albo wybrać sobie, którą obdarzę uczuciem. To nie takie proste. Strzała Amora trafia w najmniej oczekiwanym momencie, muszę cierpliwie czekać.

***

-Po zapoznaniu się z dowodami związanymi z powództwem Paula Lotmana przeciwko Jasmine Lotman, na mocy Stanu Waszyngton, w porozumieniu z izbą adwokacką, sąd  uznaje małżeństwo Paula Lotmana i Jasmine Lotman za nieważne, z powodu zatajenia przed poszkodowanym faktów dotyczących ojcostwa. Co następuje: przywrócenie obywatelce Jasmine panieńskiego nazwiska, tj. Lecter. Uznanie stanu cywilnego małżonków za wolny. Za  utrudnianie i zacieranie faktów, sąd skazuje  Jasmine Lecter na 30 godzin prac społecznych i zobowiązuje do stawienia się w siedzibie sądu, celem zapoznania się z wyrokiem i złożeniem podpisu pod stosownymi dokumentami. W przeciwnym razie, kara zostanie zwiększona. Ponadto, od tego momentu, obowiązuje podział majątku małżonków ze stanu sprzed dnia zaślubin. Obywatelowi Paulowi Lotmanowi, sąd składa najszczersze wyrazy współczucia z powodu wyrządzonej przez obywatelkę Jasmine  krzywdy. Ponadto życzy sukcesów w dalszej karierze sportowej.

Po odczytaniu rozporządzenia, wybiegłem z sali sądowej lekki jak piórko.  Nie mogę w to uwierzyć! Jestem wolny, mogę wieść spokojne życie z Sabiną, bez koszmarnej żony na karku! Jasmine Lecter, pakuj walizki!

Na lotnisku czeka na mnie Sabina. Jeszcze nie wie jaką mam dla niej wiadomość.

***

WŁĄCZ: Chris August- "STRANGER"

Z bagażem miłych wspomnień i naładowanymi akumulatorami, wracam do Rzeszowa. A siedzący obok Zibi, uśmiechający się sam do siebie, prowadzi szybko acz pewnie.

- Pojutrze mam pierwsze USG u nowej ginekolog, chcesz iść?- przerywam ciszę, podczas której każde z nas zagłębiało się w swoich myślach.

- Serio, mogę?- odwraca zaskoczony wzrok znad kierownicy, a w jego oczach widzę szczerą radość i niedowierzanie.

- No jasne, ktoś musi mnie potrzymać za rękę!- uśmiecham się serdecznie do przyjaciela i włączam płytę z ulubionym jazzem.

- Kurde, zobaczę małego Kosoka na monitorze! – śmieje się radośnie, jestem pewna że gdyby mógł, właśnie podskoczyłby z radości.

- Albo Kosokównę- hamuję jego zapędy.

- Ja tam wiem że to będzie chłopak- porusza porozumiewawczo brwiami, tak jak lubię.

- Też tak myślę- puszczam mu oczko i wygodniej umiejscawiam się na siedzeniu pasażera.

- A masz jakieś typy na imię?- zagaduje, wciąż nie zmieniając tematu.

- Dla chłopczyka obowiązkowo Zbyszek!- śmieję się z jego miny- a tak serio to jeszcze o tym nie myślałam. Mam sporo czasu.

- No nie da się ukryć, kochana. Brzuszek to masz jeszcze zupełnie płaski- chichocze, na co tylko pokazuję mu język.

W Nowym Roku czeka nas sporo zmian w klubie. Na pozycję Kosoka, mimo że z wielkimi oporami, wkroczył Łukasz Perłowski. Czuł się okropnie z tym , że w wyjściowej szóstce zajmuje miejsce zmarłego kumpla. Podłamany Kowal starał się jeszcze nas wszystkich podnosić na duchu, ale jak na razie kiepsko mu szło. Dopiero tu, na Podpromiu, poczuliśmy prawdziwą pustkę. Szafka z numerem 6, gdzie wcześniej leżały jego rzeczy, pasiasty dres, duże słuchawki i zdjęcie mamy, teraz świeciła nicością.

Po pierwszym treningu, gdzie wszyscy byli milczący i zamyśleni, nastała pora masażu. 17:20, o tej godzinie, zanim zamieniłam się z Nikosiem, zawsze kładł się na moim stole Kosa. Teraz jest tylko głucha cisza i za głośno tykający zegar.  Kompletnie się rozklejam. Siadam pod ścianą w kucki i obejmuję ramionami kolana. Niepohamowany szloch wyrywa się z mojego gardła, czuję płynące po policzkach słone łzy.

***

- Czy to jest główka?- pyta podniecony Zbyszek, wgapiając się intensywnie w monitor USG.

- Tak, panie Zbyszku, to jest duża główka Małego Człowieka- uśmiecha się wyrozumiale pani doktor.

- Czyli tu ma nóżki?!- wskazuje palcem, i niemal piszczy, głosem pełnym radości.

- Zgadza się- kiwa głową rudowłosa ginekolog, porozumiewając się ze mną wzrokiem.

- Zibi nie ekscytuj się tak, bo zaraz trzeba cię będzie reanimować- śmieję się z przyjaciela, chwytając go za drżącą rękę.

- Chcecie państwo posłuchać bicia serduszka?- pada pytanie ze strony miłej doktorki.

- A to już się da?- dziwię się, unosząc głowę. 

- Tak, czasem już w 5 tygodniu słychać- uśmiecha się i włącza odpowiedni guzik. Po gabinecie rozchodzi się miarowe, szybkie kołatanie, z lekkim pogłosem. Zapiera mi dech w piersiach, widzę że Zbyszkowi też. Patrząc na jego szczęśliwą, pełną uwielbienia i autentycznego zachwytu twarz, mimowolnie się uśmiecham. Kontemplujemy w ciszy tę cudowną chwilę, wsłuchując się w to, co opowiada nam serduszko mojego dzieciątka. Samotna łza wypływa z kącika oka, ale nawet jej nie ocieram. Cholera, ostatnio zdecydowanie za dużo płaczę...

                                                                                                                                                                                   

Rozdział dość przekrojowy, trochę filozoficzny, trochę nudnawy, ale cieszę się że w końcu udało mi się zagłębić w sprawę Paula i uwolnić go od Jasmine. Naciągnęłam na swoje potrzeby amerykańskie prawo, mam nadzieję że aż tak to nie razi po oczach ^^

Zbyś jest dziś głosem rozsądku i roztrząsa sprawy, nad którymi Wy też się zastanawiałyście w komentarzach. 

Losy moich bohaterów powoli się prostują, zbliżamy się ku końcowi. Od razu po zakończeniu Sary, rzucam się na WRONKĘ, 

Mam w głowie projekt krótkiej historii z zagranicznym siatkarzem, stąd moje pytanie- wolicie jako bad boya:

 Savaniego, 

Aleksieva 

czy Grozera? 

Niektórym już zdałam relację z meczu w Łodzi. A tym, które nie słyszały, powiem tak- było cudownie! Nieziemsko, magicznie! Tacy kibice tylko w Polsce, taka atmosfera tylko przy Harlem Shake'u, tacy gracze tylko w tym kraju się rodzą. Cóż z tego że przegraliśmy? Mamy jeden cenny punkt, po zażartej walce! Damy radę, panowie grają coraz lepiej, wierzę że są w stanie wygrać z każdym!

Udało mi się spotkać z Naranją i In my head (Dziewczęta, dziękuję!:*), ale oczywiście zapomniałyśmy  o wspólnej fotce -.- Nadrobimy to w Katowicach! :) 

Jeśli ktoś chce zapytać o więcej szczegółów- piszcie! 

Z kim jeszcze widzę się w Spodku?

Następny w piątek albo sobotę. 

Zapraszam też na świeżutką ósemkę, na NIENAWIŚĆ.
Happ, dziękuję za Chrisa!

Buziaki, S. :*