Rozdział XIX- czyli rodzinne wspominki przy kominku.

WŁĄCZ: Birdy- "THE DISTRICT SLEEPS ALONE TONIGHT" 

- Z czego się tak nabijacie, kobiety?- śmieje się od progu Michał, niosąc naręcze pociętego drewna. Wraz z jego uśmiechem, pojaśniało całe wnętrze, a ja poczułam jakby wlała się w moje żyły dodatkowa energia.

- A z ciebie, Misiaczku!- uśmiecham się całą gębą i gestem go przywołuję żeby się przysiadł.

- Zaraz, muszę dołożyć do ognia- porusza ironicznie brwiami, widząc nasze rozweselone miny. Obserwuję go, jak pewnie niesie ciężar, fachowym ruchem otwiera drzwiczki piecyka i dokłada drewno do tlącego się płomienia. Przesypuje na bok popiół który się zgromadził i lekko dmucha od spodu w niewielki stosik drewna. Gdy pomarańczowy płomień przybiera na sile, a celuloza zaczyna przyjemnie trzaskać, usatysfakcjonowany zamyka drzwiczki kominka i odwraca się ucieszony. Napotyka moje ironiczne spojrzenie, ale tylko miło się uśmiecha.

- Zaraz Ci zgaśnie, bo nie zostawiłeś miejsca na powietrze żeby się tliło- kiwam na niego palcem, co powoli wytrąca go z równowagi.

- Weź nie mówi mi jak należy palić w kominku, co? Robię to od dziecka- mówi naburmuszony, że ktoś śmie go poprawiać.

- Nie gadaj, tylko zrób jak ci mówię- pokazuję mu język, na co on tylko piorunuje mnie spojrzeniem- nie to nie, sama to zrobię- wzruszam ramionami, wstaję z kanapy i podchodzę do kominka. Biorę porzuconą szprychę w dłoń i kucam przed drzwiczkami.

- Sara, no dobra, zrobię to- przejmuje się, widząc że zamierzam dotknąć rozżarzonego drewna i klęka obok.

- Spokojnie, Misiu, poradzę sobie- klepię go po ramieniu uspokajająco.

- Nie, daj mi to. Nie chcę żebyś się poparzyła- ujmuje dłoń w której trzymam narzędzie i wyjmuje mi je z zaciśniętych palców. Pod jego dotykiem nie jestem w stanie zaoponować. Wszystkie argumenty zostają mi wytrącone z ręki, w przenośni i dosłownie. Niebieskie tęczówki hipnotyzują, odbijające się w nich płomienie, sprawiają że mam ochotę znaleźć się teraz w jego ramionach, mocno wtulić i zapomnieć o wszystkim.

Po chwili otrząsam się z tego letargu i odwracam wzrok, przenosząc go na ogień. Misiek tak samo gwałtownie przekrzywił głowę i zrobił to o co wcześniej prosiłam. Kucaliśmy i wspólnie patrzyliśmy, jak radosne iskierki tlą się coraz gwałtowniej, przybierają na sile, mocując się z drewnem, pochłaniając je. Nie mogłam w tej chwili nie pomyśleć o małej Istotce, która tak samo walczyła i rosła w siłę we mnie. Wiedziałam, że dzieliła ze mną emocje, ona jako jedyna znała moje uczucia do Miśka. A co właściwie czuję? Nie wiem. Przecież znamy się tak krótko, kilka miesięcy, a czuję jakby był częścią mnie. Czasem denerwującą, czasem nie do zniesienia, ale bez której nie mogę funkcjonować, która mnie określa i nadaje sens.

Zebrało mi się na patetyczne filozofie… Sara, ogarnij się- przywołuję się w myślach do porządku i wstaję.

- Choć już, Dziku- podaję mu rękę, na co on ją ujmuje i również się podnosi.

- Śmieszne, co? Ty mi podajesz rękę, taką drobną, a moja taka wielka- chichocze rozbawiony z tego spostrzeżenia. Nie da się ukryć- role się odwróciły, to ja, ta mniejsza, dźwigam jego, tego dużego.

- Ta, drobna ale za to ile bólu potrafi zadać- uśmiecham się, mrużąc oczy. Nasz melancholijny nastrój minął bezpowrotnie, wrócili starzy przyjaciele Sara i Michał.

- No wiem, wiem, i cieszę się, że nie miałem z Tobą do czynienia- wbija mi lekko palec w ramię, przy czym nieustannie chichocze.

- Uważaj, jeszcze zobaczysz. Kiedyś Ci pokażę na co mnie stać- rechoczę, i dźgam go w brzuch. Obejmuje mnie ramieniem i maszerujemy do kanapy, gdzie wciąż siedzi mama Miśka. Siedzi i nas słucha, a w międzyczasie doszedł tata Kubiaka i stał w drzwiach, zasłuchując się w naszym przekomarzaniu.

- Jaruś, pamiętasz, my też tak się przekomarzaliśmy w ich wieku- śmieje się z nas pani Irenka, i gestem przywołuje męża, który skwapliwie dołącza do towarzystwa kanapowego. Obejmuje żonę i całuje ją siarczyście w policzek, na co ta łapie go za rękę i mocno ją ściska. Aż mi głupio, gdy patrzę na te jawne czułości, tym bardziej że jestem tu przypadkowo.

- Jakbym mógł nie pamiętać, Serduszko ty moje- chichocze pan Jarek- na początku nic tylko chciałaś bić mnie patelnią po łbie- mówi z czułością, a pani Irenka tylko prycha oburzona.

- Trzeba było się nie zachowywać jak młokos- wzrusza ramionami i poklepuje miejsce obok siebie, mrugając do mnie. Niepewnie się przysiadam, a ona tylko mocno obejmuje mnie ramieniem- Skarbeńku, weź no pokaż tego Misia w morzu, co?

- Nie, mamo, proszę- jęczy Dzik, gdy wyciągam odpowiednie zdjęcie i macham mu przed nosem.

- No co kochanie, tata idealnie uchwycił moment jak wynurzasz się spod fali jak Wenus z Milo!- rechocze pani Irenka, a ja już wiem, po kim Michał ma taki zaraźliwy śmiech. Bo i ja nie mogę się powstrzymać od wybuchu wesołości, spoglądając na pełnego żalu i złości małego Michałka, który w całym ekwipunku wodoodpornym, w postaci kaloszy, peleryny i ogrodniczek, wynurza się niczym Posejdon z morza.

- Rozumiem, że historię mojego rzekomego podtopienia już znasz? – mówi zrezygnowany, gdy w końcu udaje mu się wyrwać mi fotkę.

- A znam, panie wodoodporny- rechoczę- wiem że chciałeś sprawdzić, czy jak wejdziesz w nieprzemakalnym ubraniu do morza, to czy nie zmokniesz, tak jak się nie moknie w „descyku”-specjalnie powtórzyłam ton, którym pani Irenka opowiadała mi tę historię.

- No ale pomyśl, co takie pięcioletnie dziecko może wiedzieć?- pytał zirytowany, ale już w wesołym tonie, wiedziałam że za chwilę sam zacznie się śmiać.

- Spokojnie, każdy może przecenić swoje siły w walce z morzem- poklepałam go po ramieniu- ja też miałam niejedną.

- Tak? No to opowiadaj, zobaczymy czy z równie tragicznym zakończeniem co moja- zakłada ręce na piersiach i patrzy na mnie wesoło. Nie mogę się powstrzymać i chwytam go za policzki, robiąc „pućki” jak małemu, naburmuszonemu dziecku. Początkowo oburzony, po chwili zaczyna się śmiać razem ze mną, a ja tylko czuję porozumiewawcze spojrzenie rodziców Michała. Nie dbam o to, co sobie pomyślą. Ważne jest dla mnie to, że jestem tu z Dzikiem, jest mi dobrze i nie chcę w tej chwili myśleć o niczym innym.

- Kiedyś jak miałam może z trzy latka, pierwszy raz pojechałam z rodzicami nad morze, Zuza była niemowlakiem. Jak zobaczyłam morze, to tak się nim podekscytowałam, że kompletnie zapomniałam o słowach taty- masz się nie schylać i nie chodzić za głęboko, bo cię morze wciągnie. A ja oczywiście weszłam, gdy się odwrócił i zniknęłam pod falą. Tata opowiadał za każdym razem jak to wspomniał, że „odwracam się, nie ma dziecka! Zniknęło!” Co się najadł strachu, to jego. Po czym patrzy, a tam gdzieś koło jego stóp wystają szeleczki ogrodniczek, które nosiłam. Uniósł je, i mnie razem z nimi, kompletnie nieopitą wodą. A bał się, że będzie musiał mnie reanimować albo coś innego… - uśmiecham się na samo wspomnienie strachu taty- Ile razy mi o tym opowiada, tyle razy śmieje się do łez z tego swojego przestrachu. Bo nie było mnie widać może kilka sekund, a jemu już się wydawało że się utopiłam- kończę swoją historię i czekam na jakiś odzew. Nie dowierzam, gdy widzę mamę Michała całą we łzach. Po czym spoglądam na pana Jarka, a tym wstrząsają konwulsje. Dopiero po chwili okazuje się, że to przez targającą nimi radość. Oboje odtykają ręce od ust i śmieją się w głos. Początkowo zaskoczona, po chwili dołączam się do tego wybuchu wesołości i wszyscy w czwórkę chichoczemy jak małe dzieci.

- A co to za impreza beze mnie?- pyta zdyszany Zbyszek, stając w drzwiach salonu- coś mnie ominęło?

- Morze!

- Może?- pyta zdezorientowany, myśląc że się z niego nabijamy.

- No może Morze! Bałtyckie!- chichocze Michał, trzymając się za brzuch.

- Może pójdę nad Morze…- rechoczę i lecą mi łzy ze śmiechu- nie znasz tego?

- Nie, ale już poznałem- szczerzy się i przysiada obok Miśka- co wy jaracie? Dajce trochę!

- Zbysiu, kochanie, upajamy się radością- mruga do niego pani Irenka, a ten tylko cmoka w powietrzu.

- A, to takie buty! W takim razie nie chcę przerywać, przesyłam wam tylko pozdrowienia od moich rodziców. Właśnie z nimi rozmawiałem, i uprzedziłem że będę w domu dopiero jutro.

- Zbyszek, dzięki że mi przypomniałeś, przecież moi rodzice oszaleją z niepokoju!- walnęła przysłowiowego face palma, zdając sobie sprawę jak wielkiego zaniedbania się dopuściłam- lecę do nich zadzwonić- poinformowałam zebranych i pobiegłam do pokoju gdzie leżały moje rzeczy.

- Tylko nie odleć za daleko na tych skrzydłach, co?- zarechotał za mną Misiek, a ja tylko posłałam mu mordercze spojrzenie.

WŁĄCZ: Bracia "ZA SZKŁEM"

Mama przyjęła tę wiadomość nieco nerwowo, myślała że już jestem niedaleko domu i tej nocy zagoszczę już u nich. Ale mimo wszystko ucieszyła się, że Kubiakowie zatrzymali nas ze Zbyszkiem, nie chcąc byśmy jechali po ciemku i w śnieżycy. Pożegnałam się z nią serdecznie i obiecałam że już jutro będziemy wszyscy razem. Też tęskniłam, strasznie. Nie widziałam ich z tatą od czasu mojej ostatniej wizyty w Krakowie, bo zwyczajnie nie miałam na to czasu. Ciągła praca, życie i praca pochłaniały mój każdy kolejny dzień bez wyjątku. Byłam zła na siebie, że nie pisnęłam jej nawet słówkiem o ciąży. Ale jak mogłam przekazać taką wiadomość przez telefon albo przez skypa? Nie jej, nie mojej rodzonej mamie. To byłoby złe posunięcie. Nie mogłam się doczekać tej rozmowy, chciałam zrzucić z serca ten ciężar, a z drugiej, bałam się jej reakcji. No bo jak to wygląda? Pojechałam do Rzeszowa chłonąć wiedzę, napisać pracę magisterską, rozwinąć skrzydła, karierę zawodową, a wracam z brzuchem. Każdy mógłby pomyśleć, że puszczałam się na prawo i lewo z siatkarzami, których miałam pod dostatkiem, ale nie ona. Wiem, że nigdy przez myśl by jej to nie przeszło, tak samo tacie, ale mimo wszystko wiedziałam w jak niekorzystnym świetle mnie to stawia.

- Sara, mogę?- zapukał Michał, wchodząc przez uchylone drzwi. Widząc mnie, siedzącą na łóżku i skuloną, na jego twarzy odmalował się wyraz niepokoju- co się stało?- zaraz był obok mnie, siedząc obok i patrząc z napięciem w moją twarz.

- Spokojnie, nic mi nie jest- uśmiechnęłam się smutno- po prostu uświadomiłam sobie, że jutro muszę wszystko opowiedzieć mamie…- westchnęłam i oparłam głowę o jego ramię.

- Boisz się?- szepnął w moje włosy i objął mnie ramieniem, tak że czułam jego ciepło, tak bliskie a zarazem tak dalekie.

- To nie tak- pokręciłam głową- wiem że na pewno mnie nie skreślą, ale nie chcę ich zawieźć.

- Nikogo nie zawiodłaś- powiedział miękko, i mocniej mnie przytulił.

- Dzięki że jesteś, Misiu- podniosłam głowę i z uśmiechem spojrzałam mu w oczy- a Twoi rodzice są cudowni. Już wiem dlaczego jesteś takim wspaniałym człowiekiem.

- A weź przestań, bo się w sobie zamknę od nadmiaru pochwał- wypiął pierś do przodu i cmoknął mnie w czubek nosa- to ja dziękuję że jesteś.

Czasem jest tak, że jakaś chwila, króciutka, ulotna, jest jedną z tych najważniejszych momentów. I czujesz to, całą sobą, aż przechodzą cię ciarki, masz wrażenie że świat staje w miejscu i przygląda się właśnie tobie. To była jedna z takich chwil, gdy zatopiłam się w znajomych, poczciwych tęczówkach Dzika. I już wiedziałam co czuję.

Pocałuj ją, pocałuj- szepczę w myślach, patrząc w jej niebieskie tęczówki, które są dla mnie teraz całym światem. Czułem, że ten moment jest najważniejszym w moim życiu. Czasem tak jest, że w jednej chwili dociera do ciebie wszystko, o czym spekulowałeś lub czego się doszukiwałeś w głębi siebie. Po prostu błysk i już wiesz. To była właśnie jedna z takich chwil. Zrozumiałem co czuję.

- No dałeś jej tę pościel czy nie? – dobiegł mnie z korytarza głos Zbyszka, aż podskoczyłem jak na szpilkach. Brawo, w takim momencie, znowu wkracza browarczyk Bartman. Psuje kolejną chwilę, nasz kolejny moment.

- Widzisz, zapomniałem po co przyszedłem- uśmiecham się przepraszająco do niej, a ona odpowiada tym samym.

- Widzę że nawet poszewki nie przyniosłeś- Zibi wparowuje bez ceregieli do pokoju, niosąc naręcze materiału i pościeli, a widząc nas siedzących naprzeciwko siebie na łóżku, lekko się peszy. Ale tylko lekko i tylko na chwilę- ejże, czy ja wam w czymś nie przeszkodziłem?- pyta, szczerząc się drapieżnie.

- Ty? Nie… No skąd!- mówię głosem pełnym ironii i wstaję z materaca. Łapię do ręki poduszkę i szukam do niej poszewki. Muszę coś miętosić w rękach, cokolwiek co nie będzie mordą mojego przyjaciela. Bo mam w tym momencie ochotę mu mocno przyłożyć. Bartman nawleka na poszwę kołdrę, a Sara tylko nam się przygląda.

- No ja rozumiem, że jestem w ciąży, ale żeby aż tak mi usługiwać…- chichocze i kręci głową z niedowierzaniem- mam rączki zdrowe, panowie.

- Już ty sobie tam leż, my to zrobimy- macha na nią ręką Zibi i wystawia język, męcząc się z nieposłuszną poszwą.

- Daj mi to- Sara energicznie wstaje i przejmuje od niego nieudolnie obleczone okrycie- Zibi, co twoja kobieta będzie mieć za utrapienie… - mruczy pod nosem, równocześnie fachowo naprawiając to, co zepsuł kumpel.

- Na pewno bardzo dobry seks- zarechotał, a ja posłałem mu tylko mordercze spojrzenie- co Misiu, zazdrościsz?- zwrócił się do mnie, specjalnie przeinaczając moje intencje.

- Żadna nie narzekała- warknąłem rozeźlony. Nie chciałem rozmawiać teraz przy Sarze na takie tematy, w końcu seksu miała chyba na razie dość. A szkoda….

- A coś oprócz orgazmu i swoich plemników masz jej do zaoferowania?- dźgnęła go palcem w brzuch i badawczo spojrzała w jego zadowoloną z siebie twarz.

- Pomyślmy…- podrapał się po brodzie- umiem gotować, znam się na modzie, mam dużo kasy, fajny samochód…- wymieniał na palcach, a my tylko roześmialiśmy się z Sarą w głos.

- Mówię o cechach charakteru, Zbysławie!- westchnęła zrezygnowana- wiesz, co możesz zaoferować ze swojej szerokiej gamy plusów i upodobań...

- A to nie wiem. Ty mi powiedz- wyszczerzył się do Sary, a ta tylko go poklepała zrezygnowana po ramieniu.

- Idź już lepiej spać i się zastanów nad sobą. Bo żadna cię nie zechce jak będziesz takim narcyzem- pokiwała głową, przytakując samej sobie- Idźcie już obaj, zmęczona jestem potwornie. Widzimy się jutro rano, dobranoc- szybko wypchnęła nas z pokoju, niemal siłą i po chwili zgasło u niej światło. Poczłapaliśmy do naszego, a właściwie to mojego pokoju, w którym ulokowała nas mama. Walnąłem się na swój materac i spojrzałem w sufit.

- Te, Michu, co ty, plamę tam widzisz?- zarechotał Zbyszek, jak zwykle niezawodnie burząc mój smętny nastrój.

- Kurwa, bucu, mógłbyś się czasem przymknąć, wiesz?- warknąłem rozeźlony. Sorry, ale dzisiaj przyjaciel naprawdę mnie zdenerwował. Najpierw wparował mi podczas ważnej rozmowy z Sarą, potem gadał jakieś pierdoły, mówił coś czego nie powinien, a teraz jeszcze sobie kpi.

- Ej, Misiek! Ja rozumiem że się zakochałeś, ale to nie powód żeby opluwać swojego najlepszego  kumpla!- powiedział spokojnym, dziwnym jak na niego tonem. Zaskoczyło mnie to, aż spojrzałem w jego stronę.

- Serio, to aż tak to widać?- jęknąłem, w duchu klnąc za swoją głupotę. Powinienem lepiej kryć się z uczuciami. Skoro mało spostrzegawczy Zbyszek to zauważył, musieli widzieć też to inni. A nie chciałbym stać się obiektem plotek.

- Widać na kilometr, Misiu. Ja się dziwię, że tyle wytrzymałeś. Chłopie, na co ty czekasz?!- ruszył zachęcająco brwiami- po prostu powiedz jej co czujesz i tyle! Co masz do stracenia?

- Wiele. Po pierwsze- jest w ciąży, nie chcę dostarczać jej kolejnych stresów swoją osobą. Po drugie, jak zniszczę to co jest między nami? Tę przyjaźń, która jest w tym momencie cenniejsza niż z niejednym kumplem? Boję się, że może mnie odrzucić a wtedy nic nie będzie jak dawniej.

- Kubiak, ty niedojdo. Ona też cię kocha, nie widzisz tego?- warknął rozeźlony Zbyszek- przecież ja ją znam. Widzę jak na ciebie patrzy, kiedy z tobą rozmawia, żartuje. Jej całe ciało krzyczy: „przytul mnie, chcę być twoja!” – zaszczebiotał, naśladując kobiecy głos. Nie mogłem się nie roześmiać. Przy nim, całe moje napięcie ulatywało jak dym z komina, rozpływało się jak poranna mgła po wzejściu słońca. To właśnie była jego największa zaleta.

***

Wczesnym rankiem, obudziłem się rześki jak nigdy, i udałem do łazienki. Po porannej toalecie i zmienieniu stroju na dzienny,  chciałem wyjść, ale niemal zderzyłem się w drzwiach z Sarą, która trzymając się za buzię, doskoczyła do muszli klozetowej i zaczęła zwracać zawartość swojego żołądka. Poranne mdłości, no tak- przypomniało mi się, po czym szybko zareagowałem. Ukląkłem nad nią, przytrzymałem włosy i jej wątłe ciało, by nie osunęła się na ziemię. Boże, czułem palcami jej ciepło, i okropne konwulsje, które wstrząsały tą Drobinką. Chciałem jakoś pomóc, ale byłem bezsilny. Pomogłem przetrwać do końca, a gdy było już po wszystkim, spuściłem wodę i pomogłem jej wstać oraz umyć twarz.

- Przepraszam że musiałeś na to patrzeć- szepnęła zmartwiona.

- Przestań. Pamiętasz jak ty mnie ratowałaś po kacu stulecia?- uśmiechnąłem się lekko, na samo wspomnienie początków naszej znajomości. Dlaczego wtedy od razu nie zadziałałem? Teraz tylko mogę pluć sobie w brodę. Tak Misiek, jesteś totalnym palantem.

- Jak mogłabym zapomnieć ten opłakany widok?- mrugnęła wesoło, więc wiedziałem że wszystko wróciło do normy.

- I tak codziennie?- wskazałem głową na muszlę, a ona tylko skinęła głową.

- Podobno w drugim trymestrze ustępują… Więc już niedługo- szepnęła z nadzieją, a ja nie mogłem jej nie przytulić. Zamarła na chwilę, ale wtuliła się w moje ramiona- Ej dobra, bo chcę się ogarnąć, a stoimy tu jak dwa drewniane kołki- usłyszałem jej głos gdzieś spod siebie i pozwoliłem znowu dopiąć swego.

Niepewnie zostawiłem ją w łazience, a sam udałem się na dół, pomóc mamie przyrządzać śniadanie.

Oczywiście nie omieszkała skomentować naszej wczorajszej utarczki słownej.

- Misiu, ta Sara to jest świetna dziewczyna!- uśmiechnęła się znad krajalnicy do chleba, a ja tylko ścisnąłem mocniej maselniczkę trzymaną w ręce- no nie patrz tak na mnie- westchnęła przepraszająco- po prostu nie mogę się nadziwić, że ktoś tak idealnie pasuje do mojego synka.

- Mamo, daj spokój, my się ciągle sprzeczamy…

- No właśnie, to najlepszy dowód, kochanie!- klasnęła w umączone ręce- to znaczy że wasze charaktery idealnie do siebie pasują, docierają i ścierają.

- Yhm… -westchnąłem- to dlaczego czasem mam ochotę wysłać ją w kosmos lotem w jedną stronę?

- Bo tak ci zależy. Mogę ci zaręczyć, że ona ma ochotę często udusić cię gołymi rękami- zaśmiała się-byliśmy z ojcem tacy sami!

- Nie wiem jakbyśmy się mieli zgrać, wcześniej chyba byśmy się pozabijali- mruknąłem, już całkiem przekonany o słuszności wywodu mamy. W końcu to ona była do tej pory najważniejszą kobietą w moim życiu, jej rad słuchałem, będąc dzieckiem, dorastając, a nawet teraz, jako 25 letni facet. I czy przypadkiem dobrze na tym nie wyszedłem? Otóż to.

- Popatrz, czy my z tatą się pozabijaliśmy?- wskazała na zdjęcie ślubne, wiszące na honorowym miejscu w kuchni- nie, no właśnie. Jesteśmy małżeństwem już tyle lat, mamy dwóch wspaniałych synów, i jesteśmy najszczęśliwszymi ludźmi na świecie, zaręczam ci- podeszła do mnie i uściskała. Siedziałem na krześle, więc była w stanie objąć mnie za głowę.

- Mamo?- spytałem, mocno przytulając się do jej ciepła.

- Co syneczku?

- Kocham cię, wiesz?- powiedziałem z uczuciem. Dorosły facet, który mazgai się przy matce. Do czego to doszło?

- Wiem, ja ciebie też synku- westchnęła i pocałowała mnie w czubek głowy.

***

Przez całą drogę, biłam się z myślami. Nie mogłam wyrzucić z głowy twarzy Michała, wyrazu jego oczu, w których chyba sama doszukiwałam się rzeczy nieistniejących. Głupia, co ty wymyślasz? Po co żyć mrzonkami? To nie ma sensu… Ale nasza rozmowa, przekomarzania się przy ciepłym kominku, rozmowa z jego rodzicami, taka aura swojskości, bliskości, nie wiem czego jeszcze. To było niesamowite. Ile bym dała za bycie prawowitą połówką Miśka, i cieszenie się rodzinnością Kubiaków na co dzień. A przede wszystkim cieszenie się Michałem. Jego spojrzenie, gdy wyjeżdżaliśmy, było dla mnie najpiękniejszym prezentem Bożo Narodzeniowym. Zbyszek podwiózł mnie pod dom, zaparkował samochód, i wyłączył silnik. Było wczesne po południe, do lotu miał jeszcze sporo czasu. Zaproponowałam żeby wszedł ze mną na górę i poznał rodziców, ale odmówił.

- Nie ja tam powinienem chodzić, Sara. Ktoś inny powinien poznać Twoich rodziców.

- Przestań Zbyszek, nie chcę teraz o tym mówić- westchnęłam zrezygnowana- nie mogę być z Michałem, nie teraz.

- Dobrze, czyli mamy krok naprzód, nareszcie się nie wypierasz że coś do niego czujesz- klasnął w dłonie uradowany.

- Hola hola, panie Bartman- wstrzymałam go- to jeszcze o niczym nie świadczy a przede wszystkim niczego nie zmienia- warknęłam.

- Dobrze, nie naciskam. Tylko proszę, przemyśl sobie przez Święta, czego tak naprawdę chcesz. Bo Michał jest moim przyjacielem i nie chcę, żeby po raz kolejny został zraniony przez kobietę.

- Zapewniam cię, że ja nie zamierzam go ranić. Chcę teraz przede wszystkim skupić się na moje Kruszynce- pogłaskałam z czułością brzuch, uśmiechając się do siebie- nic mi więcej nie potrzeba do szczęścia. Wszystko inne schodzi na drugi plan, łącznie z Michałem. Przede wszystkim, nie chcę być dla nikogo ciężarem, Zibi- spojrzałam na niego błagalnie. Chciałam by zrozumiał dokładnie to, co mówię i przestał snuć daleko idące wnioski. Nie szukam miłości, związku. Chcę być szczęśliwą matką, nawet samotną, jeśli już nią zostałam. Kolejne rozczarowania i zawirowania miłosne nie są mi do niczego potrzebne. A nie mam kompletnie siły bawić się w grę uczuć i podchodów.

                                                                                                                                                  

Jestem, Misiaki! Udało mi się w miarę ponadrabiać zaległości u Was, mam nadzieję że wybaczycie ;*

Trochę więcej dziś z perspektywy Miśka, musiałam pokazać też jego punkt widzenia. A w tym wszystkim, tkwi Zibi, jako można powiedzieć "mediator". No oceńcie same, co o tym myślicie. Jestem otwarta na wszelkie komentarze, łączenie z krytyką :)

Mecz przegrany, ale mimo wszystko cieszę się na rozpoczętą już Ligę! Wierzę, że  Łodzi będzie lepiej, zresztą JA tam będę, więc mój doping mam nadzieję zmotywuje Naszych Chłopców do walki. Wszedł Wrona *.*, moje marzenie się spełniło! 

Następny postaram się dodać za tydzień, chcę jak najszybciej zakończyć dziką i zająć się innymi projektami. 

TU zapraszam na Balladynę

TU na przyszłego Andrzejko

a TUTAJ na nowiusieńki projekt z Happiness, gdzie niebawem (patrz- po sesji), pojawi się nasza wspólna historia. 

Dziękuję za tę ogromnie wysoką liczbę wyświetleń i komentarzy, jesteście cudowne!

Moim kochanym Dziewczynom dziękuję za muzykę (Happ i Patuś)
Całuję, S. ;*

A, jeśli pojawią się jakieś błędy to przepraszam z góry, ale rozdział dodałam od razu po napisaniu, a patrząc na porę, to coś mogło się wkraść ^^