Rozdział XVIII- czyli coś się kończy a coś zaczyna.

Nic w przyrodzie nie ginie. Coś się kończy a coś zaczyna. Jedna świeca się dopala, inna właśnie zostaje zapalona. Oko za oko, życie za życie. Skąd to znam? Z autopsji. Moje cholerne jestestwo przyprawia o zawrót głowy. Niepohamowana radość z odzyskania Grześka, szybko zbiegła się w czasie z odkryciem nowego życia. We mnie. Nagły zwrot akcji i kolejne palpitacje serca. Tym razem bezpowrotnie, stała pikająca kreska na aparaturze.

Mam wrażenie, że ostatnio moje życie to jedno wielkie przedstawienie w teatrze kukiełkowym, gdzieś ktoś złośliwie pociąga za nieodpowiednie sznurki, celowo dostarczając mi cierpienia. Ba, co tam ja, najgorzej że cierpią moi bliscy, którzy nie mieli nic wspólnego z Pawłem. Po co przyjechałam do Rzeszowa? Może powinnam odejść, tak samo jak szybko przyjechałam?

Nie. Nie mogę, nie zostawię teraz moich przyjaciół z tym samych.

WŁĄCZ: Frank Sinatra "My way"

Stoimy wszyscy nad grobem, w którym grabarze właśnie złożyli trumnę Grześka. Nie jestem w stanie nic powiedzieć jego rodzinie, mamie, która cała się trzęsie z głośnego płaczu, tacie, który już nawet nie próbuje ukryć płynących po policzkach łez. Nie śmiem do nich podejść, powiedzieć, że noszę jego dziecko. Jak zareagują? Co sobie pomyślą? A do tego świadomość że to on, Kosa, bohatersko zasłonił mnie swoją piersią. Że impulsywnie stając na drodze ostrza noża, uratował mnie i Kruszynkę, która we mnie żyje. Oddał swoje młode, nieprzeżyte do końca jestestwo za nas. Za jego dziecko, którego już nigdy nie zobaczy.

Nie będzie widział, jak nasz syn albo córka wyda pierwszy krzyk, zacznie się uśmiechać, gaworzyć, raczkować, w końcu nie usłyszy pierwszego słowa „Tata”. Z mojej winy, nie doświadczy tego wszystkiego. Gdybym mogła cofnąć czas, zrobiłabym wszystko by wcześniej zdemaskować Pawła. Nie wiem jak, podstawiłabym się, byłabym w stanie go udobruchać, wmówić że wrócę z nim do Krakowa… Wszystko, byleby Grzesiek żył. Co z tego, że go nigdy nie kochałam? Jest ojcem mojego dziecka, ma prawo cieszyć się nim tak samo jak ja. Miał…

Kolejne potoki łez spływają po policzkach, a głośny szloch wstrząsa moim ciałem. Ostatnia słona kropla spływa w dół, za drewnianą skrzynią, po czym znika pod kupą mokrej ziemi na wieczność.

- Sara, chodź już- słyszę szept Michała, i jego mocne ramię zaciska się na mojej talii. Nie chcąc robić scen, daję się odprowadzić do samochodu. Po drodze mijamy tłum siatkarzy, którzy patrzą na nas ze współczuciem. Co by powiedzieli, gdyby znali całą prawdę? Uznaliby mnie za tanią dziwkę, przez którą zginął ich kolega z drużyny. O ciąży wie tylko Misiek, Zbyszek, Igła, Pit i Paul, czyli najbliżsi mi tutaj mężczyźni. Jesteśmy w Katowicach, na cmentarzu Kosoków, a teraz jedziemy na stypę do jego rodzinnego domu. Nie wiem po co tam się pcham, nie wytrzymam ani minuty dłużej w tym towarzystwie, pośród żali i płaczu. Bo to ja powinnam leżeć w tej trumnie, zamiast szlachetnego Grześka.

- Nie zadręczaj się już, proszę- słyszę szept Zbyszka z drugiej strony, który zaciska mi dłoń na ramieniu.  Obaj są przy mnie, obaj mnie wspierają. Tylko co mi po tym? Nie wrócą życia ojcu mojego dziecka.

- Zbyszek, przestań. Jak mam się nie zadręczać?- mój głos jest pełen rozpaczy i smutku- gdyby nie ja, nie byłoby tego wszystkiego…

- Przestań- skarcił mnie Michał- nie twoja wina, że Paweł jest psychopatą, i że chciał w ten sposób wyrównać swoje porachunki. Nie wyjdzie z pudła do końca życia, możesz być tego pewna.

- Jak możesz przypuszczać, że wiesz co teraz czuję?- spojrzałam mu ze złością w oczy, gwałtownie się do niego obracając.

- Dlatego, że cię znam. Troszczę się o ciebie, Sara- odgarnął mi kosmyk z czoła i mocno przytulił- przetrwamy to razem- szepnął mi do ucha, a ja dopiero teraz poczułam, jaka byłam rozdygotana. Nie chciałam już nigdzie się wybierać z jego ciepłych ramion, które dawały mi poczucie bezpieczeństwa. Dlaczego tak się to wszystko pokomplikowało? Czemu nie może być prosto i po ludzku? Zakochać się we właściwym facecie, związać się z nim i założyć rodzinę? Nie mogę być dla nikogo ciężarem. Nie teraz. Żadnego z nich nie obarczę sobą i dzieckiem. Niechętnie wyswobadzam się z ramion Dzika i idę za Zbyszkiem do samochodu.

***

Odnoszę brudne talerze do kuchni, i wpadam na mamę Grześka. Zafrasowana, pomarszczona twarz, wyraża więcej niż tysiąc słów.

- Sara, prawda?- uśmiecha się na mój widok, a ja tylko kiwam głową. Nie jestem w stanie nic powiedzieć. Dławi mnie od środka żal i ból,  a nie chcę, nie mogę rozpłakać się przy tej kobiecie.

- Tak, to ja.

- Grześ dużo mi o tobie opowiadał!- uśmiechnęła się smutno, wycierając mokre ręce w ścierkę.

- Naprawdę?- byłam dość zdziwiona. Jak to opowiadał? Kiedy? Po co?

- Nigdy tak się nie wypowiadał o dziewczynach- zamyśliła się- łączyło was coś więcej, prawda?- zlustrowała mnie wzrokiem, tak przenikliwym, że nie byłam w stanie kłamać.

- Można tak powiedzieć… Łączy nadal- szepnęłam, rozemocjonowana- jestem z nim w ciąży- walnęłam z grubej rury i od razu poczułam, jak ogromny kamień spadł mi z serca. Wszystkie te emocje, które do tej pory w sobie tłumiłam, wypłynęły ze mnie w jednej chwili jak potężna fala tsunami.

- Wiesz, tego się nie spodziewałam- westchnęła pani Janina, i spracowaną ręką przeczesała rzedniejące włosy.

- Ja też nie- szepnęłam i delikatnym, badawczym gestem pogłaskałam brzuch, gdzie, jak intuicyjnie czułam, znajdowało się Maleństwo. Mama Grześka patrzyła na mnie szeroko otwartymi oczyma, nie dowierzając, a może coś powoli rozumiejąc? Pewnie sądziła, że zacznę płakać, przeklinać, złorzeczyć…

- Przykro mi, że w takim momencie to na Ciebie spadło- ujęła moją drugą dłoń i mocno ją ścisnęła- oddałabym wszystko, żeby Grzesiek tu był, ale teraz muszę zaopiekować się jego synkiem lub córeczką. I mam nadzieję że mi pozwolisz o siebie zadbać- spojrzała na mnie z nadzieją w oczach.

- Oczywiście- utonęłam w jej matczynych ramionach, co zagłuszyło kolejną falę żałości płynącą zarówno z jednego, jak i drugiego gardła.

***

To były chyba najsmutniejsze Święta w historii. Jako, że pogrzeb odbył się 21 grudnia, Kowal od razu dał wszystkim wolne i odwołał wszelkie bankiety, spotkania, uroczystości… Wszystko. Mecz, który mieliśmy grać drugiego dnia Świąt też. Wiadome było, że nikt z graczy nie będzie w stanie wyjść na parkiet. Zuza wróciła wcześniej do domu, nie pojechała z nami do Katowic.  Nie chciała, mówiła że nie znała Grześka i nie zamierza robić sztucznego tłumu. Rozumiałam ją całkowicie- to wszystko musiało być dla niej trudne. Najpierw musiała przyzwyczaić się do myśli o mojej nocy z Kosokiem, potem była świadkiem wypadku, dowiedziała się o ciąży, widziała śmierć Grześka… A przecież nie żyła w tym świecie. Była osobą postronną, której normalnie nikt nie miesza w takie zdarzenia. Głupie zrządzenie losu postawiło przed nią wyzwanie dla jej młodej psychiki.

WŁĄCZ: Ed Sheeran "Give me love"

Po pogrzebie chciałam jak najszybciej znaleźć się w domu, przytulić do mamy i zatonąć w miękkim obiciu salonowej kanapy. Już widziałam się oczyma wyobraźni, pędzącą autostradą A4, z prędkością światła. To mi było teraz potrzebne- szybka jazda, podczas której zostawiłabym za sobą wszystkie swoje smutki. Natomiast moi przyjaciele kategorycznie zabronili mi samodzielnej jazdy, zupełnie niesłusznie. Czy oni przypadkiem też nie stracili przyjaciela? Kumpla z drużyny, którego znali od lat, z którym spędzali większość dni w roku, dnie na treningach i zgrupowaniach?

- Zbyszek,  nie jestem dzieckiem- próbowałam jeszcze negocjować, gdy przyjaciel sadowił się już na siedzeniu kierowcy.

- Ale nosisz w sobie dziecko, Sara- poparł go Michał.

- Ciąża to nie choroba- warknęłam wściekła na nich obu, tym bardziej że podebrali mi Jeepa i moje kluczyki. Tak samo było w drodze z Rzeszowa do Katowic- w takim razie czemu braliśmy mój samochód, hm?

- Najwięcej miejsca do spania- wskazał Misiek ręką na tylne siedzenia, gdzie już przyszykował mi koce i poduszki do drzemki.

- No tak, tylko powiedz mi teraz, czym Zbyszek wróci do domu?- westchnęłam zrezygnowana. Wiedziałam, że ich dwóch przeciwko mnie to stracona szansa na wygraną.

- Odwieziecie mnie do Zabrza do rodziny, potem Ciebie, i Zbyszek poleci z Balic na Okęcie samolotem. Dwie godziny i będzie w Warszawie.

- No dobrze, ale jak się potem dostaniesz do Rzeszowa?- zwróciłam się do Zbyszka, który zadowolony z siebie, klikał smsa na komórce.

- A może mnie rodzice zawiozą?- uśmiechnął się wesoło- albo po ciebie przyjadę- mrugnął do mnie, a ja tylko wywróciłam oczami.

- Dobra, widzę że wszystko zostało z góry ustalone, a ja jestem tylko dodatkowym tobołkiem do waszych ustawek- rozgoryczona położyłam się na tylnym siedzeniu, przykryłam kocem i zamknęłam oczy. Nie chciałam w tym momencie rozmawiać z żadnym z nich, obaj mnie zdenerwowali, a nie chciałam niepotrzebnie narażać Malucha. Już i tak miał dość stresów związanych z łzami i smutkiem swojej mamy. Nie wiem dlaczego, ale myślałam o moim dziecku jako o chłopcu. Czułam, że to musi być synek, o czekoladowych oczach swojego ojca.

Przejechałam większość drogi do Zabrza milcząc. Nie byłam w stanie rozmawiać, nawet słuchać muzyki. Zbyszek skupiał się na drodze, na której rozpętała się ostra śnieżyca, a Michał bił się ze swoimi myślami, co można było dostrzec gołym okiem po ściągniętych brwiach i wzroku wbitym w jeden punkt. Wyczuł moje spojrzenie, i gwałtownie się obrócił.

- Co jest?

- Nic. Przepraszam- westchnęłam, przejęta swoją głupotą i humorami.

- Za co tym razem?- uśmiechnął się delikatnie, zupełnie nie przejmując się moim grobowym wejrzeniem i potarganymi włosami.

- Że jestem taka okropna. Nie wiem jak wy ze mną wytrzymujecie…- jęknęłam, załamując ręce- czasem po prostu zupełnie nad sobą nie panuję!

- Wiem, Sara, wiem. Niczym się nie przejmuj- wyciągnął rękę w moją stronę i ścisnął zimne palce, które wystawały mi spod koca.

- Zepsułam wszystko- szepnęłam ledwo dosłyszalnie dla samej siebie, ale te pełne żalu słowa dotarły do jego uszu.

- Nic nie zepsułaś. Ja będę, możesz zawsze na mnie liczyć- uśmiechnął się szczerze i pokrzepiająco, a ja poczułam że ten człowiek jest najlepszym, co mnie w życiu spotkało. Coś ukłuło mnie w serce, bo uświadomiłam sobie, że już nigdy nie będzie mi dane z nim być. A mogliśmy stworzyć wybuchową parę, w jaką wszyscy usilnie nas łączyli…

- Jesteśmy na miejscu- Zibi zatrzymał samochód i pierwszy wysiadł z pojazdu. Siedziałam w ciszy, wciąż trzymając Miśka za rękę. I nie chciałam go puszczać, chciałam żeby był ze mną jak najdłużej. Bolało mnie nasze rozstanie, bałam się że już nigdy nie będziemy tak siedzieć i patrzeć sobie w oczy, po prostu. Po tym wszystkim, co się wydarzyło, zrozumiałam jak życie jest ulotne i że wystarczy dosłownie chwila, by je zdmuchnąć jak dogasający ogarek.

- Michałku, kochanie!- dobiegł nas wesoły głos zza samochodu, co ocuciło nas z tej niemej rozmowy. Wygramoliłam się z auta, Michał pomógł mi wysiąść i zamknął za mną drzwi. Przywitała nas ciepła, energiczna kobieta w skórzanej kurtce. Po zachowaniu i rysach, założyłam że to jego mama. I nie pomyliłam się.

- Mamuś, jesteśmy- przytulił ją i siarczyście pocałował w policzek. Zbyszek zdążył już przywitać się z panią Kubiak, więc zostałam tylko ja. Stałam niepewnie z boku, przyglądając się czułościom matki z synem, i mimowolnie moja ręka powędrowała w dobrze znanym sobie od niedawna kierunku. Wiedziałam, że moja Kruszynka słyszy i czuje, również to, jak jego mama jest wzruszona i równocześnie zakłopotana. Bo co ja tu robiłam? Byłam tylko piątym kołem u wozu.

- Dzień dobry, kochanie!- nagle znalazłam się w czułych objęciach mamy Kubiakowej, co kompletnie zbiło mnie z tropu, aż nie wiedziałam co powiedzieć.

- Dzień dobry… - wydukałam tylko, jak mi się wydawało, dość niegrzecznie.

- Nic się Sara nie przejmuj, ja nie gryzę!- roześmiała się serdecznie, widząc moją zaskoczoną i lekko przestraszoną minę. Ona też zna moje imię… Czy wszystkie siatkarskie mamy mnie kojarzą? – przeszło błyskawicznie przez moją głowę- zna, więc Misiek musiał jej o mnie mówić. Mówił, to znaczy że jestem dla niego ważna…

***

Jazda na noc została mi i Zbyszkowi autorytarnie wybita z głowy przez całą rodzinę Kubiaków. Pojawił się też tata Michała, który okazał się równie sympatyczny co mama. Mimo, że kompletnie mnie nie znali, traktowali jak swoją, co sprawiło że poczułam się swobodniej w ich towarzystwie. Byliśmy w domu cioci Michała, siostry jego mamy, gdzie miała się odbyć rodzinna Wigilia. Reszta rodziny planowała zjechać się za jakiś czas, więc nie mieliśmy żadnych argumentów w postaci braku miejsca i tłoku. Na tę jedną noc zgodziliśmy się zostać, bo oboje byliśmy już zmęczeni ciężkim i pełnym smutku dniem. Po wspólnej kolacji, panowie poszli rąbać drewno do kominka, a ja zasiadłam z mamą Kubiak na kanapie. Od słowa do słowa, zaczęłyśmy żywo rozmawiać, o wszystkim i o niczym, aż w pewnym momencie został wyciągnięty album ze zdjęciami małego Miśka i jego brata. Pani Irenka zdradziła mi rodzinną tradycję, że na każdą Wigilię przywożą ze sobą albumy wspomnień i całą familią oglądają je przy kominku przed Pasterką. Obojętnie, u kogo jest rokrocznie uroczystość, każda matka i ojciec mają obowiązek przywieźć ze sobą zdjęcia, tak samo jak ubrania i prezenty. Tak więc ciocia Wiesia szykowała albumy Dominika i Pauliny, kuzynostwa Michała. Brat jego taty przywoził ze sobą stos fotografii, na których widniała jego jedynaczka, a mama pani Irenki miała w zanadrzu czarno białe, stare zdjęcia malutkich córeczek. Zrobiło mi się tak miło, że mnie, zupełnie obcej osobie je pokazuje, a przecież nie mam do tego najmniejszego prawa...

Nie mogłam się nie roześmiać, gdy zobaczyłam Dzika pierwszy raz jedzącego zupkę, ubrudzonego przy tym na całej buzi. Kolejnym hitem była pierwsza huśtawka, gdzie podczas robienia zdjęcia, brat Michała zepchnął go z siedzenia a tata uchwycił moment spadania. Było wiele innych smaczków, jak pierwsza jazda na rowerze, z obowiązkowym drewnianym kijem z tyłu, zabawy z psem, deszczowe kalosze w żabki, podjadanie pierników z choinki…

Śmiałyśmy się do łez, co gdy sobie uświadomiłam, momentalnie mnie zmroziło. Ocieram łzy radości, podczas gdy kilka godzin temu, pochowałam Grześka i roniłam łzy rozpaczy. To niestosowne, nie na miejscu…

- Sara, spokojnie. Nic złego nie zrobiłaś- usłyszałam spokojny, wyrozumiały ton pani Irenki, i od razu zrobiło mi się cieplej na sercu- Przecież Grzesiu nie chciałby, żebyście wszyscy się smucili i po nim płakali- mówiła bardzo rozsądnie, tylko czy tak łatwo jest zapomnieć o osobie, która jako pierwsza powinna teraz być przy tobie?

Nie. No właśnie. A jednak zapomniałam na chwilę, przy rozczulających zdjęciach małego Michałka.

                                                                                                                                                             

Musiałam. Przepraszam Was wszystkie, ale inaczej po prostu się nie dało. Mam nadzieję że dacie mi dotrwać do końca, wtedy może mi wybaczycie uśmiercenie Kosiny, a może do reszty znienawidzicie za moją destrukcyjną opowieść :* 
Znudziło mi się sielankowe love story, które najczęściej jest synonimem siatkarskich historii gimbazy. Co wcale nie jest regułą, bo tak się składa że większość z Was, moich zacnych Czytelniczek, tworzy cudowne historie, z życia wzięte!

Mała Kruszynka potwornie mnie rozczula, aż sama się sobie dziwię *.*
Już bliżej niż dalej, wiecie? 

Rozdziału na nienawiści nie będzie w tym tygodniu, za co z góry przepraszam, ale po prostu się nie wyrobię. Myślę że pojawi się w przyszły piątek :) Dzika nie wcześniej niż za tydzień, w tym momencie nie wiem w co ręce włożyć, tyle mam nauki -.-

Kilka słów do wszystkich Czytelniczek, które nieustannie próbują mnie zaprosić do siebie. Jeżeli ktoś myśli, że komentując moje opowiadanie i zostawiając notki w stylu "super, świetnie, zapraszam do siebie", skłoni mnie do wizyty i komentowania, to jest w błędzie. Naprawdę, szkoda Waszego czasu, jeśli zostawiacie komentarz, licząc na odzew. W tym momencie nie mam czasu na nic nowego, i tak ledwo wyrabiam z moimi stałymi "Czytadłami".

I przypominam, że od tego jest zakładka "SPAM". Po to została założona.

No, to chyba tyle. Rozgadałam się strasznie, ale musiałam to wszystko Wam przekazać.Chciałam podziękować jeszcze bardzo gorąco Milusi, Ty wiesz Mysza za co <3

Całuję Was serdecznie i ściskam z całych sił, S.  ;*

EDIT:
Próbuję swoich sił w duecie, z Happiness. Gdyby ktoś chciał- zapraszamy :)
CZARNA KREW.