Rozdział XVII- czyli "Życie, życie nasze składa się z krótkich momentów Cudownych chwil czy przykrych incydentów"

WŁĄCZ: The XX - "Intro"

Jeden z piękniejszych wieczorów w moim życiu, przerodził się w najgorszy. W jednej chwili, za sprawą Pawła, usunął się cały grunt pod nogami. Migające twarze Sabiny, która zemdlała w ramionach Paula, Zbyszka, Michała i w końcu dziwnym trafem Grześka. Jak on się tam znalazł? Podbiegł? Ja go nie zauważyłam? Palec Boży? Naokoło krzyki ludzi, śmiertelnie przerażonych, gdy w ręku szaleńca błysnął nóż. Moje nogi jak dwa słupy soli, nie mogące się ruszyć z miejsca. Zbliżający się oprawca, wzrokiem zadający mi ostatnie pchnięcie. Wzrokiem, bo nóż wbił się w ciało Kosoka, który w tej samej sekundzie znalazł się na linii ognia. Przerażone oczy Michała, który nie zdążył odepchnąć napastnika. Zbyszek, łapiący powietrze w  miejscu, gdzie przed chwilą jeszcze stał Paweł. I moje ciało, spadające na ziemię, pod ciężarem bezwładnego, grześkowego. Jego ciepłe, brązowe oczy, patrzące na mnie z uwielbieniem, skruchą…? I to straszne odczucie uciekającego życia. Dopalająca się świeca. Nie widziałam już nic poza ostatnimi tchnieniami mojego wybawiciela. Naokoło nas Michał i Zbyszek unieruchamiali psychopatę, ktoś zabezpieczał narzędzie zbrodni. Gdzieś z oddali wzywano policję, karetkę… Krzyczano. Zbliżano się i odsuwano od nas. Leżałam na śniegu, cała odrętwiała, trzymając rękę na klatce Grześka, z której obficie tryskała krew. Nie mogłam oderwać oczu od jego wiernego, smutnego spojrzenia, którym jednocześnie przepraszał za wszystko i dawał wyraz największego poświęcenia.

- Proszę, nie umieraj- szepczę, mocniej przyciskając dłoń i próbując tamować narastające krwawienie.

- Przepraszam, Sara- mówi słabo, krztusząc się krwią.

- Nie masz za co- tłumię łkanie, które narasta gdzieś w mojej krtani. Nie mogę płakać, nie mogę dać mu odczuć, że jest źle! W przypływie energii, klękam nad nim i dokładam drugą rękę jako zaporę dla czerwonego płynu, którego każda kropla przybliża do odejścia Grześka.

Szalona jazda karetką, potem droga na ostry dyżur. W końcu zatrzaśnięte drzwi sali operacyjnej tuż przed moim nosem. Drżąc, opieram się o oparcie krzesła. Moja piękna, kupiona przez Zbyszka sukienka, cała pokryta jest zakrzepniętą i świeżą krwią. Jak w transie, widzę wbiegających przez drzwi Miśka, Zbyszka i Zuzę. Dopiero znalazłszy się w ramionach przyjaciela, zaczynam łkać jak dziecko. Brudzę elegancki garnitur Miśka i jego burżujsko drogą kurtkę, łącznie z rozpiętym zamkiem.

- Cicho, już cicho- uspokaja mnie, gładząc po włosach. Nie mogę się uspokoić. W końcu siada na ławce i bierze mnie na kolana jak małe dziecko. Tuli do siebie, kołysze, całuje po włosach.

- Michał… A co jeśli on…- urywanym głosem szepczę mu do ucha. Czuję jak mocniej zaciska ramiona wokół mnie, a jego szczęka stanowi teraz stalową konstrukcję zębów.

- Sara, będzie dobrze. Kosa jest twardy, wyliże się- powtarza jak mantrę, co lekko mnie uspokaja. Ale tylko na chwilę. Czuję, jak żołądek podchodzi mi do gardła, więc zdecydowanie wyswobadzam się z ramion Michała i biegnę do łazienki. Gdy jest po wszystkim, z ulgą opieram się o ścianę. Zmywam pozostałości makijażu, które zastygły mi na policzkach i odświeżona wracam do poczekalni.

- Już mi lepiej- mówię i spokojnie siadam obok przyjaciół. Biorę za rękę Zuzę i przytulam się do jej ramienia. Siedzimy w ciszy, nikt nic nie chce mówić. Każde z nas boi się, co usłyszymy po operacji. Czy Grzesiek przeżyje? Czy umrze? Czy zapadnie w śpiączkę? Czy i jego będziemy naprzemiennie tracić i odzyskiwać, jak Sabinę? Czy…

***

Zibi trąca mnie ramieniem, gdy wychodzi do nas lekarz po zakończeniu operacji. Unoszę senne powieki, i natychmiast przytomnieję. Michał wstaje razem z nami, a Zuza leży uśpiona. Porozumiewamy się wzrokiem, że nie będziemy jej budzić. Najpierw sami musimy poznać wieści, które albo nas uradują, albo wprawią w czarną rozpacz.

- Czy państwo są kimś z rodziny?- pyta starszy chirurg z wąsem, wodząc po nas wzrokiem.

- To jest nasz przyjaciel, nikogo więcej tu nie ma- mówię, znając sytuację Kosy. Rodzina na drugim końcu Polski, żadnych krewnych w pobliżu.

- Rozumiem. Nie mogę udzielać informacji osobom spoza rodziny, ale widzę że byliście państwo na miejscu wypadku- wskazuje na moje i Miśka zakrwawione ubrania- zrobię wyjątek, w środku nocy, dla pana środkowego- przez jego twarz przewija się cień uśmiechu, co daje mi odrobinę nadziei.

- Proszę, niech pan mówi!- Zibi już nie może wytrzymać, ściskając moją rękę.

- Udało nam się zatamować krwawienie, nóż nie przebił płuca, ześlizgnął się po żebrze i otarł się o duże naczynia, ale na szczęście nie wyrządziło to wielkiej szkody. Natomiast musieliśmy usunąć śledzionę, była zbyt podziurawiona. Nie do wiary, że jedno pchnięcie może narobić tyle szkód! Decydująca będzie ta doba, więc musimy czekać. Jeśli państwo chcecie, przyszykujemy wam dodatkowe krzesła albo jakieś kozetki- wskazał na długie nogi siatkarzy- słusznie, bo przecież z ich wymiarami nawet położyć się na ławie jest ciężko.

- Zostaniemy- zadecydowałam- gdyby coś się działo, proszę nas informować- poprosiłam, niemal błagałam- to on mnie uratował, panie doktorze. Zasłonił własnym ciałem- szepnęłam, a łzy ponownie stanęły mi w oczach.

- A policja? Na miejscu spisali państwa zeznania, czy wezwać ich do szpitala według procedury?

- To bardziej skomplikowana sprawa niż się wydaje- zaczął tłumaczyć Zibi- część z nas pojechała na komisariat od razu-miał na myśli Paula i Sabinę, która gdy tylko odzyskała przytomność, zażądała zabrania jej do komisarza prowadzącego śledztwo, nie zważając na porę- a my pojedziemy jak tylko z Grześkiem będzie w porządku.

- Dobrze, gdyby do jutra nic się nie zmieniło, zawsze mogą spisać to tutaj. Proszę pamiętać, że służę pomocą- skinął nam i poszedł do kolejnego nocnego pacjenta.

- Sara, teraz już się nie wywinie- powiedział uspokajająco Misiek, widząc moją grobową minę- nie wyjdzie z pierdla do końca życia.

- Tylko jeśli…- zawiesiłam głos, zdając sobie sprawę, że to za napad ze skutkiem śmiertelnym grozi dożywocie.

- Nie. Mamy na niego dość zarzutów i bez tego- uciął nasze spekulacje Zibi i usiadł z powrotem na ławie- a teraz idziemy spać, moje panie.

- Proszę, nie żartuj teraz- zdenerwowałam się- Kosa walczy o życie, a ty lecisz w kulki- niemal gotowałam się od środka.

- Markiewicz, uspokój się- Dzik położył mi rękę na ramieniu, a mnie przeszedł dreszcz. Zaczęło mi się robić gorąco, a zaraz potem zimno. Łzy same popłynęły, nawet nie wiem kiedy.

- Przepraszam, nie chciałem- szepnął Michał, przytulając mnie do siebie- no nie gniewaj się…

- Nie gniewam! Po prostu się boję, rozumiesz?- krzyknęłam i aż zatkałam usta ręką. Kompletnie nie panowałam nad tym, co się ze mną działo- nie wiem co by było, gdyby nie Grzesiek. Leżałabym pewnie na sali pooperacyjnej, kto wie czy już nie w kostnicy- dodałam szeptem.

- Przestań, nie waż się tak mówić- położył mi palec na ustach i schował moją twarz w swoim torsie. Znowu zaczęłam łkać. Boże, nie wiedziałam co się dzieje! Tak jakby moje ciało było osobną częścią od mózgu i nie wykonywało jego poleceń. Chciałam przestać, uspokoić się, to było jeszcze gorzej.

- Nie wiem- chlipnęłam- co się ze mną dzieje- kolejne chlipnięcie- nie mogę- chlip- się uspokoić!- kolejny potok wyleciał z prędkością światła z moich oczodołów.

- To nic- szepnął Michał i tylko mocniej mnie przytulił.

- Ja nie chcę żebyś mnie ciągle przytulał!- warknęłam i wyswobodziłam się z jego silnych ramion- nie jestem dzieckiem.

- Ale tak się właśnie zachowujesz- mruknął.

- Super. Może jeszcze powiedz że powinnam być twarda i się nie przejmować, co?- zmrużyłam zapłakane oczy i zjechałam go wzrokiem.

- Nie powiem. To normalne że się boisz- uśmiechnął się pokrzepiająco. Ale ja nie chciałam wspierającym uśmieszków. Chciałam się kłócić.

- Możecie na chwilę przestać?- uciszył nas Zibi, wskazując na Zuzę, która głośno chrapnęła i przewróciła się na drugi bok- nie jesteście tu sami.

- O, a od kiedy to martwisz się o moją siostrę, co?- spytałam zaczepnie.
- Sam nie lubię jak mnie ktoś budzi w środku pięknego snu- wzruszył ramionami- a zresztą, róbcie co chcecie. Ja się idę zdrzemnąć- machnął na nas ręką, wziął kurtkę i poszedł w odległy kąt poczekalni.

- Fajnie, Bartman. Zostawiasz mnie z tym ruskim kokonem- jęknęłam wściekła. 

- A spadajcie wszyscy ode mnie. Dobranoc- naciągnął kurtkę na głowę i po chwili już pochrapywał.

Łypnęłam wściekłym okiem na Dzika, a ten tylko wesoło się uśmiechnął.

- No już, Sarcia- chodź tu do mnie- poklepał swoje kolano. 

- Nigdy więcej nie mów do mnie Sarcia- wycedziłam przez zęby, odwróciłam się do niego bokiem i udawałam że śpię.

Jeszcze tego brakowało, żeby Zbysław zakochał się w Zuzce. A ja?! Już się nie liczę? Wezbrała we mnie jakaś fala paniki. Irracjonalne poczucie, że tracę przyjaciela, że moja rodzona siostra mi go odbierze. W tym momencie zrobiłabym wszystko by go zatrzymać. Egoistycznie chciałam, by był tylko mój. Tak jak Michał. Chcę mieć ich obu, Paweł dobrze powiedział. Mam dwóch mężczyzn u boku i nie chcę tego zmieniać.
Sara. Czy nie tego chciałaś? Żeby Zbyszek zainteresował się twoją siostrą?- szeptał rozsądny głos w mojej głowie.
Nie wiem czego chcę. Czuję się rozedrgana, nie panuję nad myślami i słowami. Jakby coś napędzało moje małe szaleństwo.
Gubię się w swoich uczuciach. Nie wiem już czego chcę. To ja spowodowałam te wszystkie tragedie. Gdyby nie Paweł, nie byłoby wypadku Sabiny, jej szaleńczej walki o życie, śpiączki, a teraz umierającego Kosy. Boże, po co przyjechałam do Rzeszowa? Jestem jak gradowa chmura, która gdy nadciąga, niszczy wszystko co znajdzie na swojej drodze. 
To nie twoja wina- cichy głos rozsądku zwyciężył nad emocjami, które dławiły mnie od środka. Przecież nie wiedziałam do czego ten człowiek jest zdolny. Jak mogłabym przypuszczać, że dopuści się takich przestępstw? Najgorsza jest świadomość, że żyłam z nim pod jednym dachem, kochałam go i w pełni mu ufałam. Przecież któregoś pięknego poranka mogłam zwyczajnie już się nie obudzić...

- Wiem że udajesz- głos Dzika wyrwał mnie z wewnętrznego monologu.

- Spierdalaj- warknęłam, roztrzęsiona swoimi myślami i nowo odkrytą prawdą o sobie. Co się działo z rozsądną, optymistyczną Sarą?

- I tak się ode mnie nie uwolnisz- stanowczo zgasił moje porywcze zapędy. 

- A chciałabym- wysyczałam z premedytacją, zupełnie nie poznając swojego głosu. Był pełen złośliwości i jadu.

- Sara, przecież wiem że nie to chciałaś powiedzieć- uspokajająco dał znać, że wcale się na mnie nie gniewa.  I chyba to właśnie było mi potrzebne. 

- Wiem. Przepraszam- mruknęłam i przeniosłam się na jego ramię. Ogarnął mnie siłą swoich mięśni, aż w końcu poczułam się bezpiecznie. Zamknęłam oczy i od razu odpłynęłam.

- Śpij, śpij, ja będę czuwał- szepnął jeszcze, zanim straciłam panowanie nad swoimi marzeniami sennymi.

***

WŁĄCZ: Matt Corby- "Brother"

Gdy tylko otworzyłam oczy, pierwsze co poczułam, to wzbierającą we mnie chęć przywitania się z sedesem. I bynajmniej nie od tylnej strony. Pobiegłam szybko do łazienki i zwróciłam całą zawartość żołądka. Próbowałam wstać, ale tylko zakręciło mi się w głowie. Z powrotem usiadłam na zimnej podłodze i ukryłam twarz w dłoniach. Co się dzieje? To już drugi raz w ciągu tej doby, co nigdy mi się nie zdarzało. Nawet na największym kacu. Możliwe że się czymś zatrułam na przyjęciu? Raczej nie, restauracja pierwsza klasa, jedzenie i wino pyszne. Nie wypiłam dużo, byłam trzeźwa. Wszystko wytańczyłam, tak doskonale ze wszystkimi się bawiłam.

Czy to możliwe że ze stresu? Stanęłam oko w oko ze śmiercią, bałam się o Grześka... Niewykluczone. Ostatnia myśl, taka oczywista. Szybkie przeliczenie w pamięci dni, które upłynęły od ostatniego razu. Czerwona lampka, paląca się w mojej głowie. Sygnał alarmowy!

Sara, spokojnie. To tylko twoje domysły. Zbadasz się, wtedy zobaczymy. Nie ma co się martwić na zapas!

- Co ona tam tak długo robi?- słyszę zaniepokojony głos Zbyszka pod drzwiami łazienki. Szybko się podnoszę, żeby zaraz znowu wylądować na podłodze.

- Sara, wszystko w porządku?- zastukał Misiek.

- Tak, już idę!- krzyknęłam i wolno wstałam. Tym razem bez szybkich ruchów, badając reakcję żołądka. Już z powściągniętą z emocji twarzą, przywitałam się z chłopakami i poszłam z nimi do sali Grześka. Który nawiasem mówiąc dalej był nieprzytomny, podłączony do wielu rurek i pikających aparatur. Wpuszczono nas tylko na chwilę, żeby coś do niego powiedzieć. 

Patrząc na nieprzytomne oblicze Kosoka, uświadomiłam sobie straszną prawdę. Jeżeli się nie wyliże, zostanę z tym zupełnie sama. Muszę szybko potwierdzić lub zaprzeczyć moim przypuszczeniom. Po chwili przeprosiłam przyjaciół i udałam się do rejestracji. Nie czułam zdziwionych spojrzeń ludzi, gdy spoglądali na moją brudną sukienkę i za dużą marynarkę Michała, którą zarzuciłam na swoje ciało. Nie dbałam o to. W tym momencie interesował mnie jeden gabinet i adekwatny lekarz. Po chwili szłam już długim korytarzem, szukając odpowiednich drzwi. 

- Gratuluję, jest pani w ciąży- usłyszałam od przemiłej pani ginekolog i momentalnie zrobiło mi się czarno przed oczami. Ja. W ciąży. Z Grześkiem. Który walczy o życie. Jeśli nie przeżyje, zostanę samotną matką. Mam 23 lata. Będę mieć dziecko ze środkowym klubu, w którym odbywam staż. Piszę pracę magisterską. Zniszczyłam swoją i jego reputację. Wyrzucą mnie na zbity pysk. Moje marzenia legły w gruzach...

Drżącą ręką otwieram drzwi do sali Grześka. Za szybą siedzą moi przyjaciele, niczego jeszcze nieświadomi. Nie wiedzą, że moje wczorajsze histerie spowodowały hormony.
Że nie umiałam zapanować nad sobą, bo pewien Mały Człowiek postanowił zakotwiczyć się w mojej macicy.
Że za kilka miesięcy stanę się wielką baryłką na opuchniętych nogach.
Że zniknie szczupła i gibka Sara, a w zamian będą musieli znosić humorzastego wieloryba.
Nie wiedzą tego wszystkiego. Pierwszy musi dowiedzieć się Kosok. Może już nie otworzyć swoich czekoladowych oczu, dlatego powiem mu to jak najszybciej.
Siadam na krześle obok łóżka. Biorę głęboki oddech i pochylam się nad uśpionym.
- Grzesiek- mówię urywanym głosem, a łzy stają mi w oczach. Boję się tych słów. Ich brzmienia i wydźwięku. Znaczenia- nie powinnam ci chyba tego mówić, ale muszę, bo nie chcę żebyś odszedł nie znając prawdy. Będziemy mieć dziecko, jestem w ciąży...
Pikająca aparatura, czerwone kreski na kardiogramach. Pielęgniarka i lekarz anestezjolog, wyrzucający mnie z sali. Reanimacja, dźwięk przykładanych elektrod. Mój głośny szloch i spazmatyczne oddechy. Michał, momentalnie znajdujący się przy mnie i przytrzymujący bym nie padła jak długa na podłogę.
- Jestem w ciąży- mówię przez łzy i patrzę w jego rozszerzające się źrenice.

                                                                                                                                                                

Tak, wiem. Nie tego się spodziewałyście. Ja też nie. 

nowy rozdział na drapieżnej Balladynie-> KLIK
TU nowy projekt, startujemy po zakończeniu dzikiej.