Rozdział XVI- czyli latynoska lawina zdarzeń.

Do tej pory bywałam na urodzinach, które albo odbywały się w pubie i piło się do upadłego, tańczyło i śpiewało durne piosenki na karaoke, albo na zwyczajnej domówce popijało zimnego Lecha i rozwalało mieszkanie przyjaciół, czasami budząc niezadowolonych sąsiadów. Natomiast nigdy jeszcze nie byłam na urodzinowym weselu. Bo jak można nazwać wynajętą restaurację z zamówioną orkiestrą, gdzie aż roiło się od wystrojonych pań i eleganckich panów w garniturach? Z czego połowa to byli siatkarze, górujący nad pozostałymi gośćmi wzrostem. Lekko zdezorientowana, stoję tuż przy wejściu na salę do tańczenia, a za mną tarabani się Zbyszek i Zuza, którzy w dziwnej zgodzie nieśli prezent dla Pita. Naprawdę, w mojej granatowej sukience z głębokim dekoltem, która nawet nie sięgała kolana, wysokich szpilkach i upiętych włosach w lekkiego koka, czułam się dość niekomfortowo. Miałam wrażenie że wszyscy, dosłownie wszyscy patrzą się akurat na mnie. Na szczęście w porę zauważyła mnie Ola i podbiegła na swoich równie wysokich , co moje, szpilkach. Uściskała nas serdecznie, przedstawiłam jej Zuzkę i mogliśmy się udać na swoje miejsca.

- Ola, czy ty czasem nie przegięłaś z tymi urodzinami?- pytam sceptycznie, pokazując na ogromną salę restauracyjną.

- Kochanie, to nie tylko urodziny, zresztą zobaczysz później- uśmiecha się tajemniczo, prowadząc nas do stolika. Z ulgą siadam na swoim krześle, rozglądając się dookoła. Dobra, przyznaję, może źle to oceniłam. Restauracja nie była aż tak duża, a parkiet nie przekraczał normy. Być może przytłoczyło mnie pierwsze wrażenie. Co nie zmienia faktu, że nie lubię takich imprez. Wolę kameralne świętowanie w najbliższym gronie. No ale fakt, Pit ma tylu przyjaciół, że nie pomieściłby ich wszystkich w domu.

- Sara, co ty tak zamilkłaś nagle?- słyszę koło ucha niezawodnego Zbysia, który swoim pytaniem sprowadza mnie na ziemię.

- Wiem że nie wypada przed kolacją, ale napiłabym się- szepczę mu na ucho, a on tylko z aprobatą kiwa głową i sięga do butelki z winem stojącej na naszym stoliku. Nalewa naszej trójce i stukamy się kieliszkami. Goście powoli zaczynają się schodzić, sala zapełniać. Do naszego stolika dosiada się Igła z Iwonką, a potem Sabina z Paulem.

- Kochanie, nawet nie wiesz jak się cieszę że cię widzę!- wydaję radosny okrzyk i przytulam mocno przyjaciółkę- nie sądziłam że przyjdziecie- uśmiecham się też do Paula.

Zuza wodzi wzrokiem za Kosą, który niby przypadkiem krąży w okolicach naszego stolika, szukając okazji żeby się przysiąść. O nie, tak nie może być.

- Przestań, to jest Grzesiek- szepczę siostrze do ucha.

- Ten co…- mówi trochę zbyt głośno, a nie chcę żeby wszyscy przy stoliku słyszeli, że spałam ze środkowym.

- Tak, ten.- ucinam jakiekolwiek dalsze spekulacje- nawet na niego nie patrz, bo nie warto- syczę, wbijając w niego oskarżycielskie spojrzenie. Wyczuwa je, bo odwraca się lekko speszony i udaje do swojego stolika. 

Przychodzi czas na prezenty i życzenia, a ja rozglądam się coraz bardziej niecierpliwie za jedną osobą. Spóźnia się? To nie w jego stylu… W końcu przychodzi nasza kolej, i składamy solenizantowi życzenia od całej Resovii. Chłopaki podrzucają Pita adekwatną liczbę razy, ciesząc się przy tym jak dzieci. Dobrze, że sufit jest wysoki, bo inaczej przystojna buźka środkowego mogłaby nie wyjść z tego cało!

Po nas nadchodzi czas na chłopaków z reprezentacji, którzy w końcu zdołali zebrać się w kupę. Nigdy jeszcze nie widziałam ich razem, wszystkich, w jednym miejscu, do tego tak wystrojonych. Zbyszek oczywiście wysunął się na czoło z prezentem i pierwszy pobiegł ponownie ściskać sponiewieranego Piotrka.

- Bartman, ty niewyżyty choleryku- ryknął śmiechem Kurek, który swoją osobą wzbudzał największe zainteresowanie wśród damskiej części gości, zaraz po Zbysławie.

- Te, Kuraś, uważaj bo ci majtki z tej podniety pękną!- zarechotał w odpowiedzi ZB9 i wziął się pod boki.

- Ależ się wytęskniłeś w tej zimnej Rosji za męskim ciepełkiem- westchnął Możdżon, którego wzrost budził respekt wszystkich zebranych.

- Za tobą, El capitano, zawsze i wszędzie- cmoknął w powietrzu Bartek, i poszedł wymieniać czułości z Piterem.

- No ładnie, panowie, że na nas zaczekaliście!- krzyknął Dzik z tłumu gości i zaczął przeciskać się do grupy siatkarzy, a zaraz za nim Patryk Czarnecki i Wojtaszek.

- Już myśleliśmy że mamusia kazała do kopalni iść, węgiel kopać!- zachichotał Igła, poklepując nowoprzybyłych po plecach.

- No, już, już, bo ci wieczorynka ucieknie, Krzysiu- odciął się Kubiak- ja też chcę złożyć mojemu staremu Pitusiowi życzenia!- ruszył w stronę obleganego Nowakowskiego i po chwili miażdżył go w morderczym uścisku, a z pozostałych stron to samo robił Jarosz i Ruciak.

Miło było patrzeć na te ich braterskie przepychanki. Aż żal, że dobiegły końca z ostatnim siatkarskim uściskiem. Pit zarządził porę kolacji i wszyscy zaczęli rozchodzić się do swoich stolików.

- Nie przywitasz się?- usłyszałam gdzieś koło ucha niski, przyjemny głos Michała.

- Cześć, Dziku- pocałowałam go w policzek, a on delikatnie mnie przytulił. Przez ułamek sekundy poczułam rozlewające się po całym ciele przyjemne ciepło- jak miło że już jesteś.

- Tęskniłaś?- szepnął mi do ucha, a ja ze śmiechem wyswobodziłam się z jego ramion.

- No jasne, za tobą zawsze!- zironizowałam i ruszyłam w stronę stolika a on za mną- ty chyba siedzisz z chłopakami z reprezentacji, nie?- wskazałam adekwatny stolik.

- A jeśli spytam, czy mógłbym usiąść z tobą?- spojrzał mi wyczekująco w oczy.

- Odpowiedziałabym że nie ma tylu krzeseł- mrugnęłam do niego i poszłam w swoją stronę. Siadając obok Zbyszka, zanotowałam, że Misiek nadal lustrował mnie wzrokiem. Trwało to zaledwie kilka sekund, a mi wydawało się całą wiecznością. Po chwili jadłam wystawną kolację, popijając wino i słysząc dobiegający śmiech Kubiaka z niedalekiego stolika reprezentacji. Sara, ty niezdecydowana choleryczko, zamiast bawić się z przyjaciółmi, rozwodzisz się nad sobą jak rasowa bohaterka Jane Austen!

- Michał Kubiak, to ten z którym rozmawiałaś?- pyta Zuza, a ja tylko kiwam głową, mając pełną buzię- fajny! Wydaje się bardzo sympatyczny- mówi, a ja prawie wypluwam zawartość mojej  jamy ustnej na talerz. Nikt nie zauważył, uf.

WŁĄCZ: "Represent, Cuba" 

Zjedliśmy, popiliśmy, przyszedł czas na zabawę. Kapela przygrywała latynoskie kawałki, rodem z Dirty Dancing, więc Zbyszek bez namysłu pociągnął mnie na parkiet. Wirujemy wśród swoich chichotów i wesołych docinków.

- Bartman, ja nie wiedziałam że ty tańczysz salsę!- rzucam z podziwem, gdy po raz kolejny fachowo okręca mnie wokół własnej osi.

- Kochanie, wielu rzeczy o mnie nie wiesz- mruczy mi do ucha i wprawia w ruch moje biodra. Widzę padające zewsząd zazdrosne spojrzenia kobiet. Ile one by dały za jeden taniec ze Zbysiem. Ale on nie zwraca uwagi na te zalotne spojrzenia spod mocno wytuszowanych rzęs, ósemki wykonywane biodrami tuż pod jego nosem, niby przypadkowe otarcia samotnych tancerek o jego ramię…

- Zbysław, one wszystkie cię pragną!- chichoczę, zdając sobie sprawę, że jestem teraz osobą, której najbardziej na świecie nienawidzą. To ja kokietuję ich przyszłego męża, kochanka, ojca dzieci, z którym chciały tej nocy uprawiać gorący seks.

- Smutna prawda- wzdycha, i kieruje nasze kroki w dalszy kąt sali, sądząc że ruch kokietek trochę się zmniejszy. A skąd! Boczny obserwator mógłby zanotować przedziwny przeskok gęstości fali tańczących tuż za nami. To jedyna rzecz, która przeszkadzała mi w wirowaniu ze Zbysiem. Bo tancerzem jest genialnym.

- Odbijany!- słyszę i po chwili ląduję w ramionach Michała. Być może z ulgą, a może z lekką obawą, oddaję się jego prowadzeniu. Jedną rękę wsuwa mi w zagłębienie pleców, a  w drugą ujmuje moją dłoń. Tańczymy przez chwilę w milczeniu, wsłuchując się w swoje oddechy.

- Nie sądziłam że tak dobrze tańczysz!- mówię z uznaniem, kiedy przyciąga mnie do siebie po kolejnym obrocie.

- A co, myślałaś że tylko Zibi jest mistrzem parkietu?- pyta i mocniej mnie obejmuje, żeby za chwilę wygiąć mój tułów do tyłu w kolejnej tanecznej figurze.

- Mniej więcej- śmieję się, prowokując Michała. Ale ten tylko mi wtóruje, nie przerywając szaleńczego tempa. Po chwili zmienia się repertuar, kapela gra wolny kawałek. Niepewnie wtulam się w jego wielkie ramiona, a on mocno mnie obejmuje. Moje 177 plus 10 cm szpilek minimalizuje różnicę wzrostu,  że dlatego jestem w stanie złożyć mu głowę na ramieniu. Kołyszemy się w ciszy, a nasze splecione ręce traktuję jako coś zupełnie naturalnego w tej sytuacji. Ale to przecież tylko taniec, prawda?

Wracam do stolika, gdzie spotykam Sabinę i Zuzę, rozprawiające w najlepszej komitywie. Przysiadam się do moich dziewuszek i dolewam pysznego wina, które tak nam wszystkim smakowało.

- Jak tam się tańczyło z Dzikiem?- bada Sabinka, błyskając zielonymi oczyskami.

- A dobrze, nie narzekam- uśmiecham się spokojnie- co prawda może nie aż tak dobry jak Zibi- mówię specjalnie głośno, gdy widzę jak nadchodzi- ale da się przeżyć- pokazuję mu język, gdy grozi mi palcem.

- Plotkujecie o mnie? No ładnie! Sara, jakoś na parkiecie nie narzekałaś!- staje obok mojego krzesła- a my się jeszcze nie znamy…- mówi do Zuzi.

- Tak, panie Dziku, nie znamy się. Zuza jestem- wyciąga do niego rękę, którą skwapliwie potrząsa.

- Michał Kubiak, przezwisko widzę znasz- szczerzy się w uśmiechu i siada obok mnie. Dlatego że tam było wolne-  nie macie jakiegoś lepszego tematu do żartów, kokoszki?- rusza porozumiewawczo brwiami, a my wszystkie wybuchamy wesołym śmiechem.

- Ty jesteś wystarczająco interesujący- poklepuję go po ramieniu, a ten tylko fuka, udając obrażonego- no już się tak nie złość, bo się zmarszczek nabawisz, drogi Misiu- rzucam mu wesołe spojrzenie, w odpowiedzi słysząc kolejną salwę śmiechu z obozu moich sprzymierzeńczyń.

- Uh, jak ja się uwielbiam z tobą przekomarzać, Sara- śmieje się głośno i gestem prosi kelnera o czysty kieliszek- napijmy się, co?- nalewa tylko mi na dno kieliszka, bo dziewczyny gestem spasowały. Już wystarczająco popiły, siedząc i plotkując o wszystkim, gdy my tańczyliśmy.

- Nasze zdrowie, przyjacielu- stukamy się kieliszkami i z uśmiechem piję swoją dolę.

-Zdrowie, przyjaciółko- mruga do mnie i wychyla zawartość kieliszka- a teraz mi opowiedz co to z tym Aleksem było. Po kolei!- zażądał, gdy już odstawił naczynie na stół.

- Wiedziałam że długo nie wytrzymasz- chichoczę- no to co chcesz wiedzieć?- zaplatam ręce na piersiach i szykuję się na rasowe przesłuchanie.

- No co to mi gadałaś przez telefon, że jakiś chłopak, jakieś śniadanie?- insynuuje, nie chcąc jawnie zadać nurtującego go pytania.

- Nie rozumiem- uśmiecham się niewinnie, pławiąc się w jego męczarniach. Niech trochę powalczy, a co!

- Sara, przestań. Wiesz o co mi chodzi- pochyla się w moją stronę, a niebieskie tęczówki błyskają wesoło. Z pełną powagą wzruszam ramionami, doprowadzając go do wrzenia. Sytuację ratuje Kuraś, który już dawno chciał nacieszyć się Miśkiem.

- Wszędzie cię szukałem, Dzikuuuu!- klepie go po plecach i siada na wolnym krześle- w otoczeniu takich pięknych kobiet lewitujesz, i nawet mnie nie zawołasz?- pyta z wyrzutem, szturchając przyjaciela w ramię.

- Kuraś, dajże spokój- mówi rozwścieczony Michał, i rzuca mu mordercze spojrzenie.

- Dobra, dobra! Spokojnie, bo ci para zaraz zacznie wylatywać uszami!- rechocze rosyjska gwiazda- nie znam jeszcze twojej pięknej rozmówczyni- wyciąga do mnie rękę-Bartek jestem.

- Tak, wiem, Kuraś. Jestem Sara, miło mi w końcu cię poznać- uśmiecham się serdecznie i pochylam w jego stronę.

- Ta słynna fizjoterapeutka Resovii, jak mniemam?- rusza porozumiewawczo brwiami.

- Słynna czy nie słynna, to ja- kwituję ze śmiechem.

- Podobno masz romans z Alkiem!- wbija we mnie oskarżycielski palec, a ja zaczynam się śmiać jak opętana. Nie ma co, śledztwo przejął komisarz Kurek!

- O ludzie, widzę że nawet w Rosji są siatkarskie portale plotkarskie- szydzę z niego.

- Pudelek prawdę ci powie, Saro- uśmiecha się- jak to skomentujesz? Bo my wszyscy umieramy przy stoliku z niepewności!- wskazuje gestem na stolik reprezentacji.

- Nie mam czego komentować, serio. Jakiś dziennikarzyna zabawił się moim kosztem, tyle- wzruszam ramionami, czując na policzku pełne ulgi spojrzenie Miśka.

- Uf, no to w takim razie nie będziesz mieć nic przeciwko jak porwę cię do tańca?- wstaje i podaje mi rękę. Skinęłam głową i już po chwili wirowaliśmy w tłumie tańczących par. Kuraś nie był już tak rasowym tancerzem, mylił kroki, kilka razy nadepnął mi na buta, i po jakimś czasie miałam dość tej mordęgi. Z ulgą przywitałam znajome ramiona Zbyszka, które szczelnie mnie objęły i poprowadziły w szalone tango.

***

WŁĄCZ: "Time of my life" 

- Kochani, chcielibyśmy coś ogłosić!- zastukała Ola w kieliszek, gdy wybiła dwunasta. Wszyscy razem z kieliszkami z szampanem i skórzanymi pasami do sprania biednego solenizanta, zgromadzili się na parkiecie. Cała zarumieniona od nieustannego szaleństwa w rozmaitych ramionach, próbowałam złapać oddech. Obok mnie stał Zbyszek i Sabina z Paulem, a z drugiej strony tata Pita, z którym właśnie odtańczyłam szaloną wersję salsy.

- Jako że wszyscy zgromadziliśmy się tu na moich urodzinach, stwierdziliśmy z Olą, że możemy załatwić dwie sprawy za jednym zamachem. Zaręczyliśmy się kilka dni temu, i chcemy już teraz zaprosić was na nasz ślub, najprawdopodobniej na Wielkanoc- ogłosił Pit, a wszyscy zaczęli głośno wiwatować i bić brawo.

- Gorzko, gorzko!- rozległo się zewsząd, a narzeczeni posłusznie zatonęli w namiętnym pocałunku. Napotkałam wzrok Miśka, który stał w grupce siatkarzy dosłownie po drugiej stronie sali. Pokazałam mu język, a on odpowiedział tym samym. Gdy było już po gratulacjach i Pitowi przysoliliśmy 26 razów pasem, zabawa rozpoczęła się od nowa. Michał zaczął przeciskać się w moją stronę przez tłum tańczących, nie spuszczając ze mnie wzroku. Czy tylko mi się wydawało, czy on naprawdę przygryzł wargę?

Idzie w moim kierunku, z ogromnym uśmiechem na twarzy. Jej włosy uwolniły się spod panowania spinki i część kosmyków spływa po delikatnych ramionach. Mam wrażenie że cały  wszechświat klaszcze, bo ta kobieta wychodzi mi naprzeciw.

- Sara, teraz moja kolej na szaloną salsę- uśmiecham się i stanowczo obejmuję ją w talii. Bez słowa oddajemy się gorącym rytmom, wirując po całej sali. Czuję jej ciepło i opanowanie, ale mam wrażenie że rozgryzła moje rozdygotanie.

- Naprawdę myślałeś że kręcę z Serbem?- szepcze mi do ucha, a mnie przechodzi radosny dreszcz po plecach.

- Ja? No proszę cię- śmieję się, i okręcam ją. Zagląda mi w oczy, i mam wrażenie że widzi wszystko, co w tym momencie dzieje się w moim sercu. Cholera, co ona ze mną robi?!

- Już ja tam swoje wiem, Misiu- gładzi mnie po ramieniu i kocim ruchem ociera się o moje biodra. O mamo.

- Modliszka z ciebie, wszystkich tancerzy zaczarowałaś!- śmieję się, by ukryć swoje lekkie zdenerwowanie.

- Oj Dziku, nawet nie wiesz jak tęskniłam za tymi naszymi słownymi utarczkami- wtula się w moje ramiona, a ja mocno ją przytulam. Niedługo zabawa się skończy i znowu będę musiał się z nią rozstać. Chcę wykorzystać tę chwilę jak najlepiej.

Wychodzimy z restauracji, śmiejąc się i pokrzykując na siebie. Taksówki po kolei podjeżdżają pod drzwi, i zabierają gości do ich ciepłych, uśpionych domów. Stoimy z Sabiną pod rękę, czekając aż przyjdzie nasza kolej. Z oddali zbliża się jakaś ciemna postać, która nie wiadomo dlaczego napawa mnie jakąś nieuzasadnioną paniką. Jeszcze kilka kroków, i…

- Paweł, co ty tu robisz, do cholery?- mówię zdecydowanie głośniej niż powinnam i podchodzę do niego, a oczy wszystkich zwracają się w naszym kierunku.

- Przyszedłem porozmawiać- rzuca na boki mroczne spojrzenia, uśmiechając się złośliwie.

- Teraz? O tej porze? Jest druga w nocy!- w panice zaczynam mówić coraz szybciej, a moje ręce drżą.

- Myślę że powinno cię zainteresować, co mam ci do powiedzenia- odciąga mnie na bok, a moje serce zaczyna bić jak oszalałe. Tuż obok mnie pojawia się Zbyszek i Misiek, którzy złowieszczo ruszają w stronę intruza.

- Sara, proszę…- szepcze umęczonym głosem koszmarny narzeczony z przeszłości, a ja czuję, jak moje serce mrozi się całe od środka. O matko, to jakiś horror!

- Spadaj, gnido- syczy Michał, i zaciska tylko mocno dłoń na moim ramieniu, chcąc dodać mi otuchy- nikogo nie obchodzą twoje insynuacje.

- Mówisz.

- Głuchy jesteś?!- denerwuje się Zbyszek- spierdalaj jak najszybciej, bo wezwiemy policję!

- Powiedz mi Sara, jak to jest mieć dwóch mężczyzn?- syczy Paweł, wpijając wzrok w moje soczewki- robisz im dobrze na raz, czy muszą czekać w kolejce?- zawiesza głos, a ja mam ochotę zwymiotować na miejscu.

- Ty naprawdę jesteś psychiczny…- szepczę, czując, jak moja broda zaczyna niebezpiecznie drżeć. Przecież ja nigdy nie płaczę, cholera!

- Tak, oszalałem przez ciebie- mówi hipnotyzującym głosem, patrząc tępo w przestrzeń. Zaniepokojona tym zamieszaniem, podchodzi do nas Sabina- o, koleżanka dołączy do szanownego trójkąciku?- pyta szyderczo- wolisz bruneta czy szatyna? Bo Sara nie może się zdecydować…

- Dzwonię na policję- mówi zdecydowanie Kocica i wyjmuje telefon. Przygląda się Pawłowi, i nagle zamiera jak słup soli. Oczy powiększają się, przyjmując kształt pięciozłotówek, a jej i tak jasna skóra, blednie jeszcze bardziej. Telefon upada z łoskotem na zaśnieżony chodnik.

- Sabina!- krzyczy Paul i podbiega do ukochanej- kochanie, co się dzieje?- pyta zatroskany, przytulając ją. Dziewczyna słania się na nogach, kilka osób podbiega do naszej oddalonej grupki.

- To, to on- duka Sabina, wskazując gestem na Pawła

- Co on?!- krzyczy przerażony Paul, gdy widzi, że ukochana mdleje.

- On mnie potrącił- mówi i odpływa.

                                                                                                                                                                

Tak jak i na nienawiści, tak i tu, przepraszam za moją długą nieobecność. Większość zaległości udało mi się nadrobić, część zostawiam na jutro bo na ekran laptopa już patrzeć nie mogę. Spokojnie, dotrę wszędzie ;*

No i co Wy na to? Szalona zabawa w latynoskich rytmach to coś co kocham. Mam nadzieję że i Wam przypadnie do gustu ;) 

Końcówka wieczoru jednak dość... dramatyczna? Obcesowa? Nieoczekiwana? Mówicie, piszcie, co chcecie! 

Kuraś specjalnie dla Milki i Pauliny! Jest też więcej Dzika, już w wersji cielesnej, nie telefonicznej. Z nowym postaram się wbić w następną niedzielę :) 

Buziaki! S. ;*

+ nowy rozdział na Balladynie- KLIK