Rozdział XV- czyli Markiewiczówny kontra Zbysław.

WŁĄCZ: Jefferson Airplane- "SOMEBODY TO LOVE"

- Halo!- mówię zachrypniętym głosem do słuchawki, nie otwierając oczu.

- Sara, wejdź w Google, proszę, i wpisz Skra Bełchatów- słyszę z oddali czyjś wesoły głos. Czy to sen? Na to wygląda.

- Yhm, dobrze, jutro- mamroczę w słuchawkę, chcąc spławić natręta i jak najszybciej odpłynąć z powrotem do krainy otępienia.

- Ty śpisz? Sara, jest południe!- chichocze mi niski głos tuż przy uchu.

- Icosztego…- zlewają mi się słowa, szczęka odmawia posłuszeństwa, a telefon wysuwa się z ręki i ląduje na poduszce. Kładę głowę obok, nie mając siły brać jej z powrotem w dłoń.

- Nie powinnaś być w pracy?- pyta dociekliwie głos z niebieskiej poszewki, a ja zaczynam powoli się rozbudzać. Irytuje mnie ten facet, jego ciekawość i bezpośredniość.

- Chyba mam na później- warczę,  siadając już na łóżku i chwytając telefon, kompletnie ocucona tą gadką.

- Na pewno? – aż podskakuję na to przesłuchanie. Wkurzona patrzę na wyświetlacz i rejestruję, kto dzwoni. Do tej pory myślałam jeszcze że to jakiś żart.

- Nudzi ci się, Michał, że budzisz mnie po całonocnej jeździe samochodem i każesz wchodzić na Google? Do reszty cię pogięło?!- syczę, wściekła. Oczy pieką mnie z niewyspania, głowa pulsuje, mam ochotę ciskać piorunami jak gniewny Zeus. Ma szczęście że jest w Jastrzębiu, bo inaczej marnie by skończył!

- Przestań już płakać i włączaj komputer- nakazuje tonem nieznoszącym sprzeciwu. Wzdycham zrezygnowana, wstaję z rozkopanego barłogu i odpalam laptopa.

- Bawi cię to, co?- mruczę do telefonu, czekając aż sprzęt będzie gotowy do pracy.

- Tak- śmieje się- chciałbym zobaczyć twoją minę, wiesz?

- „Oto nowy nabytek Bełchatowskiego atakującego. Sara Markiewicz, fizjoterapeutka Rzeszowskiego klubu, właśnie ujawniła swój związek z młodym Serbem, pokazując się z nim na pokazie mody w Łódzkiej Manufakturze”- czytam na głos z niedowierzaniem, słysząc cichy śmiech Kubiaka w słuchawce.

- Zobacz na zdjęcia- chichocze dziko, niemal widzę jak się skręca z tej radości.

- Osz kurwa- otwieram aż usta ze zdziwienia, kiedy moja rozwarta szczęka i przegląd wszystkich zębów wyświetla się na ekranie laptopa- gorszego zdjęcia już nie mieli?!- syczę wściekła.

- No Sara, jak wchodzić do rodziny siatkarskiej to tylko z wielką pompą!- szydzi ze mnie, nic sobie nie robiąc z mojego medialnego nieszczęścia.

- Słowo daję, jak nic, zaraz ci przywalę- cedzę do słuchawki każde słowo- przysięgam, wsiadam w samochód i przyjeżdżam do Jastrzębia, żeby sprać ci tą rozochoconą buźkę.

- A zapraszam, zapraszam- wesoło cmoka- naleśniczki ci zrobię He, He, He.

- Ja ci dam „He, He”!- sama zaczynam się śmiać, bo cała sytuacja zdążyła mnie rozbawić- poza tym, mój nowy chłopak byłby zazdrosny, He, He- kładę nacisk na ostatnie słowa, drwiąc z jego wcześniejszego powiedzonka.

- Zaprosisz mnie do Belgradu?- prosi, brnąć w tę farsę jeszcze dalej.

- Nie wyślę ci zaproszenia na ślub, bo ze mnie drwiłeś- mówię śmiertelnie poważnie- idę, bo Alek czeka na śniadanie- chichoczę.

- Pozdrów go- cmoka mi do ucha.

- Pa, Dziku- żegnam się z nim- a, i z tym ślubem to mówiłam na poważnie!- kończę rozmowę, zostawiając go zapewne z rozdziawioną buzią. Niech się trochę pomęczy, a co!

Ucieszona ze swojego żartu, wstaję i kieruję się do kuchni. Mój żołądek od jakiegoś czasu domagał się posiłku, a burczenie dochodzące z czeluści brzucha mogłoby obudzić oddział śpiących żołnierzy.

Krzątam się po kuchni, wesoło podśpiewując. Zibi jeszcze nie wrócił z treningu, Zuza śpi, mam chwilę dla siebie. Misiek narobił mi takiego smaka na naleśniki, że mimo początkowej złości na niego za brutalne obudzenie, smażę apetyczne placuszki. W poszukiwaniu nutelli pootwierałam wszystkie możliwe szafki, ale oczywiście Zbyszek musiał wszystko wyjeść podczas mojej krótkiej nieobecności. 

Istna bulimiczka!- śmieję się w duchu z przyjaciela, smarując naleśniki dżemem. Muszę się zadowolić i tym. Mocna kawa pobudza mnie samym aromatycznym zapachem, a po kilku łykach czuję, jak krew w żyłach zaczyna płynąć nieco szybciej. Uzależnienie? Zdecydowanie!

- No nie, moja siostra chce mnie utuczyć już pierwszego dnia!- słyszę za sobą świergoczący głos Zuzi. Drepcze do stołu i przysiada się, łapiąc do ręki jeden egzemplarz ciepłego mączno- jajecznego materiału.

- Świntuchu, wzięłabyś talerz- pokazuję jej język znad kubka.

- A tam, nie chce mi się- wzrusza ramionami, mówiąc z pełną buzią- gdzie ten cwaniak Bartman?- rozgląda się po mieszkaniu, a ja śmieję się w głos.

- Na treningu. Nie martw się, za chwilę powinien wrócić. Może w końcu normalnie was przedstawię…- klepię ją po ramieniu- nawet nie wiesz jak się cieszę że jesteś!

- A ja? Sara, ta szkoła mnie wykończy psychicznie kiedyś- wzdycha smętnie- dobrze że trochę odpocznę u ciebie.

- Ostrzegam, że czasu u mnie jak na lekarstwo. Treningi dwa razy dziennie, czasem jeszcze zostaję po godzinach, wiesz jak to jest. No i piszę pracę, nie zapominaj- wyliczam, chcąc jej przypomnieć o moich obowiązkach.

- Tak, wiem, wiem- uspokaja mnie gestem- spokojnie, nie zginę- mruga do mnie i łapie za rękę. Siedzimy tak w milczeniu i uśmiechamy się do siebie. Wszystko jest na swoim miejscu, nic mi w tym momencie więcej nie potrzeba. Czuję się, jakby zawsze tu była, jakby ostatnie pół roku rozstania było tylko długim snem. Jak ja bez niej wytrzymałam? Nie mam pojęcia. Moja bratnia dusza uspokoiła moje skołowane ostatnimi wydarzeniami serce i wywołała uśmiech od ucha do ucha.

Tę magiczną chwilę przerwał nie kto innym jak Zbigniew B., wchodząc z impetem do mieszkania i ciskając torbę w kąt przedpokoju.

- No cześć!- krzyczy od progu, uśmiechając się na nasz widok.

- No hej!- przedłużam samogłoskę, gestem zapraszając go do stołu- drugie śniadanko?- podsuwam mu talerz, gdy zdjąwszy buty, podbiega truchcikiem.

- Naleśniczki zawsze i wszędzie- przytakuje, sadowiąc się obok mnie- ale najpierw muszę poznać twoją siostrę- boska Zuzo, jestem Zbyszek- podaje jej rękę, na co ona automatycznie wybucha gromkim śmiechem.

- Boski Zbyszku, jestem Zuza- ujmuje jego dłoń i szybko zabiera- wiele o tobie słyszałam.

- Negatywnie czy pozytywnie?- pyta dociekliwie, badawczo przyglądając się mojej twarzy, w poszukiwaniu jakiejś wskazówki.

- Same pozytywy panie Bartman, same pozytywy!- zapewnia, śmiejąc się szyderczo.

- Sara, coś ty jej naopowiadała?- pyta bezradnie, wodząc wzrokiem to na mnie, to na Zuzę.

- Nic Zbysławie, czego miałbyś się wstydzić- pokazuję mu język i dołączam się do śmiechu siostry, na co przyjaciel obrusza się jak nastolatka- tak, jeszcze tupnij nóżką!- prowokuję go, na co rzuca mi mordercze spojrzenie.

- Dwie Markiewiczówny w mojej chacie i idzie zwariować- kręci głową, z wypływającym powoli uśmiechem na usta.

- No chyba nie możesz narzekać- biorę się pod boki i podsuwam mu talerz z ciepłym jeszcze jedzeniem- jedz miśku, bo ci wystygnie- poganiam go i nakładam dżem. Posłusznie zabiera się do konsumpcji, zerkając tylko na nas znad wyładowanego po brzegi talerza. Zielone oczy błyszczą wesoło, patrząc na siostrzaną, kwitnącą głupawkę. Mogłabym spędzać tak każdy poranek- beztrosko, wśród swoich, z lekką duszą.

- Sara, czy przypadkiem dzisiaj Sabina nie wychodzi ze szpitala?- pyta Bartman po przełknięciu ogromnego kęsa.

- No jasne! Wiedziałam że o czymś zapomniałam- pukam się w głowę i poklepuję go z wdzięcznością po ramieniu- ale przed treningiem chyba i tak jej nie wypuszczą. Pojedziemy wieczorem, może ją jeszcze zastaniemy.

- Sabina to ta, co ją potrącił samochód, tak?- dopytuje się Zuza, patrząc to na mnie, to na Zbyszka.

- Si seniorita, to kobieta Paula, jednego z nas- kiwa głową Zbyszek.

- Wiem przecież, Sara mi opowiadała- przerywa mu zniecierpliwiona, a on tylko unosi z dezaprobatą brwi- to jaki jest plan na dziś? Robimy jakiś obiad, potem wy na trening, ja się rozpakuję i może zakupy zrobię, przyjeżdżacie i pędzimy do szpitala po Sabinę, tak?- układa realny konspekt działania.

- Poprawka- ty przychodzisz pod halę, będzie szybciej. I obiadu nie gotujemy, idziemy na pizze!- zarządzam, zacierając ręce- nie będziemy się pierwszego dnia twojej wizyty brać za gary- mówię ze śmiechem.

- Na tę z ciągnącym się serem, dobra?- prosi Zbyszek, składając ręce jak do modlitwy.

- Na raczej! Nie ma lepszej w Rzeszowie. Szykuj się Mała, za pół godziny wychodzimy!- popędzam ją, sama zamierzając pogadać z przyjacielem o ostatnich medialnych rewelacjach i porannym treningu. Zuzka biegnie się stroić, w końcu kto jak nie projektantka lubi ładnie się ubrać?

***

Chodzimy po galerii, szukając kolejnego prezentu dla Sabiny. Pizza zjedzona, teraz możemy trochę spalić. Idę z Zuzą pod rękę, i przekomarzam się z biegającym wokół Zbyszkiem, który musi obejrzeć każdą witrynę sklepową i ją skomentować.

- Zibi, ja nie sądziłam że ty taki fashionista jesteś- chichoczę, łapiąc go za rękaw- chodź tu i się uspokój. Jesteśmy poważnymi, dorosłymi ludźmi, szukającymi prezentu- tłumaczę jak dziecku, a Zuza rechocze, zgięta wpół.

- Ale patrz tam, jaka sukienka! Kupmy ją! Jak nie Sabinie, to tobie!- proponuje- wyglądałabyś genialnie- mówi, akcentując swój pomysł porozumiewawczym ruchem brwi, który zawsze mnie rozbraja.

- Ta, ciekawe gdzie bym ją założyła. Chyba nie na trening, co?- chichoczę, wyobrażając sobie reakcję moich Resoviaków na taki strój roboczy. Z masażem byłoby wtedy po ptokach, co poniektórzy mogliby się wstydzić swojej męskiej słabości, szczególnie podczas sesji sam na sam…

- Niedługo urodziny Pita- przypomina mi- tam nie możesz pójść w dresie!- pertraktuje- do przymierzalni, ale już!- nakazuje mi.

Oczarowana ekspedientka spełnia wszystkie rozkazy Zbyszka, przynosząc coraz to nowe sukienki, które wskaże palcem. Zuza tylko siedzi na pufie przed przymierzalnią, patrząc na jego poczynania z rosnącym niedowierzaniem.

- Te, Bartman, ty się chyba minąłeś z powołaniem- chichocze, gdy zdyszany siada obok niej- ja cię wezmę do Łodzi i pomożesz mi w otwarciu butiku, dobra? Zostaniesz moją najlepszą ekspedientką, co ty na to?- śmieje się z biednego Zbysia w kułak, a ten tylko mrozi ją swoim zielonym spojrzeniem.

- Uważaj, mała Markiewicz- grozi jej palcem- jeszcze nie wiesz na co mnie stać.

- Wiem że stać cię, by kupić mojej siostrze te wszystkie sukienki- prowokuje go- no, taki z ciebie przyjaciel? Wyciągaj portfel i swoje złote karty kredytowe, migusiem!- nabija się z niego, a ten tylko mamrocze coś pod nosem. Przerywam tę kłótnię, wychodząc w kolejnej sukience, by ocenili jak leży. Ja nigdy nie umiałam obiektywnie spojrzeć na siebie i dokonać wyboru. Od tego była Zuza.

- I jak?- pytam wyczekująco.

- Wyglądasz jak księżniczka- szepcze Zibi, splatając ukontentowany ręce- bierzemy ją! Misiek oszaleje jak cię zobaczy- mówi, ale zaraz zatyka sobie usta dłonią.

- Co? Jaki Misiek? O co znowu chodzi?- pyta zdezorientowana Zuza.

- Dziku będzie na urodzinach Piotrka, tak?- uśmiecham się, wszystko już rozumiejąc- Zibi, prosiłam cię, żebyś nie bawił się w swatkę…- wzdycham.

- Ja nic nie zrobiłem!- wzbrania się, machając szaleńczo rękoma- to chyba oczywiste że będą chłopaki z reprezentacji, nie?

- A, Misiek Kubiak- kiwa głową Zuza, układając w głowie kolejne fakty.

- Tak, przyjaciel- kładę nacisk na to słowo- a Zbyszek usilnie próbuje mi coś insynuować- warczę.

- Dobra, moje panie- brunet klaszcze w dłonie- zbieramy się stąd. Sara, przebieraj się, ja płacę i wychodzimy, bo trening blisko.

- A dla Sabiny co mamy?- pytam, zapominając zupełnie, że już zdobyliśmy wielkiego, pluszowego misia w sklepie z zabawkami (gdzie Zbyszek spędził dobrych kilka minut, bawiąc się z małymi chłopcami samochodzikami). On tylko wskazuje leżącą obok Zuzi wielką paczkę, a ja kiwam uspokojona głową. Po chwili przekomarzania się i denerwowania, że nie chce przyjąć ode mnie pieniędzy za sukienkę, idziemy do samochodu. Przyjęłam ją jako prezent na zbliżające się Święta, inaczej wróciłabym ją oddać. Zbyszek zdziwiony moim zachowaniem wgapiał się we mnie jak sroka w gnat.

- No co się tak patrzysz?- szturcham go, gdy zapięłam pasy i czekałam aż ruszymy.

- Wiesz, żadna z moich byłych dziewczyn, ani koleżanek nie broniła się tak przed prezentami. Po prostu mnie zaskoczyłaś- cmoka mnie w czoło, a ja kątem oka widzę tylko triumfalne spojrzenie Zuzy aż krzyczące: „a nie mówiłam”?

***

- Sabina.

- Zuza.

Obserwuję jak dwie moje najukochańsze dziewczyny na świecie podają sobie ręce. Jedna wątła i blada, druga mocna i zamaszysta. Tak bardzo pragnę, by przypadły sobie do gustu! Martwiło mnie to nawet bardziej niż relacja siostry z siatkarzami. Oni to pikuś, a Sabinę nie każdy jest w stanie polubić, na dodatek znając historię jej związku z Paulem. Który, notabene, nie odstępował Kocicy na krok. Już w normalnym ubraniu, czyli czarnych rurkach, luźnej, beżowej koszulce i ciepłym swetrze, siedziała na brzegu szpitalnego łóżka, czekając na lekarza dyżurnego, mającego przynieść wypis. Była taka krucha, jeszcze chudsza niż wcześniej. Sama skóra i kości! Trzeba ją szybko…

- Trzeba cię szybko utuczyć- mówi szczerze Zuza, a przecież ja dokładnie miałam to samo na myśli. No nic, nasza siostrzana telepatia działa jak należy.

- Już się o to nie martw, codziennie Sabina będzie  się stawiać u nas na obiadki- mówi Zbyszek, obejmując mnie ramieniem. Zdziwiona patrzę na jego poczynania, ale przytulam się do ciepłego barku.

- Ta, ciekawe, będziesz codziennie gotował swój popisowy makaron?- chichoczę, dając mu kuksańca w brzuch. Odpowiada szerokim uśmiechem i potakuje ciemną czupryną.

- Okej, trzymam za słowo!- mówi Zuza, przytulając się do mnie z drugiej strony- boski Zbychu, będziemy gotować w trójkę na zmianę, zapewniam, że moja tortilla zwali cię z nóg!

- Ej, przepraszam bardzo, ja nie jestem waszą nadworną maskotką!- fukam spod ciasnych objęć moich ziomków. Ale w gruncie rzeczy cieszę się, że mam ich wszystkich w jednym miejscu, razem. Choć brakuje mi tu kogoś. Pewnych niebieskich tęczówek, patrzących na mnie wesoło, z ironią i dziką inteligencją. 

                                                                                                                                                       

Ktoś się dopominał Dzika, ktoś Sabiny, więc są oboje, choć może nie w takiej ilości jakbyście chciały. Znajomość Zuzy ze Zbysiem powoli się rozkręca, zobaczymy co z tego wyjdzie, bo tak naprawdę to ja sama nie mam pojęcia dokąd ta dzika przygoda zmierza. Mój początkowy plan troszkę zboczył z toru, także sama siebie zaskakuję niektórymi wątkami ^^ Jeśli są jakieś błędy, to przepraszam, bo pisałam rozdział przed chwilką i od razu wstawiłam. Jak coś zauważycie to piszcie, Ty też, Milka (w końcu jesteś mistrzem ortografii, nie? ;p)

Uraczyłam Was jedną z moich ukochanych piosenek, mam nadzieję że przypadła do gustu. Ja włączam zaraz kochaną Janis i bujam się przy moim biurku pełnym książek. 

Większość zaległości chyba udało mi się nadrobić, jeśli gdzieś jeszcze zalegam, to postaram się wpaść. 

Zaczynają się Juwenalia! Yeah, długo na to czekałam, mam nadzieję że się nie zawiodę, no i że pogoda dopisze, bo jak na razie coś pochmurno to widzę -.-

A, i nie mam pojęcia kiedy następny. Nie wcześniej niż w połowie maja, tak myślę. Chyba że znajdę chwilkę wolnego, to naskrobię coś dla Was.

Całusy, S. ;*

nienawiść czwarta, zapraszam jeśli ktoś chętny ;) ---> KLIK