Rozdział XIV- czyli modowo- siatkarskie potyczki.

WŁĄCZ: Michael Jackson- "BLACK OR WHITE" 

Nerwowo szukam wzrokiem Zuzi. W tłumie modelek, idealnie ubranych kobiet i mężczyzn czuję się jak wyrzutek. I ten, kto mówi że ubiór się nie liczy, powinien pobyć w mojej skórze kilka minut w Łódzkiej Manufakturze. Ze swoimi czarnymi emu, zimową kurtką i czapką z wielkim pomponem wyglądam jak popapraniec. Szybko zdejmuję niechlubne odzienie i zostaję w małej czarnej. No tak. Moje szpilki zapomniane leżą w samochodzie na tylnym siedzeniu, a wrócić po nie już nie zdążę. Świetnie. Przy kobietach na wysokich obcasach, muszę wydawać się śmiesznym Eskimosem. Sara, kwoko, nie ty się liczysz!- mówię sobie w duchu, wieszając kurtkę oparciu przysługującego mi krzesełka w pierwszym rzędzie. Ignorując spojrzenia rozbawionych moim strojem fashionistek, siadam i kręcę się niespokojnie. W końcu widzę moją małą siostrzyczkę, która wystawia głowę zza wybiegu i macha mi wesoło. Pokazuje na migi że nie może podejść, bo zaraz się zacznie. Uśmiecham się pokrzepiająco, dodając jej otuchy, bo z daleka widzę jak ręce jej się trzęsą. Będzie dobrze!- powtarzam w myślach, mając nadzieję że dojdzie do niej telepatycznie. Na wolne do tej pory krzesełko obok mnie, dosiada się barczysty mężczyzna. Odwracam głowę w jego stronę, i napotykam czekoladowe spojrzenie spod burzy ciemnych loczków.

- Znam cię!- mówi łamaną polszczyzną, wbijając we mnie stanowczy wskazujący palec.

- Ja ciebie chyba też kojarzę- uśmiecham się delikatnie. Oczywiście, Aleksandar, Skra Bełchatów.

- Aleks, głuptasie, Sarę zna cała PlusLiga!- śmieje się ktoś za nami. Gwałtownie się obracam w stronę głosu i tonę w niebieskich tęczówkach Winiarskiego.

- Co wy tu robicie, panowie?- pytam, kiedy pierwszy szok minął.

- Cóż, mamy w Łodzi dość mocne lobby fanek- mruga do mnie wesoło- a wśród nich studentki tego oto zacnego kierunku.

- Żona cię puściała?- żartuję sobie, zupełnie się nie przejmując, że rozmawiam z nim pierwszy raz w życiu. Co mi tam, w końcu to taki sam siatkarz jak inni.

- Dagmara chodzi z Olikiem po sklepach- wyjaśnia, sadowiąc się lepiej na małym jak dla niego krzesełku. Do rzędu dobiegają zdyszani Bąkiewicz i Kłos, którzy zajmują miejsca obok Winiara.

- Zaraz, to czemu wy siedzicie tam, a Aleks w pierwszym rzędzie?- pytam zdezorientowana.

- Cóż, Loczek ma szczególne miejsce, tak jak i w sercu tej co nas zaprosiła- chichocze Kłos, a Aleks lekko się czerwieni.

- Rozumiem- kiwam ze śmiechem głową, obracając się już głową do ustawionego wybiegu. Młody Serb chcąc zagaić rozmowę, pyta o pracę w Rzeszowie, co skwapliwie wykorzystuję, umilając sobie chwile oczekiwania. Zapytana opowiadam o Zuzi, za którą trzymam mocno kciuki, w końcu jest młodsza o rok od wszystkich pozostałych projektantek wystawiających swoje prace.

- Po pokazie was poznam- poklepuję go z sympatią po ramieniu, ciesząc się w duchu, że nie musiałam tego robić na stojąco. Kiedy siedzę, jego tors jest na mojej wysokości. Kolejnym plusem jest to, że panowie nie muszą oglądać moich „wyjściowych” butów…

W końcu! Zaczyna się modowe piekiełko. Nie sądziłam, że coś tak przyziemnego jak długonogie chudzielce, idące po wybiegu w czasem dość awangardowych i groteskowych strojach, wzbudzą tyle emocji. Przyznaję, że gdy jedna z nich potknęła się na samej krawędzi, podczas obrotu, myślałam że zejdę na zawał. Może to nie meczowe emocje z tie- breaków, ale zrobiło mi się gorąco. Na koniec wyszły wszystkie młode projektantki i organizatorzy pokazu. Moja Zuzia reprezentowała pierwszą linię ognia, dumnie wypinając pierś do przodu. Boże, byłam z niej taka dumna! Biłam mocno brawa, niemal skacząc z radości.

- A teraz zapraszam na scenę naszych siatkarzy!- wywołał obecnych wiceprezydent Łodzi, wypatrując ich wzrokiem. Oni zaskoczeni tą sytuacją, spojrzeli tylko po sobie.

- No idź Aleks, w końcu to twoja dziewczyna, może powiesz kilka słów?- zachęciłam go ze śmiechem, ale ten tylko szturchnął mnie w ramię. Kamera jakimś cudem znalazła się tuż przed nami, kręcą tę scenę.

- Zapraszamy w takim razie pana Atanasijevica z partnerką!- zawołał ze sceny wice. Boże, co za wstyd- zasłoniłam twarz dłonią. Ale i tak wszyscy zdążyli już mnie zobaczyć. Chryste, zbliżenie na moje super pasujące buty. Teraz chcę zginąć z ręki jakiegoś modowego pedanta! Proszę, natychmiast! Bo dłużej nie zniosę tych wszystkich spojrzeń pełnych zarówno niedowierzania, zazdrości, jak i rozbawienia.

W końcu z tej chorej sytuacji wybawił nas Kłos, który bez żadnego skrępowania wyszedł na scenę i podwyższył sobie mikrofon.

- Witam. Dziękujemy za zaproszenie naszym fankom i panu prezydentowi. Tym razem pokonała nas moda, nie Resovia- pokazał na mnie, szczerząc się w uśmiechu. Kamera znowu zrobiła zbliżenie na moją twarz, która w tym momencie pokazywała szeroki zakres uzębienia. Chciałam obudzić się z tego snu, i to jak najszybciej! Niestety nic takiego nie nastąpiło. Brutalna rzeczywistość przywołała mnie do porządku, gdy zapaliły się ponownie wszystkie światła i koszmarny pokaz się skończył. Mała podbiegła do mnie natychmiast i rzuciłyśmy się sobie w ramiona. Przez szpilki była ode mnie wyższa, więc musiałyśmy wyglądać komicznie. Ale miałam to gdzieś. Moja siostrzyczka odniosła sukces, a ja mogłam na to patrzeć. Siatkarski epizod nie ma w tym momencie nic do rzeczy.

- Sara, nawet tu musisz przywozić ze sobą tę siatkówkę?- pyta z żartobliwym wyrzutem, biorąc się pod boki- do tego widzę że masz nowego faceta...

- Służba nie drużba- śmieję się, chwytając ją za rękę- proszę, Aleksa? Pan kamerzysta zabawił się moim kosztem- krzywię się zdegustowana- no ale przyznaj, nie jest miło sobie popatrzeć?- mówię specjalnie głośno i szturcham Aleksa, który zmaterializował się nagle obok- panowie ze Skry- przedstawiam ich siostrze, a ona skwapliwie potrząsa ich wielkimi łapskami. Podchodzi do nas szatynka ubrana w dość egotyczne szaty i komiczny turban na głowie, spod którego wyzierają brunatno-rudo- mysie kosmyki. A do tego masywne platformy. Wygląda to koszmarnie, ale może jest modne. Nie wiem, nie znam się za bardzo na najnowszych trendach. Wolę swój dresik w paski i wygodne adidasy.

- I jak się wam podobało?- szczebiocze, zezując w kierunku Aleksa. Ach tak. To ta zagorzała fanka. Widzę tylko, jak Zuzia nieznacznie się krzywi. Oho, czyżbym wyczuwała nutkę niezgody?

Rozmowa zdecydowanie się nie klei, więc szybko zbieram się i ciągnę za sobą Zuzię. Siatkarze okupywani przez stadko fanek, smutnie machają nam na pożegnanie. W szczególności Aleks jest niepocieszony, bo kobitka w turbanie zdecydowanie przytłacza go swoją osobowością. A widać że pogadałby z kimś z innego otoczenia. No ale komu w drogę, temu czas. Musimy jeszcze jechać po Zuzine rzeczy i wracać do Rzeszowa. Mam być w pracy jutro na popołudniowy trening, więc nie możemy zwlekać.

***

- Opowiedz mi o siatkarzach- prosi Zuzia, opierając się o wezgłowie siedzenia. Rzucam jej znad kierownicy szybkie, rozbawione spojrzenie.

- Spodobał ci się Aleks- stwierdzam, kiwając ze śmiechem głową.

- Kompletnie nie mój typ- broni się- no ale te loczki… Rozczula strasznie takie zestawienie z wielkim, umięśnionym ciałem.

- No to ciekawe co powiesz na swojego przyszłego współlokatora!- gdybym mogła, zatarłabym w tym momencie ręce z radości. Oj tak, chytry plan poznania najbliższych mi ludzi zamierzam właśnie wcielić w życie. Grunt w Rzeszowie został solidnie przyszykowany, nagadałam Zibiemu że ma się trzymać od Zuzi z daleka. Teraz za wszelką cenę zechce mi zrobić na złość, już ja go dobrze znam!

- Co? Mieszkasz z kimś?- dziwi się, aż trochę ubodło mnie to zaskoczenie. Widząc moją minę, zmieszana przeprasza.

- Nic się nie stało. Mieszkam ze Zbyszkiem, do czasu aż rozwiążemy sprawę z Pawłem- wyjaśniam, dopiero teraz zdając sobie sprawę co narobiłam. Zuzia miała o niczym nie wiedzieć, w końcu po co mam ją martwić nieprzyjemnym byłym. I tak już chciała go wykastrować.

- Słuchaj, jeśli mi zaraz wszystkiego nie opowiesz, to przysięgam, wysiądę z tego pędzącego samochodu i będziesz zbierać moje kawałeczki!- syknęła wściekła.

- Cholera, no co ja mam ci powiedzieć?- jęknęłam- Paweł przyjechał za mną do Rzeszowa…- opowiadam jej wydarzenia ostatnich tygodni wlepiając wzrok w ciemną drogę, a siostra z minuty na minutę pęcznieje od środka wyrzutami i wściekłością. Widząc, że zaraz wybuchnie, zjeżdżam na pobocze. Nie chcę spowodować wypadku, wystarczy że Sabina utknęła w szpitalu.

- Zacznijmy od tego, że skurwiela to bym na jajcach powiesiła- mówi groźnie, zaciskając ręce w pięści- ja nie wiem czemu tego nie zgłosiłaś na policję- wyrzuca mi- przecież on teraz może ci zrobić wszystko! Co, myślisz że taki nadęty Bartman zasłoni cię swoim celebryckim ciałem?- prycha.

- Przestań. Od Zibiego mi wara, bo pójdziesz do Rzeszowa piechotą- syczę wściekła- chce dla mnie jak najlepiej i dobrze że tak to rozwiązaliśmy. Będzie co ma być. Nic nie zgłaszam na policję, bo tylko by nas wyśmiali. Koniec tematu- stanowczo uciszam jej protesty.

- Sara, skarbie. Ja się tylko boję…- szepcze skruszona- przecież wiem że sobie dasz radę. W końcu z nas dwóch, to ty jesteś ta silniejsza- łapie mnie za lekko drżącą z napięcia rękę. Biorę głęboki oddech i powoli uspokajam się.

- Wiem Zuz, wiem. Ja też się trochę boję co z tego wyjdzie…- krzywię się w grymasie, przypominając sobie nie tak dawny jeszcze ból kolana, którego dostarczył mi nie kto inny jak Paweł. Przytulam ją, bo widzę że moje ostre słowa trochę zmroziły naszą wcześniejszą radość ze spotkania i wspólnej jazdy. Już wszystko jest w porządku. Wkładam kluczyki do stacyjki, ale w tym momencie rozdzwania się mój telefon.

- Halo.

- Sara? Boże, gdzie ty jesteś?!- głos Bartmana rozbrzmiewa w całym samochodzie, mimo że nie ma trybu głośnomówiącego.

- Spokojnie, Zbysław. Jedziemy, nic nam nie jest. Co ty o tej porze robisz na nogach? – ganię go- kładź się spać natychmiast, rano wstajesz na trening!

- Dajże spokój, przecież ja umrę z nerwów!- jego zmartwiony głos trochę mnie rusza. On naprawdę tak się martwi? O mnie? Przecież nie ma o co!

- Bartman, nie pleć bzdur. Marsz mi spać i to już! Będziemy niedługo, mam klucze, więc sobie poradzimy- ucinam zdecydowanie i rozłączam się.

- Przyjaciel i współlokator, tak?- pyta Zuza z przekąsem, zapewne zinterpretowała tę rozmowę inaczej niż powinna.

- Błagam, to takie duże dziecko, że teraz pewnie chodzi po ścianach, czekając na nasz przyjazd- celowo zmieniam temat. W końcu sama go pozna i nie będzie zadawać więcej tych durnych pytań. Ruszamy w ciemną noc, przy ożywiających taktach „LONDON CALLING”. Zasnąć za kierownicą dziś ani nigdy nie zamierzam!

Gdy tylko wysiadam z samochodu, z klatki wybiega Zibi w samej bluzie.

- Boże, Bartman. Co mówiłam? Miałeś iść spać, jest po 3! Nie mam pojęcia jak ty wstaniesz na trening- wyrzucam przyjacielowi.

- Nie mogłem zasnąć. Po tym co spotkało Sabinę, martwię się jak którekolwiek z was gdzieś jedzie- bierze ode mnie walizki i obejmuje ramieniem.  

- Brawo, do tego w samej bluzie. Powiedz mi, jaki z ciebie Sovia będzie mieć pożytek, jak legniesz w szpitalu z zapaleniem płuc?- marudzę. Czy to ze zmęczenia, czy z senności, mam dość jego bieganiny i troskliwości.

- Dobra, dobra, widzę że ledwo kontaktujesz- śmieje się- budzisz siostrę czy mam ją zanieść na górę?- wskazuje na śpiącą Zuzę.

- Spróbuję ją obudzić- mrugam ostatkiem sił, i nachylam się nad siedzeniem pasażera- misiu, wstawaj- pocieram delikatnie jej policzek. Budzi się gwałtownie- jesteśmy już, chodź- odpinam jej pas i pomagam wysiąść z samochodu. Drży, jak to po obudzeniu w środku nocy. Kiedy wchodzimy obie ziewającą siłą do mieszkania Zbyszka, czekają już na nas parujące kubki z herbatą. Dryblas krząta się po kuchni , szykując posiłek.

- Co zjecie?- pyta żywo, ale widząc nasze miny, lekko się peszy.

- Nic. Idziemy spać- mówię rzeczowo, rzucając w kąt części zimowej garderoby. Prowadzę Zuzię do łóżka, pomagam znaleźć piżamę i pokazuję gdzie może się przebrać. Wracam do kuchni, gdzie Zbyszek niepocieszony popija przestygniętą herbatę.

- Sorry Miśku, ale padam. Innym razem zrobisz mi nocną kolacyjkę, ok?- poklepuję go po ramieniu, a on tylko się śmieje.

- Ty już lepiej idź spać, Sara, bo oczy zamykają ci się na stojąco- całuje mnie w czubek głowy.

- Ale tylko jeśli ty zrobisz to samo!- grożę mu palcem- wstajesz o 8, nie mam pojęcia jak to zrobisz, ale musisz. Ja na szczęście idę dopiero na popołudnie, więc z naszej dwójki przynajmniej ktoś się wyśpi.

- Dobra, dobra- kapituluje i wstaje- dobranoc!- znika za drzwiami swojej sypialni i słyszę tylko głuchy odgłos rzucanego wielkiego cielska na łóżko. Ledwo widząc na oczy, kieruję się do salonu na sofę, gdzie przypadło mi zaszczytne miejsce do spania. Padam jak długa i od razu zasypiam, zostawiając za sobą trudy minionej doby.

***

Misie moje kochane. Coś ostatnio nie mam weny na długie rozdziały, więc mam nadzieję że zadowolicie się i tym. Do akcji wkracza Zuza, liczę że ciepło ją przyjmiecie. Mały epizod z siatkarzami Skry, specjalnie dla Coquette i Happiness (choć bez Kurasia). 

Mistrz, Mistrz, RESOVIA!!! Boże, co ja wczoraj przeżywałam to przechodzi ludzkie pojęcie! Mamy obronę tytułu, nic nie jest mi w stanie już zepsuć humoru, nawet nawał nauki. Z tej radości oddaję kolejny rozdział i liczę na komentarze ;)

Już niedługo będzie luźniej na uczelni, postaram się wtedy nadrobić tam, gdzie tego jeszcze nie zrobiłam. Proszę o cierpliwość i wyrozumiałość :*

Buziaki, S. ;*
zapraszam również na Nienawiść trzecią---> KLIK