Rozdział XIII- czyli zupełnie (nie)pechowy dzień

WŁĄCZ: The Cure "Boys don't cry"

- Zibi, tu bucu, pospiesz się!- wrzeszczę i walę pięściami w drzwi łazienki. Siedzi tam już pół godziny, a ja w ogóle nie jestem gotowa, do tego przypaliłam owsiankę (pierwszy raz w życiu), rozlałam herbatę i pogubiłam części roboczej garderoby. Czyli poranek jak u Hitchcock’a. W końcu słyszę upragniony dźwięk odsuwanego zamka i pachnący oszałamiającą ilością wody kolońskiej Bartman, wychodzi z zaparowanej łazienki.

- Dłużej się nie dało, księżniczko?- pytam z sarkazmem, wchodząc do sauny godnej najlepszego Spa w Rzeszowie.

- No muszę się jakoś przyszykować, nie?- poprawia jeszcze mokre włosy i mruga gęsto rzęsami- w końcu czeka nas poważna rozmowa. Ty też się ogarnij, bo na razie wyglądasz jak siedem, nie! Co ja mówię, jak sto nieszczęść!- kiwa na mnie głową.

- No dzięki- mruczę i zamykam mu drzwi przed nosem.

- Do usług, Saruś!- krzyczy zza drewnianej framugi i kieruje się w stronę lodówki- och, a cóż to za spustoszenia w mojej pięknej kuchni!- słyszę jeszcze jego trwożne okrzyki, po czym zdecydowanie puszczam wodę. Niech sobie radzi, piękniś jeden!

W biegu udaje mi się wyrwać jedną kanapkę z bartmanowej łapy, zanim zniknęła w otchłani wielkiej paszczy, i w szaleńczym tempie zbiegamy po schodach. Zibi rusza z piskiem opon, i pędzi 140/h po krętych uliczkach. Dopiero teraz czuję pierwsze objawy stresu. Charakterystyczne mrowienie w dole brzucha, który niemal zaciska się w pętlę. W głowie czarna dziura, w oczach strach, język tworzy wielką gulę w gardle. Przełykam nerwowo ślinę, odchylam głowę na oparcie i oddycham głęboko.

- Co, stresik?- bada Bartman, rzucając szybkie spojrzenie na moją spiętą twarz.

- No, żebyś wiedział- mruczę- będziesz cały czas ze mną, prawda?- mój błagalny wzrok chyba przestraszył go bardziej niż słowa.

- Ej, mała, będzie dobrze!- łagodzi, poklepując mnie po ręce.

- Już mówiłam co myślę o tym zwrocie- syczę wściekła.

- Dla twojej wiadomości, tam na dole wcale nie jest tak marnie, jak myślisz- mruga do mnie.

- Wszyscy tak twierdzicie- mówię z przekąsem- ale nie wnikam, oszczędź szczegółów. Po prostu nie mów tak do mnie, wiesz że tego nie lubię.

Jesteśmy na hali, i szukamy wzrokiem Kowala. Widząc nasze poważne miny, wysyła chłopaków na siłownię, a nas zaprasza gestem na trybuny. Siadamy na krzesełkach, nerwowo postukuję nogą o podłogę. Zibi podenerwowany wbija paznokcie w przedramię.

- Jesteście razem- stwierdza Andrzej, badawczo nam się przyglądając. Wybuchamy wesołym śmiechem, patrząc to na siebie, to na Kowala i jeszcze bardziej potęgując chichot. On nic nierozumiejącym spojrzeniem wodzi od jednego, do drugiego, aż w końcu sam się zaczyna śmiać. W pewnym momencie tak jak szybko zaczęliśmy, tak szybko urywamy. Zbawienne działanie śmiechu sprawdza się i tym razem. Jestem już pewna, że chcę mieć to za sobą.

- Przespałam się z Kosokiem- mówię mocnym głosem i widzę, jak Kowal tężeje na twarzy- byłam pijana, nie wiedziałam co robię. Wykorzystał to, ale ja też specjalnie się nie broniłam. Przykro mi bardzo, że zawiodłam pana zaufanie. Jeśli to ma oznaczać koniec naszej współpracy, bez szemrania spakuję się i wyjadę- kończę, nie chcąc przedłużać idiotycznego monologu.

- Cóż- zaczyna grobowo Kowal- tego się nie spodziewałem. Sądziłem, że prędzej zejdziecie się z Zibim- przyznaje, a ja wstrzymuję oddech- także można powiedzieć, szczęście w nieszczęściu- kwituje z uśmiechem.

- Jak to? Nie wyrzuci mnie pan?- pytam zaskoczona, gęsto mrugając.

- Za co? Że Grzesiek cię wykorzystał? To jego powinienem wyrzucić, jeśli już- poklepuje mnie pokrzepiająco po lekko drżącej ręce.

- Nie, nie. Proszę tego nie robić- wstawiam się za środkowym- już sobie z nim to wyjaśniłam. Ale co do Zbyszka, to pojawił się kolejny problem- rzucam Bartmanowi znaczące spojrzenie, ponaglając go.

- Tak- wtrąca- Sara mieszka teraz ze mną- rzuca wesoło, patrząc spokojnie na trenera, którego twarz nagle zaczyna pąsowieć- nie, nie, nie! To nie tak! Muszę ją chronić, nie mogła dłużej zostać u siebie w mieszkaniu- tłumaczy gorąco, przewidując nadchodzący wybuch z krtani Kowala.

- Nie rozumiem. Jak to chronić- podrapał się po brodzie, zdezorientowany wodząc po nas wzrokiem.

- Pojawił się mój były. W dość nieprzyjemnych okolicznościach- tłumaczę spokojnie- przez przypadek usłyszał moją rozmowę z Grzegorzem, i zaczął mnie szantażować że tu przyjdzie i wszystko powie panu i zarządowi. Poszarpaliśmy się trochę, ale udało nam się go spławić wspólnymi siłami. Wczoraj Zbyszek widział go znowu pod moim blokiem. Wiem, może dramatyzuję, ale boję się sama spać w mieszkaniu, gdy moje okna obserwuje natrętny, grożący mi człowiek- kończę roztrzęsionym głosem, emocje po raz kolejny biorą nade mną górę.

- Sara, dziecko, trzeba było tak od razu!- załamuje ręce trener- przecież ja bym ci jakąś ochronę wynajął, moglibyśmy sprawdzić tego gościa, cokolwiek!- zaciąga zaniepokojonym głosem.

- Nie trzeba, naprawdę. Wystarczy mi Bartman- poklepuję przyjaciela po łopatce, a ten szczerzy się w uśmiechu.

- Dobra. Zostajesz u Zbyszka, ale jakby cokolwiek się działo, zgłaszasz sprawę na policję i się nie certolisz! A ja postaram się ze swoich źródeł sprawdzić tego typka. Napisz mi tu imię i nazwisko- podaje kartkę i długopis, a ja skwapliwie zapisuję wszelkie namiary jakie znam na Pawła.

- Cieszę się, że mogę na pana liczyć, trenerze- uśmiecham się z wdzięcznością do niego, czując falę jeszcze większej sympatii, niż przed tą rozmową.

- To ja się cieszę, że mi wszystko opowiedzieliście. Nie każdy by się na to zdobył, gratuluję odwagi!- wstaje i udaje się w stronę siłowni- oczywiście jak tylko pojawi się jakiś problem, masz do mnie natychmiast dzwonić! Postaram się pomóc jak tylko umiem- kończy zatroskanym głosem- A ty co, Bartman?- zwraca się do atakującego- do szatni, ale już! Za 5 minut widzę cię na siłowni!- grozi mu palcem i wychodzi z hali.

- Widzisz, było się tak martwić?- Zibi przygarnia mnie ramieniem, a ja opieram głowę na jego barku.

- Skąd mogłam wiedzieć, że tak pozytywnie zareaguje?- śmieję się, szczęśliwa z takiego obrotu spraw- no, a teraz leć się przebrać, bo dziś już przekroczyliśmy granicę wytrzymałości Andrzeja Kowala!- poganiam go i patrzę, jak znika w korytarzu. Siedzę chwilę w ciszy, ukontentowana bezbolesnym załatwieniem sprawy. W końcu zbieram się, otrzepuję dres, i udaję do pracy, którą w tym momencie kocham ponad wszystko!

***

Siedzę zdenerwowany przy jej łóżku, widok funkcjonariuszy napawa mnie nieuzasadnionym strachem. Wiem, że są tu w dobrej wierze, ale jakoś im nie ufam. Dlaczego muszą męczyć moją Sabinkę teraz, kiedy ledwo co się wybudziła?

- Witam, zadamy pani kilka ważnych pytań, postaramy się zbyt nie męczyć- uśmiecha się starszy jegomość o dość znacznej łysinie, który dowodzi tą zgrają. Robi miłe wrażenie, tworzy wokół siebie aurę pewności i bezpieczeństwa.

- Chciałbym zostać, jeśli to możliwe- mówię, trzymając ukochaną za rękę.

- Normalnie nie ma takiej opcji, ale tutaj nie jesteśmy u siebie, także przymknę oko na pana obecność- mruga porozumiewawczo. Już go lubię!

-Zacznijmy- ponagla Sabina, chcąc mieć to jak najszybciej za sobą.

-Dobrze, czyli ustalmy najpierw bieg wydarzeń- komisarz wyciąga notes i zaczyna zamaszystym pismem kreślić tabelki i nagłówki- wracała pani od koleżanek…

- Tak. To było jakoś późno, bardzo się zasiedziałyśmy.

- Mniej więcej?

- Druga, trzecia?- rzuca Kocica, próbując przypomnieć sobie jakieś szczegóły- w RFM leciały w międzyczasie fakty, także obstawiam że wyszłam chwilę po drugiej. Zbliżałam się do pasów, z daleka tylko jechał duży Opel Astra.

- Skąd ta pewność co do marki?- komisarz unosi brwi z powątpiewaniem.

- Znam się na samochodach, moja przyjaciółka i Paul podszkolili mnie w tej dziedzinie- uśmiecha się uprzejmie, nie dając kolejnego pretekstu do pytania.

- Dobrze… Czyli był w dużej odległości. Mógł panią widzieć? Zdążyłby wyhamować?

- Po pierwsze, ja zdążyłabym spokojnie przejść, gdyby jechał z taką prędkością jak wtedy, nie musiałby nawet zwolnić. Po drugie, widział mnie na sto procent, bo droga i chodnik były dobrze oświetlone. Ale on widząc, że wchodzę na pasy, przyspieszył i jechał z ogromną prędkością prosto na mnie.

- On? Jest pani pewna że to nie była kobieta?

- Nie. Niezaprzeczalnie mężczyzna. Widziałam przednią szybę wyraźnie, szczególnie gdy wylądowałam na masce- mówi z ironią.

- Dobrze, byłaby pani w stanie go zidentyfikować? Albo inaczej. Stworzymy portret pamięciowy- machnął ręką na jednego z gości- to nasz grafik, on spróbuje z panią popracować. Proszę się skupić, dać sobie chwilę i porządnie zastanowić nad każdym szczegółem.

Po ciężkiej przeprawie ze sprzętem, rozmytymi wspomnieniami i frustracją Sabiny, w końcu powstał satysfakcjonujący egzemplarz. Komisarz z uznaniem popatrzył na dzieło grafika i pogratulował Kocicy pamięci.

- Postaramy się go jak najszybciej zidentyfikować. Czy jest jeszcze coś, co mogłoby nam pomóc? Przypomina sobie pani coś?

- Tak. Mam wrażenie, że już go gdzieś widziałam. Nie wiem czy na zdjęciu, czy na żywo, ale to cholerne uczucie że go znam! Wie pan, jak to jest. Takie deja vu…- mówi, coraz bardziej się denerwując swoją bezsilnością.

- Cśś- uspokajam ją, delikatnie całując koniuszki palców- przypomnisz sobie, zobaczysz. A jeśli nie, to panowie i tak znajdą tego drania.

- Wiem, Paul. Tylko ja tak bardzo chciałabym się na coś przydać! Mam z tyłu głowy tego człowieka, ale za Chiny ludowe nie umiem go stamtąd wyciągnąć! To takie frustrujące- łzy napływają jej do oczu, a mi serce się kraje. Przytulam ją mocno, ponaglając policjantów żeby wyszli. Posłusznie się zbierają, zostawiając nas samych. Układam się na łóżku obok niej i pozwalam się wtulić w moje wielkie ciało, a słone łzy moczą mi koszulkę. Bez słowa głaszczę ją po włosach, czule całując drobne dłonie. Rozemocjonowana unosi zapłakane oczy, patrząc z żalem w moje. Nie wytrzymuję i całuję ją mocno w drżące usta.

- Kochanie, nic się nie dzieje. Przypomnisz sobie, znajdziemy go i zamkniemy. Teraz musisz tylko odpoczywać i wracać do zdrowia.

- Zostań na noc. Nie chcę być tu sama- szepcze.

- Pielęgniarki mi nie pozwolą- mówię ze smutkiem.

- To je czymś przekup- proponuje naiwnie- wystarczy jeden darmowy bilet na mecz, plus twój firmowy uśmiech i nawet dadzą nam bonusową kołdrę…

- Kocico, nie podejrzewałem cię o takie przekręty!- śmieję się cicho, wstając z łóżka- spróbuję.

- Paul…- szepcze za mną.

- Tak, malutka?- odwracam się i podchodzę.

- Kocham cię- posyła mi najpiękniejszy z uśmiechów.

-Ja ciebie też kocham. Bardzo, bardzo- mówię z uczuciem, pochylam się i całuję ją w czoło.

-Jak stąd wyjdę, nie chcę się z tobą rozstawać. Uwolnij się od Jasmine, proszę- krzywi na znienawidzone imię swoje piękne usta, a mi przebiega dreszcz po plecach. Jasmine. Przez to wszystko, kompletnie nie miałem czasu zajmować się naszym rozwodem.

- Obiecuję, postaram się rozwiązać to jak najszybciej! A teraz idę poszukać jakiejś miłej, przekupnej oddziałowej- śmieję się i zostawiam moją Sabinkę z lekkim uśmiechem na ustach, która zmęczona odpływa w ramionach Morfeusza.

***
WŁĄCZ: Hey- "A ty"

Po tygodniu w mieszkaniu Zbyszka, jestem w stanie rozróżniać jego humor po samym wchodzeniu po schodach. Tym razem wbiega jak ociężały słoń, co zwiastuje burzę z piorunami.

- Kurwa jego jebana mać!- krzyczy od progu.

- Też się cieszę, że cię widzę!- wychodzę, żeby go przywitać i wyczekująco patrzę we wzburzoną twarz przyjaciela- co jest?

- Padło mi sprzęgło- jęczy niezadowolony, otrzepując się ze śniegu- dajże mi jakiejś herbaty, bo czuję jak palce mi odmarzły od tego łażenia na piechotę!

- Już, księciunio- wskazuję mu gestem drogę do kuchni i wstawiam wodę- właśnie upiekłam ci pieczeń, cobyś z głodu nie zginął gdy pojadę. I ma starczyć też na jutro!- grożę mu palcem.

- Dobra, w takim razie zaraz jemy!- zaciera ucieszony ręce- a tak nawiasem mówić, to musisz jechać? Śnieżyca, mróz… Niezbyt przyjemna pora na jazdę- wyrzuca z siebie obawy.

- Daj spokój, Bartman. Wiem, że chciałbyś się wozić moim Jeepem do czasu aż nie naprawią twojego Audi- rozgryzam go w sekundę, na co ten zaczyna gwałtownie machać rękami- nie próbuj zaprzeczać, już ja swoje wiem!

- Masz mnie. Ale i tak się martwię. Łódź jest tak daleko… Nie da się tego przełożyć?

- Słuchaj, nie ma takiej opcji! Obiecałam siostrze i słowa dotrzymam. To najważniejszy pokaz w jej dotychczasowej karierze, nie ma mowy żebym go opuściła.

- Może pojadę z tobą?- świecą mu się oczy- te wszystkie modeleczki, piękne dziewczyny…- mruga porozumiewawczo.

- Nie. Masz się skupić na trenowaniu a nie na pierdołach. Za pasem ostatnie mecze kolejek Plus Ligi, to nasz priorytet. Już i tak za dużo się udzielasz wszędzie, a cierpi na tym twoja gra- wyrzucam mu.

- Ej, zostałem tylko przy red bullu! Od czasu Aśki zarzuciłem resztę, tak jak mi mówiliście z Michem- wzdycha.

- I co, nie wyszło ci to na dobre? Od razu lepiej grasz, i to zawsze w pierwszej szóstce!- klepię go po ramieniu, po czym podaję pachnący talerz z późnym obiadem. Ukontentowany wbija w mięso widelec, pożerając z wilczym apetytem potrawę.

- Sara, powiedz mi, czemu ty nie możesz być moją żoną?- zadaje pytanie retoryczne- gotujesz jak anioł, rozgryzasz mnie w pięć sekund, masz zbawienny wpływ na moją karierę, robisz mi herbatę, pijesz wódkę jak rasowy chłop, a do tego masujesz jak nikt na świecie!

- Bo kochasz Tyczkę- mówię po prostu, a jego uderza moja bezpośredniość.

- Eh, co racja to racja- wzdycha i smętnym wzrokiem patrzy na tytkę od herbaty- mam już tego dość. Weź mi przywieź z Łodzi jakąś fajną laskę, która mi pomoże zapomnieć o Asi, co?- proponuje.

- Przywiozę Zuzię. Ale od niej wara! To moja mała siostrzyczka, do tego będziemy świętować jej sukces. Zostanie tu do świąt i masz jej palcem nie ruszyć! Bo inaczej urwę jaja, a wiesz że nie żartuję- śmieję się groźnie.

- Dobra, skoro nie możesz być moją żoną, to zostań panią Kubiak- dogryza mi- nie zaprzeczaj, coś jest między wami!- porusza porozumiewawczo brwiami.

- Jezu, Bartman. Jak ty coś walniesz, to nie wiadomo czy się śmiać, czy płakać, na serio- załamuję ręce, i wznoszę oczy do góry, szukając jakiegoś wsparcia z niebios.

- Ej, chciałbym żeby Misiek znalazł sobie taką fajną dziewczynę jak ty. Naprawdę! Bylibyście mieszanką wybuchową, ale za to jak dobraną! Nic, tylko robić z was trotylowe bomby!- dławi się kawałkiem mięsa, bo ze śmiechu zapomniał o odwiecznym odruchu gryzienia. Klepię go mocno w plecy, aż złośliwy kawałek wypada na środek stołu.

-No jak dziecko, słowo daję!- chichoczę, kiedy zniesmaczony wyciera sobie obślinione usta- a Dzik jest moim przyjacielem, tak samo jak i ty. Wątpię, czy coś mogłoby z tego być- dodaję już poważnie.

- Dlaczego?  Lecą między wami grube iskry, niemal można by z tej atmosfery kroić afrodyzjakowe ciastka!

- Chyba chciałeś powiedzieć ciastka z wróżbą- docinam mu, mrużąc oczy- poza tym on mieszka w Jastrzębiu a ja tu. Widziałam się z nim kilka, kilkanaście razy. O czym my w ogóle rozmawiamy?- denerwuję się.

- O waszej wielkiej miłości- rechocze Zibi, aż mam go ochotę walnąć patelnią- i co z tego że tam mieszka? Znam związki na odległość, które wypaliły…

- Na przykład twój i Aśki, co?- dogryzam, tym samym ucinając temat. Zibi milknie i nie wraca już do nurtującego go bardzo, mojego życia uczuciowego. Smętnie sprząta po obiado- kolacji i zasiada przed telewizorem. Nie mogę patrzeć jak się smuci, po prostu nie mogę. Kładę się obok niego i wsuwam nos pod jego ramię.

- Idź sobie- mruczy zły.

- No już, nie gniewaj się- mówię w jego biceps- nie chciałam cię zranić, przepraszam- robię minę kota ze Shreka, co zawsze działa pozytywnie.

- Co ja z tobą mam, Markiewicz?- zadaje kolejne durne pytanie, przyciągając mnie do rozbudowanego torsu. Wtulam się w niego jak mały kotek, chuchając w zagłębienie jego szyi i ramienia.

- Same problemy- chichoczę i daję mu pstryczka w nos- nie martw się, znajdziesz jeszcze tą odpowiednią pannę, która cię zadowoli na każdej płaszczyźnie- pocieszam go, a ten tylko szczelniej opatula mnie mocnymi ramionami.

- Chciałbym się móc w tobie zakochać, Miśku- mruczy mi do ucha.

- Nie chciałbyś, uwierz. Nigdy byśmy się Ne dogadali jako para. Przecież ty jesteś jak mój rodzony brat, którego nigdy nie miałam!- tłumaczę cierpliwie, a głębokie westchnienie Bartmana tylko potwierdza prawdziwość moich słów. Ukontentowani i pogodzeni, oglądamy kolejny odcinek kiepskiego serialu, aż w końcu zmęczona odpływam.

- Będziesz jeszcze z Miśkiem, dam sobie za to rękę uciąć- szepcze, myśląc że śpię. Ale ja ostatkiem świadomości rejestruję te słowa, by dopiero po nich odpłynąć w krainę sennych marzeń.

                                                                                                                                                                         

Dzisiaj trochę krócej, Misiaczki Wy moje. Mam nadzieję, że się spodoba wersja optymistyczna pechowej trzynastki. Dostaję od niektórych z Was nominacje do kolejnych blogowych zabaw- zajmę się tym w najbliższym czasie ;)

Po raz kolejny proszę, żeby SPAM umieszczać w zakładce Czytelnik. Od następnego rozdziału będę po prostu kasować Wasze powiadomienia, bo słyszę coraz to nowe skargi na szerzący się bałagan w komentarzach. To nie wymaga wiele wysiłku, a na pewno ułatwi i uprzyjemni czytanie "dzikiej przygody" :) Miejcie to na uwadze, proszę ;*

Bilety na Łódź i Katowice zdobyte, czekam z niecierpliwością na te cudowne dni (mam nadzieję że zwycięskie). Piszcie kto, gdzie i kiedy, może uda nam się spotkać w blogowym gronie :) Jest już lista kadrowiczów, która cieszy ogromnie, bo  wszyscy moi faworyci się na niej znaleźli (oprócz Oliega, aż brak mi słów na to, co pewien Związek narobił, albo raczej czego NIE zrobił). Nie ma Rudej Pumy i wyczekiwanego przez niektórych Wlazłego. Co Wy na to?

Zapraszam serdecznie na "nienawiść od kołyski", jeśli ktoś nie widział. Trochę inaczej od Waszej pokręconej S. ;*
Coquette, "Fakty" speszial for ju <3

Na koniec, chcę Wam bardzo, ale to bardzo podziękować za tak dużą liczbę wyświetleń i komentarzy! Jesteście cudowne, DZIĘKUJĘ!

Buziaki, S  ;*