Rozdział XII- czyli "Posmakowałem gorzkiej prawdy miłości"

WŁĄCZ: Mumford and Sons- "Liar"

- Dlaczego mi nie powiedziałeś, Michał? Chciałeś być moim przyjacielem, a teraz wycinasz taki numer?- patrzę ze złością. Siedzimy w poczekalni, Paul zniknął dawno w pokoju Sabiny. Dzik przyjechał jakiś czas temu z Igłą, który udał się po kawę i zdecydowanie zwlekał z powrotem. Wolałabym być tu sama, widok śmiałego Miśka doprowadza mnie do wrzenia. Do tego czuję się jak idiotka. Jestem brudna, rozczochrana, jeszcze w dresie i adidasach. Ludzie patrzą na nas jak na istoty z innej planety, burzymy sterylny ład szpitala. Gorzej chyba być nie może. I ten… Dzik mnie okłamał!- wbijam w niego oskarżycielskie spojrzenie.

- Poczekaj, przecież cię nie okłamałem- łagodzi, analizując wyraz mojej twarzy- nie chciałem nic mówić, zanim nie będę pewien. Wiedziałem, że ją lubisz… Na swój sposób. Nie uwierzyłabyś, że jest do tego zdolna. Co racja, to racja. Wyśmiałabym go, gdyby jeszcze kilka dni temu powiedziałby coś takiego. Przecież ja święcie wierzyłam w Aśkę. Głupia.

- Co nie zmienia faktu, że Zbyszkowi powinieneś powiedzieć. Jak mogłeś patrzeć na nich razem? Sprawiało ci to radość, że twój przyjaciel pieprzy się z kłamczuchą?- prowokuję go, dalej wściekła.

- Uspokój się- gasi mnie stanowczo, potrząsając za ramiona- spotkałem jej brata niedawno, był w Jastrzębiu na meczu. Znamy się jeszcze ze Spały- wyjaśnia, napotykając mój pytający wzrok-Opowiedział mi wszystko ze szczegółami, przy pomocy kilku głębszych. Nie chciałem wierzyć. Mimo, że jej nie cierpię, jakaś wiara w ludzi mi pozostała. Nie był gołosłowny. Puścił mi rozmowę z telefonu, którą przez przypadek nagrał. Aśka gada tam z przyjaciółką, wszystko jest czarno na białym.

- I dlatego przyjechałeś?- pytam podejrzliwie.

- Dlatego.

- Nie macie wcale żadnego „długiego weekendu?”- bardziej stwierdzam niż pytam.

- Nie- odpowiada po prostu, rozwiewając wszelkie wątpliwości.

- Tak myślałam- wwiercam się w jego tęczówki, poszukując choćby odrobiny skruchy. Nie odwraca wzroku.

- Kiedy zamierzałeś powiedzieć Zbyszkowi?- mój głos jest pełen wyrzutu.

- Dzisiaj- jego niezbita pewność siebie i spokój doprowadzają mnie do szewskiej pasji. Mam ochotę czymś w niego rzucić, nawet ubłoconym butem!

- Ale wcześniej raczyłeś spędzić noc w moim domu- syczę, mrużąc oczy.

- Chyba dobrze zrobiłem- mierzy mnie ostrym wzrokiem- już nie pamiętasz jaka byłaś roztrzęsiona?- przypomina mi wydarzenia z wczorajszego wieczoru.

- Mogłeś mi powiedzieć- nie ustępuję.

- Nie. Wiesz, że nie- mówi stanowczo i chwyta mnie za rękę- Sara, pomyśl. Czy nie dobrze się stało, że doszło do konfrontacji? Nie mogła się wykręcić- tłumaczy gorąco.

Wyrywam dłoń, wstaję i odwracam się od niego, wciąż nabuzowana.

- Wkurzyłeś mnie, Michał. Muszę ochłonąć, i to na pewno z daleka od ciebie- warczę i kieruję się w stronę korytarza.

- Ale jesteś uparta- mówi z dezaprobatą do moich pleców.

- A ty nie?!- odwracam się i zjeżdżam go wzrokiem pełnym pogardy. Już się nie zatrzymuję.

- Sara, zaczekaj…- woła za mną, gdy znikam w drzwiach Sabiny.

***

Leży pośród wielu rurek, blada jak ściana. Jedynie zielone oczy połyskują w tych pokładach bieli. Żywe i radosne, wbrew wszystkiemu.

- Hej, maleńka- uśmiecham się delikatnie i podchodzę do niej.

- Cześć- odpowiada słabo, posyłając mi szelmowskie oczko. Siadam na brzegu łóżka i ujmuję jej wątłą dłoń w swoje. Paul drzemie w fotelu. Głowa opada mu na tors, równomiernie pochrapuje.

- Długo śpi?- pytam zatroskana. Przez ostatnie wydarzenia, bardzo się do niego przekonałam, traktując go jak towarzysza niedoli i strachu o Sabinę.

- Przed chwilą odpłynął. Nie chciał wychodzić po tym, jak lekarz raz go wyprowadził. Przestraszył się nie na żarty- szepcze cichym, zachrypniętym głosem.

- Twoje serduszko zareagowało jak należy na ukochanego- rozcieram delikatnie chłodne palce, nie mogąc znieść zimna, które emitują.

- Wiem. Powiedzieli mi, że jutro ma przyjść policja, moje zeznania będą znaczące dla postępowania- krzywi się na samą myśl o niewesołym spotkaniu.

- Idioci. Będą cię męczyć teraz, gdy dopiero wróciłaś do żywych?- denerwuję się, zaciskając dłoń w pięść.

- Spokojnie miśku, to tylko kilka rutynowych pytań. Tym bardziej że…- przymyka oczy ze zmęczenia, organizm już stracił zbyt wiele energii na pierwszy dzień po tej stronie lustra.

- Cicho, cicho- uspokajam ją, okrywając szczelnie kołdrą.

- …widziałam kierowcę- szepcze i usypia. Kamienieję. Widziała swojego kata. Rozpozna go, będzie siedział. Nareszcie! Uradowana opuszczam salę i kieruję się do wyjścia. Nikogo nie ma w poczekalni, Igła z Miśkiem musieli już pojechać. No tak, Dzik wraca do Jastrzębia. Szkoda… Kręcę z niedowierzaniem głową, odpychając natarczywe myśli. Wychodzę na parking, i dopiero teraz uświadamiam sobie że nie mam samochodu. Muszę wracać w tym jakże wyjściowym ubraniu autobusem. Cudownie. Podnoszę wzrok i widzę Audi Zbyszka. Jego nie da się pomylić z żadnym innym samochodem. Dostrzegam Miśka, który opiera ręce o kierownicę, nasze spojrzenia spotykają się i przeszywa mnie gorący prąd. Zdecydowanie odwracam się na pięcie i idę w stronę przystanku. Słyszę, jak rusza z piskiem opon i jedzie w moim kierunku. Uchyla szybę.

- Sara, wsiądź. Podwiozę cię- prosi.

- Nie trzeba, pojadę autobusem- prycham i patrzę mu w oczy z pogardą.

- W takim stroju? Będziesz się źle czuła. Zimno jest, mróz… Przeziębisz się! Chodź, nie marudź- jakby zgadł, co przed chwilą myślałam…

- Nie.

- Porozmawiajmy, proszę- pertraktuje, chcąc mnie nakłonić do swojej propozycji.

- Nie- z moich ust pada kolejna, stanowcza odmowa.

- Wyjeżdżam do Jastrzębia za chwilę, nie chcę rozstawać się w gniewie- nieczyste zagranie, chce zadziałać mi na emocjach…

- To nie moja sprawa- opieram się dalej, ale moja pewność siebie zdecydowanie maleje.

- Twoja. Jesteśmy przyjaciółmi, pamiętasz?- chwyta się ostatniego argumentu jaki mu pozostał.

- Dobra. Ale wieź mnie prosto do domu- daję za wygraną, obchodzę samochód i wsiadam- słucham- patrzę przed siebie, wbijając wzrok w drogę. Rusza zdecydowanie, włączając się do ruchu. Prowadzi szybko ale bezpiecznie, mogłabym spokojnie zamknąć oczy i się rozluźnić. Ale muszę być czujna.

- Przestań zachowywać się jak dziecko- mówi spokojnym tonem. Czuję jego spojrzenie na policzku, ale ostatkiem sił utrzymuję wzrok na tym samym torze.

- To ty mnie zawiodłeś- mówię cicho i gwałtownie odwracam głowę w jego stronę- kolejna osoba do kolekcji.

- Nie przesadzasz? Proszę, nie kłóćmy się. To bez sensu- mówi ugodowo, posyłając mi błagalne spojrzenie i zaraz zwraca wzrok na drogę.

- Dobra, może i przeginam w stosunku do ciebie-przyznaję mu rację- ale jestem wściekła, bo to też moja wina. Gdyby nie ja, Aśka nigdy by się nie pojawiła ponownie w życiu Zbyszka.

- Spokojnie, nie wyrzucaj sobie. I tak by przyjechała wcześniej czy później, tak mówił Tomek- uśmiecha się serdecznie, widząc, że nasz konflikt został zażegnany.

- Jak mam być spokojna, kiedy zniszczyłam życie uczuciowe mojego przyjaciela?!- jęczę i odchylam głowę na oparcie siedzenia.

- Dlaczego tak ci zależy?- pyta przenikliwie, skręcając pod mój blok.

- Bo jest dla mnie jak brat. A co, zazdrościsz?- ironizuję.

- A mam czego?- bacznie mi się przygląda, wyłączając silnik.

- Z tobą też się przyjaźnię, głupku- uśmiecham się, cała moja złość już wyparowała. Jazda samochodem mnie uspokoiła, jak zawsze zresztą.

- Powiedział mi o waszym pocałunku- oświadcza, wbijając we mnie badawcze spojrzenie, zapewne wyczekując jakiejś reakcji.

- I co w związku z tym? Spierzesz mu gębę?- mrużę oczy, w kolejnym przypływie złości- to była chwilowa głupota z jego strony. Boże, co go to obchodzi?!

- Sprać to muszę Kosę- mówi grobowym tonem, pomijając mój atak- o wilku mowa!- gwałtownym ruchem otwiera drzwi od samochodu i szybkim krokiem zmierza w stronę nadchodzącego Grzegorza.

- Michał, cześć- uśmiecha się środkowy na jego widok, nie zdając sobie sprawy, że też tu jestem. Wyskakuję z Audi, ale za późno, by zapobiec nieuniknionemu. Widzę tylko, jak mocna pięść Dzika odnajduje miękkość nosa Grześka. W zwolnionym tempie, jego głowa odbija się do tyłu, od nagłego impetu. Kosa zatacza się, tracąc równowagę.

- Za co?!- jęczy, łapiąc się za krwawiący nos.

- Ty już dobrze wiesz- syczy Misiek, chwytając go za koszulkę- jeszcze raz tkniesz Sarę, a pobawimy się inaczej- grozi, mierząc go spokojnym wzrokiem.

- Dobra, dobra… Nie wiedziałem że jesteś rycerzem panny Markiewicz!- sili się na złośliwości, próbując uwolnić z żelaznego ucisku. A przecież to on jest wyższy od Dzika, powinien więc górować siłą. Taka dysproporcja jest niemal śmieszna z mojego punktu widzenia. Niemal, bo to wciąż niebezpieczne starcie dwóch ogierów o wysokim poziomie testosteronu.

- Daruj sobie te szpileczki, Kosa. To nie w twoim stylu- Misiek nadal nie wypuszcza ofiary z garści.

- Puść go- odciągam Kubiaka za koszulkę, chcąc zapobiec dalszemu rozlewowi krwi. Już i tak niebezpieczna, furkająca fala wydobywa się z kosokowego nosa- nie widzisz że krwawi?

- Nie umrze od tego- mówi pobłażliwie, ale puszcza swoją zdobycz- po co w ogóle przylazłeś?- lustruje go bacznym spojrzeniem.

- Przeprosić, jeszcze raz- uśmiecha się do mnie, trzymając za furkające dziurki nosowe. Podaję mu chusteczkę, proponując przyniesienie lodu. Co jak co, ale tyle pomocy mu się należy.

- To tylko rozkwaszony nos- syczy Michał przez zęby, patrząc na mnie znacząco. Ignoruję jego ostrzeżenie i zapraszam zranionego siatkarza na górę. Kubiak bez słowa idzie za nami, nie spuszczając wzroku z Kosy. Jeszcze tego brakowało, zakładam siatkarski szpital!

***

WŁĄCZ: Coma- "Sto tysięcy jednakowych miast"

Wracam wieczorem do domu, po ciężkim dniu w nowej pracy. Oczy pieką z niewyspania, mam ochotę tylko rzucić się na łóżko i odpłynąć. Nie ma do kogo otworzyć gęby, znajomych brak, jestem nowy, a więc na cenzurowanym. Robię sobie szybką kolację, zaparzam herbatę. Sara wypiłaby kawę. Lubi się truć kofeiną, nie mogłem jej tego oduczyć. Siadam przed nowym telewizorem i wgapiam się w szklany ekran. Skaczę bez celu po kanałach, zatrzymując się na muzycznym kanale. Tak, to obejrzałaby Sara. Przyglądam się tańczącym ludzikom, i myślę co mógłbym im wyciąć. Na stole operacyjnym już by tak nie skakali… Sarze nic bym nie wyciął. Jest piękna, idealna. Rozścielam łóżko, dokładnie prostując rogi kołdry.  W równej odległości od łóżka układam szklankę wody. Po drugiej stronie telefon. Mogą dzwonić ze szpitala, muszę być czujny. Gdyby była tu Sara, wyśmiałaby ten ład. Ona jest bałaganiarą, lubi żyć w nieładzie. Musiałem jej pilnować, żeby odkładała wszystkie rzeczy na miejsce. Skopałaby kołdrę, ja lubię być przykryty po uszy. Kładę się na wznak, patrząc w sufit. Sara zwinęłaby się w kłębek, na prawym boku. Jak kotek. Nie lubię kotów. Ona lubi, dlatego udawałem że ja też. Mimo zmęczenia, nie mogę zasnąć. Sara zasypia od razu, nigdy nie cierpiała na bezsenność. Lubiłem słuchać jej miarowego oddechu. Mogłem zawczasu przyłożyć jej poduszkę do ust i zostawić obok siebie na zawsze. Nie byłoby tej całej niemądrej sytuacji. Leżelibyśmy sobie w łóżku w Krakowie do końca świata, na zawsze razem. A tak, puszcza się z jakimiś kmiotkami, tuż pod moim nosem. Dobrze że przyjechałem, trzeba z nią zrobić porządek. Zasługuje na karę. Sprałbym ją wielkim pasem, a potem ostro zerżnął. Nie. Jest delikatna i czarująca. Nie umiałbym zrobić jej krzywdy. Skórzany, duży pas... Poczekam aż wróci, skomląc na kolanach i błagając o przebaczenie. Wtedy już będzie zależna ode mnie do końca. Moja i tylko moja, na zawsze.

***

Nabuzowany biegam po parku. Światła ulicznych latarni biją mnie po oczach, mrużę zniecierpliwiony oczy. W czapce naciągniętej mocno na uszy, w ciepłym dresie, który lepi się do mojej spoconej skóry. Aśka. Dlaczego? Nie będę się rozklejał! Marszczę brwi i przyspieszam. Biegnę ile mam sił w długich kopytach, wypluwając po drodze płuca. Mam ochotę wrzeszczeć, położyć się na ośnieżonej ziemi i wierzgać, bluzgać, krzyczeć. Wszystko, tylko nie łzy. Nie kochała mnie, wykorzystała. Dałem się oszukać i omamić jej wrażliwości i niepewności. To wszystko było udawane? A jej czułość w łóżku? Było nam tak dobrze… Starałem się jak nigdy wcześniej, żeby nam wyszło. Byłem delikatny, szedłem na ustępstwa, nie gniewałem się o błahostki, wspierałem, kochałem. Co zrobiłem nie tak? Gdzie popełniłem błąd? Staję nad rzeką i próbuję uspokoić rozszalałe serce. Opieram się o drzewo, pogłębiając spłycony oddech, pochylając się do przodu. Łapię mroźne powietrze haustami, nie dbając o targający mną zimny wiatr. Może on osuszy słone krople, które bez mojej zgody wypływają z kącików oczu.

Już wiem jak czuł się Misiek. Wcześniej tego do końca nie rozumiałem, tylko wspierałem przyjaciela. Posmakowałem gorzkiej prawdy miłości, wiem teraz jak pompuje przebite serce. Tak właśnie wygląda zawód? Gdy ukochana osoba zburzy cały ład wszechświata, który razem budowaliście? Przekreśli jednym gestem wasze plany, marzenia, nadzieje? Potrzebuję przyjaciół. Sary. Pewnie jeszcze jest w szpitalu, razem z Miśkiem i Paulem dadzą radę. Muszę wrócić do domu i popakować rzeczy Aśki. Odjechała od razu, nawet nie próbowała przepraszać. Nie zniósłbym dłużej jej obecności, to zbyt bolesne. Najgorsze jest to, że nie umiem myśleć o niej źle. Chciałbym ją przekląć, oczernić, ale nie umiem. Bo mimo wszystko chyba nadal ją kocham. Koniec tej tragedii a’la Sokrates. Zbierasz dupę w troki, Bartman, i biegniesz do domu. Migusiem!

Nogi jednak same niosą mnie do Sary. Natykam się na jakiegoś faceta, który przez przypadek trąca mnie ramieniem.

- Przepraszam- bąka, uciekając wzrokiem i oddalając się w ciemności. Staję jak skamieniały. Niewysoki, w średnim wieku. Pod domem Sary. Czy to może być Paweł?! Odwracam się za nim, ale zniknął z pola widzenia. Targany silnymi emocjami, wbiegam po schodach i nerwowo stukam w drzwi. Otwiera mi Misiek, pesząc się lekko na mój widok.

- Stary, ja…- zaczyna przepraszającym tonem.

- Nie teraz. Gdzie Sara?- pytam nerwowo i szybko odsuwam go z przejścia. Wchodzę do kuchni, skąd dobiegają głosy. Kosa na kozetce, opatrywany przez małe dłonie mojej przyjaciółki? Dziś już nic mnie nie zdziwi.

- Zibi, co się stało? Wyglądasz jak zjawa!- zaniepokojona wyrazem mojej twarzy wstaje i podchodzi do mnie.

- Nie najwyższy, ciemno brązowe włosy, ciemne oczy, trochę zadarty nos, szerokie usta, mocna szczęka, czarny prochowiec- to Paweł?

- Tak, a co? – mruga zaskoczona, a w jej głosie słychać nutkę nerwowości i przestrachu.

- Kręcił się pod twoim blokiem- rzucam i zaraz tego żałuję. Sara blednie na twarzy i opiera się o blat stołu.

- Cholera, gdybym go porządnie sprał, więcej by się tu nie pokazał- mruczy Misiek przez zaciśnięte zęby, podchodząc do Sary i obejmując ją ramieniem. Coś przeoczyłem? Od kiedy to Kubiak broni mojej przyjaciółki przed złym światem?

- Co ty robisz- fuka na niego i strąca wielkie łapska Dzika. Moja krew! Kosa też się zaniepokoił moimi niezbyt radosnymi wieściami i podniósł z łoża boleści. Teraz dopiero widzę krwawy obraz w całości.

- Niezły nokaut- klepię Miśka z uznaniem po ramieniu. Jak trzyma łapy przy sobie, to nadal jest moim najlepszym kumplem.

- Ktoś musiał- śmieje się nerwowo, i zjeżdża Kosę wzrokiem. Nie komentuję tego, tylko wstawiam wodę na herbatę i wyjmuję kubki.

- Ależ proszę, nie krępuj się- ironizuje Sara- czuj się jak u siebie, ha ha ha- skanduje gorzko, a mi aż robi się zimno na plecach. Taka jeszcze nie była chyba nigdy.

- Coś wymyślimy, malutka- zamykam ją w mocnym uścisku.

- Boże, co wy macie z tym przytulaniem?!- denerwuje się i wyrywa z żelaznej obręczy- ja nie jestem maskotką do macania!- jej niebieskie oczy błyszczą niebezpiecznie, rzucając na wszystkie strony iskry.

- Dobra, już, już, panno niedotykalska- łagodzi Misiek- nie denerwuj się, złość piękności szkodzi- posyła jej delikatny uśmiech, który załatwia sprawę. Sara rozluźnia zaciśnięte pięści i idzie do pokoju. Zalewam herbatę do trzech kubków. Misiek pomaga mi się z tym zabrać i podążamy za naszą damą na salony. Kosa niepewnie wlecze się za nami. Siadamy w grobowej ciszy, każdy bije się z myślami.

- Grzesiek, myślę, że powinieneś już pójść- mówię grzecznie, wskazując głową na drzwi.

- Bo?- pyta zaczepnie, mierząc mnie czekoladowym okiem. Drugie ucierpiało w starciu z miśkową pięścią, więc obraz ma troszkę niepełny.

- To, że do tej pory nie sprałem ci dupy, nie znaczy że nie mam na to ochoty- uśmiecham się szeroko- to by mogło nie wpłynąć zbyt korzystnie na naszą współpracę klubową- wyjaśniam.

- Zostaw- macha ręką zamyślona Sara- każda głowa się przyda- może powinnam zmienić mieszkanie?- patrzy na nas pytająco.

- Nie. Od jutra mieszkasz u mnie. Bez dyskusji- rzucam zdecydowanie.

- Zibi, nie możemy tak! Kowal się dowie i mnie wyrzuci- pełen desperacji jęk wyrywa się z kształtnych ust.

- Do Kowala idziemy jutro i wszystko mu opowiesz. Łącznie z tym, że cię szantażuje. To równy chłop, jak mu dobrze przedstawisz sprawę, nie będzie mieć nic przeciwko- tłumaczę moją taktykę.

- Nie zapomnij powiedzieć mu o nas- mruży oczy Kosok w buńczucznym uśmiechu.

- Ja jebie, Grzegorz- wkurza się Kubiak- chcesz nie widzieć na drugie oko?!- syczy groźnie.

- No co?!- broni się- lepiej żeby się dowiedział od razu, niż potem, od tego Pawła, nie?

- Stul dziób, bo nie ręczę za siebie- kolejna groźba z ust mojego przyjaciela trochę go ostudza. Kuli się na fotelu, łypiąc przepraszająco na Sarę. Ale ona jest w innym świecie.

- Halo, ziemia do Sary!- macham jej ręką przed twarzą. Podnosi na mnie zasmucone, przestraszone oczy.

- Zgadzam się na cały twój plan- mówi cichym, zdecydowanym głosem- co ma być to będzie.

- Mądra dziewczynka- uśmiecham się, i przyciągam ją do siebie. Tym razem już się nie opiera i wtula w moje ramiona. Przez sprawę z Pawłem, zupełnie zapomniałem po co tu przyszedłem. Moje złamane serce zagłuszył strach o przyjaciółkę. Nie umiem opisać, jak bym czuł, gdyby coś jej się stało.

- Idę się już teraz spakować. Nie chcę spać tu sama- odrywa się w końcu i udaje do sypialni.

- Stary, proszę, opiekuj się nią- rzuca błagalnie Michał, a ja klepię go pokrzepiająco po ręce.

- Spokojnie, ze mną nie zginie- szczerzę się w uśmiechu.

Misiek zbiera się do wyjazdu. Jesteśmy już u mnie, walizka Sary leży w kącie a ona sama sprząta po kolacji. Przyjaciel zbiera swoje rzeczy i pakuje je do torby. Zdążyliśmy sobie wyjaśnić wszystko o Aśce, nie mam już o nic żalu. Cieszę się, że mam takiego Miśka, który dba o moje interesy, nawet jeśli to budzi jego złe wspomnienia i wewnętrzny sprzeciw. Rozmowa trochę podreperowała moją duszę, jestem spokojniejszy. Będzie mi go znowu brakowało. Cholera, mógłby mieszkać w Rzeszowie! Te jastrzębskie czasy kiedy byliśmy drzwi w drzwi wspominam z rozrzewnieniem.

- Chyba wszystko- rzuca i ubiera buty. W tym momencie przychodzi z kuchni Sara i bez słowa wtula się w jego ramiona.

- Dzięki, Dziku- mruczę w jego tors, zupełnie nie panując nad emocjami- jedź szczęśliwie.

- Trzymaj się- szepcze mi do ucha, i gładzi po włosach- Zibi się tobą zaopiekuje.

- Mną się nie trzeba opiekować- fukam i tylko mocniej wtulam w spokojną górę mięśni.

- Tak, tak- śmieje się znacząco i całuje we włosy.

- No dobra, może troszkę- przyznaję mu po części rację i odrywam od bezpiecznych, ciepłych, jedynych takich na świecie miśkowych ramion.

- Zadzwonię- rzuca mi najpiękniejszy uśmiechów, bierze torbę do ręki, kurtkę do drugiej i wychodzi z mieszkania.

- Ubierz się!- krzyczę za nim, a ten tylko śmieje się w kułak i wybiega z klatki w zimną noc.

                                                                                                                                                                 

Przepraszam za długą zwłokę. Z czasem było ostatnio krucho, przepraszam WSZYSTKIE Blogerki za moje haniebne zaniedbania. Postaram się je nadrobić w Święta, między pieczeniem jednego i drugiego mazurka ;)

Więcej z perspektywy Zbyszka, ktoś tam narzekał że za mało naszego "Młota". No i pojawia się Paweł, od swojej demonicznej (?) strony. Jedno pytanie- czy nowy wygląd bloga Wam odpowiada? Piszcie, bo nie wiem czy zostawić taki czy przywrócić stary. 

Rozdział dedykuję Kochanej Happ Iness- dziękuję za wsparcie emocjonalne i muzyczne wskazówki! ;*

Z tego miejsca chciałabym Wam życzyć dużo spokoju na Wielkanoc. Odpocznijcie sobie, najedzcie się za wszystkie czasy i z naładowanymi akumulatorami wracajcie do codziennych spraw :)

Sovia w finale! Kolejny krok do obrony tytułu wykonany :) Teraz tylko z niepokojem czekam na listę powołanych do kadry.

To z kim się widzę w Łodzi? 

Pozdrawiam Was ciepło, buziaki, S. ;*

P.S. Proszę, zostawiajcie swoje powiadomienia w CZYTELNIKU, bo już słyszałam kilka uwag na ten temat. Wchodzę tam tak samo jak na stronę główną, i sprawdzam nowości u Was. A zaniedbania wynikają, jak już mówiłam, z braku czasu :*

Oraz zapraszam na coś nowego- http://nienawisc-od-kolyski.blogspot.com/

S. ;*