Rozdział XI- czyli nikt nie jest taki, jakim się wydaje

Czy miałaś kiedyś poczucie, że znasz jakąś osobę od zawsze? Że rozumiecie się bez słów, jak bratnie dusze i to nawet, jeżeli widziałaś ją bagatela kilka razy? Jesz górę naleśników z nutellą, co haniebnie wpłynie na twoją linię, śmiejesz się na przemian z kolejnymi kęsami. Robiłaś kiedyś komuś wyrzuty, że ma więcej plasterków banana od ciebie na talerzu? Jak przedszkolaki na podwieczorku. Twoje podniebienie umierało kiedyś z rozkoszy, smakując grzane wino, które ci przyrządził? Język lekko umacza kubki smakowe, wyczuwając domieszkę mandarynek i goździków. Czy oczy męczył blask kuchennych jarzeniówek, a wytchnienie dawało im spojrzenie w niebieskie tęczówki? Intensywne, spokojne, wesołe. Co się dzieje z twoim ciałem? Dlaczego jest tak rozluźnione i beztroskie, mając naprzeciwko siebie umięśnionego osobnika płci męskiej? Już wymazałaś z pamięci, jak zeszłej nocy taki typek wkradł się do twojej sypialni i zagarnął skrzętnie ukrywaną od dawna niewinność? Jesteś pewna, że to się dziś nie powtórzy? A serce- jakim prawem czuje się bezpiecznie i lekko jak nigdy? Łzy szybko obeschły, kochanek z przeszłości nie ma teraz najmniejszego znaczenia. Skąd ten spokój? Za dużo tych pytań. Odpowiedz mi na nie, Saro.

- Misiek, jutro nie zmieszczę się w drzwiach- jęczę, omiatając wzrokiem dzieło zniszczenia. Przed nami sterta brudnych naczyń, w brzuchach pełno, w żyłach ciepło.

- Nie marudź, trzeba było tyle nie zżerać- śmieje się, poklepując brzuch.

- I ty tak codziennie jadasz?- patrzę podejrzliwie.

- Zdecydowanie. Dzień bez naleśników to dzień stracony- rusza porozumiewawczo brwiami i wstaje od stołu.

- Gdzie tkwi haczyk?- zastanawiam się- Bo mi chyba rozciągnął się żołądek- patrzę z powątpiewaniem na swój brzuch, macając go ręką.

- Pokaż- wyciąga rękę, żeby dotknąć nim zdążę zaprotestować- no może rzeczywiście troszkę ci wystaje, ale to się wytnie- patrzy sceptycznie i robi zdegustowaną minę, po czym chichocze.

- Ja ci dam, Kubiak!- strzepuję jego rękę- to ty nie wiesz, że kobieta nie lubi był macana po brzuchu? Najgorsze co można zrobić!- krzywię się zdegustowana.

- Nie przesadzaj, brzuszek to brzuszek. Ja tam lubię jak mi ktoś mojego dotyka- szczerzy się, podnosi koszulkę i ukontentowany klepie się po nagiej skórze.

- Głupek- śmieję się- i co to za tłuszcz!- szydzę, dźgając go w pępek.

- Chciałabyś takie mięśnie!- pręży się zadowolony. Pod palcami czuję stalową, ludzką rzeźbę. Moja ręka dziwnym trafem nie odsuwa się, tylko wciąż dotyka ciepłej, miśkowej skóry. Unosi brwi zdziwiony, ale nie odsuwa się.

- Oj chciałabym- patrzę mu głęboko w oczy, po czym szybkim ruchem przykładam głowę do jego brzucha i robię tak zwaną „pierdziuszkę”. Odskakuje jak oparzony.

- Ej, co to miało być?- śmieje się zaskoczony.

- Mam cię, Dziku- szczerzę się tryumfująco i wykorzystując okazję, daję mu prztyczka w nos.

- Ale z ciebie agentka- przejeżdża ręką po gęstej szopie włosów- w takim razie ja zmywam- poddaje się.

- Nie zgłaszam sprzeciwu, Misiaczku- mrugam do niego i rozwalam się na kanapie, przyglądając jego poczynaniom. Z precyzją godną malarza, myje naczynia, odkładając później na suszarkę. Taki wielki w tej mojej kuchni, a porusza się z gracją baletnicy. Niestety w moim zapyziałym mieszkanku nie ma takich udogodnień jak zmywarka, więc codziennie borykam się z naczyniową chałturą. Tym razem to Dzik rzucił wyzwanie zapchanemu zlewowi, by już po chwili zniszczyć w proch i pył tę górę brudu.

- Niezłe tempo- mówię z podziwem i robię mu miejsce obok siebie.

- Jestem mistrzem zmywania- uśmiecha się uroczo, mrużąc oczy- chcesz oglądać jakiś film?

-  Nie. Film mogę obejrzeć sama. Skoro już tu jesteś- ironizuję- to ewentualnie możemy porozmawiać- mówię głosem pełnym łaski.

- W takim razie, ewentualnie przystanę na tę propozycję- odpowiada takim samym tonem, co wywołuje nasz szczery, radosny, oczyszczający śmiech.

***

WŁĄCZ: Beyoncé - "Halo"

Nawet nie wiem, kiedy wtulona w jego ramię zasypiam. Gdzieś między jednym zdaniem a drugim urywa mi się film, i czuję już tylko delikatnie obejmujące mnie ramiona Morfeusza.

Budzę się we własnym łóżku, delikatne, wczesno-grudniowe promienie wpadają przez okno. Zadowolona przeciągam się i nagle kamienieję. Misiek. Wczoraj. Kuchnia. Naleśniki. Kanapa. Rozmowa. Kosa. Paweł. Zrywam się gwałtownie i biegnę boso do salonu. Dzik leży rozwalony na tej wąskiej powierzchni kanapy, jedna wielka noga zwisa bezładnie, poddając się nieugiętym prawom grawitacji. Dłoń nakrywa goły brzuch. Bluza podwinęła się do góry, ukazując idealnie wyrzeźbione ciało. Nie mogę oderwać wzroku od jego skóry, na pewno jest ciepła w dotyku… Mam przemożną ochotę podejść, dotknąć i sprawdzić. Zatrzymuję się wpół kroku, przecież to idiotyczne. Obudzi się i mnie wyśmieje. Wolę obserwować, jak jego klatka delikatnie porusza się w rytm głębokich oddechów, niczym niezachwiany, najważniejszy punkt wszechświata. Mogłabym stać cały dzień i patrzeć na śpiącego przystojniaka. Jest taki słodki w tym rozczochraniu i bezbronności. Jego wygładzone przez sen rysy zupełnie nie mają w sobie tej złośliwości i lekkiej kpiny, jaką serwuje mi w naszych rozmownych utarczkach. Mały chłopczyk zamknięty w wielkim ciele. Mruczy coś przez sen i marszczy lekko brwi. Sara, ty roztkliwiająca się romantyczko! Otrząsam się z tego zamyślenia i kieruję swoje kroki do niezabudowanej kuchni, w celu zrobienia śniadania mistrzów. Znając życie, Michał obudzi się z wilczym głodem, i spałaszuje mi pól lodówki. Dlatego najrozsądniejszym wyjściem będzie potężna jajecznica i grube pajdy chleba. Najciszej jak potrafię, postukuję garnkami, nucąc cicho.Włączam ekspres, modląc się, by nie szumiał zbyt głośno. Odwracam się i napotykam rozespane, niebieskie spojrzenie.

- Długo tu stoisz?- pytam z uśmiechem.

- Trzeba było tak nie stukać garnkami, kucharko- mruga wesoło- ładnie śpiewasz- komentuje mój solowy, cichutki występ.

- Zaśpiewam ci kawą- pokazuję mu język i rozlewam czarny, parujący płyn do filiżanek. Podnoszę wzrok na rozczochranego Miśka, a ten rzuca mi znaczące spojrzenie.

- Zjadłbym konia z kopytami- klepie się po brzuchu- czy wyczuwam boski smak jajeczniczki?- pociąga nosem.

- Końska porcja dla wygłodniałego siatkarza- podaję mu talerz, pełen żółtej breji.

- Mniam- patrzy z apetytem- takie poranki to ja mogę mieć zawsze- szczerzy się. Siadamy i pałaszujemy w milczeniu, uśmiechając się do siebie.

- Co mi się tak przyglądasz?- pytam zaciekawiona, upijając łyk kawy.

- A nie wyrzucisz mnie z domu?- waha się, sięgając po kolejną kromkę chleba.

- Masz moje słowo, Kubiak- obiecuję, składając dwa palce.

- Jak jesteś taka zaspana, wyglądasz jeszcze ładniej- mówi pewnym siebie głosem, ale wyczuwam w nim nutkę zawstydzenia. Zażenowany jednak nie jest, patrzy śmiało w moje oczy. No i co ja mam zrobić wobec rozbrajającej szczerości? Tylko odpłacić tym samym.

- A ty uroczo rozczochrany- komplementuję go z uśmiechem.

- Widzisz, tak się żarliśmy, a wystarczyła jedna noc, żeby jakoś się dogadać- porusza w śmieszny sposób brwiami, tak że nie mogę się nie roześmiać.

-Znajomość z Tobą to ostatnio jeden z jaśniejszych punktów w moim życiu- opanowuję się na tyle, że jestem w stanie mówić- czuję się, jakbym znała cię od zawsze, wiesz?

- Ja dalej nie mogę się sobie nadziwić, że opowiedziałem Ci o Monice. Dotychczas wiedziała tylko najbliższa rodzina i Zibi- mówi śmiało, widmo zdradzieckiej narzeczonej nawet nie psuje mu humoru. Dzikowy uśmiech nie schodzi z zaróżowionych od snu policzków.

- Może to znak, że powinniśmy się przyjaźnić?- sugeruję, przekrzywiając głowę i uśmiechając się lekko do Misia.

- Hm, no nie wiem…- mówi z wyższością. Klepię go ze śmiechem po dłoni, na co chwyta moje palce i lekko je ściska- no jasne, innej opcji po prostu nie widzę- unosi je do ust i lekko całuje koniuszki.

- Ależ z ciebie dżentelmen, Kubi- śmieję się wesoło. Jest mi tak lekko na duszy, że mam ochotę śpiewać!

- A teraz na poważnie. Muszę się zbierać, Zibi pisał żebym już przyjeżdżał, bo coś szykuje. Tak, wie że tu jestem, gadałem z nim jak zasnęłaś- odpowiada na moje nieme pytanie.

- Właśnie, kiedy urwał mi się film?- pytam zaciekawiona- Przepraszam cię bardzo, ale pewnie mnie zanudziłeś- puszczam oczko, chcąc go sprowokować.

- A nawet nie pamiętam, pewnie jak rozmawialiśmy o muzyce. I znowu się ze mną spierałaś! Tym razem chyba chodziło o Franka Sinatrę- zastanawia się na głos- mniejsza z tym. Byłaś bardzo zmęczona zarówno tą historią z Pawłem, jedzeniem no i ciężkim dniem, także nie masz za co przepraszać- szczerzy się w serdecznym uśmiechu.

- Piosenki świąteczne, już pamiętam- olśniło mnie- dalej obstawiam przy swoim, że „Let it snow” jest najcudowniejsza. Dorównać jej tylko może Chris Rea- żywo gestykuluję.

- Chcesz się znowu kłócić?- patrzy zadziornie- „All I want for Christmas is my two front teeth”, li i jedynie!- w jasnych oczach znowu błyskają ironiczne iskierki.

- To nie jest świąteczna piosenka, ciulu- śmieję się.

- Samaś ciul, Sara- puka się w czoło- te Twoje też nie są stricte kolędowe- porusza porozumiewawczo brwiami.

- Zobaczymy, co powiesz jak będą lecieć w radiu Marie Carey i inne takie- pokazuję mu język- jeszcze mi przyznasz rację.

- Lubię ją, ma fajny…- zawiesza głos i zamyśla się.

- Tyłek!- odpowiadam za niego.

- Głos…- dopowiada ironicznie, patrząc na mnie z politowaniem- tobie tylko jedno w głowie- kręci głową- zboczuch.

- Uważaj na słowa- kiwam mu palcem przed nosem, ale nie złoszczę się. Wręcz przeciwnie.

- Co ty mi tu z tym palcem- łapie za niego i potrząsa nim.

- Może delikatniej, co, brutalu?- kwiczę ze śmiechu, bo próbuje dotknąć tym wskazicielem do mojego czoła, a ja bronię się za wszelką cenę. W końcu zbytnie nachylenie nad stołem zarówno mojego krzesła jak i jego, skutkuje twardym lądowaniem na kuchennej podłodze. Spadając, amortyzuję upadek rękoma, Misiek szczęśliwym trafem znajduje się na moim torze.

- Nic ci nie jest?- pyta, dalej się śmiejąc. Czuję jego oddech zdecydowanie zbyt blisko. Otwieram zaciśnięte z przestrachu powieki. No ładnie. Leżę na Miśku, moje nadgarstki podpierają podłogę z dwóch przeciwległych jego stron. Moja twarz schowana jest w jego szyi, a ciało dotyka torsu. Delikatnie obejmuje mnie w pasie, próbował zamortyzować lot mojego ciała. Podnoszę głowę i natrafiam na jego wesołe spojrzenie.

- Brawo, prawie nas zabiłeś- przyłączam się do śmiechu, rozładowując napięcie spowodowane nagłą chwilą grozy.

Jej oczy błyszczą wesoło, nie spuszcza ze mnie wzroku. Podnosi się delikatnie, siadając na mnie okrakiem. Dla podparcia ciała, jej dłonie lądują na moim torsie. Wstrzymuję oddech. Zdecydowanym ruchem podnoszę się, a ona razem ze mną. Teraz nasze twarze dzielą centymetry. Nie odwraca wzroku, jej tęczówki są tuż koło moich. Uśmiech zmienia wyraz- teraz jest delikatny, niepewny. Rzadki widok. Przyjaciółka. To moja przyjaciółka- przywołuję się do porządku.

- Wstaniesz ze mnie?- pytam uprzejmie, podając jej rękę. Podpiera się wstając, a potem pomaga mi się podnieść. Stoimy blisko, patrzymy na siebie, wiem wszystko.

Ten cudowny moment przerywa ostry dźwięk telefonu. Krzywię się. Nie odwracając wzroku od jej hipnotyzujących tęczówek, przykładam aparat do ucha.

- Tak, Zibi. Już jadę- zbywam przyjaciela i rozłączam się.

- Musisz iść- stwierdza niezaprzeczalny fakt. Kiwam głową i z żalem odwracam wzrok. Ubieram się, zakładam czapkę na czubek głowy i staję przed nią.

- Dzięki, Misiek. Za wszystko- uśmiecha się i wspina na palce, całując mój policzek.

- Przyjadę jeszcze. Albo ty przyjedź ze Zbyszkiem do mnie- proponuję.

- Zobaczymy- kwituje moje słowa delikatnym uśmiechem. Ujmuję jej dłoń i delikatnie całuję koniuszki palców. Zawstydzona czerwieni się.

- Pamiętaj, co ustaliliśmy odnośnie Pawła i Kowala- przykazuję solennie- i uważaj na siebie!

- Dobrze, tato- śmieje się-idź już, Zibi czeka- żegna mnie ostatecznie.

***

 Chodzę od ściany do ściany, zastanawiając się, gdzie podziewa się Misiek. Co on robił u tej Sary? Może się spiknęli? Nie mogę nie zapytać, ciekawość zżera mnie od środka. W końcu słyszę chwalebne stukanie w drzwi i szybki dźwięk dzwonka.

- No nareszcie- wzdycham, wpuszczając przyjaciela do środka.

- Też się cieszę, że cię widzę- śmieje się Michu. Jest w dobrym nastroju, dawno go takim nie widziałem.

- Ciężka noc, hm?- poruszam znacząco brwiami- długo wam zeszło. Problemy z tempem?- chichoczę.

- Stul dziób. Jak ci opowiem co się działo wczoraj, będziesz zbierał szczękę z podłogi- ucina zdecydowanie moje żarciki. Rozbiera się, zrzuca buty i sadowi się na sofie przed telewizorem. Zaciekawiony i zaniepokojony, podążam za nim. Pełen mieszanych uczuć, wyczekuję słów wyjaśnienia.

Nie wiem co powiedzieć. Najchętniej obiłbym mordę zarówno Kosie, jak i temu całemu Pawłowi, albo zaczaił się na niego z wyrywaczem jąder. Dlaczego mnie tam wczoraj nie było? Powinienem odprowadzić Sarę do domu, a nie biegać po mieście i załatwiać dzisiejsze atrakcje.

- Pozwoliła ci mówić o Kosie?- spytałem zdziwiony.

- Tylko tobie. Stwierdziła że sama by cię nie powstrzymała od zabicia Grześka- kwituje z drwiącym uśmieszkiem.

- Dobrze. W takim razie musisz iść ze mną i zapobiec nieuniknionemu. Nie mogę tego tak zostawić- zaciskam dłonie w pięści i wstaję nabuzowany.

- Siadaj na dupsku, nigdzie się stąd nie ruszasz. To ich sprawa, a Kosa to Twój kolega z drużyny. Nie możesz sobie ot tak sprać mu gęby!- tłumaczy mi.

- To ty go walniesz ode mnie- syczę wściekły.

- Tak właśnie zamierzam- mówi bardzo poważnie- a teraz gadaj, co to za niespodzianka?

***

WŁĄCZ: AWOLNATION- "SAIL" 

Jadę w umówione miejsce, Zibi przez telefon był bardzo tajemniczy. Powiedział tylko, że mam ubrać coś wygodnego, najlepiej dres i adidasy. Stoję na zimnie i przytupuję, pogwizdując pod nosem. Podjeżdżają samochodem Zbyszka, wysiada cała trójca- Bartman, Michał i Igła. Po chwili pojawia się też Lotman.

- Dłużej się nie dało?- pytam zaczepnie, mój nos jest obecnie w drugim stadium hipotermii, palców nie czuję.

- Oj no, zaraz się rozgrzejesz- mruga do mnie i ciągnie do środka. Stary hangar wojskowy, przerobiony na arenę do paintballa robi wrażenie. Instruktor daje nam krótką lekcję BHP, ubieramy stroje maskujące na dresy, przywdziewamy maski ochronne i stajemy w pełnej gotowości. Dzielimy się na drużyny- ja, Zibi, Igła, przeciwko Lotkowi i Miśkowi.

- Zaraz, jest nieparzyście, to nie fair!- protestuje Dzik.

- Poczekaj chwilę- hamuje go Zibi i wskazuje głową na drzwi od szatni. Pojawia się tam spóźniona Aśka. Nie spuszczam wzroku z Dzika, czekając na jego reakcję. Sama jestem zaskoczona, nie wiedziałam że Tyczka przyjeżdża.

- Cześć, kochanie- całuje Zbyszka przez maskę- hej Sara- muska mój policzek- panowie- kiwa im ręką. Szczęka Miśka zaciska się zdecydowanie zbyt mocno. Nie chcę dopuścić do kłótni, dlatego podchodzę do niego i łapię za rękę.

- Będę z wami, a Aśka z Zibim i Igłą- mówię szybko, chcąc nie dopuścić do krwawych zamieszek, a on tylko ściska moją dłoń w geście podziękowania i puszcza. Zibi w ogóle nie widzi całej tej wojny emocji, zajęty jest szeptaniem Asi czułych słówek na ucho. Lekko zdegustowana ciągnę moją drużynę ze sobą, ustalamy taktykę. Po kilku minutach zajmujemy pozycje, każde z własnym karabinkiem. Opieram się plecami o sztuczny murek, kilka kroków ode mnie leży Michał. Mrugam do niego porozumiewawczo, odpowiada tym samym. Rozlega się sygnał startowy, ruszamy na wojnę!

Śmiechu było co niemiara. Razem z Paulem zdybaliśmy Igłę, jak czaił się na Kubiaka. Zaszliśmy go z obu stron, nie dając szans ucieczki. Bartmana dostrzegłam zamaskowanego w liściach, szykował się do ataku. Podeszłam bezszelestnie na palcach i przygwoździłam go do stopą. Kolejny do odstrzału. Przewrócił mnie na ziemię i również „zabił”.

- Oszukujesz, Bartman! Zabity nie może zabijać- tłumaczę, ale ten tylko się śmieje.

- Ostatnie tchnienie, wszystko jest wtedy możliwe- pstryka mnie w nos, i pomaga wstać.

- Została nam jeszcze Asia. Lotek chyba ją namierzył- mówię, kierując się w stronę pola bitwy- swoją drogą dobrze, że go wziąłeś, trochę się rozerwie.

- Chłopina tak zmarniał, że patrzeć na niego nie mogę- zasmucił się Zbyszek i objął mnie ramieniem- co to z tym Kubiakiem? Zakopaliście wojenny topór?- pyta bez złośliwości. Jest chyba w zbyt melancholijnym nastroju.

- Zdecydowanie. A sam ci nie powiedział?- badam grunt, zastanawiając się, czy mówił mu o naszej kuchennej przygodzie. Bardzo… miłej.

- Obiecał ode mnie obić mordę Kosie- wzdycha tylko- cham jeden- ma na myśli środkowego- I ja sądziłem, że znam go na wylot!- kręci z niedowierzaniem głową.

- Jest w porządku- uspokajam Zbyszka, patrząc z niepokojem na jego wielkie, trzęsące się ręce.

- Nie jest. A ten Paweł to niebezpieczny typek. Od dzisiaj po każdym treningu ja cię odwożę i bez dyskusji- ucina, widząc, że chcę zaooponować- słyszysz?- nadstawia ucha. Dobiegają nas podniesione głosy. Szybko udajemy się w tamtą stronę. Kubiak stoi naprzeciwko Asi, mierzą się wzrokiem, wymieniając niezbyt grzeczne uwagi.

- Nie moja wina, że jej uwierzyłaś- piekli się Michał, wysuwając dolną szczękę do przodu.

- Przyznaję, że nie znam twojej prawdy. Słyszałam tylko jej wersję. Ale teraz chcę to naprawić, nie widzisz?- mówi z desperacją w głosie.

- Tak?- patrzy na nią groźnie- ciekawe jak. Wodząc Zbyszka za nos?- mówi ostro- przecież oboje dobrze wiemy, po co ciągniesz tę farsę. Nie wyszło ci z Wroną, a chcesz mieć sławnego faceta. Pan środkowy wypiął się na ciebie, bo zrobiłaś z nim dokładnie to samo co z Zibim. Nigdy go nie kochałaś, przyznaj. Wiem wszystko, rozmawiałem z Twoim bratem.

- Wystarczy, Michał- mówię zdecydowanie. Zbyszek stoi osłupiały, wypowiedziane słowa zdają się dochodzić do jego trzeźwego umysłu.

- Nie zaprzeczysz?- pyta Dzik jeszcze, mierząc blondynkę wzrokiem. Ta stoi jak na ścięciu, nie jest w stanie wydusić z siebie słowa.

- Powiedz że to nieprawda- szepcze skonsternowany Zibi- powiedz, że nie jestem tylko narzędziem. Przyrządem do budowania twojej kariery.

Widzę, jak każde słowo, które wypowiada, rani jego samego. Dochodzi powoli do niego trudna, gorzka prawda. Czyżby Misiek trafił w sedno? Wyraził oczywistą oczywistość, która kryła się gdzieś, tam, w każdej głowie? Zmieszana stoję i przyglądam się tej dramatycznej scenie, nie wiedząc, co powiedzieć. Z jednej strony nie chce mi się wierzyć, że ta wysoka blondynka, którą poznałam jeszcze w Krakowie, wykorzystywała mojego przyjaciela z zimną krwią. A z drugiej… Historia z Moniką, nieprzychylność rodziny Zbyszka, powszechna niechęć… Nie, po prostu nigdy nie była zbyt lubiana w siatkarskim gronie. Przeczucie. Michał nigdy jej nie zaakceptował, a znał przecież wszystkie byłe Zibiego. Najłatwiej byłoby powiedzieć, że zawsze jej nie lubiłam. Ale to nieprawda. Przekonałam się do niej, kibicowałam. I niby to wszystko było udawane? Ich obustronna bezradność, jej niepewność? To wszystko gra? Nigdy bym jej nie posądziła o coś takiego.

- Aśka- podchodzę do niej- powiedz tak albo nie i zakończymy ten cyrk- sugeruję rozwiązanie- jeśli masz jakiś szacunek do Zbyszka, powiedz mu to teraz.

- Tak było, Zibi- szepcze cicho pokonana. Bartman stoi jak rażony obuchem. Chyba jednak wszyscy w głębi duszy spodziewaliśmy się innej odpowiedzi.

- Halo, co tu jest grane?- słyszę śmiech nadchodzącego Igły. Zbliża się, a widząc nasze marsowe miny, poważnieje- coś  mnie ominęło?- drapie się po brodzie.

- Nie pytaj- mamroczę pod nosem, powstrzymując go gestem.

- W każdym razie, wygrała drużyna Sary!- oznajmia z entuzjazmem i po chwili markotnieje, widząc, że nikogo w tym momencie to nie obchodzi.

Czuję, jak złość i żal dławi mnie od środka. Nie mogę stać tu dłużej, w tej pełnej napięcia atmosferze. Szukam wzrokiem Paula. Gdzie on się podział?! W końcu migają mi z daleka ciemne oczy. Pokazuje gestem na telefon i przywołuje mnie ruchem dłoni. Podbiegam do niego, i patrzę pytającym wzrokiem.

- Dzwonili ze szpitala, Sabina się obudziła! – krzyczy uradowany. Przytulam go serdecznie, ale tą radość tłumią wydarzenia ostatnich minut- jedziesz ze mną?- pyta, wypuszczając mnie z objęć.

- Jadę- decyduję. Niech Zibi z Aśką sami sobie wszystko wyjaśnią. Nie będę się w to mieszać. Już raz zajmowałam się ich związkiem, i widocznie była to błędna decyzja. Będę sobie pluć w brodę, że pozwoliłam blond cizi z powrotem wtargnąć do życia Zbyszka, w dodatku z opłakanym skutkiem. Jak mogłam się tak pomylić?! I dlaczego Dzik nic nie powiedział? Tyle już mi powiedział, a o tym dość istotnym szczególe zapomniał? I czemu Zbyszek dowiedział się dopiero teraz?! Muszę stąd wyjść jak najszybciej. Zdejmuję strój do paintballa i podążam za Paulem w stronę samochodu. Zapala silnik i pędzimy do szpitala.

***

Tyle pochylonych twarzy nad moim łóżkiem. Nie widzę tylko tej jednej, jedynej. Paul! Minuty umykają niemiłosiernie, a ja duszę się bez niego jak ryba bez wody. W końcu zmęczona zasypiam.

Budzi mnie szept. Unoszę powieki i tonę w czekoladowym spojrzeniu najukochańszych tęczówek na świecie.

- Kocham cię- słyszę, i nie mogę powstrzymać łez. Aparatura do której jestem podłączona, nagle dostaje kociokwiku, wyjąc niemiłosiernie i w konsekwencji przybiega zaaferowany lekarz.

- Proszę się odsunąć!- wyprowadzają mojego ukochanego mężczyznę na zewnątrz. Znów tracę go z oczu. 

                                                                                                                                                                  

Kochane moje! Kolejny rozdział dla Was. Wiem, że Aśka była do tej pory traktowana dość ulgowo, ale po ostatnich rozmowach z Patex i moją Kochaną Kają, zmieniam jej postać o 180 stopni. Także z góry przepraszam za ten zwrot charakteru. Chociaż w głębi duszy pewnie wiele z Was tak właśnie ją postrzegało od początku. Czy zniknie na dobre, tego nie jestem w stanie Wam zagwarantować, nie będę psuć historii. Pojawiły się prośby o więcej Igły, Lotka i Bartmana. Wyszło co wyszło, mam nadzieję że się spodoba choć troszkę ;) Muzyka różnoraka- od Beyonce, której nie mogę przestać słuchać od czasu ostatniego odcinka u Brunette MiQi, przez "Sail", po świąteczne piosenki, które uwielbiam. Przez to, co dzieje się za oknem, znów mnie na nie naszło :)

Dziękuję za wszystkie miłe komentarze, ale nie bójcie się też wyrażać krytykę! Ona najbardziej pomaga w doskonaleniu- także śmiało, nie gryzę. I przepraszam za wszelkie zaległości u Was, staram się je nadrabiać, jednak chyba z opłakanym skutkiem :(

Ślę moc uścisków, S. ;*