Rozdział X- czyli wieczór zwierzeń

Budzę się, i pierwsze co czuję to ogromny ból głowy. Pulsujący, rozrywający mnie od środka. Z trudem podnoszę powieki i widzę wtulone we mnie wielkie ciało Kosy. Nagie ramiona oplatają szczelnie, a tors równomiernie porusza się tuż koło mojej twarzy. Jedna wielka noga wplątana w moje. Czuję jego gorący oddech na włosach. Coś tu nie gra. Co robię w ramionach Kosy? Czemu ma na sobie jedynie bokserki? I czemu spałam w za dużej koszulce? I to jego koszulce?! Nie. To niemożliwe. Delikatnie wyswobadzam się z ciepłych objęć wielkoluda i siadam na brzegu łóżka. Kładę dłonie na policzkach i staram się skupić. Usiłuję przypomnieć sobie wydarzenia z minionej nocy, ale w głowie mam tylko czarną dziurę. Kochałam się z nim? Wykorzystał to, że jestem pijana? Czy może po prostu spał koło mnie, bo nie chciał zostawić samej?
Wchodzę pod prysznic, zmywając z siebie resztki snu. Gorące strugi spływają po ciele, uspokajając krzyczący rozum. Aspiryna, potem kawa. Kosa wstanie i wszystko mi wyjaśni. Robię lekkie śniadanie dla naszej dwójki, słuchając cichego jazzu lecącego w radiu.

WŁĄCZ: Ella Fitzgerald "Misty blue"

- Hej- słyszę za sobą i czuję obejmujące mnie od tyłu ramiona. Grzesiek wtula ciepły nos w moją szyję i głaszcze po biodrach. Gwałtownie upuszczam trzymaną kromkę na blat. Kosa obraca mnie do siebie twarzą i zamyka w ramionach. Wykorzystuje element zaskoczenia i mocno całuje mnie w usta, zanim udaje mi się wyswobodzić z żelaznego uścisku.

- Co to ma być, Kosa?!- pytam ostro i patrzę mu uważnie w oczy- przecież mieliśmy układ.

- Hm. Myślałem…- drapie się po brodzie. Taki zaspany, z nagim torsem jest uroczy. Nie mogę zaprzeczyć. Ale złamał zasady!

- Nie całuj mnie więcej. Bo dostaniesz w szczękę- grożę.

- W nocy nie narzekałaś- uśmiecha się drapieżnie. Jezu, serio?- jęczę w duchu.

- W nocy?!- powtarzam z paniką w głosie- czyli jednak. Spaliśmy ze sobą- stwierdzam.

- Nie mów że ci się nie podobało- podchodzi znowu do mnie i patrząc w oczy, gładzi po ramieniu- nawet błagałaś.

- Kosa, proszę- jęczę i strzepuję jego rękę- byłam pijana. Dlaczego to wykorzystałeś?!- ogarnia mnie wściekłość na niego. Łapię się pod boki i wbijam w niego oskarżycielskie spojrzenie.

- Nie będę przepraszać. Mogłaś to przerwać, powiedzieć że nie chcesz- wytrzymuje spojrzenie, jest pewny siebie. Rzadki widok.

- Na pewno mówiłam- przecież nie mogłam tak łatwo się na to zgodzić!

- Tylko na początku. Ale gdy cię całowałem, sama zaczęłaś mnie rozbierać- czekoladowe oczy połyskują dziko- Potem już tylko krzyczałaś żebym rżnął cię mocniej- uśmiecha się lubieżnie.

- Boże- chowam twarz w dłoniach i kręcę głową, chcąc wyprzeć jego słowa z pamięci.

- Ej, Sara- przytula mnie i gładzi po włosach- przecież wszystko jest w porządku.

- Dla ciebie jest w porządku, Kosa!- syczę- dostałeś, co chciałeś i zadowolony! A co z naszą pracą, pomyślałeś o tym?!- wbijam mu palec w brzuch i strzepuję z siebie wielkie ręce. Po wcześniejszym zawahaniu nie ma już śladu.

- Przecież nikt nie musi o tym wiedzieć- w jego oczach igrają drapieżne ogniki- zaraz możemy to powtórzyć-i prezentuje rekini uśmiech.

- Nie. Nic nie będziemy powtarzać, Grzegorz- mówię ostro- nigdy więcej.

- Dlaczego?- pyta zaskoczony, chyba spodziewał się, że bez szemrania dam się znowu przelecieć. Pudło, Kosok- przecież byłaś taka… Pełna żaru, seksu. Musiało ci się podobać, dałaś mi taki maraton, że padłem jak zabity! Krzyczałaś moje imię…

- Byłam pijana, nie panowałam nad sobą. Chciałam, żeby ktoś mnie pocieszył, przytulił a nie przeleciał. Wykorzystałeś mnie- mówię ze stoickim spokojem- jestem na ciebie wściekła, i nie wiem jak mam dziś po południu iść na trening i patrzeć ci w oczy. Albo z Tobą ćwiczyć. To chyba dla mnie zbyt trudne. Złamałam warunki umowy, i być może powinnam się teraz zwolnić- myślę na głos.

- Przestań, nie możesz się zwolnić- zaczyna zdawać sobie sprawę z niefortunności sytuacji.

- To jak to sobie wyobrażasz?- szydzę- nie jestem ci obojętna, a teraz jeszcze zbliżyliśmy się do siebie, wątpię czy dasz sobie z tym radę. Do tej pory już było ciężko, a po tym wszystkim…

- W takim razie to ja odejdę- mówi z desperacją w głosie.

- Dobry żart- uśmiecham się kwaśno- ty nie możesz odejść. Nie w środku sezonu.

- To moja wina, a nie pozwolę ci stracić przeze mnie pracy- mówi zdecydowanie, nie zważając na absurdalność swojego pomysłu.

- Nie, Kosa. Zrobimy tak. Spróbujemy pracować, jakby nigdy nic, może jakoś nam to wyjdzie. Ale jeżeli będzie ciężko, zarówno mi jak i tobie, wtedy zrezygnuję- przedstawiam mu jedyne sensowne wyjście z chorej sytuacji.

- Tak będzie najlepiej- przytakuje mi- ale zawsze możemy się spotkać, jeśli chcesz- uśmiecha się drapieżnie.

- Nie widzę takiej możliwości- gaszę go- bardzo straciłeś w moich oczach. I nie wiem, czy będę nawet w stanie się z tobą kumplować. A teraz z łaski swojej usiądź, zjemy śniadanie i potem sobie pójdziesz- zapraszam go gestem do stołu. Jemy w posępnej ciszy, tylko radio szemra w tle. Zamyślony Kosok zbiera swoje rzeczy. Oddaję mu koszulkę, którą z uśmiechem zakłada, ubiera bluzę, kurtkę, buty i staje w otwartych drzwiach.

- Przepraszam za to, że postawiłem cię w takiej sytuacji. Nie zdawałem sobie sprawy z konsekwencji, za bardzo cię pragnąłem, nie mogłem się powstrzymać- tłumaczy się.

- Przeprosiny przyjęte. Ale mojego zaufania prędko nie odzyskasz- uśmiecham się gorzko.

- Wiem. Ale postaram się to wynagrodzić- uśmiecha się lekko i muska mój policzek dłonią.

- Gdybyśmy poznali się w innych okolicznościach, może i byś mi się spodobał. Ale to jest życie. A ono nie wybiera, i fakty mają się tak, że nic do ciebie nie czuję. Obecnie nawet cienia sympatii. Więc teraz rzeczowo mówię ci do widzenia i do zobaczenia po południu. Postaraj się nie rozbierać mnie wzrokiem, bo wtedy wszyscy się domyślą. I ani słowa. Bo cię wykastruję, przysięgam- mój głos brzmi stalowo i ostro, ale nie dbam o to. Zasłużył. Zamykam za nim drzwi i opieram się o framugę.

***

Na treningu o dziwo jest w porządku. Kosa jakby mnie nie zauważał, stosuje się do naszych ustaleń. Na szczęście nie mam dziś w zadaniach indywidualnych ćwiczeń. Nie chcę z nikim na razie rozmawiać, muszę sama się z tym uporać. Zibi może zareagować zbyt gwałtownie, zrobić coś, zanim pomyśli. Godziny odwiedzin w szpitalu już dawno minęły, nie mogę iść do Sabiny. Dlatego wracam prosto do domu, chcę pobyć sama ze swoimi myślami. 

Mam jakieś złe przeczucie, wrażenie, że ktoś mnie obserwuje. Oglądam się za siebie, ale wszędzie pusto. Jestem już pod klatką, gdy ktoś łapie mnie za ramię. Gwałtownie obrócona, staję oko w oko z moich największym koszmarem.

- Zostaw mnie, Paweł- syczę mu w twarz i się wyrywam.

- Sara. Poczekaj, porozmawiajmy- łapie mnie za ramiona i zmusza żebym patrzyła mu w oczy.

- Nie mamy o czym. Puść mnie, bo zacznę krzyczeć- grożę i strzepuję jego ramiona z siebie.

- Wysłuchaj mnie. Ja wszystko przemyślałem, chcę żebyś do mnie wróciła, wybaczyła. Zacznijmy od nowa! Nie mogę bez ciebie żyć- gorąco tłumaczył i się korzył.

- Nie-odpowiadam dobitnie- zajmij się swoją córką. Tyle powinieneś zrobić- sugeruję.

- Ja chcę dzieci z tobą, Agata się nie liczy. Była tylko narzędziem zemsty- macha lekceważąco ręką. Jak mogłam być taka ślepa i nie widzieć, jakim potworem jest ten człowiek?

- Paweł, wyjaśnijmy to sobie raz na zawsze. Nigdy do ciebie nie wrócę. Zniszczyłeś mi życie, zdołałam je posklejać. Teraz mam nowe i nie ma w nim miejsca dla takiej gnidy jak ty. Wracaj do Krakowa, nic tu po tobie- kieruję się w stronę klatki.

- Dziwka- słyszę za sobą. Staję jak wmurowana- wiem że spałaś z Kosokiem. Jesteś skończona, powiem wszystko trenerowi i wyrzucą cię na zbity pysk- Syczy jadowicie. Nie umiem się ruszyć. Skąd wie?! Nogi uginają się pode mną, w głowie tysiące myśli. Język tworzy ogromną gulę, nie jestem w stanie zaprzeczyć, obronić się, cokolwiek! Jak nie ja! Podchodzi do mnie, łapie za policzki i zaczyna całować.

- Przestań!- odpycham go od siebie, ale łapie mnie za ramiona.

- Widziałem jak wychodził z twojego mieszkania, słyszałem waszą rozmowę- mówi złowieszczo- twoja klatka ma niezły posłuch.

- Śledziłeś mnie?!- jestem przerażona. Sama na środku ulicy, nie ma nikogo, kto mógłby mnie obronić. Serce wali jak oszalałe, szybko oddycham.

- Mogę nic nie mówić, jeśli wrócisz- szantażuje mnie- bądź znowu moja, możemy mieszkać tu, już szukam mieszkania od jakiegoś czasu. Przyjmą mnie do każdego szpitala, jestem najlepszy- mówi, a mnie przejmuje blady strach. Od kiedy jest w Rzeszowie? Jak długo mnie śledził? Ile wie o moim życiu? Co jeszcze jest w stanie zrobić?!

- Nie, Paweł. Chcesz mnie odzyskać szantażem? Proszę bardzo. Możesz mówić komu chcesz, nie dbam o to. Wolę być zwolniona niż kiedykolwiek się do ciebie zbliżyć- niemal pluję mu w twarz tymi słowami.

- Ale się zrobiłaś harda- mówi zadowolony  i próbuje przyciągnąć mnie do siebie. Szarpię się, chwyta mnie za rękę i niefortunnie upadam na ziemię, czując jak moje kolano ociera się o beton. Spodnie rwą się w tym miejscu, boli- słyszę za sobą odgłos biegnących stóp- Sara, nie chciałem- mówi przepraszająco, ale po chwili zatacza się od mocnego ciosu w szczękę.

- Zostaw ją- syczy mój wybawca i znowu unosi rękę, chcąc wymierzyć kolejny cios.

- Michał, wystarczy!- ciągnę go za nogawkę i próbuję wstać. Pomaga mi się podnieść, nie spuszczając wzroku z Pawła, który stoi, gęsto mrugając.

- Boże, Sara, nic ci nie jest?- przytula mnie mocno.

- Nie- krzywię się, gdy ruszam zakrwawionym kolanem ale kuśtykam w stronę klatki.

- A co z nim?- pyta, wskazując na zdezorientowanego Pawła.

- Idź już, Paweł. I nigdy nie wracaj- zwracam się do koszmarnego mężczyzny z mojej przeszłości.

- Kolejny kochanek?- pyta ten szyderczo, uśmiechając się złośliwie.

- Chcesz znowu dostać?- wtrąca się Kubiak- powinienem wezwać policję- syczy.

- To wzywaj. Nic się nie stało, Sara tylko lekko stłukła kolano- wzrusza ramionami.

- Nie ma sensu- mówię rzeczowo- nic się nie stało, rzeczywiście upadłam przez przypadek. Nie uderzył mnie, więc nie ma czego zgłaszać.

- Przepraszam, naprawdę nie chciałem żebyś się wywróciła- przynajmniej w tych tłumaczeniach jest szczery- chciałem tylko porozmawiać.

- Jakoś ci nie wierzę. Ale skoro nic jej nie zrobiłeś, poza kolanem, to rzeczywiście tylko nas wyśmieją na komisariacie. Chwyta Pawła za koszulę i zbliża jego twarz do swojej- jeszcze raz się do niej zbliżysz, to przysięgam, twojej pięknej gębusi nic już nie uratuje. Znajdę cię i zabiję- grozi śmiertelnie poważnie- a teraz spadaj stąd- puszcza go i popycha. Podchodzi do mnie i obejmuje ramieniem.

- Tak łatwo się mnie nie pozbędziesz, Sara- słyszę za sobą groźbę- miłej nocy z kolejnym siatkarzem!- rzuca na odchodnym.

- Zjeżdżaj, gnido- warczy za nim Kubiak i otwiera przede mną drzwi- o czym on bredzi?- zwraca się do mnie.

- Wejdźmy, wszystko ci opowiem- kuśtykam po schodach. Pomaga mi wejść na górę, usadza na kanapie i przynosi opatrunek. Obmywa wodą utlenioną starte kolano, bandażuje je delikatnie i na koniec przynosi zmrożony, żelowy okład. Cała się trzęsę. Paweł jest nieobliczalny. Co by się wykluło z tej szarpaniny, gdyby nie Misiek? Nie wiem. I nie chcę o tym myśleć.

- Więc?- pyta delikatnie, głaszcząc mnie po ramieniu. Gdzie jego zwykła złośliwość?

- Spałam z Kosą- walę prosto z mostu, a Misiek kamienieje na kanapie- byłam pijana, wykorzystał to.

- Kolejna osoba, której muszę sprać gębę- mówi grobowym tonem a jego pięści zaciskają się mocno.

- Nie, poczekaj. Stało się, trudno. Ja też tego nie przerwałam, więc wina leży częściowo po mojej stronie- tłumaczę. Nie chcę żeby zrobił jakieś głupstwo.

- I tak nie powinien. Cham. Przynajmniej mu nagadam. Mówiłaś komuś?- patrzy uważnie w moją twarz. Widzę po jego twarzy, że nie podoba mu się taki obrót spraw. 

- Jesteś pierwszy. Zibi nie wie, nie chciałam od razu mu mówić, tylko najpierw to wszystko poukładać. Ale pojawił się Paweł. Powinieneś znać tę historię, wtedy wszystko zrozumiesz.  Nie mogę powstrzymać trzęsącej się wargi, pochylam głowę i czuję napływające łzy. Michał przytula mnie i podaje chusteczki. Łzy lecą strumieniami, nie umiem nad tym zapanować.Trzęsącym się głosem opowiadam mu o miłości mojego życia.

WŁĄCZ : Rihanna "Stay"

- Nie latałam za nim. Miałam praktyki w jego szpitalu, widzieliśmy się codziennie, był głównym ortopedą na oddziale. Podobałam mu się. Wypytywał o mnie moją przyjaciółkę, Agatę. Byłą przyjaciółkę. To ona…- głos mi się załamuje, ale mówię dalej- ale po kolei. Któregoś czerwcowego popołudnia zaprosił mnie na lampkę wina. Cieszyłam się jak głupia! Ubrałam najładniejszą sukienkę jaką miałam, cała w skowronkach szłam na to spotkanie. Był czarujący, taki tajemniczy, męski. Zjedliśmy pyszną kolację, wypiliśmy dużo dobrego wina. A potem zabrał mnie na spacer. Pamiętam, że była gorąca, rozgwieżdżona noc, jasno prawie jak w dzień. Pocałował mnie w parku, przy świetle księżyca. Było bajkowo. Ale nie poszłam z nim do łóżka- odprowadził mnie do domu. To mi zaimponowało. W pracy każdą przerwę spędzaliśmy razem. Czułam się taka ważna, zakochana… Był sporo starszy, wszyscy mi go zazdrościli. Pierwszy raz kochaliśmy się właśnie w szpitalu, w dyżurce. Pamiętam tą ekscytację, adrenalinę, że ktoś mógł nas przyłapać… A potem poszło szybko. Pod koniec wakacji wprowadziłam się do niego, zaczęłam kolejny rok studiów. Moi rodzice mieli dużo zastrzeżeń. Ale ja nikogo nie słuchałam, liczył się tylko on.  Świata poza nim nie widziałam. Teraz wiem jakie to było chore. Uzależnił mnie od siebie- prawie nigdzie nie wychodziłam, a jeśli już to wszędzie z nim. Gdy byliśmy gdzieś razem, traktował mnie jak dziecko. Zawsze decydował za mnie, wybierał potrawy, filmy, opery, knajpy, zakupy, ale wtedy wydawało mi się to takie męskie, seksowne. Pamiętam jakąś imprezę, gdzie z przyjaciółkami się wydurniałyśmy, i tańczyłyśmy pijane na stole. Mój kumpel się przyłączył i bawił z nami. Paweł nic nie mówił. Ale gdy tylko zeszliśmy ze stołu, przywalił Marcinowi w szczękę, bez żadnego słowa. Wszystkich zamurowało, a on jakby nic, zaczął rozmawiać z Agatą. Zrobiłam mu awanturę, wyprowadził mnie z klubu. Krzyczeliśmy na siebie, w jego oczach widziałam coś takiego… Nie umiem określić. Dzikiego, szalonego. Zaczął mnie całować, a ja głupia zamiast doprowadzić rozmowę do końca, dałam się zawieść do domu i zamieść wszystko pod dywan. Od tego momentu zaczęło się psuć. Był zazdrosny o każdy telefon, każde moje wyjście. Przytłaczał mnie, coraz częściej się kłóciliśmy, aż kiedyś nie wytrzymałam i wyszłam wieczorem z domu. Poszłam do Izy, mojej najlepszej przyjaciółki i zostałam tam na noc. Wróciłam na drugi dzień, ale jego nie zastałam. Nie przejęłam się tym, poszłam na uczelnię. Spotkałam Agatę, która była cała w skowronkach. Wypytywała mnie o Pawła. Powinnam się była domyślić, co się stało. Pogodziliśmy się, wszystko wróciło do normy. Miałam masę pracy, wkręciłam się w nowe projekty, kursy. Wracałam późno, wychodziłam wcześnie. On też harował w szpitalu, ciągle był „wzywany na konsultacje”. Jakoś w grudniu zaczęliśmy rozmawiać o świętach. I wtedy okazało się że nie chce iść do moich rodziców. Nie nalegałam, wiedziałam że nie darzą się zbytnią sympatią, ale zrobiło mi się przykro. Poszłam sama, a on pojechał do swojej rodzinnej miejscowości. Tak powiedział. Miałam zostać w domu na pierwszy dzień świąt, ale zapomniałam jakiegoś dokumentu albo prezentu, nie pamiętam. Wróciłam już po wigilii, i zastałam w moim własnym łóżku Agatę- łzy zaczynają płynąć szybciej, chowam twarz w dłoniach i głośno chlipię.

- Spokojnie- Dzik ogarnia mnie ramieniem, a ja kładę głowę na jego barku. Uspokajam się i mówię dalej, wtulona w jego ciepły tors.

- Nie powiedziałam nic, tylko na ich oczach spakowałam walizkę i wyszłam, nie oglądając się za siebie. Paweł coś krzyczał za mną, tłumaczył, błagał, ale ja się nie odwróciłam.

Rodzicom powiedziałam prawdę, nie umiem ich okłamywać. Tata chciał jechać do niego z nożem. Tak, mój kochany, spokojny z natury ojciec chciał zabić Pawła gołymi rękoma. Ale z siostrą udało nam się powstrzymać tatę, i zostałam u nich. Gdy Paweł był w pracy, zabrałam resztę moich rzeczy i zamknęłam ten rozdział. Tak myślałam. W nocy płakałam w poduszkę, ale dochodziłam powoli do siebie. Po miesiącu przyszła do mnie Agata i powiedziała że jest w ciąży. Myślałam, że już nic gorszego nie może mnie spotkać. Ale się myliłam. To kompletnie mnie przerosło. Wielokrotnie rozmawialiśmy o przyszłości, planowaliśmy ile będziemy mieć dzieci. Chciałam urodzić mu synka, wtedy czułam że byłam gotowa. Bzdura. Mam 22 lata, jak można o tym myśleć?!

- Można- wyszeptał Michał w moje włosy- miałem tak samo.

- Byłam głupia. Myślałam, że zestarzejemy się razem, doczekamy wnuków… A teraz moja była przyjaciółka jest w ciąży z facetem, który miał być mój na całe życie. Ale było coś znacznie gorszego. Paweł gdy dowiedział się o ciąży, kazał Agacie usunąć. Tak. On, kochający, czuły lekarz, sługa Hipokratesa, kazał jej zabić małe, nienarodzone dziecko. Odmówiła, więc i ją zostawił. Nigdy jej nie kochał, wykorzystał tylko jako narzędzie zemsty. Mimo tego, co mi zrobiła, było mi jej żal. Ale zerwałam z nią znajomość. Ona sama odeszła z uczelni, przerwała studia. Nie obchodziło mnie to, chciałam zapomnieć o tym wszystkim. Od znajomych dowiedziałam się, że urodziła w sierpniu. Czyli ich romans trwał gdzieś od listopada. Wtedy do mnie doszło, że to właśnie podczas tej naszej wielkiej kłótni zdradził mnie po raz pierwszy. Spotkałam się z Agatą, potwierdziła. Było mi tylko żal, kochać dawno przestałam. A planowałam wyjazd do Rzeszowa od czerwca, ta wiadomość nic już nie zmieniła.

- Boże, co za skurwysyn- zdławionym głosem mówi Dzik przez zaciśnięte zęby.

-Nigdy nie sądziłam że go ponownie spotkam. A już na pewno nie tu. Wracałam z treningu, zaczepił mnie pod domem. Nie czułam nic, gdy go zobaczyłam. Tylko chłód. Zaczął mi tłumaczyć, że popełnił wielki błąd, że dał mi odejść, że chce to naprawić, że nie może beze mnie żyć… Powiedziałam że nie chcę go znać, odwróciłam się i odeszłam. Krzyknął za mną, że jestem dziwką. Że wie o Kosie i że o tym doniesie prezesowi. Zatkało mnie, stałam jak wmurowana. Nie wiedziałam co mam zrobić. Zamiast powiedzieć, że to jakieś bzdury, zaprzeczyć, bronić się, milczałam. Wykorzystał element zaskoczenia, i rzucił się na mnie. Zaczął całować, próbowałam się wyrwać, ale był silniejszy.  Szarpaliśmy się, niefortunnie upadłam. No i potem na szczęście pojawiłeś się ty- przytuliłam się do niego mocniej- nie wiem co by się stało gdyby…- głos mi się załamał. Objął mnie mocno ramionami i zaczął kołysać jak małe dziecko. Łzy bólu, żalu ale i ulgi płynęły mi po policzkach, miałam to wyznanie za sobą.

- Ci. Spokojnie, Sara. Jestem tu, nikt cię już nie skrzywdzi- głaszcze mnie po roztrzęsionych ramionach, a ja łapię go za rękę i przytulam ją do twarzy.

- Przepraszam, nie powinnam- ocknęłam się po chwili, i puściłam jego dłoń.

- Przestań, przytulaj się do woli- niemal widzę jak się uśmiecha, ten ton głosu mówi wszystko.

- Dzięki Dziku- szepczę z wdzięcznością- chcesz mi też opowiedzieć swoją historię?- pytam, zwracając zapłakaną twarz w jego stronę.

- Chcę. Skoro już się zwierzamy, powiem ci jak było z Moniką. Znaliśmy się od dziecka, dorastaliśmy razem. Była moją pierwszą miłością, myślałem że to właśnie na całe życie. Nie umiałem być na odległość, podczas wszelkich wyjazdów tęskniłem, nie wiedziałem co ze sobą zrobić. W końcu, gdy przeszedłem do Politechniki, ściągnąłem ją do Warszawy. Potem przeprowadzka do Jastrzębia. Zbyt szybko zamieszkaliśmy razem, to nie był przemyślany ruch. Ale było nam dobrze, pomijając drobne kłótnie o głupoty. Nie przeszkadzało mi, że nie ma pracy i siedzi w domu. Nawet było mi to na rękę, nie miałem powodów do zazdrości. Ale z czasem robiło się to męczące- nie miała żadnej pasji, hobby, żyła moim życiem, meczami, wyjazdami… Zaczęliśmy planować wspólną przyszłość. Proponowałem, żeby znalazła sobie jakieś zajęcie, coś, co ją będzie interesować. Ale tylko się obraziła. Chciałem to naprawić, kupiłem pierścionek. Radziłem się Zibiego, kiedy powinienem się oświadczyć, co zrobić. Wyjechałem na zgrupowanie, potem wygrana liga. Olimpiada. Odpoczęliśmy od siebie. Była znowu czuła, cudowna, chwaliła się mną na prawo i lewo. Jedynie po nieudanym występie w Londynie, zrobiła się chłodna. Ale byłem zbyt wściekły i rozgoryczony, żeby to dostrzec. Była ze mnie dumna, gdy wygrywałem, wstydziła się, gdy przegrywałem. Nie liczyłem się ja, tylko wynik i sława. Ale ja tego nie widziałem. Byłem ślepo zakochany, taki mi się wtedy zdawało. Zdecydowałem, że oświadczę się na wspólnych wakacjach. Pojechaliśmy na wymarzone Malediwy, zrobiłem to na romantycznej kolacji. Zgodziła się, zaplanowaliśmy ślub za rok. Wróciliśmy do Jastrzębia, życie toczyło się na nowo. Treningi, mecze, wyjazdy… Jednego dnia odwołali nam rozruch. Nie chciałem wracać do domu, pomyślałem że kupię kwiaty i dobre wino. Pojechałem do galerii handlowej, kupiłem też seksowną bieliznę. Mieli rozmiar, co bardzo mnie ucieszyło, bo często musiałem obchodzić się smakiem.

- A tak, Zibi wspominał że Monika do najszczuplejszych nie należała…- wtrącam z uśmiechem, ale bez złośliwości.

- Mi to nie przeszkadzało. W ciągu naszego związku stopniowo przestała dbać o siebie, coraz bardziej się poszerzała, ale ja nie chciałem jej robić przykrości i komentować. Kochałem ją taką jaka była. Kiedyś pomyślałem, że może jest w ciąży, ale śmiertelnie się obraziła i nie odzywała do mnie przez tydzień. Nie chciałem być złośliwy, ba, cieszyłem się na myśl że mogłoby tak być! Dobra, dalej, bo przynudzam- westchnął smętnie.

- Nie przynudzasz- głaszczę  go po ramieniu. Uśmiecha się do mnie smutno, w jasnych oczach widać  ból.

- Wracając do galerii. Już miałem wychodzić, gdy mignęła mi znajoma twarz w małej kawiarence. Podszedłem bliżej i przykleiłem nos do szyby. Tak, to była Monika, która trzymała za rękę jakiegoś lowelasa, a ten szeptał jej coś na ucho. Śmiała się, wtedy pomyślałem że ze mnie. Głupia myśl. Byłem w szoku. Ale chciałem mieć pewność, złapać ją na gorącym uczynku, żeby nie mogła zaprzeczyć. Czekałem w samochodzie, aż wyjdą, pojechałem za nimi. Brzydziłem się siebie, szpiegowałem własną narzeczoną… Zatrzymali się pod ekskluzywnym apartamentem, weszli do środka. Odczekałem 10 minut, i zadzwoniłem do drzwi. Otworzył mi on, w samych bokserkach. Zaskoczony, odsunął się i wpuścił mnie do środka. Skierowałem się w stronę głosu Moniki, która wołała pytająco kto przyszedł. Leżała naga w jego łóżku. Na mój widok od razu się zasłoniła prześcieradłem, zaczęła na mnie wrzeszczeć. Poprosiłem spokojnie, żeby oddała mi pierścionek. Powiedziałem, że do wieczora nie wrócę do domu, żeby mogła zabrać swoje rzeczy. Zaczęła przepraszać, płakać, wrzeszczeć. Byłem spokojny, zero emocji, co nigdy mi się nie zdarzało. To ją jeszcze bardziej rozjuszyło, wykrzyczała mi wszystkie znane obelgi, a potem wysyczała, że spotyka się z Igorem prawie rok. Cios poniżej pasa. Aż się skuliłem. Kiedy ja planowałem ślub, dzieci, budowę dużego domu, ona weszła jakiemuś bogaczowi do łóżka. Wyszedłem bez słowa, i pojechałem do Patryka. Zibi był od nowego sezonu w Rzeszowie, więc tylko zadzwoniłem. Chciał natychmiast przyjeżdżać, ale mu zabroniłem, w końcu następnego dnia miał mecz. Nie płakałem, nie waliłem głową w ścianę. Byłem spokojny, zbyt spokojny. To nie leży w mojej naturze. Może podświadomie zdawałem sobie sprawę, że mnie nie kocha? Albo ja ją przestałem. Tak, chyba właśnie o to chodziło. Już dawno się wypaliło, byłem z nią, bo myślałem że tak wygląda miłość. Głupie, co?- szepcze mi we włosy. Wiem, że chce ukryć załzawione oczy, boi się pokazać swoją słabość, że go wyśmieję, zadrwię, jak w każdej naszej rozmowie. Podnoszę głowę i patrzę mu w oczy z uśmiechem, a potem obejmuję za szyję. Zaczyna szlochać, a ja go kołyszę w ramionach. Rozkleja się, mocno mnie przytulając.

- Wcale nie głupie. Jesteś zbyt dobrym człowiekiem, nie chciałeś nikogo skrzywdzić, i sam zostałeś zraniony- szepczę mu do ucha i głaszczę po włosach.

- Dzięki- uspokaja się, zdejmuje mnie z siebie i sadza obok- powiem ci w końcu o sprawie z Aśką- patrzę z zaciekawieniem-  one się przyjaźniły, odkąd się poznały. Nie miałem nic do niej, była na swój sposób ładna, układało im się ze Zbyszkiem. Najważniejsze, że mój przyjaciel był szczęśliwy. Ale gdy przyjechali do mnie w jakiś wolny dzień, i opowiedziałem mu o wszystkim ze szczegółami, Aśka spotkała się z Moniką. Tamta wcisnęła jej zupełnie zmyślone bzdury. I blondyna wzięła jej stronę. Przekonywała mnie, że powinienem się z nią pogodzić, a co najlepsze przeprosić- widząc moją zaskoczoną minę, zaczyna się śmiać- wiem, to brzmi absurdalnie. Mam przepraszać dziewczynę, która zdradzała mnie od roku, że nie byłem wystarczająco dobry. Paranoja. Zbyszek się wkurzył, pokłócili się. Każde obstawiało przy swoim, w końcu ona wściekła pojechała do Rzeszowa. Miał to gdzieś, zależało mu, żeby wyciągnąć mnie z dołka. Rozmawialiśmy, byliśmy na piwie, słuchał moich ponurych żali. Bardzo mi pomógł. Potem musiał wracać, ale dzwonił codziennie. Po jakimś czasie powiedział, że zerwał z Aśką. Nie mówił dlaczego, ale po części się domyśliłem. Już wcześniej mieli problemy z wiecznymi dojazdami, ona miała studia w Warszawie, on w Rzeszowie. Do tego doszła sprawa z Moniką, gdzie Zibi twardo stał za mną. Ucieszyłem się, ale z drugiej strony wiedziałem że dla niego to niedobrze. Znowu wrócił do kokietowania i łatwych panienek. Potem były zgrupowania, sezon reprezentacyjny. Trochę go naprostowałem, ale nie mogłem przecież kontrolować jego życia. Pojechaliśmy na męskie wakacje, było świetnie. Obaj single, po długich związkach. Żyć nie umierać. Wyleczyłem się kompletnie, właściwie cieszyłem się że tak to się zakończyło. A nie po roku małżeństwa, albo po pojawieniu się dzieci, które mogłyby być nie moje. Dzisiaj nawet byłbym w stanie jej podziękować, bo teraz wiem, że nie była mnie warta, że zasługuję na coś lepszego. I cieszę się życiem, chociaż czasem tęsknię za naleśnikami na śniadanie, które robiła- puentuje wesoło.

- Ja ci mogę zrobić, jeśli chcesz- uśmiecham się przez łzy. Bardzo mnie poruszyła jego historia, nie spodziewałam się, że jest aż tak wrażliwy.

- Zrobimy razem- odpowiada i wstaje z kanapy- dzięki, że mnie wysłuchałaś.Nie mam ochoty na nasze zwykłe przekomarzania, jest mi dobrze z taki Dzikiem.

- I ja dziękuję- obcieram oczy i przytulam się do jego torsu- widzisz, z tego wszystkiego nie zapytałam skąd ty się wziąłeś pod moim domem!- śmieję się ze swojego zapominalstwa.

- Przyjechałem do Zbyszka na dwa dni, mamy „długi weekend” w klubie. Nie zastałem go, więc myślałem że jest u ciebie. Dobrze, że tak zrobiłem. Ale mogłem być wcześniej- wyrzuca sobie.

- Przestań, i tak uratowałeś sytuację. Paweł jest nieobliczalny, muszę wymyślić co zrobić z tym fantem… Powinnam pierwsza iść do Kowala, zanim on to zrobi.

- Coś wykombinujemy, nie martw się- uśmiecha się krzepiąco- Ale najpierw się posilmy, na pusty żołądek nie da się myśleć- chichocze i ciągnie mnie do kuchni. Gotujemy, śmiejąc się radośnie, jakby nic się nie wydarzyło. Jak gdyby żadne z nas nie było zdradzone, upokorzone. I jak gdyby Paweł nigdy nie pojawił się pod moim blokiem, przywołując widmo przeszłości. I Sabina...
- Rozmawiałem z Paulem, znam sytuację- mówi, odczytując moje myśli.
- Boję się strasznie, że...- patrzę smutno w jego niebieskie tęczówki.
- Cicho, no już- przytula mnie serdecznie. Wdycham jego miły zapach, od razu się uspokajając.
- Dobrze, że jesteś, Dziku- klepię go po ramieniu.
- Dobrze, że jesteś, Sara- odwzajemnia mój gest- i dobrze, że masz jaja- chichocze, wyciągając je z opakowania.

                                                                                                                                                                                        

Jest nowy, rozwleczony jak stara guma do żucia rozdział. Nie chciałam go dzielić na pół, dlatego dodałam cały. Z góry przepraszam za długość i jakość- jestem chora, a antybiotyk chyba zadziałał też negatywnie na mój mózg. Miało to wszystko być inaczej, no ale wyszło jak wyszło. Dzisiaj aż trzech panów kręci się w okół Sary. Tylko czy takie zainteresowanie jest godne pozazdroszczenia? Wątpię. Zresztą oceńcie same. 

Chcę z tego miejsca podziękować Paulinie- kochana, gdyby nie Ty, to nigdy bym się nie zdecydowała którą wersję wstawić! ;*

Przekroczyłyście 10 000 wyświetleń! Dziękuję :) Gdyby jeszcze ta liczba przekładała się na komentarze, byłoby mi bardzo miło. Dlatego apeluję: jeśli jesteś- komentuj! Anonimowo też można, jestem otwarta na krytykę ;)

Liznęłam znowu trochę funkcji blogspota, dlatego pojawiły się nowe rzeczy.

Zakładkę "Bohaterowie" postaram się aktualizować na bieżąco.
Natomiast strona "Czytelnik" jest dla Was. Proszę, tu informujcie mnie o Waszych nowościach i reklamujcie blogi. Będzie znacznie wygodniej i mi, i Wam, i wszystkim bloggerom, jeżeli tam znajdą się te komentarze. 
Mam nadzieję że muzyka się spodoba. Ja jestem uzależniona! 

Jeszcze jedna sprawa- "puste" komentarze pod postem nic nie wnoszą, proszę, miejcie to na uwadze :)

Całuję Was serdecznie, S. ;*