Rozdział IX- czyli I can't make you love me, but I don't care aboute that

Sixpence None The Richer - "Kiss Me"

Leży odkopana z pościeli, każda ręka  w inną stronę. Koszulka przesłania zdecydowanie zbyt niewiele-jedno kształtne biodro wyłania się pod luźnego materiału, długie, zgrabne nogi leżą bezładnie, kusząc. Włosy odgarnęła przez sen, rysy są rozluźnione, lekki uśmiech błądzi po twarzy. Oddycha tak spokojnie, a poranne słońce oświetla alabastrową skórę. Mam ochotę dotknąć jej policzka, wydaje się taki gładki, na pewno jest miły w dotyku… Ale wtedy się obudzi i mnie zbeszta. Wolę patrzeć jak śpi i śni o czymś pięknym, ten uśmiech zdradza wszystko. Może o mnie? Idiota. Zarzygany, chamski Dzik. Co ty sobie wyobrażasz, człowieku?! Kręcę głową, zły na siebie. Te małe ręce na moich plecach wczoraj w łazience. Na czole, brzuchu. Moja głowa na jej ramieniu, zimne stopy- stopniowo przypominam sobie niechlubne wydarzenia z feralnego wieczoru rzygaczy. Mruczy coś przez sen i przekręca się na bok, w moją stronę. Jej twarz jest tak blisko mojej, czuję gorący oddech na policzku. Długie rzęsy przysłaniają cudowne oczy, odpoczywające od codziennego świdrowania rozmówcy. Chciałbym ją przytulić, dotknąć… Wyciągam rękę ale zaraz cofam. Boję się że ją obudzę. Delikatnie zsuwam się z łóżka i wstaję. Na palcach wychodzę z pokoju i udaję się do kuchni. Przysysam się do butelki z wodą, i szybko jej nie odstawiam.

- Misiek, gdzie masz kawę?- Zibi drepta za mną po kuchni, nerwowo szukając otrzeźwiającego płynu.

- Siadaj na tyłku i smaruj kanapki, ja się zajmę piciem- rozkazuję, a ten posłusznie zabiera się za śniadanie. Po chwili siedzimy z parującymi kubkami, cudowny zapach unosi się po całym mieszkaniu. Nie mogę patrzeć na jedzenie, ale zjadam. Kawa na pusty żołądek to nie jest najlepszy pomysł…

- Spałeś z nią w łóżku?- zaciekawiony przyjaciel pochyla się w moją stronę.

- Ano. Do niczego nie doszło, wyluzuj- ucinam zdecydowanie, zanim padną jakiekolwiek komentarze.

- No ja myślę! Sara nie jest z takich. Musiała być nieźle pijana, skoro zgodziła się i na to- kiwa zamyślony głową- dobrze że cię nie zadźgała przez sen- chichocze.

- Nie miałabym serca. Biedny, chory Miś- odwracam się gwałtownie a Sara z uśmiechem tylko kładzie mi dłoń na ramieniu- dostanę też kawę?- pyta z nadzieją.

- Proszę, księżniczko- Zibi podaje jej trzeci kubek, dotychczas przykryty talerzykiem. Ona łapczywie pije zbawczy płyn, na przemian wgryzając się w kanapkę z białym serem. Okruszki osiadają jej na brodzie. Strasznie to urocze.

- Ale się ubrudziłaś- Zibi kręci z dezaprobatą głową- no jak dziecko!- wyciera jej brodę.

- Spadaj, sam masz wąsy z kawy- chichocze lekko zachrypniętym głosem- a ty Dziku co się tak uśmiechasz, nowego papieża zobaczyłeś?

- Ej, tylko bez takich- kiwam palcem- skacowaną Sarę. Wystarczy- szczerzę się w uśmiechu.

- Dziś ci daruję. Twój robak z móżdżkiem jeszcze nie doszli do poprzedniego porozumienia- chichocze, krztusząc się kawą.

- No udław mi się tu jeszcze!- wzdycham rozbawiony i poklepuję ją po plecach. Unosi ręce w górę i głośno kaszle.

- Dobra, dobra, już wystarczy! Żebra mi połamiesz- oponuje głośno. Podnoszę ręce przepraszająco i uśmiecham się serdecznie. Odwzajemnia banana.

- Co się stało w tym łóżku, że tak się ładnie dziś bawicie, dzieci?- Zibi przybiera oficjalny, mentorski ton. Chichoczemy rozbawieni, ale żadne nie odpowiada. Jemy dalej w ciszy, posyłając sobie porozumiewawcze spojrzenia. Bartman patrzy na nas zdziwiony, po czym sam sięga po kolejną kanapkę. Wesoły kac- poranek przerywa świdrujący dźwięk telefonu.

- Tak, trenerze. Będziemy za chwilę- Zibi jest bardzo poważny. Odkłada telefon na stół i patrzy na swoje ręce.

- Co się stało?- pytam zaniepokojona, a Michał tylko wlepia pytający wzrok w przyjaciela.

- Sabina jest w szpitalu. Miała wypadek, dzwonili, Paul świruje, musimy szybko wracać do Rzeszowa, czekają na nas- wyrzuca z siebie słowa z prędkością światła.

- Daj mi sekundę- biegnę do sypialni, zakładam swoje wczorajsze ubrania, przeczesuję ręką włosy, zakładam okulary, zbieram pozostawione rzeczy moje i innych siatkarzy, po czym lecę z powrotem do kuchni. Zibi też już ubrany, dopija kawę. Michał zdążył wręczyć nam po jabłku i małej butelce wody.

- Taksówka będzie za minutę- mówi rzeczowym tonem, który tak bardzo pomaga.

- Będzie dobrze, nie martw się- Zibi ściska moje palce, a ja teraz dopiero czuję, że cała drżę.

- Musi- szepczę, patrząc w spokojne, niebieskie tęczówki błyszczące naprzeciwko. Zbliżają się w moją stronę, po czym ląduję w mocnych objęciach Dzika.

- Nie martw się- szepcze pokrzepiająco do ucha- i dziękuję za wczoraj.

- Proszę- odpowiadam tylko, nie mam siły na złośliwości. Myślami jestem już w Rzeszowie, przy łóżku przyjaciółki- gdzie ta taksówka?- irytuję się i wyswobadzam z obejmujących mnie ramion.

- Jest- daje znak Zibi, patrząc przez okno. Szybko zakładamy buty i kurtki.

- Zadzwońcie- prosi Michał, i kiwa nam ręką na pożegnanie. Zbiegamy po schodach i wsiadamy do pojazdu.

- Szybko- zwraca się rozkazującym tonem do zaskoczonego taksówkarza Zibi- najwyżej zapłacę za mandat.

***

Siedzimy w poczekalni, nikt nam nic nie chce powiedzieć. Zrozpaczony Paul chodzi w kółko po pomieszczeniu, zaciskając ręce w pięści. Zibi tylko klnie pod nosem, co jakiś czas zerkając w stronę dyżurki. Ja siedzę z nosem spuszczonym na kwintę, boję się. Sabina jest operowana już od godziny, a my nie wiemy nic. I tak cud że się dowiedzieliśmy o wszystkim- miała w kartę ICT wpisany numer Paula. Przecież nie jesteśmy nawet rodziną… W końcu po nerwowych godzinach oczekiwań wychodzi lekarz w niebieskim kitlu, zmierzając w naszą stronę.

- Paul Lotman?- pyta w przestrzeń, błądząc wzrokiem po siedzących w poczekalni siatkarzach. Lotek podchodzi szybko do niego, cicho rozmawiają, po czym przyjmujący podąża za lekarzem. Zrywam się i idę za nimi.

- Kim pani jest?- pyta opryskliwie pielęgniarka, gdy wchodzimy do sali.

- Przyjaciółką, nie ma tu oprócz nas nikogo- wyjaśniam spokojnie, patrząc jej w oczy i staję przy łóżku chorej. Wygląda strasznie. Zabandażowana, poobijana, porcelanowa lalka. Cała podłączona do rurek, maszyn wciąż pikających i bzyczących. Czerwone lampki, wykresy. Uczyłam się, wiem jak się nazywają, działają, jak bardzo są ważne w tym momencie. Ale nie chcę o tym myśleć. Bo wtedy dojdzie do mnie, co to oznacza. Że jej kruche życie zależy od urządzeń, a obudzenie graniczy z cudem.

***

Kolejny dzień bez zmian. Praca, trening, obiad, trening, szpital. Przychodzę do Sabiny codziennie. Przynoszę ze sobą kolorowe gazety, czytam jej na głos i śmieję się z tych bzdur. Wiem, że mnie słyszy i w duchu mi wtóruje. Musi tak być. Te wszystkie opowieści ludzi, których wyszli ze śpiączki… Paul nie odstępuje jej na krok, prawie zamieszkał w szpitalu. Wziął urlop na żądanie, Kowal sam mu to doradził. Mówi do niej, szepcze na ucho czułe słowa, widzę to po jego zrozpaczonej twarzy. Ból rozrywa mu serce, oczy zachodzą łzami. Nie mogę na to dłużej patrzeć i wychodzę z sali.

Policja nie może nadal ustalić, kim jest sprawca. Obrażenia jednoznacznie wskazują na potrącenie. Przestępca uciekł z miejsca zdarzenia, a świadków brak. Był środek nocy, Sabina wracała od koleżanek z uczelni, robiły projekt na zajęcia. Nie wzięła taksówki, bo żal jej każdego studenckiego grosza. Głupia! A teraz… Łzy napływają mi do oczu, ale szybko ocieram je rękawem. Na korytarzu spotykam mamę Sabiny. Przyjechała najszybciej jak tylko umiała, a z Białej Podlaskiej to kawał drogi. Jest tu już któryś dzień, straciłam rachubę. Dzień czy noc, jakie to ma znaczenie.

- On nadal tam jest?- pyta smutno, a ja tylko kiwam potwierdzająco głową- poczekam.

- Naprawdę, przykro mi, że nie chce Pani nawet z nim porozmawiać- szepczę- Paul to dobry chłopak.

- Krzywdzi Sabinkę. Ma żonę, a mimo to zwodzi moją córkę- wzdycha rozgoryczona. Skąd wie o wszystkim? Romansie, Jasmine, „dziecku”, podwójnym życiu Lotka? Nietrudno się domyślić. Królowa Jaśminu w swoim czasie poinformowała zainteresowaną, że jej córka puszcza się z czyimś mężem. A matka, jak to matka- nie umie się z tym pogodzić. I nawet Sabina nie potrafiła jej tego wytłumaczyć. Wróć, nie potrafi. Przecież żyje! Nadal… Dla ludzi pokroju pani Marysi wszystko jest białe lub czarne. Szarość nie ma opcji bytu. Nie istnieje.

- W takim razie posiedzę tu z Panią- uśmiecham się pokrzepiająco.

- Cieszę się, że Sabinka ma taką przyjaciółkę- mówi z uznaniem- nie zginie z tobą, może przemówisz jej po wszystkim do rozsądku.

- Dziękuję. Ale nie zamierzam jej do niczego przekonywać. Jest dorosła, a historia z Paulem… Pani tego nie rozumie. Oni się starają, rozwód niedługo dojdzie do skutku- tłumaczę cierpliwie.

- Dziecko, nie. Ja wiem swoje, to kara. Kara za ich grzechy- wielka łza spływa po pomarszczonym policzku.

- Błagam, proszę tak nie mówić!- podskakuję zdenerwowana na krześle. Po plecach przechodzą mi ciarki. Jak można tak o swoim dziecku…

- O, widzę że już wychodzi- ucisza mnie ręką i kieruje się do sali Sabiny. Znika za drzwiami, a ja nie mogę się ruszyć. Nadal jestem w szoku.

***

- Zjedz coś, proszę- jęczy Zibi, i podsuwa mi pod nos talerz z zupą. Odwracam głowę i marszczę nos. Nakrywam się kocem i przymykam oczy. Niezrażony moją ostentacyjną niechęcią dla jego autorskiej potrawy, nabiera płynu na łyżkę i przysuwa ją do moich ust.

- Fuj, zabierz to. Śmierdzi ohydnie- komentuję.

- Musisz jeść, bo nie będziesz mieć siły żeby mnie masować- tłumaczy cierpliwie i kładzie się obok mnie na kanapie.

- Egoista. Nawet teraz myślisz tylko o sobie- wkurzam się i spycham go. Ponownie się przysuwa i przytula moje zdegustowane, roztrzęsione ciało. Nie opieram się, potrzebuję bliskości. Jest mi źle, smutno, boję się o Sabinę, mam mętlik w głowie, nikt mnie nie kocha, jestem okropna, moje życie to porażka, wszystko mnie boli…

- Nie płacz- ociera łzę, która spłynęła po moim policzku.

- Ja nigdy nie płaczę- pociągam nosem i wtulam się w jego mocne ramiona.

- Tak, wiem. Jesteś twarda i nigdy się nie rozklejasz- gładzi mnie po włosach.

- To przez okres. Te hormony, wiesz…- uśmiecham się przez łzy, które zaczynają płynąć wartkim strumieniem jakby ktoś odblokował właśnie tamę na rzece.

- Yhm- mruczy w moje włosy i gładzi po ramieniu- nie martw się, obudzi się. Jak nie dziś, to jutro.

- Dzięki że jesteś, Zibi. Cieszę się że cię mam- szepczę w jego podkoszulek, cały mokry od moich łez.

***

Kolejne dni upływają mi na klepaniu w laptopa. Z braku ochoty na cokolwiek, zajęłam się spisywaniem dotychczasowych wyników mojej pracy. Wkręciłam się na maxa, pisałam jak szalona, dodając wyniki, statystyki, umieszczając komentarze specjalistów, moje obserwacje. Praca z dnia na dzień była coraz bardziej imponująca. Nie mam w zwyczaju chełpić się fałszywą skromnością, wiem, że to co robię jest świetne. Panowie wyrazili chęć pomocy, ale tylko by mi przeszkadzali.

- Bez urazy, Kosa- mówię do telefonu- ale chcę to skończyć jak najszybciej, a Wy tylko byście mi przeszkadzali.

- Dobra, rozumiem. Ale jak będziesz chciała, to możemy wyskoczyć na jakieś piwo czy coś- proponuje nieśmiało.

- Jasne. Dam znać. Do zobaczenia jutro na treningu- głosem wypranym z emocji żegnam się i z powrotem siadam przed komputerem. Jednak nie mogę się skupić, rozmowa z Grześkiem wyrwała mnie z transu. Patrzę w ścianę, a moje myśli błądzą po nieprzebranych łąkach tematycznych. Kto to był? Kto mógł zrobić coś takiego? Pijany? Chory? Przypadek? Zrządzenie losu? Celowo? Jasmine? Nie, nie było jej w Rzeszowie. Pojechała do Spa pod Krakowem. Już o tym rozmawialiśmy, pytaliśmy jej. To pierwsza osoba, o której pomyślał Paul. Ale nawet ona nie byłaby zdolna do czegoś takiego. Więc kto? Znajdę go. Albo ją. Nie, to musiał być facet. Kobiety są twardsze, umieją się przyznać do winy. Żadna z nas nie umiałaby z tym żyć. Zgłosiłaby się od razu. Tak, to musiał być jakiś pijany skurwiel. Sukinsyn. Jebany cwel. Odnajdę go. Nie wiem jak, ale to zrobię.

Szybko się ubieram i wychodzę z domu. Kierunek- posterunek policji. Wchodzę zdecydowanie do ciemnego budynku, i proszę o spotkanie z komisarzem prowadzącym śledztwo. Po niezbyt przychylnym przywitaniu z jego strony, pogrążamy się w rozmowie. Oczywiście nic mi nie może powiedzieć, tajemnice służbowe, dla dobra śledztwa, bla, bla, bla. Ale pieprzenie. Straciłam tylko cenną godzinę. Zła i zniesmaczona, udaję się na miejsce wypadku. Nie ma już dawno śladu po  czerwonej taśmie zabezpieczającej, krew zmył późnojesienny deszcz. Samochody pędzą jak oszalałe, nikt nie wie, że wydarzyła się tu tragedia. Obojętność, smutek. Gorycz i żal miesza się w moim sercu ze złością. Przestępca jest na wolności.

Upijam się do granic przyzwoitości. Nie mam nawet siły wstać z barowego krzesła. Świat kręci się wokół, nic sobie nie robiąc z moich zamiarów. Ostatkiem sił wyciągam telefon i dzwonię do Zbyszka. Cisza. Włącza się automatyczna sekretarka, a jego wesoły głos rozbrzmiewa w słuchawce. Cholera. Czemu cię nie ma?! Pewnie posuwasz Aśkę, miała dziś przyjechać… Taki jesteś! Dobrze! Zginę tu. Zapiję się na śmierć.

- Halo- bełkoczę do słuchawki- Kosa? Proszę, przyjedź po mnie- podaję mu adres i kładę ciężką głowę na zimnym blacie.

***

Bon Iver- "I can't make you love me"

- Ale się załatwiłaś- gdera, prowadząc mnie do samochodu.

- Przepraszam- czkam, a łzy zaczynają lecieć wartkim strumieniem. Zdezorientowany ociera je kciukiem i bierze mnie na ręce. Nie wiem jakim cudem jesteśmy nagle pod moim domem. Wnosi mnie po schodach do mieszkania, pokazuję mu gestem że klucze są w torebce. Przekręca zamek, i łokciem otwiera drzwi. Kładzie mnie do łóżka, idzie po wodę i chusteczki do kuchni.

- Coś ci jeszcze przynieść?- pyta cicho, kucając obok łóżka.

- Nie. Przytul mnie- rozkazuję i wyciągam do niego ręce. Zdziwiony kładzie się obok, obejmuje mnie ramieniem, a ja przywieram do niego całym ciałem.

- Sara, błagam, nie płacz- szepcze mi do ucha, co tylko zwiększa aktywność moich gruczołów łzowych.

- Tak strasznie- chlipię- tak strasznie się boję. Nienawidzę ich.

- Kogo nienawidzisz?- pyta, delikatnie gładząc mnie po ramieniu.

- Skurwieli. Facetów. Życia, wszystkiego- pociągam nosem- nikt mnie nie kocha- skarżę się.

- Ja cię kocham- wyszeptał, zanim pomyślał. Zaskoczona podnoszę się na łokciach i patrzę mu w oczy.

- Nie mów tak. Znasz mnie kilka miesięcy, nie wiesz co to znaczy. Nie, nie i jeszcze raz nie!- krzyczę, i zaczynam okładać go pięściami. Chwyta moje dłonie, unieruchamiając je- zostaw mnie.

- Cicho, uspokój się- koi i całuje mnie w nos. Nie odsuwam się, gdy jego usta lądują na moim policzku i osuszają słone łzy. Przymykam oczy i czuję na ustach smak kosinowych warg. Pragnę bliskości, czułości. Żeby ktoś był, zapełnił moje wysuszone serce. Przytulił, ukołysał. Sufit się kręci, moje ciało nie współpracuje z mózgiem. Przyciągam go mocno do siebie i wtulam w jego wielkie ramiona, a on obsypuje moją twarz pocałunkami. Chcę więcej. Rozpinam mu koszulę i dotykam ciepłej skóry. Nie wiem co robię, ale nie mogę przestać. Przecież on wie, że nie jestem sobą. Że alkohol tłumi mój zdrowy rozsądek, a smutek odbiera zdolność przewidywania. Co będzie jutro? Nie chcę o tym myśleć. Chcę tylko czuć wielkie, mocne ręce na moich obojczykach, plecach, pośladkach. Słodkie pocałunki na szyi. Gorący oddech na skroniach, czekoladowe oczy tuż przy mojej twarzy, patrzące z takim oddaniem i pożądaniem. Nie przeszkadza mu moja bierność, mój pijany oddech. Kolejne łzy spływają mi po policzkach, tworząc własne torowiska, a on zlizuje je ciepłym językiem. Pozbawiona ubrań, oddaję się jego czułym dłoniom. Pozwalam, by całował każdy kawałeczek mojego ciała. Chcę to przerwać, wiem, że źle robię. Ale nie umiem. Zbyt wiele emocji tłoczy się w mojej głowie. Grzesiek nie ma takich skrupułów. Jest świadomy swoich działań, każdy ruch, dotyk, pocałunek jest przemyślany, pełen radości, pożądania i czułości. Chce mnie, tylko mnie. To ja jestem dla niego ważna, najważniejsza na świecie. Tego właśnie potrzebuję! Chcę być centrum czyjegoś wszechświata. A leżę jak szmaciana lalka. Nie mogę tak dłużej, to wbrew mojej naturze. Przyłączam się do pieszczot, wyłączam krzyczącą gdzieś z dalekiej otchłani, rozsądną Sarę. Zachłannie go całuję, wplatając ręce w ciemne, gęste włosy. Tarzamy się po łóżku, spijając się wzajemnie jak z magicznego pucharu. Moje palce wędrują w stronę paska, pomagając uwolnić małego Kosoka z kajdan dżinsów i bokserek.

- Wiesz ze cię nie kocham. Jestem pijana-szepczę w jego umięśniony tors.

- Wiem. To mi nie przeszkadza- przekręca mnie na plecy i delikatnie łączy nasze ciała w jedno. Wbijam paznokcie w jego plecy i całuję poruszające się barki. Chcę jego bliskości, chcę zapomnieć o świecie. Łzy lecą strumieniami, zupełnie nie współgrając z rozkoszami, jakie odczuwa ciało. Wypełniający mnie Grzesiek już na to nie zważa, skupia się na równomiernym poruszaniu splątanych organizmów. Nasze ciała stanowią jedność, ale dusze spoczywają w odległych o lata świetlne galaktykach. 

Cisza. Przerażająca, obezwładniająca. Nikt nie mówi. Gdzie się podziali? Czemu mnie zostawili? Mamo! Paul, kochanie! Sara. Czemu nie czytasz? Boję się. Nic nie czuję. Pewnie jest noc. Z korytarza nie dobiegają żadne odgłosy. Boże, dlaczego?! Chcę stąd wyjść. Z tej trumny, jaką jest moje bezwładne ciało. Z całej siły napieram na mięśnie. Nic. Dłużej tego nie zniosę! Znowu to widziałam. Pamiętam tą twarz, wraca w każdym śnie. Ekskluzywny samochód. Przednia szyba, pędząca prosto na mnie. Leżę na masce, stróżka krwi spływa z mojego czoła. Nic nie czuję, widzę światło. Gdzieś już widziałam te rysy. Kto to był? Kiedyś sobie przypomnę, jestem tego pewna. Znowu zasypiam. 

                                                                                                                                                                 

Witam wraz z nowym rozdziałem. Zadziało się, co Wy na to? Zwolenniczki Kosy będą zadowolone, chociaż nie tak sobie pewnie wyobrażałyście seks z czekoladowookim. Oceniajcie, piszcie, krytykujcie, cokolwiek chcecie :) Od razu mówię, że nie mam pojęcia kiedy wstawię następny, nastał ciężki okres zarówno w moim życiu, jak i w wenie. 
Aktualizowałam zakładkę informowani. Możecie wpisywać numery GG, gdyż reaktywowałam swoje- mój numer również tam znajdziecie. Jeśli chcecie- piszcie :)

Całuję Was serdecznie, S. ;*