Rozdział VIII- czyli powtórka z rozrywki

Jedziemy do Jastrzębia na rewanż, wszyscy po kilku godzinach jazdy autokarem mają już serdecznie dość. Czemu takie są przepisy? Dlaczego siatkarze nie mogą przyjechać własnymi samochodami? Byłoby szybciej i wygodniej… A tak, gnieciemy się wszyscy jak sardynki w puszce, skazani na swoje miłe lub niemiłe towarzystwo. Siedzę z przodu ze sztabem, nie mam siły na przekrzykiwanie rozochoconych wyrostków. Wczorajszy dzień był bardzo ciężki, trenowaliśmy do upadłego, co zaowocowało zakwasami, bólami i wszelkiego rodzaju zwiększonymi potrzebami Resoviaków. Co za tym idzie- my, maserzy, mieliśmy urwanie głowy żeby wszystkich doprowadzić do stanu używalności.  Późnym wieczorem miałam jeszcze poważną rozmowę przez Skypa z siostrą a potem z Izą. W rezultacie umieram- z niewyspania, zmęczenia i przepracowania. Jakby tego było mało, chciałam się zdrzemnąć w autokarze ale za Chiny nie mogę, moje powieki nie współgrają z mózgiem.

- Sara- słyszę głos Zibiego tuż koło ucha.

- Mhm?- mruczę, nie otwierając oczu.

- Śpisz?- niepewnie siada na siedzeniu obok.

- Próbuję, ale nic z tego- podnoszę powieki i odwracam głowę w jego stronę, opierając ją na oparciu.

- To skoro nie śpisz, pogadajmy- zaproponował szeroko uśmiechnięty.

- O czym?- u, mój głos zabrzmiał strasznie nieprzyjemnie- sorry Zibi, jestem jakaś zryta dzisiaj, nie przejmuj się.

- Te dni?- poruszył porozumiewawczo brwiami.

- Tak, mam okres siedem dni w tygodniu, 24 godziny na dobę, odkąd muszę użerać się z wami- zaśmiałam się- a tak serio, to jestem wykończona. Nie wiem jak przeżyję mecz i powrót- jęknęłam.

- Słuchaj, coś wymyślimy. Bo wiesz, że Misiek zaprasza nas do siebie po meczu!- stwierdził oczywisty dla niego fakt.

- No nie wiem z której strony- prychnęłam- chyba zasnę w drodze do jego mieszkania- westchnęłam rozgoryczona.

- Już Dzik zadba o to, żebyś nie zasnęła!- zarechotał-znowu się pokłócicie o samochód i od razu się obudzisz- mrugnął do mnie.

- Okey, zobaczymy- powiedziałam ugodowo, nie chcąc psuć kumplowi humoru.

***

Wypite 2 kawy w hotelowej kawiarni podziałały na tyle, że cały mecz byłam w dobrym, bojowym nastroju. Już w drugim secie senność odeszła w siną dal, a w trzecim szalałam ze wszystkimi. Resovia po raz drugi pokonała Jastrzębie, tym razem do zera.

- Hej, Sara- zmęczony Dzik stał przede mną, uśmiechając się serdecznie. Kropelki potu spływały mu po twarzy, a zdarte kolana sygnalizowały przebycie ciężkiej walki.

- Cześć Dziku- odwzajemniłam uśmiech.

- Jak mecz?- spytał rozemocjonowany (mimo przegranej Jastrzębia, Kubiak został MVP, i chyba liczył na jakiś pozytywny komentarz na ten temat…)

- Ujdzie- udawałam że mnie nie interesuje wynik spotkania, robiąc mu na złość.

- Przecież wygraliście!- zdziwił się.

- I?

- Powinnaś się cieszyć, czy coś…- skrzywił się w swym zdegustowaniu.

- A może liczysz na mój podziw? MVP mimo przegranego meczu, no, no- zadrwiłam, aż poczerwieniał na twarzy.

- Za to Ty mogłabyś się tak nie ślinić do Łasko, oczy tylko Ci latały tam i z powrotem- odgryzł się.

- Zazdrosny?- zaśmiałam się złośliwie, szturchając go w ramię.

- Ja? Proszę, o taką wredną małpę?- uniósł się rozzłoszczony.

- Okey, w takim razie wredna małpa gratuluje wygranej w przegranej i zmyka do spoconych Resoviaków- odwróciłam się na pięcie i ruszyłam w stronę szatni- a nawiasem mówiąc, tobie też przydałby się prysznic- walnęłam na odchodnym.

***

Niezadowolona jechałam do mieszkania Dzika razem z Zibim, reszta chłopaków już dawno była na miejscu. Kompletnie nie miałam ochoty na imprezę w domu napuszonego Michała, dzisiejsze spotkanie pozostawiło po sobie tylko niesmak- zupełnie jak gorycz na języku po niedobrym lekarstwie. Ale Bartman tak ładnie prosił, że się zgodziłam. Asi nie było, miała ważne zaliczenie na studiach, a w końcu ktoś musiał go pilnować… No i nie uśmiechało mi się spędzenie wieczoru samej w ciemnym, hotelowym pokoju. 

- O, jaśnie księżniczka jednak nas zaszczyciła- zadrwił na powitanie, otwierając nam drzwi.

- Nie mogłam wytrzymać nawet chwili bez ciebie, Michasiu- odpowiedziałam w tym samym tonie, zdejmując kurtkę i wieszając ją na odpowiednim miejscu, celowo omijając wyciągniętą po odzienie rękę gospodarza. Zacisnął szczęki.

- Oj Michu, nie rób tak bo dostaniesz szczękościsku i nici z sesji w Playboy’u…- Zibi poklepał przyjaciela po ramieniu.

- Spadaj, Bartman, lepiej powiedz gdzie zgubiłeś blondynę- warknął urażony Dzik.

- Nie ma. Studia, te sprawy- poruszył porozumiewawczo brwiami.

- Dobrze, może spędzimy trochę czasu razem- ucieszył się, nawet nie próbując tego ukryć i gestem wskazał nam drogę do salonu, skąd było już słychać głośne basy i rozchichotane tenory.

Zagwizdali na nasz widok i zrobili miejsce do siedzenia. Z kobiet była tu jedynie dziewczyna Patryka i Holmesa, Resoviacy gościli w męskim gronie. Siadłam między Kosą a Igłą, może dlatego, że tam było najwięcej miejsca, a może chciałam zdenerwować Dzika? Sama nie wiem.

Przynoszę kolejne piwa z lodówki, a Patryk podkręca muzykę. Z drugiego końca salonu, połyskują zagadkowe, niebieskie oczy. Chociaż bardzo chcę gadać z Zibim, mój wzrok ciągle wraca jak bumerang w tamten punkt wszechświata. Rozmawia z Kosą śmiejąc się perliście, a tamten jak urzeczony patrzy na nią maślanymi oczami. Czy ona robi to na złość? Kolejny łyk zimnego piwa. Chciałbym z nią pogadać normalnie, bez tych ciągłych sprzeczek.

- Ja widziałem ostatnio Drive- wtrącam się do rozmowy.

- I jak ci się podobało?- zwraca się zainteresowana w moją stronę, błyskając oczami.

- Nie lubię Goslinga- stwierdzam- pies na baby- i krzywię się w grymasie.

- Ale zagrał genialnie w tym filmie, nie możesz zaprzeczyć- rzuca mi kolejne słowne wyzwanie.

- Jakby był trochę autystyczny- wzdrygam się.

- O to właśnie chodziło!- rozemocjonowana poprawia się na sofie i pochyla się w moim kierunku. Odbieram to jako zaproszenie do dyskusji. Zdecydowanie przechodzę przez pokój i siadam obok niej. Czujnie patrzy mi w oczy- genialnie stworzył swoją postać.

- Wolę tą blondynkę- westchnąłem- ona dobrze zagrała.

- Serio, aktorkę jednej miny?!- jęknęła zaskoczona- nic gorszego nie mogłeś powiedzieć- unosi w geście rezygnacji piwo i wypija potężny łyk.

- Dobra, może co do muzyki się zgodzimy- wtrąciłem ugodowo- genialna ("A real hero").

- O tak, muzyka cudowna, potwierdzam- westchnęła rozmarzona- nie wiedziałam że jesteś takim melomanem, Kubiak!- mruga do mnie wesoło.

No, w końcu w czymś się zgadzamy- wzdycham z ulgą i prowadzę rozmowę dalej. Żywo gestykuluje, niebieskie oczy połyskują w mroku, rumieńce wychodzą na gładkie policzki. Jedynie siedzący obok Kosa jest niezadowolony z takiego obrotu sprawy. Po jakimś czasie porywa ją do tańca. Nie wiem jak to się dzieje, ale czuję jak moje ręce zaciskają się na udach, gdy widzę jak przytula ją do siebie. Zdegustowany i zły idę do kuchni, tam chyba zniknął Zibi.

***

W końcu poszli. Zostaliśmy we trójkę- ja, Bartman i Sara. Siedzimy na kanapie i oglądamy film. Uparłem się, że pokażę jej Gran Torino. Otworzyłem wino, ostatnie jakie zostało z imprezy. Kontemplujemy w ciszy. Siedzi między mną i Bartmanem z nogami pod brodą, emocje przewijają się przez tą śliczną twarz.

- Nalej mi jeszcze- prosi, nie odwracając głowy od ekranu.

- Nie za dużo?- pytam zaniepokojony.

- Spokojnie, nie zarzygam ci kibla- chichocze drwiąco- no już, Kubi, nie bądź miękki Bolo.

- Ej, daruj sobie, pijaczka- szturcham ją w ramię, ale nalewam wino do wystawionego kieliszka, po namyśle też sobie- A teraz, on…- zawieszam głos.

- Cicho, nie mów!- krzyczy zdenerwowana- psujesz film!

- O to mi właśnie chodzi- śmieję się szyderczo.

- Jak mi powiesz, obiecuję że więcej żadnych spotkań Sara- Kubiak- zagroziła palcem wskazującym.

- Też mi strata- prycham rozochocony.

- Lepiej się uspokój i daj pauzę, a ja pójdę zdjąć soczewki.

- O, nosisz kontakty?- dziwię się- krecik, krecik- szydzę.

- Odezwał się- mruga wesoło i idzie do łazienki.

- Też zdejmę, już mnie oczy szczypią- wyjaśniam, wchodząc za nią.

Pochylam się nad umywalką, myję ręce. Wielkie cielsko Kubiaka jest tuż obok i co jakiś czas szturcha mnie w bok, na co ze zdwojoną siłą mu oddaję. Jego ręce są takie ogromne, wygląda to przekomicznie jak oboje równocześnie gmeramy sobie pod powiekami, próbując złapać złośliwe szkliste powierzchnie.

- Pierwsza, wygrałam!- krzyczę i zakładam okulary.

- Za to ja pierwszy będę na kanapie!- chichocze. W drzwiach łapię go za koszulkę, i mocuję się z nim. Prycham, fukam, napieram pięściami na wielki tors i w końcu udaje mi się go wyprzedzić. Wskakuję pierwsza na siedzenie obok Zibiego i pokazuję język Kubiakowi.

- No i co, siatkarzu? Pokonała cię mała kruszyna- śmieję się drwiąco.

- Dobra, z tej okazji wznieśmy toast. Za pierwsze i jedyne zwycięstwo Sary nad Michałem- śmieje się Zibi.

- Ja ci dam!- walę go pięściami w brzuch, a on tylko mnie łaskocze w stopę, na co dostaję szaleńczego napadu śmiechu. Kubiak przyłącza się do tych tortur, gilgocząc drugą nogę- zaraz zwariuję! Puszczajcie!- chichoczę i krzyczę na zmianę.

- Nie, dopóki nie powiesz kto jest najprzystojniejszym siatkarzem na ziemi- droczy się ze mną Kubiak.

- Chciałbyś, Kubiak! Już wolę Zibka!- prycham, ciągle się śmiejąc- przynajmniej nie ma takiego kartofla zamiast nosa- chichoczę.

- Odezwała się mała piękność- szydzi, torturując teraz moje kolano.

- Mała to jest twoja pała, a ja jestem niska, jeśli już- odgryzam się i ostatkiem sił chwytam go za włosy i mocno ciągnę.

- Au!- krzyczy- puszczaj wredoto!- próbuje się uwolnić, ale to tylko powoduje że ciągnę mocniej. Jednak impet jego gwałtownego ruchu unosi mnie do góry i nasze twarze znajdują się tuż obok siebie.

- Obiecaj że nigdy tego nie powtórzysz- syczę, patrząc mu prosto w oczy. Nie może uciec wzrokiem, ale nawet nie próbuje. Chwyta mnie za rękę która trzyma jego włosy i delikatnie rozluźnia uścisk.

- Niedoczekanie Twoje- uśmiecha się drapieżnie, przybliżając jeszcze bardziej swoje usta do moich i nagle spycha mnie na oparcie kanapy. Zaskoczona mrugam kilkakrotnie, nie rozumiejąc co się stało.

- Szalony!- gwiżdże Zibi- ja bym na twoim miejscu już szykował trumnę…

- My się tylko tak czubimy, co nie, Sara? – mruga do mnie wesoło. Co to było?!- dziwię się w duchu.

- Jasne, Dziku. Którejś nocy zaskoczę cię w twoim własnym łóżku- odwzajemniam mrugnięcie. Cholera, jak to zabrzmiało!- denerwuję się na siebie.

- Mam nadzieję że tylko w kwestii pozytywnej- porusza porozumiewawczo brwiami, na co pokazuję mu język i przytulam się do zbyszkowego ramienia.

- Oglądajmy dalej, co?- łagodzi sytuację Zibi i obejmuje mnie. Wypite wino, siarczysta kłótnia, łaskotki  i zmęczenie dają się we znaki. Moje powieki stają się coraz cięższe, oddech spowalnia, ciało rozluźnia się przy bartmanowym cieple, głosy aktorów zlewają się w jeden bełkot. Odpływam…

Nawet nie wiem kiedy usnęła. Skończyliśmy oglądać film i dopiero wtedy okazało się że Sara leży wtulona głęboko w objęcia Morfeusza. Zibi delikatnie przykrył ją kocem, zdjął okulary i ułożył jej głowę na swoich kolanach.

- Jak śpi, to nie wydaje się taka straszna- chichoczę.

- Stary, to siekiera a nie wiejskie dziewczę- upomina mnie- swoją drogą, nie wiem czemu tak się o wszystko kłócicie, musisz ja piekielnie denerwować- śmieje się cicho.

- Ona zaczyna- unoszę się- to co, mam jej odpuszczać tylko dlatego że jest kobietą?- przyglądam się filigranowej, uśpionej twarzyczce i ten widok mimo wszystko strasznie mnie rozczula.

- Powinieneś odpuścić- kwituje- Sara jest bardzo wrażliwa. Może nie wygląda, ale uwierz mi na słowo- poważnieje na moment.

- Proszę, nie wciskaj mi takich kitów- prycham.

- To tylko ochronny pancerz, nie chce się za bardzo odkrywać, żeby ktoś jej ponownie nie skrzywdził…- zamyśla się i gładzi śpiącą po głowie.

- Ponownie?- zawieszam głos.

- Nie powinienem ci mówić, w końcu przyjaźnimy się, mówi mi pewne rzeczy w sekrecie- przepraszająco się tłumaczy- powiem tylko tyle- jej poprzedni facet okazał się kawałem gnoja. Dlatego trzyma wszystkich na dystans.

- Dobra, nie wnikam- mówię miękko, poprawiając koc na delikatnych ramionach.

- Może kiedyś sama Ci opowie- mruga do mnie- znacie się tak krótko a jesteście jak brat i siostra- szczerzy się.

- Bardzo ładna siostra- uśmiecham się.

- Nie zaprzeczę- wzdycha z rozmarzeniem Zibi- od początku mi się spodobała, mimo blond włosów- chichocze.

- To czemu…? –nie kończę, doskonale wie o co chcę zapytać.

- Bo nie. Dzięki niej jestem z Asią. I nie zamieniłbym tego na nic innego- uśmiecha się zadowolony, i jest to szczery uśmiech- jestem szczęśliwy. A Sara jest najlepszą kumpelą jaką można sobie wyobrazić, przyjaciółką.

- Stary, ja tego kompletnie nie rozumiem- wtrącam, zaczynając uwierający mnie temat- a to, że Aśka była po drugiej stronie barykady już się dla ciebie nie liczy?- sam nie wiem kiedy podnoszę głos. Sara lekko porusza się na kolanie Zbyszka i mruczy coś przez sen.

- Cicho, matole, obudzisz ją!- syczy i kładzie palec na ustach- zanieś Sarę do sypialni, to normalnie pogadamy. Unosi głowę leżącej a ja delikatnie biorę ją na ręce.

- Jaka lekka- śmieję się cicho, a jej głowa ląduje na moim ramieniu- gdzie w tym ciałku mieści się tyle złośliwości?- nie mogę się nadziwić. Przez sen obejmuje mnie za szyję, chuchając mi w skroń. Łaskocze mnie to ale twardo niosę ją do łóżka. Delikatnie układam na pościeli, i próbuję rozluźnić splecione na moim karku małe dłonie. W tym momencie otwiera zaspane oczy i uśmiecha się, a przecież nasze twarze dzielą centymetry.

- Hej, Dziku- nieprzytomne niebieskie tęczówki hipnotyzują.

- Spokojnie, śpij maleńka- całuję ją w czoło i kładę rozluźnione już palce na pościeli.

- Przepraszam za tamto- szepcze z dalekiej krainy Morfeusza i ponownie usypia.

- To ja przepraszam- mówię miękko, patrząc na tą piękną, elfią istotę, tak bliską a zarazem tak odległą. Pełną sprzeczności, trudną łamigłówkę. Na palcach wychodzę z pokoju, zamykając za sobą drzwi.

***

Budzę się nagle, wiedziona złym przeczuciem. Odrzucam kołdrę i zdecydowanie wstaję. Oho, samolot jeszcze nie przestał działać, chwieję się lekko, ale idę. W salonie ciemno, kuchnia to samo. Smuga światła spod drzwi łazienki nie jest tylko złudzeniem- dobiega mnie charakterystyczny odgłos. Zdecydowanie wchodzę do środka i trafiam na opłakany widok. Misiek klęczy nad toaletą, walcząc ze swoim żołądkiem, którego gwałtowne ruchy zwrotne wstrząsają całym wielkim ciałem.

- Boże, Michał- kucam obok niego, sama powstrzymując mdłości. Jedną rękę kładę mu na czoło, a drugą delikatnie na brzuchu, przez co moje ciało obejmuje jego plecy, chroniąc przed możliwym upadkiem lub bliskim spotkaniem głowy z muszlą. Moja wychłodzona ręka napotyka gorącą, nagą skórę.

- Nie musisz na to patrzeć- szepcze umęczonym głosem między jednym a drugim aktem nieczystości.

- Przestań- przytulam się mocno do jego pleców, dodając mu siły- każdemu może się zdarzyć.

- Ale nie mi- jęczy, opiera się o ścianę i chowa głowę w dłoniach- umieram.

- Ej, spokojnie. Zaraz przyniosę Ci wody i jakąś koszulkę, bo zamarzniesz- poklepuję go po ramieniu i udaję się do kuchni, a potem do szafy z odzieżą. Wracam po chwili z wielką bluzą, którą pomagam mu założyć i zapiąć oraz szklanką wody, którą wypija z trudem.

- Dzięki- uśmiecha się mimo zmęczenia- a zaraz to Ty się przeziębisz- wskazuje na moje bose stopy (skarpetki musiały mi się zsunąć jak spałam, rzeczywiście było troszkę chłodno, a z kolei lekka bluzka nie chroniła specjalnie mojego ciała przed zimnymi płytkami).

- Jest dobrze- bagatelizuję sprawę- wypij jeszcze- rozkazuję i napełniam po raz kolejny szklankę. Wypija posłusznie, lekko się krzywiąc. Siadam obok niego pod ścianą i pozwalam by oparł ciężką głowę na moim ramieniu- lepiej?- pytam jego brązowe włosy.

- Yhm- mruczy niewyraźnie- chodźmy stąd, zimno- ostrożnie wstaje, badając reakcję żołądka.

- Nie chcesz jeszcze posiedzieć?- upewniam się, ale tylko kręci głową i kieruje się w stronę salonu, skąd słychać smaczne pochrapywanie Zbyszka.

- Nawet o tym nie myśl!- chwytam go za rękaw- śpisz w łóżku, zaraz przyniosę miskę.

- A ty gdzie będziesz spać?- zaniepokojony nie puszcza mojej ręki. W końcu uwalniam się i popycham go w stronę sypialni.

- Tu- pokazuję na drugą stronę łóżka i pomagam mu się położyć z podwiniętymi nogami. Wracam po potrzebne akcesoria i kładę na ziemi od jego strony. Z niedowierzaniem patrzy na moje poczynania- tylko mi jeszcze daj koszulkę do spania, bo w tych dżinsach gniotę się jak jakiś kaszalot- chichoczę. Bez słowa wskazuje miejsce, skąd biorę pierwszy podkoszulek z brzegu- odwróć się- rozkazuję, ale bez potrzeby, i tak leży na boku. Szybko zdejmuję ubrania, zostaję w koszulce i majtkach.

- Chcesz spać z zarzyganym, wrednym Dzikiem?- pyta gorzko- wesoło. No, jakieś resztki humoru ocalił…

- Jak taki styrany to nawet do przeżycia- śmieję się i kładę obok niego- pomasować ci brzuszek?- szepczę mu do ucha drwiąco.

- Nie zaszkodziłoby- chichocze i przykrywa nas kołdrą- Jezu! Ale masz zimne stopy- wrzeszczy gdy dotykam jego swoimi- lodowa dama!

- Nie marudź, śpij- ucinam dyskusję, przytulam się do jego pleców i zamykam oczy- a, i jakbyś rzygał to do miski, nie na mnie- proszę drwiąco.

- Dobra, dobra, cicho już- mruczy sennie, nasze oddechy uspokajają się i zasypiamy.

                                                                                                                                                                     
Kolejne, ostrzejsze starcie na linii Sara-Kubiak. Jak się podoba? W następnym więcej tajemniczych historii, bo już trochę wieje nudą ;p.
Dziękuję serdecznie za wszystkie miłe komentarze- ciągle nie mogę uwierzyć że tak wiele z Was czyta moje wypociny! Mam tylko jedną małą prośbę- wpisujcie się w informatorze jeśli mam Was informować- PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ! To mi bardzo pomoże, bo zaczynam się gubić, wolałabym mieć Was wszystkie w jednym miejscu :) 
Pojawiają się pytania jak często dodaję nowe rozdziały- przysięgam, nie wiem. Piszę na bieżąco, i od razu wstawiam. A że niestety przeżywam bolesny powrót do studenckiego życia- czasu jak na lekarstwo. Również dlatego mam takie straszne zaległości w Waszych historiach- obiecuję, nadrobię! 

Pozdrawiam Was serdecznie i ślę buziaki, S. ;*