Rozdział VII- czyli dzikie spotkanie z Dzikiem

- Dodaj tu jeszcze cebuli, ja skoczę po kminek- Zibi wyciera ręce o ścierkę i szybko zakłada buty.

- Kup jeszcze oregano, dodamy do deepu!- krzyczę za nim, gdy znika w przedpokoju.

- Dobra, zaraz wracam. Nie spal mi domu!- trzask drzwi wejściowych oznacza że zostałam sama.

Gotujemy na przyjazd wygłodniałej bandy. Zibi od rana jest podenerwowany- a może podekscytowany? Najpewniej jedno i drugie- w końcu przyjeżdża też Asia. Co z nimi? Nie powiedział mi wszystkiego, nie mieliśmy jakoś okazji na zwierzenia. Ostatnio każde z nas jest zabiegane, od czasu wypadu z Kosą nigdzie nie balowaliśmy- nawet jednego, nudnego, kumpelskiego wieczoru. Ciężkie treningi, kolejne mecze, lekkie kontuzje. Po prostu wir pracy. Ale z tego co widziałam „dawno temu w barze”, chyba wszystko szło w dobrym kierunku. Trzymam mocno kciuki!

A Kosa? Uspokoił się po naszej rozmowie, zaczęliśmy normalnie gadać, co punktuje w pracy. Dzisiaj zagra już w wyjściowej szóstce. Paul w końcu otrzymał odpowiedź od prawnika- sprawa w toku, wciąż tylko czyhamy na kapusia- w końcu noga mu się powinie, a wtedy… Płaczę, ale to od cebuli.

-  „Cebulasta na zewnątrz, cebulowa do rdzenia, mogłaby wejrzeć w siebie cebula bez przerażenia”- powtarzam dobrze znane słowa i jak zawsze w tej sytuacji nachodzą mnie ciemne myśli.

- Co tam mruczysz?- wesoło wkroczył Zibi z siatką pod pachą- kupiłem jeszcze kilka rzeczy, mogą się przydać- spojrzał na moje załzawione oczy i bez ceregieli podsunął mokrą ścierkę pod nos. Podziałało, jak zawsze.

- Mruczę sobie o cebuli. Chodź tu, te Twoje wielkie łapska w końcu na coś się przydadzą- pociągnęłam nosem. Posłusznie wziął się do roboty, przejmując ode mnie ostry nóż.

Skończyliśmy sałatkę, a pyszna pieczeń rumieniła się w piekarniku. Ciasto czekało na swoją kolej, gotowe do włożenia w piekielny ogień.

- To co, zbieramy się? Murzynka włożę jak tylko przyjadę z meczu. Akurat zanim się tu wszyscy zbierzemy i zjemy kolację, będzie gotowy- zatarłam ręce. Już teraz chętnie bym skosztowała tych pyszności!

- Dobra, mistrzu kuchni. A teraz kto pierwszy, prowadzi!- krzyknął i zerwał się do biegu. Super, znowu mnie zaskoczył, zgred jeden- jęknęłam. Chwyciłam klucze do zbyszkowego mieszkania, zamknęłam je i zbiegłam na łeb na szyję po schodach.

***

Atmosfera nieziemska. Kibice Jastrzębia i Sovii przekrzykują się w przyśpiewkach, zagrzewając swoich do walki. Dostrzegam po drugiej stronie siatki Michała Łasko, nie da się na niego nie patrzeć… Jest i Dzik- przyjaciel Zbyszka. Wymieniają się przed meczem uściskiem dłoni i serdecznie poklepują po plecach. Walka dwóch siatkarskich gigantów! Kto ją wygra?

Początek przebiega po naszej myśli, wygrywamy z dużą przewagą. W drugim secie coś się psuje, Zibi jest jakiś rozkojarzony, nie kończy ataków. Cholera! Co jest?! Dawaj Bartman, nie bądź ciota! – przywołuję go w myślach do porządku. Rozglądam się po trybunach- gdzie Aśka? Acha, o to chodzi… Nie ma jej! Emocje biorą górę. Krzyczę ze wszystkimi, gdy przegrywamy kolejną partię. Krótka przerwa- teraz jest chwila na pogadankę trenera. Chłopcy poklepują się po plecach, dodają sobie animuszu. Testosteron aż kipi. Tylko Bartman jest przygaszony.

- Zibi, Aśkę na pewno coś zatrzymało, nie przejmuj się! Graj na maksa, nie bądź dupą wołową- przekrzykuję wrzawę na hali.

- Gram! – krzyczy rozwścieczony moimi słowami.

- To graj kurwa lepiej! – pokrzykuje Igła- bo zmieni cię na Shopsa.

- To niech zmieni.

- Walcz, nie pierdol!- klepię go po plecach- wyłącz się.- Nasze ostre słowa chyba w końcu go przekonują, bo wchodzi na parkiet z bojową miną. Przyjęcie, wystawa, Kosa markuje atak, Zibi w górze… Tak! W końcu w boisko! Rozkręca się, wbija gwóźdź za gwoździem. Igła broni jak szalony ataki Węgla, kolejne krótkie Pita i Kosy- gramy w końcu naszą siatkówkę! Nareszcie! Śpiąca królewna łaskawie się obudziła! Skaczemy wszyscy prawie pod sufit w sztabie, gdy chłopcy kończą seta 25:22.

W  tie-breaku doprowadzamy do przewagi. Nie dajemy sobie wyrwać zwycięstwa, w końcu ostatni gwizdek rozbrzmiewa na Podpromiu. Yes, yes, yes! Szalony taniec na środku boiska, wiwat kibiców niemal roznosi halę. Salsa! Fiesta, ole`! Zmiażdżona w uścisku Zibiego, ledwo mogę oddychać.

- Dzięki- szepcze mi do ucha- a Asia już jest, mignęła mi.

- No  widzisz- zaśmiałam się- trzeba było tak od początku grać, dupo wołowa- pokazałam mu język.

- Ja ci dam!- krzyknął za mną gdy pobiegłam do reszty siatkarzy, ale  ja tylko macham na niego ręką.

- Sara! – woła mnie trener. Podchodzę do niego, z pytajnikiem wymalowanym na twarzy- nie wiem co mu nagadaliście z Igłą, ale poskutkowało- a, chodzi o nasz „młot”.

- Zimny prysznic zadziałał, najważniejsze że wygraliśmy!- ściskam serdecznie jego rękę.

- No, leć- pokazał na Zibiego, który przywoływał mnie gestem.

Zbliża się z ogromnym uśmiechem wymalowanym na twarzy. No, tego nie spodziewałem się zupełnie. Wiedziałem że jest ich nową fizjoterapeutką, słyszałem już co nieco od Skry i ZAKSY, ale to i tak nic. Podczas meczu mignęła mi kilkakrotnie jak dopingowała Sovię, niezłe płuca! A jak ją Zibi ściskał po meczu… I Aśka wita jak najlepszą przyjaciółkę. Kosa nie odwraca wiernego, psiego spojrzenia. Staje przede mną i wyciąga rękę.

- Sara- przedstawiam się, wyciągając rękę do Michała- słynny Dzik, hm?

- Kubiak- ujmuje moją dłoń, która przy jego ogromnej, o owiniętych palcach, wydaje się być dziecięcą.

Jezu, jakie spojrzenie. Jasne oczy przewiercają mnie na wylot. Śliczna.

- Graliście bardzo dobrze, ale Zibi włączył drugi bieg i zakończył sprawę- zaśmiałam się z tej dwuznaczności, a wszyscy obok mi zawtórowali.

- Ogier, nie siatkarz- dogryzł przyjacielowi i zwrócił się do mnie- powiedz mi o Kosie, podobno miał kontuzję łydki, jak to możliwe że dziś grał, i to na sto procent?- spytał ze szczerą ciekawością.

- Udana współpraca, można tak powiedzieć- skwitowałam, mrugając wesoło do stojącego obok Grzegorza.

Do tego inteligentna i z poczuciem humoru. Zibi, Zibi, po co Ci ta Aśka?!

- Dobra kobiety, dość tych ploteczek! Czas na wyżerkę!- zadecydował Bartman.

- Sezam w kieszeni, jedziemy z Tyczką pilnować murzyna- krzyknęłam wojskowym tonem,  używając szyfru, a reszta patrzyła na nas z rozbawieniem, nie rozumiejąc o co chodzi.

- Tylko nic nie przypal, kapralu!- pogroził mi palcem.

- Uważaj, bo nawet kawałka nie dostaniesz!- zagroziłam, pociągając Asię za sobą. Nikoś wziął dziś za mnie zmianę na masażu, co ratowało mi wieczór i dostał za to zasłużonego browara.

- Stary, co za laska! I wy możecie się przy niej skupić?!- jęknął Łasko.

- Już przywykliśmy, teraz nic na nas nie jest w stanie zrobić wrażenia. Za to Wam nieźle oczy latały- znacząco poruszył brwiami Zibi.

- Dobry As w rękawie- westchnąłem z uznaniem- nam to by się Taki przydał…

- Możesz dziś z nią spróbować pograć, chociaż raczej wszystkich kart nie odkryje- odniósł się inteligentnie do tematu, poklepując mnie po ramieniu- to ostra sztuka, co nie, Kosa?

Grzesiek zmieszał się lekko, ale przytaknął Zibiemu. Wiedziałem już wszystko, z Kosy czyta się jak z książki. Owinęła sobie Resoviaków wokół palca, mam tylko nadzieję że nie środkowego. Jego pokazanie tylko pogorszyłoby sytuację wszystkich drużyn w PlusLidze… To robi wrażenie! Chcę ją lepiej poznać, nie ma co!

***

- Zibi, to ty?- krzyczę z kuchni, gdy słyszę trzaśnięcie drzwi wejściowych i pochylam się nad drzwiczkami piekarnika.

- Przedstawiam Ci Misiek tyły naszej Sary- zarechotał Bartman tuż za mną. Gwałtownie się wyprostowałam, a moja głowa doznała bliskiego spotkania z pechowo uchylonymi drzwiczkami kuchennej szafki.

- Au… - rozmasowałam pulsujące miejsce- zboczeniec.

„Dzik jest dziki, dzik jest zły…”- tym razem szybki. Michał jednym susem znalazł się przy lodówce, wyjął skruszony lód, owinął go w kuchenną ścierkę i przyłożył mi do głowy.

- Może nie będzie guza- uśmiechnął się pocieszająco. Z bliska był taki ciekawy! Zawsze myślałam że ma szare oczy, a tu okazuje się że są intensywnie niebieskie! No i ten uśmiech…

- Dzięki, Michał- wytrzymał intensywne spojrzenie, nawet się nie speszył- Chodźmy do Asi, co?- poprowadziłam ich do salonu, gdzie Tyczka przygotowała już stół, talerze, kieliszki i wszystko co było potrzebne do naszej uczty.

Przyznaję, w obcisłych spodniach wygląda jeszcze lepiej niż w dresie. Ale ten tekst Zibiego- myślałem że zapadnę się pod ziemię! A gdy odwróciła się i spojrzała takimi roześmianymi, wielkimi oczami, no po prostu brak słów! I jeszcze mu pocisnęła… Szybko starałem się zatrzeć niefortunne wrażenie, nie wiem czy się udało. Pewnie teraz sądzi że myślę tylko o jej pośladkach… Czekając na przyjście zgrai, pomagam nosić im jedzenie. Pachnie nieziemsko!

- Michał, tylko się nie popluj do sałatki, proszę- zachichotał Zibi- dość się namęczyliśmy z Sarą...

Super, on zawsze musi wyjechać z czymś takim…

Przeraźliwy dzwonek wyrywa nas z rozmowy. Sara szybko się podnosi i biegnie otworzyć, bo Zibi majstruje coś w kuchni.

- Panowie, zapraszamy!- słychać jej wesoły głos z przedpokoju i rumor wielkich ciał. Po chwili wchodzi, a za nią pokaźne stadko siatkarzy- tylko proszę łaskawie nie gapić się na mój tyłek- gwałtownie odwraca głowę, przyłapując Jastrzębian na gorącym uczynku.

- Wybacz im, bo nie wiedzą jaki ból potrafisz zadać- zachichotał z samego tyłu Igła.

- Nie chcecie wiedzieć- potwierdził Kosa, siadając obok mnie.

- Już przynoszę żarło!- zawołał z kuchni Zibi i wkroczył z daniem głównym. Wszystkim zaświeciły się oczy, a siatkarskie kiszki zagrały wesołego marsza.

- To co głodomory, jemy!- Sara zaczęła nam nakładać solidne porcje a Asia podsuwała sałatkę. Rozmowy ucichły, każdy zajął się własnym talerzem.

Panowie jedli aż im się uszy trzęsły, ja również wsunęłam swoją porcję z apetytem zapaśnika sumo. Tylko Asia dziubdziała w talerzu jak wróbelek. Z ostatnim kęsem pieczeni i sałatek wybuchła głośna wrzawa. Siatkarze reprezentacyjni dawno się nie widzieli, a było co opowiadać! Śmiechom i przekomarzaniom nie było końca. Natomiast z pierwszym słowem Łasko, od razu dopadł mnie czar Włochów. Słuchałam opowieści z Jastrzębia ze szczerym uśmiechem, atakujący potrafił zaczarować samymi oczami!

- Nie, to nie było tak- wtrącił Dzik- źle mówisz.

- Oj Michu czepiasz się- zaśmiał się Patryk.

- Dobra, skoro jesteś taki mądry, powiedz lepiej jak wszystko się skończyło- zagadnął Łasko.

- Ana Ivanovic przegrała, a Patryk był niepocieszony i zapił się w klubie, wynosił go Michał a ja tylko użyczyłem samochodu- prychnął zły.

- Dobrze że przegrała, Radwańska była sto razy lepsza- wtrąciłam.

- Błagam, Iśka? Nie cierpię jej- jęknął Dzik.

- Bo co, bo nie ma takiej ładnej karnacji i nie rozbiera się do magazynów?- zdegustowana skrzywiłam się w grymasie.

- Przynajmniej jest na co popatrzeć. Chyba mi nie powiesz że oglądasz Djocovica dla pięknych serwów- odciął się z pobłażliwym uśmiechem.

- Djocovic to nowe pokolenie tenisa, pięknych serwów ma w zanadrzu aż nadto. Nie to co Federer, który już dawno powinien pożegnać się z karierą. „Trzeba wiedzieć kiedy ze sceny zejść niepokonanym”- zacytowałam. Uniósł brwi z powątpiewaniem.

- To co powiesz o Świdrze?- zaatakował, bojowo wbijając wzrok w moje tęczówki.

- Nie chcesz chyba plotkować o swoim koledze?- zaniepokoiłam się- niezbyt honorowe. A Świder to wyjątek potwierdzający regułę- gdyby nie kontuzje, byłby z Wami na każdym zgrupowaniu-ucięłam dyskusję.

- Skoro już jesteśmy przy siatkówce, to może powiesz którego z nas kochasz najbardziej?- Igła przygarnął mnie ramieniem, chcąc rozładować stojącą atmosferę.

- Żadnego- pokazałam mu język- same bufony, nie wiem skąd bierzecie te żony!

Przynajmniej śmiał się uroczo, bo rozmowa nie bardzo nam podeszła. Po chwili spoważniał, a w jego oczach dostrzegłam jakiś pierwiastek smutku. Popatrzył na swoje skrzyżowane dłonie i lekko się zamyślił. Gdy nic nie mówił, można było z nim wytrzymać- uśmiechnęłam się pod nosem.

- To co, pogadamy jeszcze o sporcie?- zagadnęłam, chcąc go zabawić rozmową, w końcu pierwszym wrażeniem nie należy się zrażać. A nie lubię gdy ktoś obok mnie się smuci- Liga Mistrzów?

- Misiek nie lubi piłki nożnej- wyjaśnił Zibi z drugiego końca salonu. Teraz dopiero się zorientowałam, że wszyscy przysłuchują się naszej rozmowie.

- Pierwszy raz spotykam faceta który nie lubi kopanej- szczerze się zdziwiłam.

- Bywa, pewnie niewielu ich spotkasz- powiedział już z sympatią, a w niebieskich oczach zawitały wesołe ogniki.

- Dobrze, nie muszę udawać że mnie interesuje- odetchnęłam z ulgą i zaśmialiśmy się oboje. No, coraz lepiej nam idzie!- masz u mnie plusa!

- Sara, czuję że murzynek dochodzi- porozumiewawczo ruszył brwiami Bartman, na co zerwałam się i pobiegłam do kuchni, potykając się o swoje szpilki.

-Boże, co za idiota. Najeżdżać na niewinną dziewczynę tylko dlatego że ma inne zdanie- co jest ze mną nie tak?! Zrażę ją i tak zostanie do końca naszej znajomości- wiem jak jest- myślę, idąc do kuchni. Patrzy ze zdziwioną miną, chyba nie spodziewała się że przyjdę pomóc.

- Podałbyś mi nóż? Jest tam na suszarce pod sufitem- pokazuje- ja nawet w szpilkach muszę się wspinać na palce…

- Proszę, królewno- uśmiecham się, podając ostrzem do dołu. Kroi ciasto szybkimi ruchami, co jakiś czas podnosząc na mnie zagadkowe oczy.

- Będziesz tak stał, czy wyjmiesz wino z lodówki?- zadrwiła a ja posłusznie wyjąłem butelki alkoholu.

- Wolisz białe czy różowe?- spytałem, pokazując etykiety.

- Dziś mam ochotę na białe- uśmiechnęła się tak ładnie, że zapomniałem jaka z niej wredota.

- Ja też, teraz mi tylko powiedz gdzie Zibi trzyma korkociąg- odwzajemniłem uśmiech.

Ciasto zostało przywitane głośnym wiwatem, podobnie jak niesione przez Miśka wino. Alkohol dodawał pikanterii naszym rozmowom, a czas płynął wartkim strumieniem, zrobiło się grubo po północy. Najbardziej pijani i zmęczeni panowie wkrótce się zebrali do wyjścia, został tylko Igła, , Pit, Kosa i Dzik. Z tym ostatnim rozmawiało mi się coraz lepiej. Sprzeczaliśmy się o drobne szczegóły, ale w wesołym tonie. W końcu i Resoviacy się zebrali, piekielnie zmęczeni po ciężkim meczu i udanym wieczorze. Odprowadziłam ich do drzwi razem z  Dzikiem, który podreptał dalej za mną do kuchni, ciągle komentując naszą rozmowę.

- Maserati jest cudowne, nie wiem czemu tak ci nie leży- zaśmiał się.

- Wolę auta z duszą, bez urazy- mrugnęłam do niego i zaczęłam wkładać naczynia do zmywarki.

- Takie lamborghini to ma duszę! No i do tego ładnych parę koni mechanicznych więcej od Twojego Jeepa (już poznał wszystkie szczegóły dotyczące mojego ukochanego Commandera)- sceptycznie wytknął wady mojej bryki, wkładając brudny talerz z drugiej strony.

- A gdzie jakiś szacunek dla leśników i wysokich siedzeń?- przychyliłam głowę w bok, przyglądając się uważnie jego ogolonej brodzie.

- Brak. A bobra zacząłem golić jakiś czas temu- odpowiedział na moje nieme pytanie i dołożył brudny kieliszek po winie.

- No tak, kobiety farbują włosy na znak zmian w życiu, a faceci golą brody- uśmiechnęłam się ze zrozumieniem i włączyłam maszynę myjącą.

- Jak mi teraz zaczniesz wyjeżdżać z tekstami o męskich szowinistach, to…- zawiesił złowieszczo głos.

- Nie zacznę- westchnęłam- takie ogólniki do niczego nie prowadzą. Ale co…?

- To bym Cię zdzielił tą ścierką, tak jak teraz- zachichotał i rzucił we mnie materiałem. Złapałam, i szybko odpowiedziałam tym samym.

- Dobra, refleksem z siatkarzem nie wygram- zrezygnowałam z zabawy- chodźmy już, co? Niech się sobą nacieszą- wskazałam głową w stronę salonu, gdzie Asia siedziała wtulona w Zbyszka. Ucałowałam siarczyście oboje i wyszliśmy w ciemną noc. Byłam strasznie zmęczona, ale towarzystwo Dzika odganiało senność, kłótnia skutecznie mnie pobudzała. Uparł się, że mnie odwiezie taksówką, na co zaproponowałam spacer bo daleko nie było.

Idzie równym krokiem obok, o dziwo nadążając za moimi wielkimi stopami. Napotykamy krawężnik, a ona przechodzi po nim, robiąc „samolot” jak mała dziewczynka. Zachwiała się, ale złapałem ją kiedy była bliska upadku. Przez moment poczułem bliskość jej ciała. Rozbawiona zachichotała cicho. Taka drobna w moich ramionach…

- Dlaczego nie lubisz Asi?- spytała gdy już wyswobodziła się z moich objęć. Zaskoczyła mnie tą bezpośredniością.

- Mam swoje powody.

- Dotyczące Moniki- stwierdziła bardziej niż zapytała.

- Tak bardzo fascynuje Cię życie innych?- zakpiłem wkurzony- skąd ona to wszystko wie?!

- Zibi opowiadał- wzruszyła tylko ramionami- ja tam nic do niej nie mam. Brakowało im siebie, to pomogłam tylko zorganizować spotkanie- wyjaśniła, a przecież o nic nie pytałem. Tak łatwo mnie rozgryzła?

- Nie lubiłem jej od początku. I nadal mi się nie podoba że są razem- skrzywiłem się na samą myśl o blondynie w łóżku przyjaciela.

- Łatwo kogoś ocenić, trudniej przyznać się do błędu- skwitowała tylko.

- Znowu ogólniki?- stanowczo zaprotestowałem- Zbyszek to mój najlepszy przyjaciel, znam go lepiej niż ktokolwiek- beształem ją zły, ale słuchała uważnie- i on potrzebuje kogoś zupełnie innego. Kogoś takiego jak ty- spojrzałem jej w oczy, ale tylko się zaśmiała perliście.

- Dobre- ja i Zibi? Nie wiesz co mówisz, Dziku- położyła akcent na ostatnie słowo. Tak moje przezwisko brzmiało zupełnie inaczej! W tej chwili bardziej je polubiłem- dobra, koniec wycieczki. Tu mieszkam- wskazała na blok pod którym się zatrzymaliśmy- trafisz do hotelu czy Cię odwieźć?- zadrwiła.

- Piłaś, maserko- założyłem skrzyżowane ramiona na piersiach i rzuciłem jej mordercze spojrzenie.

- W takim razie miłego buszowania w żołędziach- to chyba miało być serdeczne „do widzenia”- miło było Cię poznać.

- I się pokłócić.

- Żebyś wiedział, dawno mi się tak dobrze nie sprzeczało! Tu wszyscy albo się do mnie ślinią, albo boją, albo traktują jak przysłowiową blondynkę. Tylko na Zibiego i Igłę nie mogę narzekać. Chociaż z nimi kłócić się nie da- rozmyślała na głos.

- Jesteś blondynką- zwróciłem uwagę na niezaprzeczalny fakt.

- Dzięki, mam Cię zbić?- drapieżnie rozsunęła wargi, zupełnie nie zdając sobie sprawy jakie to seksowne.

- Możesz próbować- mrugnąłem wesoło.

- Dobra, koniec tego. Do następnego, Kubiak- uśmiechnęła się po raz ostatni i weszła do klatki.

Z mieszanymi uczuciami wracałem do hotelu. 

Z mieszanymi uczuciami wchodziłam do mieszkania.

                                                                                                                                                              

Witam Was serdecznie i oddaję kolejny rozdział. Miał być wieczorem ale dodaję wcześniej bo do niedzieli mnie tu nie będzie. 

Miało być zabawnie i ciekawie a wyszedł ciągnący się glut. No nic, mam nadzieję że jeszcze tu zajrzycie, kolejny postaram się napisać lepiej ;p 

Dziękuję za wszystkie miłe komentarze- jesteście WIELKIE ! ;))

Happ Iness- odpowiedziałam na Twój komentarz, ale dalej nie wiem co mam zmienić, żeby lepiej Ci się czytało- kolor czcionki, tło w blogspocie, czy w ogóle nie pisać kursywą? Jak ktoś ma jakiś pomysł, to proszę dajcie znać ;*

Pozdrawiam i ślę uściski dla wszystkich wiernych czytelniczek (i tych co zaglądają tu po raz pierwszy również!), S. ;)