Rozdział VI- czyli męska strona Kosy

Nie odzywa się, gdy wracam do domu z treningu. Udaje, że jestem powietrzem, jak co dzień. Przechodzi do salonu z podniesioną głową, omijając moje spojrzenie. Siada na kanapie i włącza telewizor na cały regulator. Głośne dźwięki muzyki ranią moje uszy, a wytapirowany laluś machający rękami napawa obrzydzeniem. Robi mi to na złość- wie że jestem zmęczony… Niezdecydowany stoję na środku kuchni- lodówka czy prysznic? W łazience nie będzie tak głośno, z kolei mój żołądek skręca się z głodu. Wybieram prysznic. Zimne strugi spływają mi po plecach, zamykam oczy i myślę o Jasmine. Dlaczego tak jest? Czemu nie może po prostu się wyprowadzić? Płaciłbym jej alimenty, cokolwiek by chciała. Przecież dla niej to też jest męczarnia, nic nie zyskuje takim terrorem. Chyba nie myśli że mnie odzyska? Nie śpimy nawet w jednym łóżku odkąd się dowiedziała o Sabinie. Drugie dziecko? Aż taka głupia nie jest- kręcę z niedowierzaniem głową.

W ciszy zjadam kanapki w swoim pokoju. Za zamkniętymi drzwiami łatwiej jest mi funkcjonować- nie muszę patrzeć na jej pełną nienawiści twarz. Kiedy to się stało, kiedy to wszystko tak się pogmatwało? Kochałem ją, tego jednego jestem pewien. Byliśmy szczęśliwi tam, w Stanach między zgrupowaniami, ale odkąd straciła pracę, zaczęło się psuć. Między jednym kęsem a drugim dochodzę w końcu do cudownego odkrycia- szef. Mówiła o nim non stop kiedy codziennie wracała z biura, powtarzała jego żarty… A potem nagle cisza w eterze. Zaszyła się w domu, tłumacząc się że pisze, że w końcu ma czas na swoją książkę. I że tamta praca ją ograniczała, ciągnęła w dół. Wyjechałem znów do Europy, ale przyjeżdżałem często. Już wtedy była inna, taka drażliwa. Męczyło mnie samo przebywanie w jej towarzystwie, dusiłem się. A ta kłótnia o pieniądze i małżeństwo przechyliła szalę goryczy. Zerwałem, wyjechałem na dobre i zaszyłem się tu, w Polsce. Poznałem Sabinkę, stałem się nowym człowiekiem, lepszym. Potem cała ta idiotyczna historia… Aż żal wspominać co narobiłem. A wszystko mogło być tak pięknie, mogłem założyć rodzinę, mieć dzieci, być szczęśliwy. W co ona gra? Damn it! Dobrze że chłopaki mi pomagają, a Sabina ma wsparcie Sary, nie wiem co byśmy bez nich zrobili... Oby pozew szybko dotarł do Daga! Może w końcu coś się ruszy, bo dłużej tak nie mogę. Wyprowadzić się do Sabiny? Nie ma takiej opcji- mieszka z koleżankami. A nie stać mnie na utrzymanie dwóch mieszkań, żona przecież nie zarabia. Moja "żona"- jak to groteskowo brzmi. Przecież to fikcja, nie małżeństwo! Jasmine, Jasmine, co ukrywasz? Co takiego się wydarzyło? Bo jestem pewien że to od szefa wszystko się zaczęło...

Jej zielone oczy nade mną, ciemne kosmyki przesłaniają oczy. Ciepły oddech drażni moją szyję, aż wzdycham z rozkoszy. Tulę ją w ramionach, błądzę rękami po całym słodkim ciele. Taka delikatna, subtelna. I czysta. To ja jestem tym złym, to przeze mnie czuje się tak podle. Odwracam ją na plecy, ściągam koronkową bieliznę i obsypuję atłasową skórę pocałunkami. Nie pozostaje mi dłużna, szybko rozpina guziki koszuli. Mocuje się z paskiem, uwalnia mnie. Kocie oczy połyskują w półmroku, malinowe usta rozchylają się drapieżnie. Cała moja, pełna sprzeczności! 

- Paul, nie myśl tyle- szepcze mi do ucha, gładząc wysmukłą dłonią po policzku. 

- Już nie- zamykam jej usta namiętnym pocałunkiem, i łączę nasze spragnione siebie ciała w jedno. Kolejna zdrada na sumieniu.

***

- Okej, teraz unieś lewą nogę najwyżej jak potrafisz- zakomenderowałam.

- Wyżej nie mogę, boli- tłumaczył.

- Kosa ja wiem, że boli. Musi boleć, inaczej nic nie naprawimy!- tłumaczyłam cierpliwie.

To był kolejny tydzień walki z kontuzją. Kosa reagował oślim oporem na rehabilitację, albo ja źle do niego podchodziłam. Nie wiedziałam już co mam mu mówić, jak motywować. Zapierał się jak muł niechcący iść pod stromą górkę i koniec. A ćwiczyć musiał, jeżeli chciał wrócić do gry, w końcu liga ruszyła z kopyta!

- Posłuchaj, spróbujmy inaczej- zagadnęłam- jeżeli wykonamy to, o co poproszę- zaciśniesz zęby i się zmusisz, pójdziemy wieczorem na piwo.

- Taki deal?- zaświeciły mu się oczy.

- Taki- uśmiechnęłam się. Wiedziałam że to nie najlepszy pomysł, ale nie miałam wyboru. Chciałam zmusić go do pracy- w taki czy inny sposób, żeby pomóc drużynie. Kosa to podstawowy gracz, ja mam metody, ale nic nie zdziałam bez jego współpracy. A jeżeli jeden chmielowy napój ma w tym pomóc, byłam gotowa się poświęcić.

- Dobra. Mów co mam robić- z entuzjazmem zaczął ćwiczyć. No proszę, jednak się da! Mam tylko nadzieję, że przeżyję bez szwanku ten wypad…

***

- Zibi, ładnie proszę, chodź ze mną! – pertraktowałam przez telefon- przecież ja sama nie mam nawet o czym z nim rozmawiać!- jęknęłam zrozpaczona.

- Trzeba było nie składać takiej niemoralnej propozycji!- zachichotał rozbawiony.

- Wcale nie śmieszne…- skrzywiłam się i zaczęłam chodzić ze zdenerwowania po pokoju. Z chwili na chwilę coraz bardziej utwierdzałam się w przekonaniu, że palnęłam kolejne głupstwo, godząc się na to spotkanie. A Bartman zamiast mi pomóc, tylko rechotał w słuchawkę.

- Dobra, przyjdę. Jak macie milczeć przez godzinę, to rzeczywiście bez sensu. W końcu ze mną, duszą towarzystwa, nie da się źle bawić!- musiał się napuszyć, niemal widziałam jaką teraz robił minę- Ale dam radę być dopiero po 20, wcześniej mam sprawy do załatwienia.

- Dziękuję, dziękuję, dziękuję! – krzyknęłam do słuchawki i posłałam mu głośnego całusa.

- Au, nie krzycz tak kobieto, uszkodzisz mi bębenki!- zawył.

- Masz za swoje! To kara za grzeszne chichotanie, wielkoludzie- zaśmiałam się- do zobaczenia w Carpe!

- Czekaj! Tylko nie ubieraj się w nic wyzywającego, bo Kosa oszaleje! – przykazał mi solennie.

- Dobrze, tato- rozłączyłam się i poszłam szukać czegoś odpowiedniego na dzisiejszy wieczór. Wszystkie bluzki z dekoltem odpadały, na ramiączkach również. Nie zamierzałam kusić losu, Kosa i tak miał ostatnio dość nieciekawie- a jeszcze widok mnie w skąpej odzieży… Brrr! Bałam się nawet o tym myśleć! W końcu, zmęczona poszukiwaniami, postawiłam na zwykłe dżinsy i bluzkę w biało- czarne pasy. Do tego skórzane botki za kostkę, ramoneska, rozpuszczone włosy, lekki makijaż i byłam gotowa. Pierwszy raz od niepamiętnych czasów założyłam czarne, duże okulary. Chciałam wyglądać najmniej korzystnie a zarazem najbardziej rzeczowo jak tylko się dało. Zero flirtu, zero kokietowania. Idziesz, pijesz, rozmawiasz, a jak zacznie temat, jasno dajesz do zrozumienia że nie masz ochoty na szybkie numerki. Dasz radę, Sara! – powtarzałam sobie bojowo.

Wchodzę do Carpe. "Should I Stay Or Should I Go?"- rozbrzmiewa. Rozum mówi zdecydowanie- go now! Ale nie mogę się teraz wycofać, więc idę.

Kosa czekał przy barze- chyba zdawał sobie sprawę, że nie będę się z nim chować po ciemnych stolikach.

- Hej, Sara- uśmiechnął się delikatnie gdy podeszłam i omiótł mnie zagadkowym spojrzeniem.

- Cześć Kosa- odwzajemniłam uśmiech i usadowiłam się obok na wysokim krześle- co pijemy?

- Ja Okocim, a Ty- chcesz Carlsberga?- spytał, a jego czekoladowe oczy wbiły się głęboko w moje- wiem że lubisz- dodał wyjaśniająco.

- Może być- zdziwiona skinęłam ręką na barmana- co mi się tak przyglądasz?- walnęłam z grubej rury gdy poczułam intensywne spojrzenie na policzku.

- Ładnie wyglądasz- palnął i zaraz się zaczerwienił. Bez jaj, to facet czy baba? Już moja sześcioletnia kuzynka jest bardziej odważna!

-Domyślam się. Zawsze byłem nieśmiały.

- Boże, powiedziałam to na głos?- jęknęłam, od razu pąsowiejąc.

- Yhm…- czekoladowe oczy patrzyły ze stoickim spokojem.

- Kosa, sorry! Nie chciałam Cię urazić- szepnęłam przepraszająco.

- Przyzwyczaiłem się- wzruszył ramionami. Naprawdę nie był zły! Uśmiechnął się lekko, aż jego oczy pojaśniały. Teraz miały odcień lekko kasztanowy…- lepiej pogadajmy.

- Najlepiej od razu o tym, dlaczego jesteś taki uparty- jak najszybciej chciałam zatrzeć gafę i żywo zaczęłam gestykulować, co tylko zaowocowało bliskim spotkaniem mojej ręki z kuflem. Złotobrązowa fala zalała bar, nie omijając naszych siedzeń - cholera!- zaklęłam, gdy już oceniłam popowodziowe  straty. Oczywiście ja zostałam miłosiernie oszczędzona, za to śliwkowa koszula Kosy była w stanie lekko mówiąc- tragicznym.

- Nic się nie stało, zaraz pójdę to zaprać – uspokoił mnie i pobiegł do toalety.

Cudownie, jeszcze to. Co ja robię? Zanim zdążymy porozmawiać, rozwalę cały pub!- jęknęłam w duchu.  Ale są i plusy takiej sytuacji- jeżeli Kosa coś do mnie czuł, teraz na pewno da sobie spokój z taką niezdarą… Głupia! Przecież Zbychu mówił jak go wzięło, a chyba zna go lepiej… - pertraktowałam sama ze sobą.

- Szeeeeeś- pijany bełkot wyrwał mnie z zamyślenia. Tuż obok stał jakiś nawalony delikwent z kuflem piwa i bananem na twarzy.

- No cześć- nie mogłam go zignorować, bo tylko by się wkurzył. Z kolei wdawać się z takim w rozmowę- też nie najlepszy pomysł. Ale wiedziałam że zaraz wróci Kosa, więc wybrałam to pierwsze.

- Byliśmy razem w parku, pamiętasszzzz?- zapytał uradowany, a kufel niebezpiecznie przechylił się w moją stronę.

- Nie, tego nie pamiętam- odparłam stanowczo.

- To może nie, ale czekaj, czekaj- tu czknął głośno i nachylił się w moją stronę- ja cię widziałem na meczyku.

- Na meczu, mówisz? – zaciekawiło mnie, co pijaczyna miał do powiedzenia- a jakim?

- No tak! – zaintonował głośno i wzniósł piwo do góry- to ty byłaś tam na środku, kochanie- wyjaśnił skwapliwie, a kufel znów niebezpiecznie zbliżył się w kierunku mojej głowy. Odsunęłam się nieznacznie- a ta twoja pupcia, jak się pochylałaś, mmmm…- oczy mu się zaświeciły i znów się przysunął. Alkoholowe opary owionęły moje nozdrza, prawie się zakrztusiłam. Robiło się coraz mniej ciekawie… Czekałam na wybawienie w postaci Grzegorza, ale nie nadchodziło. Pijane ślepia były coraz bliżej mnie, więc w końcu bezceremonialnie odepchnęłam amanta od siebie. Zatoczył się lekko, piwko trochę się ulało. Zdziwiony popatrzył na mnie, i chwiejnym krokiem znowu się zbliżał.

- Proszę zostawić mnie w spokoju- powiedziałam zdecydowanie- mój kolega zaraz przyjdzie, a proszę mi wierzyć, nie chce pan od niego dostać- postraszyłam pijaczynę.

- Ja chcę tylko dotknąć twojej pupci, ślicznotko- westchnął rozmarzony, i znów się przybliżył. Gdzie jest barman! Kelnerka, ktokolwiek! Dlaczego nikt nie reaguje?! Strużka śliny spływała po zarośniętej brodzie, a mnie aż skręcało z obrzydzenia. Podejdzie jeszcze centymetr, to go walnę w ten zapijaczony  nochal!- zdecydowałam- tylko wtedy nogi za pas i wieję!

- Ale ja nie chcę, proszę się odsunąć- warknęłam.

- No, no, ostra laseczka z ciebie, blondyna!- czknął i pochylił się. Nie wytrzymałam i moja pięść trafiła na czerwony, wielki nos. Otrząsnął się i zdenerwowany ruszył w moją stronę. Nagle jęknął przeraźliwie. To ogromna łapa mojego wybawcy zacisnęła się na jego chuderlawym ramieniu.

- Pani wyraźnie powiedziała, że nie chce.- syknął Grzesiek przez zęby.

- Panie Kosok, co pan!- rozpoznał siatkarza w swoim upojeniu pijaczek- my sobie z lalunią tylko rozmawiamy- wyjaśnił obronnym tonem.

- Wypad- pociągnął go za ramię do wyjścia. Grzegorz bez ceregieli, nie przejmując się ciekawskimi spojrzeniami gapiów, wyrzucił pijaka z baru.

- Panie Kosa, no niechże się pan nie wygłupia!- jęki ofiary było słychać do samego końca.

- Wszystko w porządku?- podszedł szybkim krokiem i zaniepokojony objął mnie ramieniem- przepraszam że to tyle trwało, ale plama nie chciała zejść.

- Dzięki- szepnęłam tylko. Byłam jeszcze w szoku, ale mocne kosokowe ramię chroniło mnie przed zupełnym rozedrganiem. W końcu oprzytomniałam i od razu odsunęłam się od ciepłego ciała.

- No, no, no- gwizd za nami sygnalizował nadejście Bartmana- spuścić was z oka na chwilę, gołąbeczki i już jakieś obściskiwania po kątach!

- Spadaj Zbysław, Kosa właśnie uratował mnie przed pijackim macankiem- wyjaśniłam ze śmiechem. Humor już mi wrócił, wiec wszystko grało.

- Jasne, jasne- pokiwał głową- ja wszystko wiem, tylko proszę Was dzieci, zabezpieczajcie się- złożył ręce jak do modlitwy i wszedł w moralizatorski ton.

- Dobrze, tato- pokiwałam tak samo. Wszyscy roześmialiśmy się z ulgą, szczęśliwi że taki był koniec historii z pijaczkiem.

Reszta wieczoru upłynęła nadspodziewanie dobrze. Grzesiek ośmielił się na tyle, że opowiadał sprośne żarty (Tak, Kosa opowiadał kawały o seksie!), z których śmialiśmy się do łez. Wychyliliśmy po jeszcze jednym piwie, na więcej zabrakło nam odwagi- w końcu jutro normalny trening.

Gdy już wracaliśmy ciemnymi, pustymi ulicami, Bartman wyciągnął dzwoniący telefon (W aucie).

- Dobry dzwonek Zibson- zaśmiałam się.

- Cicho, Misiek dzwoni- uciszył mnie gestem- co tam stary?- odszedł na bok.

- Kosa, dziękuję Ci jeszcze raz- zwróciłam się z uśmiechem do środkowego- i błagam, wybacz zniszczenie koszuli.

- Sara, mam więcej ubrań, nie będę chodził przez Ciebie goły- zachichotał rozbawiony (Kosa i chichot?) – a co do pijaczyny, to była czysta przyjemność. W końcu zachowałem się jak mężczyzna- mruknął zadowolony  z siebie i chyba powziął w głowie jakąś decyzję bo nagle spoważniał - jest sprawa.

- Zamieniam się w słuch- serce zaczęło mi bić szybciej- śmiechy Bartmana było słychać z oddali, w ciemności widziałam tylko zarys kosokowej sylwetki. Gadaj, wyrzuć to z siebie! – dodałam mu w myślach otuchy.

- Wiem, głupio o tym rozmawiać tutaj, w ciemnej ulicy, ale już trudno- podrapał się strapiony po brodzie, tyle udało mi się dostrzec.

- Lepszego momentu nie będzie- przyznałam.

- Jezu, ale mi głupio! Nigdy nie gadałem z dziewczynami o takich sprawach- zmieszał się i mi również udzieliło się jego zdenerwowanie- powiem wprost. Zauroczyłem się, i nie umiem sobie z tym poradzić.

- Zauważyłam- uśmiechnęłam się lekko, dodając mu otuchy- ale wiesz że między nami nic nie może być, zero związków z Resoviakami, mam tak wypisane w umowie- wyjaśniłam spokojnie.

- Domyślam się, to by było nieprofesjonalne- chrząknął, a czekoladowe ślepia spojrzały ze smutkiem, przynajmniej tak mi się wydawało.

- Dobrze, że to sobie wyjaśniliśmy, bo napięcie ciągle rosło- westchnęłam z ulgą.

- A nie chciałabyś…- spytał pełnym desperacji głosem.

- Nie Kosa, nie chcę się teraz z nikim wiązać. Mam za sobą ciężki okres, i najlepiej mi samej. Co najwyżej możemy być kumplami- wyszczerzyłam się w uśmiechu- przepraszam że walę tak prosto z mostu, ale nie chcę Cię mamić jakimiś mrzonkami.

- Dlatego tak mi się podobasz- uśmiechnął się szczerze.

- Dzięki – odwzajemniłam banana- to co, kumple?

- Kumple. Skoro to mi ma wystarczyć… - westchnął- i obiecuję zawodową poprawę- przyrzekł, unosząc w potwierdzającym geście dwa palce.

- Trzymam za słowo. No!- krzyknęłam do nadchodzącego Bartmana- ileż można gadać!

- Oj uwierz, z Michem można!- wyjaśnił- po meczu zostaną u nas. Trener zgodził się żeby wpadli w odwiedziny, i przesunął ich odjazd na późniejszą godzinę- zatarł ucieszony ręce.

- Super. A co ja mam do tego?- pokazałam mu język.

- A Ty, moja droga, pomożesz mi przyrządzić pyszną kolację dla wygłodniałych siatkarzy- objął mnie i potarmosił po włosach.

- Ej!- pisnęłam spod wielkiego ciała- zgnieciesz mnie- wysapałam, aż w końcu mnie puścił- wszystko powiem Aśce- postraszyłam kumpla, a on oczywiście wcale się tym nie przejął, tylko przygarnął mnie ramieniem. Kosa patrzył na te braterskie kuksańce ze stoickim spokojem, szczerząc się w zawadiackim uśmiechu. Objął Zbyszka wielką łapą z drugiej strony i powlekliśmy się w dół ulicą.

Przyjeżdżam do Rzeszowa już niedługo, gramy mecz w sobotę. W końcu się spotkamy, napijemy, pogadamy… A wynik? Kto dba o wynik, ważne żeby meczy był dobry! Zibi mówił o Aśce i tej drugiej- Sarze? Że ich zeswatała czy coś. Niedobrze, nigdy nie lubiłem blondyny. Kumplowała się z Moniką, i nawet po tej akcji którą mi wywinęła, jeszcze jej próbowała bronić. Zupełnie tego nie rozumiem. Dobrze, że Zbyszek trzymał moją stronę, w sumie może też o to się tak pokłócili? Przyjadę i wybadam sprawę. Swoją drogą, ciekawe kim ta Sara jest dla Zibiego, bo gada o niej jak nakręcony… 

I może w końcu się zabawię! Tak mi brakuje rozrywki w Jastrzębiu, bo na te hotki wchodzące nam wszystkim do łóżek to już patrzeć nie mogę…

                                                                                                                                                           

Dziś trochę z perspektywy Lotka oraz kolejne tajemnice do rozwikłania. 

Jak Wam się podoba męski Kosa? ;)

I ostatnia rzecz- już wiecie kto wypowiadał te dołujące, anonimowe kwestie. Zaskoczone?

Piszcie, komentujcie, co chcecie.

Pozdrawiam serdecznie, S. ;)