Rozdział V- czyli spotkanie na szczycie

- Odsłuchałam Twoją wiadomość, i myślę że powinnyśmy się spotkać- usłyszałam głos, którego oczekiwałam od dawna- w niedzielę będę przejazdem w Krakowie, możemy się zobaczyć na mieście.

- Idealnie, dam Ci znać jak tylko dojadę gdzie i o której.

Przeciwsłoneczne pilotki chronią przed ostrymi promieniami południa, stare, dobre przeboje wprawiają mnie w wyśmienity nastrój (AC/DC-Thunderstruck), a kolejne kilometry uciekają w szybkim tempie spod terenowych opon. „Yeah, it's alright, we're doing fine! Soooo fine!" - wydzieram się z uczuciem. 

Ostatni weekend września równa się pierwsza od miesiąca wizyta w domu. Witaj ukochany Krakowie! Twój smog nieodmiennie owiewa swoją przytulnością… Celi do ustrzelenia jest kilka- rodzina, przyjaciele i rozmowa z którą wiążę duże nadzieje. Denerwuję się tym bardziej, że nie chodzi o mnie- jestem tu w czyimś interesie. Cudownie że dostałam aż dwa dni od prezesa! Musi mnie naprawdę lubić, skoro tuż przed rozpoczęciem rozgrywek puścił swój brylant do domu…

Niestety czas płynie nieubłaganie,  niedzielnego popołudnia ubywa zdecydowanie zbyt szybko.

- Mamuś, przecież nie wiem kiedy przyjadę- jęknęłam gdy po raz tysięczny zadała mi to samo pytanie.

- Ja się tylko o ciebie martwię- westchnęła zrezygnowana i zapakowała mi kolejne porcje jedzenia do bagażnika. Ledwo się wszystko zmieściło- ścisk wśród ogóreczków i pierożków dało się wyczuć i bez zbędnych pomiarów linijką. Tata oczywiście musiał posprawdzać czy biegi działają, czy na ręcznym samochód się nie stoczy, czy klakson (O Boże…) działa. Gdy Jeep zyskał zupełną aprobatę, zostałam wyściskana (mama), cmoknięta w policzek (tata), polizana po całej twarzy (poczciwa psina). Siostra wgramoliła się na siedzenie pasażera, miałam ją odwieźć na dworzec.

Zostawiłyśmy samochód na parkingu, i wolnym krokiem powlekłyśmy się na odpowiedni peron. Nie musiałyśmy nic mówić, nasz kontakt od lat był niemal telepatyczny. Trzymała mnie mocno za rękę, szczerząc się w uśmiechu. Za nami już cała przegadana noc, dlatego była ze wszystkim na bieżąco.

- Mam nadzieję że dobrze ci pójdzie. Zawsze byłaś mocna w gębie- mrugnęła do mnie.

- Ty mała, nie grab sobie- pokiwałam jej przed nosem palcem- bo jak już będę sławna i bogata, nie zaproszę cię na swój bankiet!

- Co najwyżej możesz mnie poznać z tymi twoimi siatkarzami-prychnęła- to ja będę znaną i nadzianą projektantką… Ale i tak cię zaproszę- zaśmiała się- wiesz, nie chciałam psuć ci wcześniej humoru ale muszę to powiedzieć zanim się rozjedziemy. Widziałam wczoraj Agatę z dzieckiem. Jego nie było, podobno się rozstali- patrzyła na mnie uważnie, czekając na jakąś reakcję.

- Nie mów, nie chcę wiedzieć- warknęłam, zdenerwowana jej niepewnością- przecież wszystko już dawno jest za nami, nie ma co do tego wracać! Teraz mam nowe życie w nowym mieście, zdobywam nowych przyjaciół...

- Gnój- określając go jednym, bardzo adekwatnym słowem, wróciła do tematu, nic sobie nie robiąc z mojego wybuchu- Mam nadzieję że…

- Wiem…- ścisnęłam tylko mocnej jej rękę i przytuliłam ją do swojego policzka. Wiesz że zawsze możesz na mnie liczyć- to chciałaś powiedzieć kochana siostrzyczko.

Pociąg z Krakowa do Łodzi wjechał na peron. Razem wniosłyśmy ciężką walizkę do przedziału, przytuliłam ją mocno, ona mnie. Jak zawsze, po każdym siostrzanym policzku spłynęła mała, zagubiona łza. Z uśmiechem się rozstałyśmy, by zaraz za sobą zatęsknić. Machałam jeszcze długo, gdy pociąg znikał w oddali.

Dziarskim krokiem pomaszerowałam w stronę Rynku. Usiadłam w przytulnej kawiarence na Stolarskiej, czekając na gościa. Ze zdenerwowaniem postukiwałam łyżeczką o spodek od kawy, nucąc przez zaciśnięte zęby „I’m gonna show you babe that a women can be tough”… W końcu zamajaczyła mi w drzwiach wysoka postać. Długie blond włosy spływały kaskadą po szczupłych ramionach, niepewny uśmiech błądził po stosunkowo ładnej twarzy.

-Sara? – spytała zmieszana, stając przed moim stolikiem.

Wreszcie jest- bartmanowa Asia.

Piłam już drugą kawę. Pierwsze lody zostały przełamane, blondyna była dość rozmowna. Po chwilowej niepewności nie było już śladu, bez skrupułów opowiadała mi wszystko co chciałam wiedzieć.

- To nie tak, że go ograniczałam. Byłam bardzo tolerancyjna, naprawdę nie dostawał ode mnie batów za odwołane randki albo podpisanie się na czyimś biuście… - tłumaczyła lekko, bez żadnych zahamowań- nie wiem co tak naprawdę przesądziło o rozstaniu, czy to moje studia, czy odległość- zamyśliła się- a może wszystko po trochu- coś w nas pękło.

- A, czyli rozstaliście się, bo on też tego chciał?

- Niezupełnie. Powiedziałam, że na razie nie widzę dla nas przyszłości, że może kiedyś, kiedy w końcu okoliczności będą nam bardziej sprzyjać…- westchnęła- a on od razu wziął to za definitywny koniec, nawet się nie zawahał.

- Może nie do końca to wszystko mu wytłumaczyłaś?- zagadnęłam- w końcu mężczyźni to duże dzieci, z nimi trzeba prosto i konkretnie.

- Racja, ale wtedy wszystko wydawało się takie skomplikowane, nie do przejścia, no i my byliśmy jacyś dziecinni, może wypaleni- myślała na głos.

Poprawiłam się wygodnie na krześle, i spojrzałam na nią uważnie. Nie była taka tępa za jaką ją powszechnie uważano. Owszem, sprawiała na pierwszy rzut oka niezbyt przychylne wrażenie, ale teraz, gdy już chwilę rozmawiałyśmy , stwierdziłam że jest nawet miła. Nienajlepszy materiał na przyjaciółkę, ale tu nie o mnie przecież chodzi. Czy widziałabym ją przy Zibim? Chyba tak. Wygląda na kobietę, która nie daje sobie w kaszę dmuchać, a równocześnie  jest delikatna i krucha. Ktoś taki pasował mi do Zbysława- ktoś, kto zostanie dłużej niż na jedną noc.

- Czemu mi się tak przyglądasz? – zapytała zaniepokojona- mam coś na twarzy?

- Nie- zaśmiałam się wesoło- co najwyżej troszeczkę za dużo podkładu…- ośmieliłam się zażartować.

- Tak, jestem tapeciarą, przyznaję się bez bicia- podniosła ręce w geście poddania.

- Nie taki diabeł straszny, jak to mówią! Musisz wiedzieć, że jesteś pierwszą maniurką z którą gadam- spojrzałam na zegarek- ponad godzinę!- pokiwałam z uznaniem głową i obie zachichotałyśmy- to jak, przyjedziesz na mecz?- przeszłam do konkretów.

- Myślisz że to dobry pomysł? Nie wiem czy chce mojego dopingu na trybunach- westchnęła niezdecydowana.

- Słuchaj, nie spróbujesz to nigdy się nie dowiesz- postawiłam ją przed niekwestionowanym faktem- mogę cię przenocować, jeśli nie masz się gdzie zatrzymać.

- Dzięki, chętnie skorzystam- uśmiechnęła się z wdzięcznością. Co jak co, ale uśmiech to ma ładny.

- Dobrze, skoro już wszystko ustaliłyśmy, ja się będę zbierać- spakowałam torebkę, zostawiłam należność za kawę i wyciągnęłam rękę na pożegnanie- w końcu droga daleka, a czasu coraz mniej.

- Jesteś wielka- uścisnęła ją serdecznie- i do zobaczenia w Rzeszowie!

- A, i żeby było jasne, już więcej się nie mieszam! Chciałam tylko żebyś wiedziała jak Zbyszek widzi to rozstanie, no i oczywiście poznać twoją perspektywę. Teraz wszystko zależy od was. Nie uda się- trudno, przynajmniej próbowałam- szczerze się uśmiechnęłam i wyszłam z lokalu.

***

Droga powrotna minęła mi na rozmyślaniu o minionych i nadchodzących wydarzeniach. Wizyta w domu udana, rozmowa z Asią napawała mnie nadzieją. Nienawidzę być swatką, mnie samą denerwuje taka postawa znajomych. Ale Zibi zasługiwał na wszystko co najlepsze, jeżeli jego esencją jest tyczkowata blondynka- to powinni na spokojnie przegadać swoje problemy. Próbuję im to umożliwić, bo zależy mi na jego szczęściu. Szybka przerwa na stacji benzynowej i jazda! Głowa była już pełna rozkładów, planu treningów, i pierwszego sezonowego meczu. Gramy u siebie z Bełchatowem- wielki hit na sam początek! Duża odpowiedzialność spoczywa na całym sztabie, a ja mam okazję się zaprezentować od jak najlepszej strony. Taki mały, ale jakże ważny debiut… Mieszkanie powitało mnie z wiadomą tylko sobie aurą niezależności i przytulności. Coraz bardziej lubiłam te cztery kąty, w których spędzałam ostatnio wesoło czas z siatkarzami i Sabiną. Tę ostatnią gościłam coraz częściej- wpadała to z jakąś nowiną, to zabierała mnie na bieganie… Jedynie z Paulem nie umiałam rozmawiać. Starałam się, przez wzgląd na Sabinę i naszą współpracę coś zmienić w tej kwestii, ale przecież serca nie zagłuszę. Przyjdzie mu poczekać na mój szacunek, musi być cierpliwy.

***

Wrzawa na hali zagłusza wszystko wokół. Nie słyszę nawet własnych myśli. Podpromie wypełnione jest po brzegi przez Rzeszowskich i Bełchatowskich kibiców. Czerwono-białe pasy mieszają się z pszczelimi kolorami. Atmosfera gorąca, a zawodnicy w spokoju, nic sobie z niej nie robiąc, rozgrzewają się na parkiecie. Ostatnie uwagi trenera, poklepanie się po plecach, okrzyk zagrzewający do walki i… zaczynamy! Posyłam chłopakom porozumiewawcze mrugnięcie i wyciągam rękę w geście mówiącym: spoko, wszystko mamy pod kontrolą! Odpowiadają tym samym, i oddają się grze.

Punkt za punkt. Walka trwa! Ostra zagrywka Kłosa, odrzucony Igła ledwo wybrania, wystawa, Zibi… blok… Cholera, w boisko! Przegrywamy pierwszego seta. Zmiana stron, szybkie uwagi i gramy dalej. Piekielny atak Wlazłego. Pszczółki prowadzą… Nasz udany blok i Lotman na zagrywce. As! Tak!!! Już tylko punkt przewagi. Mój wzrok pada na trybuny- Sabina mocno trzyma kciuki. Jego wzrok wędruje w jej stronę, bez słów dodaje mu otuchy. Kolejna zagrywka zaskakuje rywali. Remis! Dwie udane akcje Zibiego i wygrywamy seta. Któryś potrzebuje rozmasowania łydki, innemu przykładam lód do czerwonej dłoni. Jakiś skurcz. Spocone twarze tuż obok, bojowe okrzyki wwiercają się w uszy, przyspieszone oddechy burzą przestrzeń powietrzną wokół mnie… Bosko. Jestem w swoim żywiole, adrenalina złączona w gorącym uścisku z krwią. Nagle upada Kosa. Wszyscy na hali wstrzymują oddech, czas płynie w zwolnionym tempie. Nie waham się ani chwili, lecę na środek z lodem i po chwili pochylam się nad leżącym środkowym. Lekarz jest tuż koło mnie, razem pomagamy mu się podnieść. Wyrazy twarzy graczy po przeciwnej stronie siatki- bezcenne. Patrzę na nich ze stoickim spokojem i prowadzę Grześka do naszego sztabu, wiedząc że ich wzrok właśnie pada na moje pośladki. Element zaskoczenia? Niewątpliwie- ich gra od razu się sypie. I mimo braku Kosy, nasi zyskują dużą przewagę.

- Grzesiek, napnij łydkę- rzucam polecenie.

- Cholera, nie mogę! Boli jak skurwysyn- jęknął z wymalowanym bólem na twarzy.

- A tu jak?- naciskam. Zaciska mocno zęby, powstrzymując napływające łzy- dobra, ostatnia rzecz- uspokajam go i lekko unoszę zranioną nogę. Świst przez zęby i cichy jęk utwierdzają mnie w diagnozie. Kosa już dziś nie zagra.

Nasi wygrali ostatecznie 3:1 i bez kontuzjowanego Grzegorza. Siedział z zabandażowaną nogą obok mnie, z żalem patrząc na walczących chłopaków. Nie odezwał się ani słowem, czułam tylko jego ukradkowe spojrzenia. Udawałam że nic nie widzę, byłam zbyt rozemocjonowana meczem, żeby teraz odgrzewać stare, ciężkostrawne kotlety. Gdy zabrzmiał ostatni gwizdek, rzuciliśmy się wszyscy na środek boiska, ściskając się i ciesząc z wygranej. Prawie mnie zmiażdżyli, gdy w morderczym uścisku zostałam przywalona sześcioma ciałami. Na szczęście nie ja byłam na dole tej kanapki, inaczej nie byłoby czego zbierać… Wyściskana, wygnieciona, wymiętolona ale szczęśliwa, pobiegłam przywitać się z Sabiną i Aśką. Widok blondynki zupełnie wszystkich zaskoczył. Bartman popatrzył zdziwiony to na mnie- to na nią, później poczerwieniał ze zdenerwowania i w końcu odciągnął mnie za łokieć na stronę.

- Co ona tu robi?- spytał bezradnie, zupełnie mnie tym tonem zaskakując.

- Zaprosiłam ją. Przepraszam, jeśli Cię to wkurzyło, ale na mecz chyba mogła wpaść…

- Nie no, oczywiście. W końcu zna chłopaków- wytłumaczył sobie.

- Głuptasie, ona jest tu dla Ciebie- zaśmiałam się- porozmawiaj z nią, tylko o tyle Cię proszę. Przyjechała specjalnie z Warszawy, a przez chwilę rozmowy korona Ci z głowy nie spadnie.

- O czym mam z nią rozmawiać? Nic już nas nie łączy…- szepnął zbolałym głosem, aż zrobiło mi się go żal.

- Skoro tak uważasz to tym bardziej powinieneś jej wysłuchać - uśmiechnęłam się wyjaśniająco- no, idź już, niech za długo nie czeka- dodałam Zibiemu otuchy, poklepując go po ramieniu. Patrzyłam za nim, gdy niepewnie podchodził do Asi i niezdecydowanie zaczynał rozmowę. Nieśmiały Bartman? Czegoś takiego jeszcze nie widziałam! Z uśmiechem na ustach szłam do szatni, rozkoszując się perspektywą doskonale wykonanej misji.

- Przepraszam, ty jesteś Sara?- usłyszałam za sobą niepewne wołanie. Odwróciłam się w stronę damskiego głosu i stanęłam oko w oko z Jasmine.

- Tak, odparłam, przechodząc na płynny angielski- w czym mogę pomóc?

***

Wchodzę do baru, gdzie są już wszyscy świętujący zwycięstwo. Pierwszy zauważa mnie Zibi i przywołuje gestem. Jest Asia, to dobry znak- uśmiecham się zadowolona, ale zaraz poważnieję. Przypomina mi się rozmowa zza trybun, która kompletnie wytrąciła mnie z równowagi. Staję przed roześmianym stolikiem i dosiadam się do przyjaciół.

- Rozmawiałam z Jasmine- rzucam bombę i widzę jak jej odłamki od razu rozpryskują się po wesołych twarzach. Z wrażenia aż wszyscy milkną.

- Jak to, rozmawiałaś?!- pierwsza ocknęła się Sabina (była tu z Paulem-siatkarze bez mrugnięcia okiem ją zaakceptowali, co nie znaczy że polubili- wciąż była traktowana z rezerwą).

- Normalnie, po angielsku- siliłam się na sarkazm, który jedyny ratował mnie przed totalnym wybuchem.

- I?- wyczekująco przedłużył samogłoskę Zibi.

- I dupa. Zostałam zwyzywana, ładnie mówiąc, że zadaję się z Tobą- utkwiłam oskarżycielski palec w Sabinie- a podobno królowa Jaśminu nic nie wie!

- Nie mam pojęcia skąd się dowiedziała- wkroczył zdezorientowany Paul.

- Widocznie dostała cynk- szepnęła Sabina, wciąż nie mogąc uwierzyć w moje słowa- tyko kto…

- No to mamy kapusia w ekipie- skwitował gorzko Pit, przytulając Olę ramieniem.

- Na to wygląda- włączył się smutny Igła (pierwszy raz takim go widziałam!)- trzeba prześwietlić tą sprawę!- zatarł ręce, szykując już chyba w myślach tortury dla zdradzieckiego osobnika.

- Hola, hola! Nie tak prędko!- powstrzymałam ich wszystkich- najpierw trzeba się zastanowić, co robimy z Sabiną i Paulem, bo Jasmine nie spocznie póki Cię nie ubije- zwróciłam się do dziewczyny, nakrywając jej dłoń swoją, i ściskając palce z otuchą.

- Mamy się ukrywać?- jęknął Lotman- jeszcze bardziej się chyba nie da!

Zaległa tragiczna cisza. Każdy bił się ze swoimi myślami, bomba zbierała swoje okrutne żniwo.

- Dobra, ludzie, burza mózgów!- zarządził Zibi i przywołał kelnera gestem- piwo dla wszystkich, ja stawiam!- nie dał nam nawet chwili na zanegowanie tej decyzji. Rozgorzała zażarta dyskusja, a hałas dobiegający z naszego stolika na pewno odbił się echem w całym Rzeszowie.

                                                                                                                                               

Jako że dziś niedziela i jest więcej czasu na wszystko, to wstawiam nowy. Może dacie mi szansę i przeczytacie! 
Kolejna tajemnica za nami. Swoją drogą, ciekawe pomysły- stawiałyście że Sara dzwoni do Jasmine, Kosy albo Paula, naprawdę nie myślałyście o Asi? :D Mam nadzieję że jej (i mnie przy okazji) nie pohejtujecie za bardzo ;) 
Dziś trochę starej, dobrej muzyki, w takich klimatach czuję się zdecydowanie pewniej. 
Na pasku bocznym kolejna nowość- informator. Wpisujcie adresy blogów, jeśli chcecie być informowane o nowych postach, to mi bardzo ułatwi sprawę. 
Pozdrawiam Was serdecznie, S. :)

P.S.  Proszę, piszcie co się Wam podoba, co nie, co byście zmieniły, wprowadziły- to pomoże mi w lepszym tworzeniu. S.