Rozdział IV, czyli dobrego złe początki

Zdrada. To tak bardzo boli. I mimo upływu czasu, dalej nie wiem dlaczego to zrobiła. Przecież miała wszystko- mieszkanie, pieniądze, mnie, moją miłość. Nic nie mówiła. Kupiłem pierścionek, chciałem dzieci, psa i domu z ogródkiem. Była taka jak zawsze... Zgrupowanie. Mistrzostwa. Puchar. Liga. Przecież żyliśmy tak już kilka lat, nie zgłaszała sprzeciwu. Wiedziała na co się pisze i chciała tego. Lubiła być w centrum uwagi i udzielać ze mną wywiadów. Co z tego, że ja nie znoszę… Nie umiem patrzeć dziennikarzom w oczy. Denerwują mnie głupie pytania, jakby wszyscy musieli znać szczegóły z mojego życia. Komentowanie nas, nie siatkówki. Ale ona chciała, dawało jej to jakąś chorą satysfakcję że pokazują w necie nasze wspólne zdjęcia. Hotki. Piski. Mogłem odejść z reprezentacji, gdyby tylko poprosiła. Ale żadnego słowa. Nic. Dopiero gdy obwieściła że odchodzi z innym. To jeszcze nie wszystko. Najgorsze było, gdy powiedziała jak długo. Byłem rogaczem. Tak. Jakiś pacan przez rok przyprawił mi rogi! Załamałem się. Dobrze że był przyjaciel. Na odległość, ale i tak był. Stałem się twardy. Twardszy niż kiedykolwiek przedtem. I szlaban na związki. Nie będę marnować życia na kolejną idiotkę. Chcę od nich tylko przyjemności. Tylko czasem krzyczę przez sen.

"I don't know you, but I want you, all the more for that.

Words fall through me, and always fool me, and I can't react.

And games that never mount to more than they're meant will play themselves out..." 

Zdrada. To tak bardzo boli. I mimo upływu czasu, dalej nie wiem dlaczego to zrobił. Przecież miał wszystko- mieszkanie, pozycję, mnie, moją miłość. Byłam cała jego. Gotowa oddać życie, gdyby poprosił. Mógł mieć każdą, ale chciał mnie. Taki dojrzały...Cały mój świat. Kochany przez pacjentów, wielbiony przez pielęgniarki. Dobry, uczciwy. Ale to tylko pozory. Mamił mnie fałszem przez dwa lata. Dwa najlepsze lata mojej młodości. Zagarnął całą mnie, żeby potem rozbić na tysiąc kawałków. Dziecko z moją przyjaciółką. Wróć, byłą przyjaciółką. Jak mogłam być tak głupia? Jak mogłam niczego nie zauważyć? To takie oklepane, takie oczywiste. A prawda? Prawda jest taka, że dwoje najbliższych ludzi złamało moje serce na zawsze. Pozbierałam się. Była Iza, siostra i przyjaciele. Stałam się twarda. Twardsza niż kiedykolwiek przedtem. I szlaban na związki. Nie będę marnować życia na kolejnego palanta. Chcę od nich tylko przyjemności. Tylko czasem płaczę przez sen.

***

- Bartman, posłuchaj. Musimy to wyjaśnić sobie raz na zawsze- powiedziałam  stanowczo do siedzącego naprzeciwko siatkarza. Było już po treningu, przez cały dzień się unikaliśmy. Miałam tego dość. Chciałam wszystko wyjaśnić i wrócić do naszego układu sprzed tego feralnego wieczoru. 

- Cały dzień na to czekałem – poruszył porozumiewawczo brwiami i nie mogłam się nie roześmiać. Uszło ze mnie całe napięcie i zażenowanie, które niepokojąco dusiło od środka. Zawtórował mi głośno, jego donośny rechot ogarniał całą halę. Rozluźniłam się i posłałam mu szelmowski uśmiech.

- No, no, nie grab sobie! Weź, chodźmy na piwo czy coś.

- Suszy, co? – zadrwił.

- Trochę suszy, co ma nie suszyć- pokazałam mu język- myślę że Ciebie nie mniej!

- Mam lepszy pomysł. Zapraszam na spaghetti, made by ZB9!- wyszczerzył się i pokazał wszystkie swoje białe zęby. Z takim wyposażeniem śmiało mógł reklamować najdroższy salon dentystyczny w mieście!

- No nie wiem, po wczoraj wolałabym nie przebywać z tobą sam na sam w jednym pomieszczeniu- uniosłam brwi z powątpiewaniem.

- Obiecuję, palcem cię nie ruszę- poklepał się z powagą w piersi. To wystarczyło żeby mnie przekonać, i po szybkiej przejażdżce (jak już wspominałam wcześniej, miał naprawdę blisko), byliśmy w jego obszernym apartamencie. Widok z ogromnego tarasu na Rzeszów- nieziemski. Ciekawie rozglądałam się po mieszkaniu, gdy Zibi walczył z makaronem w kuchni. Dobrze, niech gotuje! Amant jeden. Ciekawie urządzone, nowoczesne meble, w dobrym guście. Ogromny, perski dywan w kolorze kawy zaliczyłam do swoich ulubionych elementów bartmanowego mieszkania. Mnie chyba nigdy mnie nie będzie na taki stać…- westchnęłam z zazdrością. Z  każdego kąta biła niezależność- brak kobiety rzucał się w oczy. Dobrze, że chociaż brudne skarpetki nie walały się po podłodze! Puchary, nagrody, pokaźna kolekcja płyt… Smakowite zapachy zmusiły mnie do porzucenia zwiedzenia. Byłam piekielnie głodna a ten śmieszny dźwięk wydobywał się (o dziwo) z mojego żołądka! No, zobaczmy czy tak dobrze pan gotuje jak gada, panie Bartman! Nakryłam gadatliwy brzuch dłonią i podążyłam za podrażnionym zmysłem węchu.

- Jezu, ale się obżarłam!- westchnęłam ukontentowana i osunęłam się na oparcie krzesła. 

- Te kobiety mają ze mną dobrze, co?- zadowolony z siebie klasnął w dłonie.

- Nie podniecaj się tak, na razie żadnej tu nie widzę- zgasiłam go- no bo ja się nie liczę- przeszłam do celu mojej wizyty. Upiłam łyk wina z kieliszka (było znakomite!) i czekałam na jego reakcję.

- Wiem, wiem. Poniosło mnie. Po prostu myślałem że chcesz. Byłaś taka… Inna. Szalałaś, uwodziłaś. I jak tańczyłaś z tym gościem… Serio, nie mogłem oderwać od ciebie wzroku! Kosa to już w ogóle orgazm na miejscu. A jak wzięłaś mnie w ramiona, to myślałem że nie skończymy do rana!- zaświeciły mu się oczy.

- Za dużo alkoholu, trochę złych wspomnień i straciłam kontrolę- uśmiechnęłam się przepraszająco- nie myślałam że tak to odbierzesz. W sumie, ja w ogóle nie myślałam! Chciałam się po prostu zabawić- westchnęłam, zdając sobie doskonale sprawę ze swojej głupoty.

- Nie igraj z ogniem- pogroził mi palcem- myślę że potrzebujesz męskiego ramienia. I do zabawy, i żeby się wypłakać.

- Na pewno nie twojego- odcięłam się- a ty aż prosisz się o opiekę jakiejś przemiłej blondynki…

- Blondynek mam już dosyć, bez urazy- wskazał na moje jasne włosy- ale chyba wrócę do starych upodobań- rozmarzył się.

- Halo, tu ziemia, Zbysław!- pomachałam ręką przed zamglonymi, zielonymi oczami- pogadajmy o tej Aśce.

Fuknął.

- Nie ma o czym gadać. Zupełnie nie kumam czemu ciągle wałkujesz ten temat, przecież wszystko już ci wyśpiewałem! Twoja kolej, gadaj co ci leży na wątrobie. Bo to aż gołym okiem widać, że jakiś facet nieźle namieszał- podrapał się po brodzie.

- Zibi, Zibi jak ty szybko mnie rozgryzłeś…- westchnęłam zrezygnowana- nie chcę rozgrzebywać starych ran. A uwierz mi na słowo, są bardzo głębokie- rzuciłam mu smutne spojrzenie.

- Nie chcesz- nie mów. Ale zawsze możesz na mnie liczyć- mrugnął porozumiewawczo. Cmoknęłam go w policzek.

- Wiesz co, cieszę się, że nie mam na ciebie ochoty- zaśmiałam się- bo każda inna na moim miejscu już leżałaby w twoim łóżku.

- Jak to nie masz?- wydął wargi w podkówkę, ale zaraz mi zawtórował- ulżyło mi, bo wczoraj czułem się jakbym całował własną siostrę- jęknął. Walnęłam go w brzuch, ale nawet się nie skrzywił-chociaż kręcisz nas wszystkich- przyznał skwapliwie- a najbardziej to Kosę.

- Też to zauważyłeś?- jęknęłam- cholera nie wiem co mam z tym zrobić! W umowie jest wyraźnie napisane, że nie mogę utrzymywać kontaktów intymnych z siatkarzami. Nie, żebym chciała, ale sam rozumiesz… Może tak mu powiem? Wykręcę się regulaminem. Nie chcę, żeby biedak robił sobie jakąś nadzieję- myślałam na głos.

- Sądzę że za wcześnie na takie rozmowy. Weź, to dorosły facet, sam powinien się tym zająć, a nie- Ty będziesz go za rączkę prowadzić jak jakiegoś chłopca we mgle…- bulwersował się coraz bardziej- naprawdę nic ci nie mówił?- z obawą patrzył na moją zaniepokojoną twarz.

- Nie, właśnie nie. Może tylko nam się wydaje? Albo sobie coś wmawia, bo nigdy nie pracował z rehabilitantką! Dotyk kobiety, te sprawy…- łapałam się każdego argumentu jak ostatniej deski ratunku.

- Kosę wzięło ewidentnie. To twardziel, always poker face, ale znam go dobrze. Nigdy tak nie reagował na laski- pokręcił przecząco głową.

- Mam imię- pokazałam mu język.

- Oj Sara, Sara, co ja z tobą mam- poczochrał mnie po włosach. Pisnęłam oburzona, a wielkolud roześmiał się serdecznie. Zawtórowałam mu perliście i ostatni puzzel został ułożony na właściwym miejscu. Było mi lżej na duszy, uspokoił się też umysł i jedynie kosokowe widmo kładło się cieniem na markiewiczowską układankę. Sprawy z  Bartmanem wróciły na właściwy tor, bardzo dobrze. Czułam, pełna spokoju i ufności do tego olbrzyma, że niedługo całkiem się przed nim otworzę. Był mi coraz bliższy, i dlatego obiecałam sobie, że zrobię to, co należy. Pomogę wrócić mu do normalnego życia, a jest na to tylko jeden sposób.

***

Zadowolona, z uśmiechem na ustach, powitałam nowy poranek. Dziś trening zaczynał się trochę później z racji zebrania zarządu, miałam więc czas na bieganie o ludzkiej porze. Moje zachłanne nogi szybko odnalazły znany sobie rytm, by zanieść mnie w najdalsze zakątki Rzeszowa. Pięknie tu. Muszę w końcu znaleźć więcej czasu na zwiedzanie!- przyrzekłam sobie i nieznacznie przyspieszyłam. Dotarłam nad rzekę. Widok tak bardzo przypominał mi Kraków i moje ukochane wały, że aż się przystanęłam. Usiadłam na zielonej trawie i kontemplowałam w ciszy to przyrodnicze arcydzieło.

- Sara? – dobiegł mnie jakiś głos z zaświatów- Sara!- już wyraźniejszy- Sara!!!- tuż nad moim uchem. Skrzywiłam się i niechętnie odwróciłam głowę w stronę intruza. Tego nie spodziewałam się kompletnie. Zdradziecka, perwersyjna Sabina. Kobieta, która zabierała ukochanego innej. Ktoś taki pół roku temu zniszczył mi życie.

- Czego chcesz?- spytałam lodowato, patrząc jej prosto w oczy. Wytrzymała cios.

- Widziałam cię jak biegłaś, ale byłaś za daleko żeby usłyszeć jak wołam- sapnęła, jakby to wszystko wyjaśniało.

- Super. I co w związku z tym?- czysta gorycz przemawiała przez moje usta, aż prawie ją poczułam na końcu języka.

- Porozmawiajmy. Wtedy, w klubie… - głos jej się załamał, ale po chwili się opanowała- Nie chcę się przed tobą tłumaczyć, nawet cię nie znam. Ale pracujesz z Paulem, a nie chcę żebyś myślała o nim źle. To wszystko moja wina- zalała mnie potokiem słów, które jak z karabinu maszynowego ciskały się z jej malinowych ust.

- Nie mnie was oceniać, to nie moja sprawa.

- Posłuchaj, wszystko nieszczęśliwie zbiegło się w czasie- gorąco tłumaczyła, siadając obok- poznałam Paula na festynie dobroczynnym, dokładnie rok temu, i…

- To już trwa rok?- przerwałam jej i z dezaprobatą uniosłam brwi. Zaczerwieniła się, ale nie spuściła głowy. Braw za to nie dostaniesz, kochana!

- Wtedy dopiero tu zaczynał, nie znał nikogo, języka… Od razu mnie ujął tą bezradnością- rozmarzyła się. Gestem pokazałam, żeby mówiła dalej. Skoro już musiała się wyżalić, chciałam usłyszeć całą historię.

- Akurat rozstał się ze swoją dziewczyną, obecnie jego żoną- westchnęła. No tak, żona. Trudno przeoczyć taki palący szczegół... Nie skomentowałam tego- zaczęliśmy się spotykać, poznawać. Było naprawdę cudownie, szaleliśmy za sobą. W końcu postanowiliśmy zamieszkać razem i Paul pochwalił się kolegom, którzy na nieszczęście byli też przyjaciółmi Jasmine… A ona już dawno szykowała się do przylotu tutaj, żeby  zagarnąć go z powrotem. Wparowała nam do mieszkania, zrobiła awanturę. Słuchaj, wymyśliła sobie że jest w ciąży- paranoja! A ja głupia, zamiast ją wyrzucić, wysłać na badania, tylko wściekłam się na niego i uciekłam. Zerwałam kontakt, zabrałam swoje rzeczy i wróciłam do mamy.

- Powiem szczerze, że brzmi to raczej jak kiepska telenowela brazylijska- westchnęłam, ale ona gestem uciszyła mnie i ciągnęła wysokim z emocji głosem dalej:

- Paul był załamany, nie wiedział co ma zrobić. Ciąża okazała się oczywiście totalną bzdurą, ale on ciągle z nią był. Fałszywe „poronienie”- tu prychnęła rozwścieczona- tylko przesądziło sprawę. Jasmine była załamana, nie mogła dojść do siebie, więc czule się nią opiekował. Nie wiem czym go zmamiła, co mu o mnie naopowiadała, bo nawet dziś nie chce tego powtarzać, ale niedługo po tym wszystkim wzięli ślub. Gdy tylko się o tym dowiedziałam- wyjechałam. Nie mogłam tego znieść- głos jej się załamał, i jedna, duża łza spłynęła po atłasowym policzku. Jeżeli tak było naprawdę, to nie mam prawa jej źle traktować.

- No dobrze, ale są przecież jakieś odwołania, ślub można unieważnić jeżeli oparty był na fałszywych przesłankach- wtrąciłam już znacznie łagodniej.

- Jasne, ale tylko jeżeli masz pełną, PRAWDZIWĄ dokumentację medyczną. A tutaj ni w pięć, ni w dziewięć nic się nie da zrobić. Lekarz Jasmine jest w Ameryce, wyjechał jak tylko stwierdził poronienie. Cała dokumentacja jest własnością USA, a polscy specjaliści nie mają nic do gadania. To sprawa między nimi i ich prawem, bo nasze jest bezradne.

- Okej, teraz lepiej mi powiedz jak znowu się spiknęliście- uśmiechnęłam się zachęcająco, bez żadnych złośliwości. Była zupełnie szczera- i to z osobą dopiero co poznaną, nie wstydziła się przy mnie płakać i to zasługiwało na podziw.

- To nie było trudne. Wróciłam tu na początku sierpnia, w październiku zaczynam kolejny rok studiów. Tego akurat nie mogłam rzucić- wyjaśniła, z ulgą przyjmując odmianę mojego tonu- na pół roku przyznano mi dziekankę, ale chcę to już teraz nadrobić. Jak tylko na siebie wpadliśmy, wszystko wróciło.

- Czyli de facto zdradza żonę dopiero 2 miesiące?

- Nie. Spotykamy się po kryjomu dopiero od września- westchnęła zrezygnowana- Zrozum, my naprawdę nie możemy bez siebie żyć. Nie chciałam tego, błagałam żeby nie dzwonił, nie przychodził. Dałam mu wyjście- mógł zakończyć to raz na zawsze, wyjechać, nigdy bym do tego nie wracała. Kocham go na tyle, że zniosłabym nawet rozłąkę przez ocean, gdyby tak zdecydował. Ale został. Nie mógł się oprzeć, to zbyt silne… Jest z nią, ale chce być ze mną. A ona kompletnie go wyniszcza, chce Paula tylko dla sławy i pieniędzy, w ogóle nie zależy jej na nim jako człowieku.

- Ale to nie powód żeby zdradzać- pertraktowałam spokojnie.

- Czuję się brudna za każdym razem jak wychodzimy z hotelu. Nie potrafię z zimną krwią pieprzyć się z nim bez konsekwencji. Wtedy w parku jak nas widziałaś, po raz kolejny się kłóciliśmy... Psychicznie wysiadam, a on to już kompletnie sobie nie radzi.

- I tak trwacie w tym błędnym kole, zamiast je przerwać- podsumowałam smętnie.

- Próbowaliśmy wszystkiego. Jedyne wyjście to pojechać do Waszyngtonu i bronić się w sądzie. A szanse i tak są nikłe, zresztą Paul nie ma na to czasu, ciągłe treningi, a zaraz zaczyna się nowy sezon. Próbuje załatwić cokolwiek przez swojego prawnika, czekamy na każde słowo.
- A rozwód? Nie może po prostu złożyć pozwu?
- Jasmine nie da mu tak łato odejść. To się będzie ciągnęło latami bez jej zgody, a Paul jak najszybciej chce się uwolnić. 

- Amerykańska masakra piłą mechaniczną- skwitowałam. Widząc zrozpaczoną, elfią twarzyczkę nie potrafiłam się złościć. Cały ten ból i gniew który miałam w sercu, ulotnił się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. To wszystko brzmiało zupełnie nieprawdopodobnie, ale przecież takie historie się zdarzają. Jednego dnia kogoś porywa Cypryjski ojciec, drugiego matka porzuca niemowlę na śmietniku albo finguje jego śmierć żeby stać się medialną gwiazdą, a trzeciego stuknięta Amerykanka niszczy życie kochającej się, sportowej parze. Przez te kilka minut poznałam Sabinę lepiej niż gdybyśmy widywały się codziennie na kawie. I byłam zła na siebie, że zbyt wcześnie ją osądziłam.

- Muszę cię przeprosić. Przyznaję, że nasze spotkanie w damskiej nie należało do najszczęśliwszych, ale to nie zmienia faktu że zachowywałam się jak ostatnia sucz- przepraszająco wygięłam kąciki ust w szczerym uśmiechu.

- Nie szkodzi. Każdy tak by się zachował, nie znając całej historii- wyciągnęła rękę- to co, polubisz mnie choć troszeczkę?

- Od razu mi zaimponowałaś, jeszcze tego pierwszego wieczoru w parku- zaśmiałam się na wspomnienie feralnego zdarzenia w egipskich ciemnościach- cała zapłakana i jeszcze się potrafiłaś wydzierać- zachichotałam już totalnie bez hamulców- a jaka byłaś podejrzliwa!

 Wesołe ogniki zamigotały w zielonych oczach i po chwili tarzałyśmy się po świeżej, pachnącej  trawie, połączone  siostrzanym, homeryckim śmiechem.

***

- Dawaj ten numer, Nowakowski- syknęłam zniecierpliwiona, sprawdzając, czy nikt nie nadchodzi z siłowni. Blondyn szperał nerwowo po kieszeniach, szukając komórki.

- No w końcu!- westchnął z widoczną ulgą, podając mi telefon. Szybko przepisałam 9 cyfr- dzięki.

- Ale wiesz, co złego to nie ja!

- Nigdy się nie dowie- mrugnęłam porozumiewawczo i szybko wyszłam z męskiej szatni.

Gdy już siedziałam w Jeepie, głęboko odetchnęłam i wybrałam feralny numer.

- Halo?- usłyszałam sygnał poczty głosowej. Na szczęście przygotowałam się na taki scenariusz i  szybko zaczęłam tłumaczyć o co chodzi.

                                                                                                                                                              

Kolejny, świeżutki rozdział oddaję w Wasze czytelnicze ręce. Średnio mi się podoba historia Sabiny, no ale cóż poradzić- powiedziałam A, teraz czas na B. Mam nadzieję że mnie nie zjecie za tę Amerykańską telenowelę (i jeżeli kogoś uraziła aluzja do matki Madzi- z góry przepraszam). Następny już niebawem! Jakieś pytania, sugestie, wątpliwości? Piszcie ;) Jestem otwarta na wszystkie Wasze komentarze. W końcu udało mi się ogarnąć blogspota, więc na pasku bocznym pojawił się link do Liebster Award- jeżeli ktoś jest zainteresowany- klikajcie ;) 
Pozdrawiam, S. ;)