Rozdział II, czyli niebezpieczne skutki biegania po zmroku

Biegnę Grodzką, cała zapłakana. Serce bije jak oszalałe. Po drodze mijam kolejne, obojętne twarze przechodniów. Wpadam na jakiegoś Japończyka z aparatem. Otrzepuje się zdziwiony, ale nie robi mi wyrzutów, widząc mój rozmazany makijaż.

-Przepraszam- cicho szepczę, ale on i tak nie rozumie. Podnoszę się i biegnę dalej. Uciekam jak najszybciej potrafię. Chcę się zapaść pod ziemię, być niewidzialna. Oglądam się za siebie- nie goni mnie. Wszyscy zmierzają na Rynek, na ten durny festyn, a ja marzę żeby być tysiące kilometrów stąd. Gdzieś, gdzie ON mnie nie znajdzie, gdzie będę wolna. Dobiegam do samochodu, nerwowo szukając kluczyków i szybko łapiąc oddech. Są. Wsiadam, zapinam pas i chwytam kierownicę. Patrzę na ręce, które ciągle drżą. Co to za odgłos? Zdaję sobie sprawę że to z mojej krtani wydobywa się ten głośny jęk i łzy zaczynają płynąć wartkim strumieniem na nowo. Chowam twarz w dłoniach i znowu rozpadam się na tysiąc kawałków.

Budzę się przestraszona. Serce wali jak opętane, oddech się urywa. Nie mogę się uspokoić. Patrzę na zegarek stojący na nocnej szafce- 4.00. Boże jak wcześnie. A teraz to już na pewno nie zasnę… Opadam na poduszki i patrzę w sufit. Nie myślę o niczym, czuję się jakby przejechał przeze mnie czołg. Wszystko wraca, jak bumerang. A było tak dobrze. Myślałam że zapomniałam! Pozbierałam się, wyjechałam, odnalazłam w nowym mieście, poznałam nowych ludzi, zdobyłam uznanie pracodawców, odzyskałam chęć do życia…

- Nie! Nie będę marnować czasu na ciebie- powiedziałam zdecydowanie do plamy na suficie (dziwne że wcześniej jej nie zauważyłam- trzeba to nadrobić)- nie jesteś wart nawet minuty myślenia o tobie.

Zdecydowanie odrzuciłam na bok kołdrę, energicznie wstałam i odsunęłam zasłony. Było jeszcze szaro. Ale zapowiadał się naprawdę ładny poranek. Potrząsnęłam głową, żeby odgonić natrętne myśli, które wciąż zaprzątały mi umysł. Jest tylko jeden sposób żeby się was pozbyć! – wyciągnęłam z szafy dres i sportową bluzę, związałam włosy w ciasną kitkę, naciągnęłam na stopy wytarte adidasy i już po chwili biegłam cichymi, zadumanymi ulicami Rzeszowa. Z każdym kolejnym odbiciem, moja dusza odzyskiwała spokój. Zmęczenie skutecznie uwalniało głowę od niepotrzebnych myśli. Oddech stawał się coraz płytszy i rwący, pot spływał mi po twarzy. Przyspieszyłam i ostatkiem sił dobiegłam do parku. Tu zwolniłam. Przeszłam do marszu, dzięki czemu udało mi się uniknąć czołowego zderzenia z wysoką brunetką biegnącą z naprzeciwka. Nawet mnie nie zauważyła. Jaka skupiona! Obejrzałam się za nią- nie zwalniała ani na chwilę. Po chwili zniknęła mi z oczu.

Dzień jak co dzień, jak i cały poprzedni tydzień. Kolejne elementy układanki komponowały się w sportową całość. Trening z chłopakami, masaż, ćwiczenia, siłownia (uh, dalej nie potrafiłam przyzwyczaić się do tego smrodu), przerwa, a potem znowu trening. Uwagi wymieniane z maserami, zwykle konstruktywne. W międzyczasie rozmowy i żarty. Powoli przyzwyczajałam się do bycia jedyną przedstawicielką płci pięknej wśród tych wyrośniętych facetów. Nie było łatwo- ale starałam się dostrzegać tylko pozytywy. Byłam z nimi coraz bardziej zżyta. Jedynie ponury cień dzisiejszego poranka przesłonił mi radość z kolejnego siatkarskiego dnia. Był piątek, czyli weekendu początek, a więc jutro chłopcy mieli tylko jeden trening i wolny wieczór, a w niedzielę wolne. Dlatego padł pomysł udania się do pubu i wypicia kilku głębszych.

- Sara idziesz oczywiście z nami- oznajmił mi Bartman, gdy wychodziliśmy wszyscy z hali.

- A skąd wiesz że nie mam na jutro jakichś planów? – mrugnęłam do niego- żartuję przecież – zaśmiałam się widząc jego zaskoczoną minę i poklepałam go po ramieniu - w sumie powinnam mieć jakieś życie poza wami, to nie jest normalne...

- No coś ty, nie miałem nic złego na myśli- szepnął przepraszająco.

- On nie chciał cię urazić bo boi się, że mu coś zrobisz na kolejnym masażu- zarechotał tuż nad moją głową Igła- bez dyskusji, idziesz z nami. W końcu musimy się integrować!- No i jak tu go nie lubić? Był naprawdę przezabawny.

- Lepiej powiedz co na to twoja żona – odciął się Zibi

- Zabieramy laski ze sobą, co nie, Pit?- libero poklepał blondyna po plecach a ten z aprobatą poruszył brwiami

- Kosa a ty co tak milczysz, kogo jutro zabierasz?- włączył się do rozmowy stojący do tej pory z boku Olieg.

- Przyjdę ja, i… jeszcze raz ja- wywołany brunet pokazał na siebie, a potem zrobił bliżej nieokreślony ruch, chyba przedstawiający jego drugą połówkę.

-W domu wszyscy zdrowi, Grzesiu?- zachichotał Igła i przywołał gestem resztę zespołu. Po dłuższej polsko-amerykańsko-niemiecko-serbkiej rozmowie, zostało ustalone wszystko odnośnie jutrzejszego wieczoru. Pozwolili mi w końcu wrócić do domu, gdy już sto razy obiecałam że na pewno jutro się pojawię. Nie miałam wyboru. A co do chęci- krucho. Byłam padnięta po tym ciężkim tygodniu. Moje ciało jeszcze nie odreagowało nieprzespanego poranka. I czułam nadciągające na horyzoncie widmo zakwasów w ramionach. Dzisiejsze masaże były naprawdę ciężkie... Cholera, nogi mają ciężkie jak walenie! - klęłam w duchu. Ale te nagie torsy greckich bogów... To wynagradzało wszystkie bóle rąk i kręgosłupa. 

Piątkowy wieczór postanowiłam spędzić samotnie. Nie miałam ochoty na towarzystwo żadnego dryblasa. Dość już miałam udawania, że śmieszą mnie żarty Igły, że nie widzę ukradkowych spojrzeń Kosy, że nie słyszę basowych komentarzy Grzyba na temat moich pośladków, że nie rusza mnie nagi tors Bartmana, że nie czuję się jak przedszkolak stojąc przy nich, że nie mam ochoty oglądać jak się prześcigają w wywarciu "niezatartego wrażenia" na mnie, że nie jest mi głupio gdy jęczą z bólu jak dzieci pod dotykiem moich rąk…

Czułam się po prostu do dupy. Było naprawdę źle. Chyba łapały mnie pierwsze oznaki nostalgii- za domem, za uczelnią i za towarzyskim życiem z Krakowa. Moi przyjaciele pewnie teraz imprezują dzień za dniem, w końcu semestr się jeszcze nie zaczął… Chwyciłam za słuchawkę.

- Iza? Cześć, tu Sara… - szepnęłam zrezygnowana.

- Hej kochanie! Słuchaj, nie bardzo mogę teraz rozmawiać, właśnie wrócił Dominik, lecę odgrzać mu obiad. Zadzwonię do ciebie później. No, buziak!

- Jasne, pa…- chyba już tego nie usłyszała, bo po drugiej stronie rozlegało się tylko ciche pikanie. Humor pogarszał mi się z minuty na minutę, a najlepsza przyjaciółka zamiast mnie wspierać, odgrzewała kotlety chłopakowi. Super. Ubrałam adidasy, dres i wyszłam w ciepłą, wrześniową noc. Myślałam, że przebiegnę najwyżej z kilometr, na więcej nie liczyłam. Ale mój umysł się wyłączył. Biegłam przed siebie, nie zwracając na nic uwagi. Po chwili byłam już w tym samym parku co rano. Teraz było całkiem ciemno, nic nie widziałam. Brr… trochę niebezpiecznie. Zdałam sobie sprawę że to niezbyt odpowiedzialne. Kto mnie tu usłyszy? Z oddali dobiegły mnie podniesione głosy. Przyspieszyłam.

- Nie możemy się dłużej tak kryć po kątach!- teraz wyraźny, pełen rozpaczy damski głos słyszałam wyraźnie.

- Zrozum, ja nie potrafię inaczej. Moja żona…- nie wierzyłam własnym uszom! Nie, to nie może być prawda. Ale ten obcy akcent, i ten tembr głosu...

- Nic mnie to nie obchodzi! Twoja żona- twój problem. Mogłeś się wycofać, dałam ci wolną rękę- głos kobiety był teraz lodowaty. Aż się wzdrygnęłam. Nie wiedziałam co mam robić. Podejdę bliżej- zauważą mnie. Przebiec- on pozna dres. Wrócić się? Chyba jedyna opcja. Powoli zaczęłam iść do tyłu na palcach, najciszej jak potrafiłam.

- Proszę cię, załatwmy to jakoś inaczej. Nie chcę cię stracić…- nie, nie mogłam się mylić. To na pewno był on. 

- Tak, dziś ja, jutro ona. Nie jestem dziwką, żeby pieprzyć się z tobą w hotelu albo spotykać nocą w parku! Mam tego dość!- krzyknęła kobieta. Usłyszałam tylko odgłos wymierzanego policzka

- Skoro tak chcesz to zakończyć… - mężczyzna zaczął się oddalać w przeciwnym kierunku niż stałam. Odetchnęłam z ulgą.

- Zaczekaj, proszę!- krzyknęła kobieta, ale on już się nie odwrócił. Jego wysoka postać majaczyła w oddali. Stałam jak wmurowana. Teraz, gdy już niebezpieczeństwo spotkania minęło, nie mogłam zrozumieć tego, czego właśnie byłam świadkiem. Jak to? Dlaczego? A żona… I kim jest ta kobieta? Przecież… Nie, na pewno to sobie wszystko wymyśliłam. Jedynie przeraźliwy szloch był w tym wszystkim realny. Podeszłam do ławki zdrady i ujrzałam godny pożałowania widok. Dziewczyna siedziała skulona , z głową schowaną w ramionach i kurczowo się obejmowała. Nawet nie usłyszała jak podeszłam. Tragedia.

- Wszystko w porządku? – zapytałam cicho. Dopiero teraz podniosła na mnie zapłakane oczy, a ja rozpoznałam w niej brunetkę z porannej przebieżki. To ona o mało co na mnie nie wpadła. Zbieg okoliczności?

- Tak, już tak- pociągnęła nosem i wstała. Była ode mnie o głowę wyższa, a do bardzo niskich nie należałam. Nie miała szpilek, tylko lekkie, płaskie sandały na rzemyki. Cała się trzęsła- z płaczu i zimna (miała na sobie tylko letnią, czerwoną sukienkę). Zrobiło mi się mimo wszystko jej żal.

- A nie wygląda. Strasznie zapuchłaś. Masz- podałam jej chusteczkę, a ona posłusznie wysiąkała nos- oho, kopalnie króla Salomona! – zaśmiałam się. Przyjrzała mi się uważnie.

- Skąd się tu wzięłaś? Słyszałaś coś?- spytała podejrzliwie.

- Pokłóciłaś się z kimś, prawda? – odpowiedziałam pytaniem na pytanie.

- Spytałam pierwsza- syknęła.

- Nie-skłamałam bez mrugnięcia okiem. Nie mogę się ujawnić, to by go zniszczyło!- Z daleka tylko widziałam jak ktoś stąd odchodzi- dodałam.

- Jestem Sabina- podała mi wątłą dłoń, którą skwapliwie ujęłam.

- Sara. Esy floresy z nas!- zachichotałam- widziałam cię dziś tu-w parku- jak biegałaś. Niezłe tempo!

- Dzięki. Trenuję lekkoatletykę. Ale ty chyba też coś uprawiasz, skoro już drugi raz dzisiaj masz na sobie dres!- zauważyła trafnie.

- Zmęczenie jest moim lekiem na wszystko – wzruszyłam ramionami- tak jest mi łatwiej się wyłączyć. Idziesz?- pokazałam głową na drogę.

- Jasne. Nie zamierzam tu nocować- zironizowała. Twarda sztuka! Gdyby nie to, co słyszałam, mogłabym ją polubić. Poszłyśmy równym krokiem w stronę ulicznych latarni. W milczeniu każda pogrążyła się w swoich myślach. Dotarłyśmy do większego skrzyżowania.

- Idę w lewo- oznajmiłam.

- Ja prosto. W takim razie… do zobaczenia na porannym joggingu? – uśmiechnęła się. Była naprawdę ładna. Zielone oczy błyszczały w mroku, a malinowe usta odwracały uwagę od zapuchniętego nosa. Już nie dziwię się, czemu na nią poleciał.

- Jak wstanę- usłyszałam swój lodowaty głos. Boże, przecież ona mi nic nie zrobiła! Ogarnij się, bo weźmie cię za sukę. Przecież nie znasz całej historii- nie oceniaj! – to znaczy, chciałam powiedzieć, że nie jestem pewna o której- zmusiłam się do uśmiechu.

- No to nic, może jeszcze się spotkamy- westchnęła Sabina- cześć, Sara!- uśmiechnęła się na pożegnanie i poszła w swoją stronę. Zostałam sama z coraz ciemniejszymi myślami. Nasuwało mi się tylko jedno, zasadnicze pytanie: co zrobię, gdy jutro go zobaczę?!

                                                                                                       

Raz, dwa, trzy, cztery, pięć. Biegniesz, nie chcesz zostać w tyle. Przyspieszasz. Twoje ciało buntuje się przed taką katorgą, ale nie dajesz mu wyboru. Zmuszasz je do działania. Mięśnie rwą cię na całym ciele, ale nie ustajesz. Co będzie jak upadniesz? Nie wiesz. Nie myślisz. Nawet nie zwracasz uwagi na ruchy nóg, a ręce za każdym razem wyginają się i prostują w wyuczonych pozycjach. Skaczesz. Twój serw trafia w boisko. Rzucasz się do piłki, nie zdążyłeś. Klniesz. Kurwa. Wstajesz, otrzepujesz się. Uginasz nogi. to słodkie oczekiwanie. W końcu! Wystawa na ciebie, zbliżasz się do siatki. Tak, właśnie tak. Wznosisz się do góry. Zawisasz w powietrzu i wyczekujesz. Kiwka. Bingo! Widzisz uznanie w oczach trenera. Dobrze, coś ci wyszło. Chociaż ta jedna rzecz w twoim gównianym życiu. Jedna, udana akcja.

                                                                                                                                               

Dziś odsłaniam Wam inną twarz Sary. Trochę zagadkowo się zrobiło, ale czymś muszę Was zaciekawić! ;) Uwzględniłam komentarz o nawiasach, mam nadzieję że lepiej się czyta. Czy rozdział nie jest trochę za krótki? Piszcie, bo biorę pod uwagę wszystkie Wasze opinie :D

Pozdrawiam i zachęcam do czytania, S.